,ik mocht kiezen tussen een curritage of zelf laten afkomen.Ik heb voor het laatste gekozen waar ik heel erg van heb afgezien,zowel psychisch als lichamelijk.Een paar dagen later kreeg ik 's Avonds ernstige buikpijn,ik dierf niks van pijnstillers pakken omdat ik dacht dat dat kwaad kon,mss besefte ik nog altijd niet dat het toch al te laat was,mijn kindje leefde toch niet meer...Heel de nacht heb ik contracties gehad,tot rond 6u smorgens de pijn ondragelijk werd en mijn echtgenoot zei dat het zo niet langer kon,hij wou mij naar de spoed brengen.Ik stond op,toen ik plots voelde dat ik naar toilet moest.Ik ben er net geraakt...alles lag onder het bloed,door de pijn besefte ik niet dat de foetus was afgekomen en in het toilet was geraakt.Ik had zo'n pijn!Ik heb me gewassen en na een uur was de pijn al meer dan de helft verminderd.Toen pas drong het tot me door dat ik het kindje kwijt was...ik voelde me zoooo ellendig,zo leeg!En dan het besef dat je je eigen kindje in het toilet bent verloren,dat wens ik niemand toe!Hoe kon ik zooo dom zijn,in plaats van zo ellendig te doen had ik mijn kindje beter gered,ja,dat waren mijn gedachten !Nu,bijna een jaar later ben ik er nog altijd niet over.
Ik huil nog dikwijls,geraak niet zwanger,kan er niet over praten.. 4 goeie vriendinnen zijn ondertussen bevallen,ik ben zoo blij voor hen,maar mijn andere ik is stikjaloers,waarom mocht ik ook dit geluk niet proeven?Daarom ben ik heel blij dat ik dit forum heb opgezocht en zo eens mijn hart kan luchten.Hopelijk neemt niemand me kwalijk dat ik zo in detzil treed,maar ik heb dit nodig.Niemand begrijpt dat ik na een jaar nog zoveel verdriet heb,iedereen zegt steeds,beter zo dan ... Ik begrijp het wel,het gebeurt zoveel,maar als je het zelf moet meemaken...Tis moeilijk,echt moeilijk.
Ik hoop nog altijd dat ik zwanger zal geraken,maar met een bang hartje,wat zal het dan zijn.......
