Nieuwe oktobermama...
Moderator:Moderators
Op aanvraag ook hier een berichtje met ons verhaal...
Dit begint zo'n 8 jaar geleden, toen we van onze gyn te horen kregen dat het moeilijk zou zijn spontaan in verwachting te geraken. Hadden al een vermoeden dat er iets niet pluis was, daar we al goed aan het trainen waren.
Na de eerste test wisten we al waar we stonden... De eerste test, en de minst belastende, een spermatest, was al meteen niet goed, om niet te zeggen zeer slecht. Er waren bijna geen goede zaadcellen te vinden. (Het aantal werd nog minder in de loop van verdere behandelingen)
Ivf zat er voor ons dus niet in, dus zijn we maar meteen in de ICSI gestort, vol goede moed, met de hoop dat het wel vlug zou lukken zo, want de meeste van de icsi-koppels zijn na 3 pogigen zwanger, dus leek ons dat haalbaar.
Toen het na de 2de keer nog niet lukte, stelde de gyn bij mij ook een kijkoperatie voor, hoewel ik steeds een goed aantal rijpe eicellen had (tussen de 14 en 22).
Dat leidde eigenlijk tot weinig, alles bleek ok, behalve een eileider die was doorgeknipt (en niet bruikbaar bij "normale" bevruchting) door blindedarmoperatie eerder. Maar voor icsi kon dit geen kwaad, want eicellen worden rechtstreeks van de eierstok geplukt.
Ook de hormoneninspuitingen liepen niet van een leien dakje... toch niet bij de eerste behandeling. Toen bestond humegon nog, waar ik een allergische reactie op had. Waar een spuit gezet werd volgde spontaan een spierontsteking met het gevolg dat ik meer last had daarvan dan van die hormonen. Ik hield toch vol, want eens je bezig ben met behandelen moet je wel door, anders verlies je alles, dus...
Gelukkig verliep het bij de volgende vlotter, met andere hormonen, maar toch nog met de nodige last. Op het eind spoot ik alles zelf zonder hulp van de thuisverpleegster. (en hubbie, op de plaatsen waar ik niet kan komen )
Om een lang verhaal iets korter te maken, we hebben in totaal 9 pogingen gedaan, waarvan er 2 uitliepen een een vroegtijdig miskraam en 2 in een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Die zijn dan ook operatief verwijderd, met de nodige traantjes... en de nodige last (lichte chemo om de resterend hormonen uit mijn lijf te krijgen)
Rond de 4de poging kregen we ook nog te kampen met een tekort (of zo goed als geen) aan zaadcellen. Dus tijdens mijn punctie werd bij hubbie een tese gedaan, en werd zo een voorraadje aangelegd.
Na nr 9 begon ik toch steeds minder te hopen, dus hakten we de knoop door om dit jaar in de zomer te starten met adoptie, mocht het tegen dan niet gelukt zijn...
Maar uiteindelijk kregen we begin februari het goede nieuws dat ik misschien zwanger was, althans zo vertelde de bloedtest (met een cryo). Heel voorzichtig begonnen we onze start, want de kans dat het verkeerd kon lopen zat er terug in. In het begin veel echo's gehad, eerste na 14 dagen al, de innesteling was ok. De week daarna beetje bloedverlies, maar was vlug gestopt. Toch nog onzeker. Week daarop echo... en ja er was hartslag. Dat moment vergeet ik nooit!
De contoles gingen verder maar bleven goed, zou ons lang verwachtte wonder er toch aankomen?
Week 14, zondagmorgen, bloedverlies. Zijn 's morgens naar de spoed gegaan met lood in ons schoenen. Rond 11 uur hartslag gehoord, en rond 13.00u gyn echo gedaan, waaruit bleek dat ons kleintje het goed stelde en zich niets aantrok van dat hele gedoe.
Heb de eerste dagen platte rust moeten houden, niet rondlopen, en volgende weken rustig aan, en veel liggen. Gelukkig bleven de bloedingen verder uit. Mocht van de gyn, na heel dat verhaal niet meer aan het werk (kwam waarschijnlijk wel door mijn werk, veel hef-, til- en klimwerk).
Ondertussen ben ik bijna 25 weken en de gelukkigste mama in spe! zo voelt het toch. Begint al goed te kriebelen om alles in orde te brengen voor ons kleintje. Kleertjes liggen al klaar, kleuren voor de kamer zijn al gekozen, babykamer al besteld, gisteren badje gekocht, wandelwagen en park al gekocht... toch voel ik me soms nog iets onzeker, maar dan schopt ons ukje dat er wel uit....
