Ik werk twee dagen in de week,de donderdag en de vrijdag.
Mijn man werkt full-time en heeft ook nog zijn bijberoep.
De maandag is voor mij wasdag en strijkdag.
Als de kids van school gehaald zijn begin ik met de voorberijding van het avondeten.
Mijn man komt rond 18u30 dan thuis en dan gaan we aan tafel.
Als dat gedaan is doe ik de afwas,steek de kinderen in bad en bed,maak de schooltassen klaar en leg hun kleren klaar.
De dinsdag is boodschappendag en dan poets ik de benedenverdieping.
De rest is zoals de maandag als ik de kinderen van school haal.
De woensdag doe ik de bovenverdieping en tegen de middag haal ik de kinderen op.
Dan eten we samen een boterham en doen we spelletjes of gaan we wandelen enz...
De avond is weer zoals de andere dagen.
De donderdag en de vrijdag moet ik werken en gaan de kinderen naar de voor-en naschoolse opvang.
Als ik hen daar afhaal moet ik dan nog eten maken en de rest van mijn huishouden doen zoals op de andere dagen.
De zaterdag sta ik er ook alleen voor want mijn man is dan voor zijn bijberoep op pad.
Enkel de zondag helpt hij mij een beetje.
Maar voor de rest sta ik dus voor alles alleen in.
Er voor zorgen dat de kinderen naar school geraken,dat ze opvang hebben,dat het huis aan de kant is,dat de boekhouding klopt enz...
En dit niet enkel nu,maar ook toen ik zwanger was of als ze nog heel klein waren.
Mijn oudste is er nu 9 jaar en ik heb sinds haar geboorte niet één dag bijgeslapen toen ze ook in hun bedje lagen als baby.
Was altijd bezig,en dat voel ik nu.
Ben extreem moe ,en heb nergens nog zin in,soms ben ik een wandelende zombie.

Tja,soms voel ik mij echt wel de slaaf van mijn huishouden,en soms moet ik echt wel eens -bij wijze van spreken- op tafel kloppen om wat meer geholpen te worden.
En dat helpt dan voor enkele dagen om dan weer om te slaan naar de gewoonte van ervoor.
En heel soms laat ik de boel voor wat het is,maar dan voel ik mij zo schuldig,dus is dat ook geen oplossing.