*slappe lach* Wie heeft er goede raad voor mij?
Moderators:goortjes, Welcome, Moderators
ik zou niet graag jouw schoonmoeder zijn!!!!! 
ik kon mijn zoontje niet goed zelf uit zijn bedje nemen
toch zeker niet de eerste dagen
maar dat deden mijn ventje of mijn mama's wel voor mij
Ik kan niet zeggen dat ze onze niels constant vasthadden
Enkele mensen heb ik zelf gevraagd of ze hem niet eens wilden pakken
verder heb ik hem gewoon rustig in zijn bedje laten liggen
daar had hij enorm veel deugd van
Voor sommigen zal ik misschien overkomen als te koel en geen goede mama
Maar dat vind ik zelf niet
ik heb mijn zoontje veel gepakt , maar ik heb hem ook heeeeel veel laten liggen in zijn bedje
Dat vond ik ook heel schattig om te zien hoor
Maar iedereen maakt dat voor zich uit, hoe men zijn kindje opvoedt
Zolang jij maar vindt dat je het goed doet en van je kindje geniet!
ik kon mijn zoontje niet goed zelf uit zijn bedje nemen
toch zeker niet de eerste dagen
maar dat deden mijn ventje of mijn mama's wel voor mij
Ik kan niet zeggen dat ze onze niels constant vasthadden
Enkele mensen heb ik zelf gevraagd of ze hem niet eens wilden pakken
verder heb ik hem gewoon rustig in zijn bedje laten liggen
daar had hij enorm veel deugd van
Voor sommigen zal ik misschien overkomen als te koel en geen goede mama
Maar dat vind ik zelf niet
ik heb mijn zoontje veel gepakt , maar ik heb hem ook heeeeel veel laten liggen in zijn bedje
Dat vond ik ook heel schattig om te zien hoor
Maar iedereen maakt dat voor zich uit, hoe men zijn kindje opvoedt
Zolang jij maar vindt dat je het goed doet en van je kindje geniet!
Ik moest in het ziekenhuis al verwittigen dat mijn vader niet binnen ocht, anders was dat toch maar om amok te maken.
Ik heb niet te veel bezoek gekregen, 3 tot 4 personen per keer.
Ons mama was bij de bevalling, zij was één van de eerste die ons Lani eens mocht vastnemen. Voor de rest hebben mijn grootmoeder, schoonzus, tante en een vriendin ze vast genomen en natuurlijk haar peter.
In onze familie zijn ze zowieso van principe dat je een kind niet te veel mag oppakken. Dus daar waren er geen problemen.
Ik heb niet te veel bezoek gekregen, 3 tot 4 personen per keer.
Ons mama was bij de bevalling, zij was één van de eerste die ons Lani eens mocht vastnemen. Voor de rest hebben mijn grootmoeder, schoonzus, tante en een vriendin ze vast genomen en natuurlijk haar peter.
In onze familie zijn ze zowieso van principe dat je een kind niet te veel mag oppakken. Dus daar waren er geen problemen.
-
jong moederke
- Pas blauw
- Berichten:0
- Lid geworden op:27 jul 2005, 14:54
Wel jong moederke, ik heb ook zo een schoonmoeder. Maar haar enige doel is om mijn vriend terug naar haar te halen. Ze kan het nog steeds niet verkroppen dat haar zoon weggegaan is bij haar... Ze heeft 2 jaar geleden (ze was toen 50) een villa gebouwd speciaal voor hem, ma hij moest daar dan wel bij haar gaan wonen, zonder mij wel te verstaan. Ze had geld van zijn spaarrekening genomen om een waterbed te kopen voor hem. Nu staat dat daar en krijgen we het ni, terwijl da zoveel geld gekost heeft! En toen ze pas wist da ik zwanger was vroeg ze altijd of ik het wel wilde houden en zo en da ik het ni moest houden voor 't gemak en zo. (ze bedoelde dus als ik 't wilde weghalen da zij het zou betalen) 
En zo kan ik echt al boeken schrijven over die en de rest van zijn familie.