Ik probeer nu volop te genieten van deze tijd, al is dat niet altijd gemakkelijk voor ons, want met oma in spe gaat het niet zo goed... zal waarschijnlijk de geboorte van haar eerste kleinkind niet meer meemaken. Probeer nu zoveel mogelijk tijd met haar door te brengen en haar zoveel mogelijk bij alles te betrekken...
De mama stelt het wel goed, met de gebruikelijke kwaaltjes, maar dat neem ik er graag bij. Ben vlug moe en heb redelijk wat last van mijn rug. Ga nu stoppen met mijn verhaal (heb geprobeerd het kort te houden ) en me storten in het uitzoeken van geboortekaartje.
Ann
Dit begint zo'n 8 jaar geleden, toen we van onze gyn te horen kregen dat het moeilijk zou zijn spontaan in verwachting te geraken. Hadden al een vermoeden dat er iets niet pluis was, daar we al goed aan het trainen waren.
Na de eerste test wisten we al waar we stonden... De eerste test, en de minst belastende, een spermatest, was al meteen niet goed, om niet te zeggen zeer slecht. Er waren bijna geen goede zaadcellen te vinden. (Het aantal werd nog minder in de loop van verdere behandelingen)
Ivf zat er voor ons dus niet in, dus zijn we maar meteen in de ICSI gestort, vol goede moed, met de hoop dat het wel vlug zou lukken zo, want de meeste van de icsi-koppels zijn na 3 pogigen zwanger, dus leek ons dat haalbaar.
Toen het na de 2de keer nog niet lukte, stelde de gyn bij mij ook een kijkoperatie voor, hoewel ik steeds een goed aantal rijpe eicellen had (tussen de 14 en 22).
Dat leidde eigenlijk tot weinig, alles bleek ok, behalve een eileider die was doorgeknipt (en niet bruikbaar bij "normale" bevruchting) door blindedarmoperatie eerder. Maar voor icsi kon dit geen kwaad, want eicellen worden rechtstreeks van de eierstok geplukt.
Ook de hormoneninspuitingen liepen niet van een leien dakje... toch niet bij de eerste behandeling. Toen bestond humegon nog, waar ik een allergische reactie op had. Waar een spuit gezet werd volgde spontaan een spierontsteking met het gevolg dat ik meer last had daarvan dan van die hormonen. Ik hield toch vol, want eens je bezig ben met behandelen moet je wel door, anders verlies je alles, dus...
Gelukkig verliep het bij de volgende vlotter, met andere hormonen, maar toch nog met de nodige last. Op het eind spoot ik alles zelf zonder hulp van de thuisverpleegster. (en hubbie, op de plaatsen waar ik niet kan komen )
Om een lang verhaal iets korter te maken, we hebben in totaal 9 pogingen gedaan, waarvan er 2 uitliepen een een vroegtijdig miskraam en 2 in een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Die zijn dan ook operatief verwijderd, met de nodige traantjes... en de nodige last (lichte chemo om de resterend hormonen uit mijn lijf te krijgen)
Rond de 4de poging kregen we ook nog te kampen met een tekort (of zo goed als geen) aan zaadcellen. Dus tijdens mijn punctie werd bij hubbie een tese gedaan, en werd zo een voorraadje aangelegd.
Na nr 9 begon ik toch steeds minder te hopen, dus hakten we de knoop door om dit jaar in de zomer te starten met adoptie, mocht het tegen dan niet gelukt zijn...
Maar uiteindelijk kregen we begin februari het goede nieuws dat ik misschien zwanger was, althans zo vertelde de bloedtest (met een cryo). Heel voorzichtig begonnen we onze start, want de kans dat het verkeerd kon lopen zat er terug in. In het begin veel echo's gehad, eerste na 14 dagen al, de innesteling was ok. De week daarna beetje bloedverlies, maar was vlug gestopt. Toch nog onzeker. Week daarop echo... en ja er was hartslag. Dat moment vergeet ik nooit!
De contoles gingen verder maar bleven goed, zou ons lang verwachtte wonder er toch aankomen?
Week 14, zondagmorgen, bloedverlies. Zijn 's morgens naar de spoed gegaan met lood in ons schoenen. Rond 11 uur hartslag gehoord, en rond 13.00u gyn echo gedaan, waaruit bleek dat ons kleintje het goed stelde en zich niets aantrok van dat hele gedoe.
