Maar.. Soms begint het door te wegen en heeft de befaamde roze wolk een grijs randje (en soms zelfs een serieus donkergrijze rand)..
Op het gebied van borstvoeding heb ik niet echt te klagen, het loopt vlot, ik ben tot nu toe gespaard gebleven van ongemakken als spruw, borstontstekingen, kloven,.. En toch valt het me soms zwaar, ik moet altijd klaar staan voor Karsten, dag en nacht.. Ik verlang eigenlijk naar een dagje rust.. Maar omdat ik niet afkolf, is dit momenteel quasi onmogelijk. Nuja, lang duurt het niet dat ik het beu ben, maar ik kijk naar het moment uit dat hij beter groentepap en fruitpap eet en ik hem eens een paar uurtjes bij de papa kan laten.
Slapen? Het is al lang geleden dat ik nog eens een nacht heb kunnen doorslapen.. Ok, dat hoort erbij, maar het begint door te wegen.. Zeker omdat Karsten de laatste nachten maar slaapt van 22 uur tot 1 uur ongeveer en dan om het uur wakker wordt. En Filip, tja, die slaapt erdoor.. En 's morgens is ofwel Karsten ofwel Mila heel vroeg wakker (ik verdenk hen van een complot
) In de namiddag slaapt hij dan ook drie uurtjes aan een stuk, maar dan kan ik niet gaan rusten, want Mila is er natuurlijk ook nog.. En andere huishoudelijke taken..Verder voel ik me soms sociaal geïsoleerd, vrienden komen niet veel langs, die hebben zelf een druk leven (ik verwijt hen niets) en ofwel komt er bij hen iets tussen ofwel komt het mij niet zo goed uit.
Karsten heeft tegenwoordig ook last van verlatingsangst en als hij mij ziet, wil hij persé bij mij zijn (ook al zit hij bij Filip), hij blijft net zolang wenen tot ik hem overpak.. En als hij dan eens op zijn eigen speelt (of met Mila of de papa), dan moet ik het huishouden doen, want dat blijft ook liggen tot ik even tijd heb.. (Filip helpt gelukkig al meer, toch 1 troost
)Ziektes, het is hier de ene na de andere die ziek wordt, is het niet Mila, dan is het Karsten wel, en anders is er nog altijd Filip die de ziektekiemen overkrijgt (en dan natuurlijk doen alsof hij halfdood is -> mannen hé). We kunnen beter een 10-beurtenkaart nemen bij de dokter.
En zo zijn er nog 1001 kleine dingen die me soms tegensteken!
Eindconclusie: ik verlang naar een namiddagje voor mezelf. En hier eens goed klagen, deed enorm veel deugd.. Dus als er nog mama's willen klagen... Laat maar komen!
Ohja, en gelukkig weet ik van bij Mila dat het betert.. Eens Karsten wat groter is en hij mij iets minder nodig heeft, valt alles wel in zijn plooi! (Dus een derde kindje, daar wachten we maar even mee
)