Een klein voorbeeldje van zijn zus, waardoor we ruzie hebben gekregen met haar: we waren verhuisd naar een klein studioke en zij kwam daar op ne avond ongevraagd aan en begon mij uit te schelden omda ik haar broer in een krot deed wonen en zo. Niks was goed aan mij en niks was goed genoeg voor haar. Ik heb mijn vriend toen gezegd: ofwel zet je haar buiten ofwel ben ik weg. Hij heeft haar toen buiten gezegd. Ik was totaal overstuur. De dag erna kreeg ik een smsje van haar: " jij was beter dood geweest dan je broer" Dat smsje vergeet ik nooit of nooit. En sindsdien heb ik da mens nooit meer willen zien! En mijn vriend trouwens ook ni. Ze belt hem soms nog wel op zijn werk, ma dan laat hij de ploegbaas zeggen da hij er ni is of op 't wc is of zo. En mij belt ze soms met een privé nummer, ma ik heb haar wel altijd rap door.
Dan is het toch wel te begrijpen dat ik hen niet in de buurt van ons kindje wil he. En mijn vriend denkt er net hetzelfde over. Dus misschien kan ik dat dan ook best aan 't onthaal in 't ziekenhuis melden, om problemen te vermijden. Pfff familiekwesties....
En zo kan ik echt al boeken schrijven over die en de rest van zijn familie.
Een klein voorbeeldje van zijn zus, waardoor we ruzie hebben gekregen met haar: we waren verhuisd naar een klein studioke en zij kwam daar op ne avond ongevraagd aan en begon mij uit te schelden omda ik haar broer in een krot deed wonen en zo. Niks was goed aan mij en niks was goed genoeg voor haar. Ik heb mijn vriend toen gezegd: ofwel zet je haar buiten ofwel ben ik weg. Hij heeft haar toen buiten gezegd. Ik was totaal overstuur. De dag erna kreeg ik een smsje van haar: " jij was beter dood geweest dan je broer" Dat smsje vergeet ik nooit of nooit. En sindsdien heb ik da mens nooit meer willen zien! En mijn vriend trouwens ook ni. Ze belt hem soms nog wel op zijn werk, ma dan laat hij de ploegbaas zeggen da hij er ni is of op 't wc is of zo. En mij belt ze soms met een privé nummer, ma ik heb haar wel altijd rap door.
Dan is het toch wel te begrijpen dat ik hen niet in de buurt van ons kindje wil he. En mijn vriend denkt er net hetzelfde over. Dus misschien kan ik dat dan ook best aan 't onthaal in 't ziekenhuis melden, om problemen te vermijden. Pfff familiekwesties....
Dat vind ik ook straf. Je kind achterlaten en nooit niets meer van haar horen...dat moet vreselijk zijn.
Ik vind dat echt afschuwelijk, je eigen vlees en bloed aan hun lot overlaten.
Ik vind dat echt afschuwelijk, je eigen vlees en bloed aan hun lot overlaten.
Mama van Yana (11/2/04 om 14.33u) en Milan (6/6/05 om 6.11u).
Gelukkig getrouwd met Filip sinds 21/9/2001.
20/12/07: Laura is geboren!!
Gelukkig getrouwd met Filip sinds 21/9/2001.
20/12/07: Laura is geboren!!
ai Saartje dat is ook niet leuk voor jou!
ik mag echt niet klagen hoor
heb een hele goede band met mijn ouders en schoonouders
alleen mijn broer is met een bitch getrouwd en die zet de hele familie tegen elkaar op
maar dat probeer ik gewoon te negeren, ik zie haar niet meer dan nodig is
zorg maar dat jullie het samen heel goed hebben
Dat is het allerbelangrijkste
Dat doen wij ook, en wat anderen van ons denken, kan ons weinig schelen,
we hebben elkaar en zijn gelukkig
En als je het moeilijk hebt, kom hier gerust je hart luchten
ik weet wel wat het is om dingen op te kroppen
dat wreekt zich toch vroeg of laat!
ik mag echt niet klagen hoor
heb een hele goede band met mijn ouders en schoonouders
alleen mijn broer is met een bitch getrouwd en die zet de hele familie tegen elkaar op
maar dat probeer ik gewoon te negeren, ik zie haar niet meer dan nodig is
zorg maar dat jullie het samen heel goed hebben
Dat is het allerbelangrijkste
Dat doen wij ook, en wat anderen van ons denken, kan ons weinig schelen,
we hebben elkaar en zijn gelukkig
En als je het moeilijk hebt, kom hier gerust je hart luchten
ik weet wel wat het is om dingen op te kroppen
dat wreekt zich toch vroeg of laat!