Heb de eerste dagen platte rust moeten houden, niet rondlopen, en volgende weken rustig aan, en veel liggen. Gelukkig bleven de bloedingen verder uit. Mocht van de gyn, na heel dat verhaal niet meer aan het werk (kwam waarschijnlijk wel door mijn werk, veel hef-, til- en klimwerk).
Ondertussen ben ik bijna 25 weken en de gelukkigste mama in spe! zo voelt het toch. Begint al goed te kriebelen om alles in orde te brengen voor ons kleintje. Kleertjes liggen al klaar, kleuren voor de kamer zijn al gekozen, babykamer al besteld, gisteren badje gekocht, wandelwagen en park al gekocht... toch voel ik me soms nog iets onzeker, maar dan schopt ons ukje dat er wel uit....
Ik probeer nu volop te genieten van deze tijd, al is dat niet altijd gemakkelijk voor ons, want met oma in spe gaat het niet zo goed... zal waarschijnlijk de geboorte van haar eerste kleinkind niet meer meemaken. Probeer nu zoveel mogelijk tijd met haar door te brengen en haar zoveel mogelijk bij alles te betrekken...
De mama stelt het wel goed, met de gebruikelijke kwaaltjes, maar dat neem ik er graag bij. Ben vlug moe en heb redelijk wat last van mijn rug. Ga nu stoppen met mijn verhaal (heb geprobeerd het kort te houden ) en me storten in het uitzoeken van geboortekaartje.
Ann
Ann
Ook nog eens een superdikke proficiat met jullie zwangerschap!!!!!
Is blijkbaar een hele lange weg geweest!
Jammer dat er nu andere dingen zijn die jou veel zorgen baren maar probeer zoveel mogelijk van je zwangerschap en de oma te genieten!
Wens jou ook heel veel sterkte toe en als je behoefte hebt om je hartje te luchten....er zijn hier heel veel luisterende oortjes
Liefs Aicha
Is blijkbaar een hele lange weg geweest!
Jammer dat er nu andere dingen zijn die jou veel zorgen baren maar probeer zoveel mogelijk van je zwangerschap en de oma te genieten!
Wens jou ook heel veel sterkte toe en als je behoefte hebt om je hartje te luchten....er zijn hier heel veel luisterende oortjes
Liefs Aicha
Hier ook een super dikke proficiat...zo veel moed dat je hebt...echt chapeau...
Spijtig dat de vreugde wat minder kan met de zorgen die je hebt op dit moment...heb dat ook meegemaakt...is niet leuk...ik begrijp zeker je situatie...maar probeer toch zo positief mogelijk te zijn en zeker van je zwangerschap en van oma te genieten ...t'zijn zo'n mooie tijden ook voor haar...
Hier was ze zo gelukkig toen ze het wist en de echo's zag, spijtig dat ze ons femke niet heeft leren kennen...maar heb er goeie herinneringenaan...waarom moet het leven toch zo hard zijn op bepaalde momenten...
Veel mooie momenten gewenst met je zwangerschap en de oma, maar ook veel moed...
Groetjes
Jenny&Femke
Spijtig dat de vreugde wat minder kan met de zorgen die je hebt op dit moment...heb dat ook meegemaakt...is niet leuk...ik begrijp zeker je situatie...maar probeer toch zo positief mogelijk te zijn en zeker van je zwangerschap en van oma te genieten ...t'zijn zo'n mooie tijden ook voor haar...
Hier was ze zo gelukkig toen ze het wist en de echo's zag, spijtig dat ze ons femke niet heeft leren kennen...maar heb er goeie herinneringenaan...waarom moet het leven toch zo hard zijn op bepaalde momenten...
Veel mooie momenten gewenst met je zwangerschap en de oma, maar ook veel moed...
Groetjes
Jenny&Femke
amai zo lang moeten proberen, ik denk dat ik in jouw plaats het al lang had opgegeven, wel spijtig dat je moeder nu ziek is, het zou eigenlijk de gelukkigste tijd van je leven moeten zijn maar dit wordt nu wel een beetje overschaduwt hé, en ik wil je ook een hele dikke proficiat wensen met je zwangerschap
amai jullie hebben al veel meegemaakt chapeau
geniet nog maar van je zwangerschap en ivm met de oma hopelijk maakt ze het toch nog mee hé
mijn dooppeter zal onze derde spruit ook niet meer meemaken vind dit ook wel jammer die is gestorven 23 februari en zag er zo naar uit maar heeft niet mogen zijn
geniet nog maar van je zwangerschap en ivm met de oma hopelijk maakt ze het toch nog mee hé
mijn dooppeter zal onze derde spruit ook niet meer meemaken vind dit ook wel jammer die is gestorven 23 februari en zag er zo naar uit maar heeft niet mogen zijn
Amai An, wat een verhaal zeg... !
