Hij zat in een boekje te lezen,jaja,luidop zelfs.
Terwijl hij dat deed lette ik op zijn gezichtje.
Die uitdrukkingen die hij maakte waren gewoonweg goddelijk.
En dan zat hij zo mooi van ja te knikken,draaide een blad om en knikte dan van neen.
Af en toe keek hij eens op naar mij,maar ik deed alsof ik het niet zag.
Dus hij doet verder.
Ineens valt het hem op dat er op zijn kleertjes sterretjes staan.
Hij kijkt daar dus naar en begint die aan te raken en zoekt hogerop zijn truitje of er daar ook nog op staan.
En dan knikt hij weer van ja en kijkt hij weer naar mij.
Ik geef daar respons aan hij begint dan zo mooi te lachen naar mij en verteld dan over zijn sterretjes.
Ondertussen rook ik iets raar,bleek dat ik een zakdoek aan het strijken was,waar nu een redelijke bruine vlek op zit.
Was dus zo verliefd aan het kijken naar mijn boeleke dat ik alles rondom mij vergat.
Als dat geen moederliefde is weet ik het ook niet meer hoor.
*vertederde zucht*
heerlijk toch, ik kan uuuuuuren naar hem kijken 
allemaal zo lief ... 