Hier zit ik met een schoonvader die zijn zoon niet kan loslaten en zijn eigen leven laten leiden.Saartje21 schreef:Wel jong moederke, ik heb ook zo een schoonmoeder. Maar haar enige doel is om mijn vriend terug naar haar te halen. Ze kan het nog steeds niet verkroppen dat haar zoon weggegaan is bij haar... Pfff familiekwesties....
Toen hij nog thuiswoonde mocht hij NIETS: niet uitgaan, niet naar vrienden, nix, hij had echt geen leven. Heeft aan zelfdoding gedacht in zijn pubertijd. Toen hij werk gevonden had heeft hij stiekem zijn rijbewijs afgelegd (dat mocht ook niet) en op een dag alles geregeld om alleen te gaan wonen op een kleine gemeubelde studio. Hij is thuis weggegaan aan zijn 23ste
, was toen nog nooit uitgeweest, vriendin gehad,...3 maanden geen contact meer met zijn vader, op een dag op straat tegengekomen, toen spraken ze af dat hij bij hem kwam eten de zaterdag en de zondag. Dat liep altijd maar uit.
Tegen de tijd dat ik hem leerde kennen was de zaterdag al een hele dag geworden om bij zijn pa te gaan en de zondag tot 15 uur. Ik moest mij wegsteken in een andere kamer (vriend was intussen verhuisd naar andere studio met aparte slaapkamer, ik woonde ook alleen) want zijn vader heeft een hartziekte, en speelt dat tegen hem uit, en geen enkele vriend is goed genoeg, een vriendin mocht hij niet nemen, niemand was wel genoeg voor meneer
Onze relatie is er bijna aan kapot gegaan
, maar toen heeft hij me eindelijk voorgesteld, zijn we samen gaan wonen, maar we zaten nog steeds met die verplichte weekends dat mijn vriend bij zijn pa moest doorbrengenIk moest altijd overal alleen naartoe, veel dingen werden afgezegd, enz.... tot het op een dag ontploft is.
Om een reeds lang verhaal kort te maken: nu gaat hij nog enkel de zaterdagvoormiddag naar zijn pa, en nu zegt hij geen andere plannen meer af voor hem.
niet aantrekken,
mijn man heeft ooit ook van zijn ma een sneer gekregen
dat hij zich laat opstoken door mij,
want bij ons in de familie (broers en zussen onderling!) zijn het ook ruziestokers! Dus ik was ook zo!
En ... ik had helemaal niets te maken met hetgene wat zij haar zoon verweet! Snap jij dat!
Sindsdien heb ik zoiets van: PFFFFF, mijn rug op!
mijn man heeft ooit ook van zijn ma een sneer gekregen
dat hij zich laat opstoken door mij,
want bij ons in de familie (broers en zussen onderling!) zijn het ook ruziestokers! Dus ik was ook zo!
En ... ik had helemaal niets te maken met hetgene wat zij haar zoon verweet! Snap jij dat!
Sindsdien heb ik zoiets van: PFFFFF, mijn rug op!
-
jong moederke
- Pas blauw
- Berichten:0
- Lid geworden op:27 jul 2005, 14:54
ergens doet het goed dat ik niet de enige ben met zo een schoonfamilie. ik vind het moeilijk om het allemaal achter me te laten want tja ben zo trots op mijn kind maar alles zo los laten en vergeten en doorgaan emt mijn leven ben ik ook niet goed in.
Mijn man is heel nuchter op dat gebied en die zet dat dus echt uit zijn leven waar ik veel bewondering voor heb want tja in zijn leven bestaat er nu dus geen moeder en vader meer.
Mijn ouders springen ook wel voor hem en zo maar is toch niet hetzelfde. som vraag ik me wel af hoe hij zich daar bij voelt..want daarover praten doet hij dan ook niet graag he
Mijn man is heel nuchter op dat gebied en die zet dat dus echt uit zijn leven waar ik veel bewondering voor heb want tja in zijn leven bestaat er nu dus geen moeder en vader meer.
Mijn ouders springen ook wel voor hem en zo maar is toch niet hetzelfde. som vraag ik me wel af hoe hij zich daar bij voelt..want daarover praten doet hij dan ook niet graag he
Dat is bij ons ook zo, hij heeft nu met niemand van zijn familie nog contact. Terwijl ik bij iedereen van mijn familie terechtkan. Heb ik een probleem, dan ga ik langs mijn ouders. Ik heb een heel goed contact met mijn broer. En mijn ouders en broer beschouwen mijn vriend echt wel als deel van de familie, maar ik denk toch dat da ni hetzelfde is. Als hij zich eens slecht voelt, een probleem heeft of zo, kan hij wel bij mij terecht, maar ik denk dat hij da soms wel lastig vind da hij nergens anders terecht kan.