Proficiat met jullie zwangerschap, jullie lange wachten werd beloond.
't Was een weg met veel hindernissen, maar jullie hebben ze allemaal overwonnen!
Chapeau en veel succes met het verdere verloop van je zwangerschap!
Ik wens je een vlotte bevalling toe en een gezonde wolk van een baby!
Proficiat met jullie zwangerschap, jullie lange wachten werd beloond.
't Was een weg met veel hindernissen, maar jullie hebben ze allemaal overwonnen!
Chapeau en veel succes met het verdere verloop van je zwangerschap!
Ik wens je een vlotte bevalling toe en een gezonde wolk van een baby!
Nogmaals proficiat met je zwangerschap hoor!! als ik lees wat jullie er allemaal voor hebben moeten doorstaan!!
probeer zoveel mogelijk van je zwangerschap te genieten!! en kzal duimen voor jullie dat oma de geboorte toch nog mag meemaken!! ik hoop het echt uit de grond van mn hart!!!
nog een prettige zwangerschap gewenst! en alvast een vlotte bevalling en wolk van een baby toegewenst!!!
grtjs
probeer zoveel mogelijk van je zwangerschap te genieten!! en kzal duimen voor jullie dat oma de geboorte toch nog mag meemaken!! ik hoop het echt uit de grond van mn hart!!!
nog een prettige zwangerschap gewenst! en alvast een vlotte bevalling en wolk van een baby toegewenst!!!
grtjs
Hey An, bedankt voor je prachtig verhaal. En wat voor één.
Proficiat dat je doorgezet hebt. En je ziet: de aanhouder wint hé.
Je bent toch al over de helft van je zwangerschap en ik kan geloven dat je niet te zwaar tilt aan de kwaaltjes. Die stellen niet veel voor als je al zo'n weg hebt afgelegd hé.
Ik wens je nog een prachtige zwangerschap toe met veel geshot van je bébé voor de bevestiging dat alles okido is.
Proficiat dat je doorgezet hebt. En je ziet: de aanhouder wint hé.
Je bent toch al over de helft van je zwangerschap en ik kan geloven dat je niet te zwaar tilt aan de kwaaltjes. Die stellen niet veel voor als je al zo'n weg hebt afgelegd hé.
Ik wens je nog een prachtige zwangerschap toe met veel geshot van je bébé voor de bevestiging dat alles okido is.
Proficiat!!! En ik duim mee dat je in oktober trotse ouders moogt zijn!!!!
-->Persoonlijk Fotoalbum<--
BRRR...
Het lijstje boven de oktobermama's wordt steeds korter!
Gelukkig staat alles hier al zo goed als klaar (enkel de kamer nog,
maar die komt binnen 14 dagen toe) wat een hele geruststelling is.
Hier nog geen stress dus.
Gisteren de eerste pufles gehad! Wie had dat ooit durven dromen...
Nog 10 weken en ons ukje is er! Spannend!!!
Mama in spe,
Ann
Het lijstje boven de oktobermama's wordt steeds korter!
Gelukkig staat alles hier al zo goed als klaar (enkel de kamer nog,
maar die komt binnen 14 dagen toe) wat een hele geruststelling is.
Hier nog geen stress dus.
Gisteren de eerste pufles gehad! Wie had dat ooit durven dromen...
Nog 10 weken en ons ukje is er! Spannend!!!
Mama in spe,
Ann
-
- Pas blauw
- Berichten:0
- Lid geworden op:26 jul 2007, 21:49
Ik ben hier een tijdje niet geweest... wat er zat aan te komen is uiteindelijk ook gebeurd, mijn ma is gestorven op 14 september.
Nu alle drukte van het regelen voorbij is blijft enkel nog een grote leegte over.
