de misselijkheid is aan het minderen
Moderators:goortjes, Welcome, Moderators
- Annubis
- Moderator
- Berichten:0
- Lid geworden op:27 okt 2005, 15:17
- Locatie:pulderbos(zandhoven)
- Contacteer:
sinds een paar dagen ben ik juist 's morgens nog even misselijk en 's avonds. Dit is wel een hele verademing want zo constant naar de toilet rennen is ook niet alles en op zen allerminst gezellig.
juist ben ik af en toe nog heel moe maar dat is ook al aan het minderen. Wel kan ik me voor het minste opboeien en dat heb ik normaal nooit. dus men hormonen zijn helemaal in de war.
juist ben ik af en toe nog heel moe maar dat is ook al aan het minderen. Wel kan ik me voor het minste opboeien en dat heb ik normaal nooit. dus men hormonen zijn helemaal in de war.
ALESSIO(16/09/2003) EDWARDO(13/06/2005) EN IMILIO(19/09/2006)
pfff,dacht het hier ook eens effe te kunnen komen neertypen..
woensdag en donderdag heb ik me gewoon schitterend gevoeld,enkel s'morgens wat vlaagjes van misselijkheid,verder niets....
Maar vrijdag is het weer begonnen,met een hoogtepunt gisteren...alles kwam er weer uit,thee,water,zelfs droog brood
mja,nog effe tanden bijten,zekers??
woensdag en donderdag heb ik me gewoon schitterend gevoeld,enkel s'morgens wat vlaagjes van misselijkheid,verder niets....
Maar vrijdag is het weer begonnen,met een hoogtepunt gisteren...alles kwam er weer uit,thee,water,zelfs droog brood



mja,nog effe tanden bijten,zekers??
- Annubis
- Moderator
- Berichten:0
- Lid geworden op:27 okt 2005, 15:17
- Locatie:pulderbos(zandhoven)
- Contacteer:
gisteravond had ik het ook weer moeilijk. maar vandaag voel ik me weer goed . ik ben soms nog misselijk maar niet zoals de afgelopen 8weken terug
ik ga nu mijn 11e week tegemoet dus normaal rond de 12weken stopt het oftewel begint het terug 


ALESSIO(16/09/2003) EDWARDO(13/06/2005) EN IMILIO(19/09/2006)
Hoh, als ik dat allemaal zo lees van steeds naar het toilet te spurten ben ik blij dat het maar één keer bij Laura is voorgekomen en 2 keer bij Keanu (incl. een buikplaag, dus eigenlijk ook maar 1 keer door de zwangerschap)
Ik heb namelijk last van emetofobie, gelukkig niet in de ergste mate.
Ik zal er niet door laten van zwanger te worden of laten van ergens naar toe te gaan, dat niet.
Er zijn nl vrouwen die door emetofobie (braakangst) niet zwanger durven worden en ook niet uitgaan omdat ze bang zijn onpasselijk te worden of iemand in hun buurt die zal braken, erg hé?
Je leven wordt bepaald door die angst.
Ik ben blij dat ik toch al 2 kindjes heb, ook al weet ik dat je behoorlijk ziek kan zijn door die hormonen.
Maar ik heb wel al ondervonden dat hoe meer ik braak, hoe minder ik er angstig voor word.
Alhoewel ik het gevoel ervoor echt haat als de pest, maar eens eruit vraag ik me dan af: "was het nu dat maar?" .
Alleen wil ik altijd iemand bij mij aan het toilet als het zover is, want anders geraak ik in paniek. Ik heb dat te danken aan mijn jeugd, denk ik. Mijn moeder maakte zich altijd kwaad als we braakten, niet als het in het toilet was, maar oh wee als ze het moest opkuisen!
Alhoewel ik dat van haar ook al eens heb mogen opkuisen...
Als Laura braakt slaat mijn hart een slag over en panikeer ik ook als ik alleen met haar thuis ben, maar ik toon het niet aan haar, integendeel ik probeer haar te kalmeren door te zeggen dat het niet erg is, maar vanbinnen ben ik één en al zenuwen
. Ik wil niet dat ze die angst ook heeft, want dit is echt geen lachertje, emetofobie... Moet je maar eens gaan zien op een forum van emetofoben.
Ik had wel liever hoogtevrees gehad, je bent niet verplicht ergens op te klimmen hé, maar ziek zijn hou je nu eenmaal niet tegen...
groetjes Nathje.
Ik heb namelijk last van emetofobie, gelukkig niet in de ergste mate.
Ik zal er niet door laten van zwanger te worden of laten van ergens naar toe te gaan, dat niet.
Er zijn nl vrouwen die door emetofobie (braakangst) niet zwanger durven worden en ook niet uitgaan omdat ze bang zijn onpasselijk te worden of iemand in hun buurt die zal braken, erg hé?
Je leven wordt bepaald door die angst.
Ik ben blij dat ik toch al 2 kindjes heb, ook al weet ik dat je behoorlijk ziek kan zijn door die hormonen.
Maar ik heb wel al ondervonden dat hoe meer ik braak, hoe minder ik er angstig voor word.
Alhoewel ik het gevoel ervoor echt haat als de pest, maar eens eruit vraag ik me dan af: "was het nu dat maar?" .
Alleen wil ik altijd iemand bij mij aan het toilet als het zover is, want anders geraak ik in paniek. Ik heb dat te danken aan mijn jeugd, denk ik. Mijn moeder maakte zich altijd kwaad als we braakten, niet als het in het toilet was, maar oh wee als ze het moest opkuisen!
Alhoewel ik dat van haar ook al eens heb mogen opkuisen...
Als Laura braakt slaat mijn hart een slag over en panikeer ik ook als ik alleen met haar thuis ben, maar ik toon het niet aan haar, integendeel ik probeer haar te kalmeren door te zeggen dat het niet erg is, maar vanbinnen ben ik één en al zenuwen

Ik had wel liever hoogtevrees gehad, je bent niet verplicht ergens op te klimmen hé, maar ziek zijn hou je nu eenmaal niet tegen...
groetjes Nathje.