Ik zou het alleszins niet kunnen, mijn familie achter me laten. Ik heb een ongelooflijke band met mijn ouders. Dus kan ik me ergens wel een beetje inbeelden dat hij zich soms wat alleen voelt.
En ik kan het ook allemaal moeilijk achter me laten hoor. Mijn vriend staat er allemaal wel minder bij stil en gaat gewoon verder met zijn leven (of hij laat dat tenminste zo uitschijnen), maar ik heb het er moeilijk mee, wat er allemaal gebeurd is. Vergeten zal ik het allemaal nooit, en vergeven zeker ni! Ook ni om de vrede te bewaren of de kerk in t midden te houden. nee, voor mij is 't allemaal té ver gegaan.
Ik zou het alleszins niet kunnen, mijn familie achter me laten. Ik heb een ongelooflijke band met mijn ouders. Dus kan ik me ergens wel een beetje inbeelden dat hij zich soms wat alleen voelt.
En ik kan het ook allemaal moeilijk achter me laten hoor. Mijn vriend staat er allemaal wel minder bij stil en gaat gewoon verder met zijn leven (of hij laat dat tenminste zo uitschijnen), maar ik heb het er moeilijk mee, wat er allemaal gebeurd is. Vergeten zal ik het allemaal nooit, en vergeven zeker ni! Ook ni om de vrede te bewaren of de kerk in t midden te houden. nee, voor mij is 't allemaal té ver gegaan.
-
jong moederke
- Pas blauw
- Berichten:0
- Lid geworden op:27 jul 2005, 14:54
-
jong moederke
- Pas blauw
- Berichten:0
- Lid geworden op:27 jul 2005, 14:54
Ik wil hier ook wel eens mijn hartje luchten over mijn schoonmoeder...
Toen ik hoogzwanger was van ons eerste kindje was het onze (mijn man en ik) wens om tegen niemand te vertellen wanneer we binnen gingen in het ziekenhuis, we wouden iedereen verrassen als 't kindje geboren was. Maar mijn schoonmoeder belde mij die laatste dagen elke dag op of kwam langs om te zien of ik nog niet binnen was, ik haatte haar ervoor, ik zei haar dat ik dat helemaal niet leuk vond, maar ze bleef maar verder doen. Toen ik overtijd was liet ze me helemaal niet meer gerust.
Maar dan, toen ik bevallen was, ons zoontje moest zijn allereerste pampertje ververst worden (zowel mijn man als ik hadden het nog nooit gedaan, ook niet bij een andere baby, maar de vroedvrouw had eerste pampertje al komen voordoen, dus nu was 't eindelijk onze beurt), mijn schoonmoeder was er ook (zoals alle namiddagen en alle avonden in het moederhuis) en toen ik er aan wou beginnen, kwam ze snel afgelopen en ik was al bang dat ze dit speciale moment van me zou afpakken, daarom zei ik snel, als je wil, mag jij me alles aangeven om de pamper te verversen, maar verversen doe ik zelf want het is de eerste keer en weet je wat ze deed?????? ZE DUWDE ME WEG, BEGON MIJN ZOON UIT TE KLEDEN (was pas bevallen, had hem nog nooit in zijn blootje gezien, buiten tijdens de bevalling zelf, of nog nooit uitgekleed) EN VERVERSTE ZIJN PAMPER!!!!! Ik was razend en heb toen al mijn moed bij elkaar geraapt en haar zachtjes een duw terug gegeven en het weer over genomen! Dat is iets wat ik NOOIT zal vergeten! Er wordt ook nooit over gesproken, maar in mijn hoofd blijft het rondspoken.
Na dat voorval van mij altijd lastig vallen als ik hoogzwanger was en die pamper verversen en ik eindelijk thuis was, kwam ze ELKE dag langs, ook al zeiden we dat we liever wat rust wilden, dat hielp niet! Ze gaf eerlijk toe dat ze kwam om onze zoon te pakken en pap te geven en dat ze zeker niet kwam om me een beetje te helpen met de kuis enzo (als je pas bevallen bent is alle huishoudelijke hulp welkom toch hé). Gelukkig had ik mijn mama die me hielp in het huishouden en die mijn zoon zelfs niet wou pakken, ze zei me altijd, doe jij maar, geniet er maar van!