Gelukkig doet onze uk het verder goed en heeft zich niets van dit alles aangetrokken en wordt nog met de dag (en nacht) aktiever! De afgelopen week was ik dus ook dringend aan rust toe, want alle energie van de laaste weken was precies verdwenen, had nergens zin meer is. Heb het "geluk" gehad de laatste weken bij haar te kunnen zijn van 's morgens tot 's avonds. Ik wou ook zelf alles regelen van overlijdensbericht, rouwkaartjes en kerkdienst.... alles tot in de puntjes uitgewerkt... een hele klus, maar gaf veel voldoening. Hoe ik dat nog voor mekaar heb kunnen krijgen is me nu een raadsel. Nu begint het al weer wat beter te lukken... en krijg ik weer iets meer energie om dingen te gaan doen.
Ons kleintje ligt al in de goede positie om geboren te worden, en is ondertussen goed gegroeid, wat ook al heel wat is. Vrees wel als het moment van de bevalling daar is, dat het zwaar zal worden en het gemis nog zwaarder zal wegen!
Maar zoals steeds slaan we er ons wel door, dat wou oma trouwens ook!
Aan alle mama's die ook in de laaste dagen zijn, veel suc6 gewenst en een wolk van een baby!
Mama in spe,
Ann
Nu alle drukte van het regelen voorbij is blijft enkel nog een grote leegte over.
Gelukkig doet onze uk het verder goed en heeft zich niets van dit alles aangetrokken en wordt nog met de dag (en nacht) aktiever! De afgelopen week was ik dus ook dringend aan rust toe, want alle energie van de laaste weken was precies verdwenen, had nergens zin meer is. Heb het "geluk" gehad de laatste weken bij haar te kunnen zijn van 's morgens tot 's avonds. Ik wou ook zelf alles regelen van overlijdensbericht, rouwkaartjes en kerkdienst.... alles tot in de puntjes uitgewerkt... een hele klus, maar gaf veel voldoening. Hoe ik dat nog voor mekaar heb kunnen krijgen is me nu een raadsel. Nu begint het al weer wat beter te lukken... en krijg ik weer iets meer energie om dingen te gaan doen.
Ons kleintje ligt al in de goede positie om geboren te worden, en is ondertussen goed gegroeid, wat ook al heel wat is. Vrees wel als het moment van de bevalling daar is, dat het zwaar zal worden en het gemis nog zwaarder zal wegen!
Maar zoals steeds slaan we er ons wel door, dat wou oma trouwens ook!
Aan alle mama's die ook in de laaste dagen zijn, veel suc6 gewenst en een wolk van een baby!
Mama in spe,
Ann
-
- Pas blauw
- Berichten:0
- Lid geworden op:26 jul 2007, 21:49
Dag Ann
Amaai,
ik schaam me nu dood!
Mijn verhaal is niks vergeleken met jouw leven!
De tranen staan in mijn ogen,
maar vergeet niet dat jouw mama in jouw kindje zal verder leven,
dat hebben ze mij toch zo geleerd.
Sterft er iemand...dan word er iemand in de plaats geboren...
Mss een kleine troost maar hopelijk helpt die gedachte jullie vooruit!
Ben echt blij dat jullie kindje zich binnenkort zal "aanmelden"!
Na 8 jaar hebben jullie dat meer dan verdiend!
Amaai,ik kan me echt niet voorstellen dat een vrouw zooolang moet wachten op haar "wonder".
Ik kijk naar je op Ann,echt waar....
ik schaam me nu dood!
Mijn verhaal is niks vergeleken met jouw leven!
De tranen staan in mijn ogen,
maar vergeet niet dat jouw mama in jouw kindje zal verder leven,
dat hebben ze mij toch zo geleerd.
Sterft er iemand...dan word er iemand in de plaats geboren...
Mss een kleine troost maar hopelijk helpt die gedachte jullie vooruit!
Ben echt blij dat jullie kindje zich binnenkort zal "aanmelden"!
Na 8 jaar hebben jullie dat meer dan verdiend!
Amaai,ik kan me echt niet voorstellen dat een vrouw zooolang moet wachten op haar "wonder".
Ik kijk naar je op Ann,echt waar....
http://www.zwangerschapspagina.nl/cyclu ... cyclus.png[/img][/url]
In mijn dromen heb ik je al 1000X gezien,
Je hebt al 1000 namen gekregen.
Wanneer zul je bij ons zijn?
Volgend jaar misschien?
In mijn dromen heb ik je al 1000X gezien,
Je hebt al 1000 namen gekregen.
Wanneer zul je bij ons zijn?
Volgend jaar misschien?