Zo zijn er nog heel veel voorvallen gebeurd en dat is gestopt toen onze zoon een maand of 6 was. Ik weet nu dat het niet alleen haar schuld is wat er allemaal is gebeurd, maar ik geef nu toe dat mijn hormonen ook helemaal in de knoop lagen en dat het daardoor wel een beetje was. Ondertussen is ze de liefste en behulpzaamste oma ooit geworden en doe ik mijn zoon met veel plezier naar haar! Bij onze 2de spruit op komst ben ik blij dat zowel zij als mijn mama weer op ons kindje gaan passen als wij moeten werken.
Gedachten over iemand kunnen dus soms wisselen hé, het ene moment haat je iemand en enkele maanden later kom je tot het besef dat je je kindje helemaal voor jezelf opeiste en dat je schoonmoeder helemaal niet zo slecht is...
Toen ik hoogzwanger was van ons eerste kindje was het onze (mijn man en ik) wens om tegen niemand te vertellen wanneer we binnen gingen in het ziekenhuis, we wouden iedereen verrassen als 't kindje geboren was. Maar mijn schoonmoeder belde mij die laatste dagen elke dag op of kwam langs om te zien of ik nog niet binnen was, ik haatte haar ervoor, ik zei haar dat ik dat helemaal niet leuk vond, maar ze bleef maar verder doen. Toen ik overtijd was liet ze me helemaal niet meer gerust.
Maar dan, toen ik bevallen was, ons zoontje moest zijn allereerste pampertje ververst worden (zowel mijn man als ik hadden het nog nooit gedaan, ook niet bij een andere baby, maar de vroedvrouw had eerste pampertje al komen voordoen, dus nu was 't eindelijk onze beurt), mijn schoonmoeder was er ook (zoals alle namiddagen en alle avonden in het moederhuis) en toen ik er aan wou beginnen, kwam ze snel afgelopen en ik was al bang dat ze dit speciale moment van me zou afpakken, daarom zei ik snel, als je wil, mag jij me alles aangeven om de pamper te verversen, maar verversen doe ik zelf want het is de eerste keer en weet je wat ze deed?????? ZE DUWDE ME WEG, BEGON MIJN ZOON UIT TE KLEDEN (was pas bevallen, had hem nog nooit in zijn blootje gezien, buiten tijdens de bevalling zelf, of nog nooit uitgekleed) EN VERVERSTE ZIJN PAMPER!!!!! Ik was razend en heb toen al mijn moed bij elkaar geraapt en haar zachtjes een duw terug gegeven en het weer over genomen! Dat is iets wat ik NOOIT zal vergeten! Er wordt ook nooit over gesproken, maar in mijn hoofd blijft het rondspoken.
Na dat voorval van mij altijd lastig vallen als ik hoogzwanger was en die pamper verversen en ik eindelijk thuis was, kwam ze ELKE dag langs, ook al zeiden we dat we liever wat rust wilden, dat hielp niet! Ze gaf eerlijk toe dat ze kwam om onze zoon te pakken en pap te geven en dat ze zeker niet kwam om me een beetje te helpen met de kuis enzo (als je pas bevallen bent is alle huishoudelijke hulp welkom toch hé). Gelukkig had ik mijn mama die me hielp in het huishouden en die mijn zoon zelfs niet wou pakken, ze zei me altijd, doe jij maar, geniet er maar van!
Zo zijn er nog heel veel voorvallen gebeurd en dat is gestopt toen onze zoon een maand of 6 was. Ik weet nu dat het niet alleen haar schuld is wat er allemaal is gebeurd, maar ik geef nu toe dat mijn hormonen ook helemaal in de knoop lagen en dat het daardoor wel een beetje was. Ondertussen is ze de liefste en behulpzaamste oma ooit geworden en doe ik mijn zoon met veel plezier naar haar! Bij onze 2de spruit op komst ben ik blij dat zowel zij als mijn mama weer op ons kindje gaan passen als wij moeten werken.
Gedachten over iemand kunnen dus soms wisselen hé, het ene moment haat je iemand en enkele maanden later kom je tot het besef dat je je kindje helemaal voor jezelf opeiste en dat je schoonmoeder helemaal niet zo slecht is...
heel herkenbaar Vivie
ik heb gelukkig niet zo'n probleem mijn schoonma
die kwam ook elke dag (woonde over de deur), maar ik had dat nodig
ik had een KS gehad en dus kon ik wel wat hulp gebruiken
maar ik heb nooit het gevoel gehad dat ik mijn zoontje moest afstaan
daar hadden ze gelukkig allemaal begrip voor!
en met opvang, was het het begin een beetje zoeken
hij mocht niet een keertje teveel bij de een komen...
maar dat is allemaal snel opgelost geraakt!!!!
ik heb gelukkig niet zo'n probleem mijn schoonma
die kwam ook elke dag (woonde over de deur), maar ik had dat nodig
ik had een KS gehad en dus kon ik wel wat hulp gebruiken
maar ik heb nooit het gevoel gehad dat ik mijn zoontje moest afstaan
daar hadden ze gelukkig allemaal begrip voor!
en met opvang, was het het begin een beetje zoeken
hij mocht niet een keertje teveel bij de een komen...
maar dat is allemaal snel opgelost geraakt!!!!
Bij sommige mensen kan dat gedacht idd veranderen en kan die persoon waar je daarvoor een probleem mee had, veel beter meevallen.
Maar ik denk niet dat dat bij ons zo zal zijn... Gisteren kwam mijn schoonmoeder weer eens haar wetten stellen. Ze zit al sinds ze haar villa gebouwd heeft te zeggen da mijn vriend da huis verder moet afbetalen als er iets met haar gebeurt. Ten eerste: ik vind da je zoiets ni vraagt aan je kinderen, ten tweede: waarom vraagt ze het aan haar zoon en ni aan haar dochter? en ten derde: ze is hertrouwd, waarom kan hare vent da ni verder afbetalen? Daar kan ik dus razend van worden he. Precies of 't geld op onze rug groeit! En als zij ziek wordt of zo wilt ze ook da wij voor haar zorgen, haar huis onderhouden en zo. Da ben ik dus totaal ni van plan zenne.
Trouwens, ik vind da ze een lelijk huis heeft. Langs de buitenkant valt het wel mee, maar binnen is 't antiek. Het geeft ne hele koude indruk, omda ze te gierig is om schilderijen, tapijten en andere decoratie te kopen. (terwijl die letterlijk zwemt in de miljoenen )
En dan nog zoiets, gisteren liet ze duidelijk blijken, als we ni regelmatig bij haar gaan langs gaan, da ze haar conclusies dan gaat trekken. Dus...da we niks meer krijgen van haar. Ni da we nu iets krijgen hoor. Ze belooft wel altijd iets, maar ze komt haar beloftes ni na. Ze ging de kinderwagen betalen, maar als puntje bij paaltje komt vind ze toch da ik da zelf maar moet doen
Ni te doen da mens.
Sorry da ik er zo over doordram, maar soms ben ik blij dat ik het eens van me af kan schrijven...
*zucht*
Maar ik denk niet dat dat bij ons zo zal zijn... Gisteren kwam mijn schoonmoeder weer eens haar wetten stellen. Ze zit al sinds ze haar villa gebouwd heeft te zeggen da mijn vriend da huis verder moet afbetalen als er iets met haar gebeurt. Ten eerste: ik vind da je zoiets ni vraagt aan je kinderen, ten tweede: waarom vraagt ze het aan haar zoon en ni aan haar dochter? en ten derde: ze is hertrouwd, waarom kan hare vent da ni verder afbetalen? Daar kan ik dus razend van worden he. Precies of 't geld op onze rug groeit! En als zij ziek wordt of zo wilt ze ook da wij voor haar zorgen, haar huis onderhouden en zo. Da ben ik dus totaal ni van plan zenne.
Trouwens, ik vind da ze een lelijk huis heeft. Langs de buitenkant valt het wel mee, maar binnen is 't antiek. Het geeft ne hele koude indruk, omda ze te gierig is om schilderijen, tapijten en andere decoratie te kopen. (terwijl die letterlijk zwemt in de miljoenen
)En dan nog zoiets, gisteren liet ze duidelijk blijken, als we ni regelmatig bij haar gaan langs gaan, da ze haar conclusies dan gaat trekken. Dus...da we niks meer krijgen van haar. Ni da we nu iets krijgen hoor. Ze belooft wel altijd iets, maar ze komt haar beloftes ni na. Ze ging de kinderwagen betalen, maar als puntje bij paaltje komt vind ze toch da ik da zelf maar moet doen
Ni te doen da mens.
Sorry da ik er zo over doordram, maar soms ben ik blij dat ik het eens van me af kan schrijven...
*zucht*
