Babyforum.be

Welkom hier, beagle!!

Hopelijk voel je je hier snel thuis!!

Ness

hey welkom, ja van mijn vriend was het ook nag verward hoor maar ben uiteindelijk toch mijn pil gestopt en van de moment dat ik zwanger was amai was hij blij da kan zo veranderen hier kan je al je vraagjes en zo kwijt we zullen met veel aandacht naar je luisteren vele groetjes

vanwege mij, zeker hartelijk welkom...
Dat is wat ik weet van mannen...
Je moet er veel geduld mee hebben.
Er zijn geen 100 manieren om hem te laten weten dat je nu een kindje wil.
vraag het gewoon!
Zeg het gewoon!!
Ik wil een baby, ik denk dat jij er klaar voor bent...
maar ik wel een antwoord van jou, en een datum.
is het nu okee, is het binnen zes maand ook okee, maar ik wil zeker
een datum, en dat je je daaraan houd.
Niks aan t e doen mannen zijn anders..

Hallo welkom hier en veel lees plezier op de forum.

HEY,

Welkom op babyforum, en hopelijk komt jouw kinderwens vlug uit.

Groetjes.

Van harte welkom op babyforum.
En hopelijk komt je kinderwens snel uit.
Stefanie

Dank u voor het hartelijke welkom!!!
Ga even rondneuzen nu...

Tot gauw

Welkom op het babyforum,

Als man ga ik zeggen wat de vrouwen hier ook zetten, praat er met je man over dat je kinderwens zo groo is, ik heb dat ook met mijn vrouw gedaan en zie hier, we kende elkaar nog maar 1jaar en 6 maanden en ik was al papa. Het is moeilijker om er niet aan te denken of het te vergeten dan er over te praten.

Groetjes Glenn.

Hoi Teacher (en anderen...)

Bedankt.
Na zoveel onvruchtbare gesprekken (letterlijk ) en zoveel tranen en frustratie, heb ik er geen zin meer in. Ik ga nu met de 'we zien wel'-ingesteldheid verder.

Het gekke is dat we er eigenlijk redelijk vlot over kunnen babbelen, of liever: over kunnen fantaseren. Hoe zouden we het noemen? blablabla...
Maar daar ben ik nu ook mee gestopt. Hij vraagt zich af waarom

Ik weet dat we er niet meer veraf van staan, omdat hij aan het beseffen is dat er snel een beslissing moet genomen worden, als ie niet wil dat de bom barst.

Maar ik wil het tegelijkertijd niet forceren, ik wil niet dat hij het doet voor mij en eigenlijk geen kind wil of er niet klaar voor is. Dit wreekt zich toch.
En we hebben het zo goed samen.

Moeilijk hé

Groetjes,

niet moeilijk, eerder wel begrijpelijk.
Niet dat ik je man gelijk geef hoor!!
In tegendeel!!
Maar een kind, zet onvermijdelijk je leven ondersteboven!!
Niks is meer zoals tevoren, en je hebt een verantwoordelijkheid
zoals je die nog nooit hebt gekend.
Wat ze zeggen " een kind is voor het leven", het is wel degelijk waar!!

Messchien geeft hij inderdaad een paar jaartjes meer nodig dan jij!!
( kwestie van te groeien, naar dat kind toe).

beagle schreef:Hoi Teacher (en anderen...)

Bedankt.
Na zoveel onvruchtbare gesprekken (letterlijk ) en zoveel tranen en frustratie, heb ik er geen zin meer in. Ik ga nu met de 'we zien wel'-ingesteldheid verder.

Het gekke is dat we er eigenlijk redelijk vlot over kunnen babbelen, of liever: over kunnen fantaseren. Hoe zouden we het noemen? blablabla...
Maar daar ben ik nu ook mee gestopt. Hij vraagt zich af waarom

Ik weet dat we er niet meer veraf van staan, omdat hij aan het beseffen is dat er snel een beslissing moet genomen worden, als ie niet wil dat de bom barst.

Maar ik wil het tegelijkertijd niet forceren, ik wil niet dat hij het doet voor mij en eigenlijk geen kind wil of er niet klaar voor is. Dit wreekt zich toch.
En we hebben het zo goed samen.

Moeilijk hé

Groetjes,

Hoi,
Toen wij voor ons eerste gingen, as Guy ook eerst super enthousiast. Ik moest hem verrassen als ik zwanger was. Nu, ik heb hem verrast. Op een dag een test gedaan en tijdens de middagpauze op mijn werk tegen hem gezegd. Hij geloofde het eerst niet.
Maar daarna is alles bergaf gegaan. Terwijl ik die 9 maand zie als een voorbereiding op de baby, zag hij die 9 maand als laatste kans om van zijn vrijheid te genieten. Hij keek niet om naar mij, kwam niet buiten met mij, wou geen plannen maken, wou niet praten over de baby,... een hele hoop misere met als eindresultaat:....
Toen Lani er dan eindelijk was, werd hij overvallen, natuurlijk. Plots was ze er dan toch, plots veranderde alles en hij was er natuurlijk niet op voorbereid, he? Tot 3 maand na mijn bevalling wist hij helemaal niet hoe hij met Lani moest omgaan en met mij ook niet. Hij wist dat ik die 9 aand lang niet aan het zagen was, maar hem gewoon heb proberen doen inzien dat hij zich wèl moest voorbereiden. Maar mannen weten het altijd beter, he? Mede door hem (en een moeilijke borstvoedingsperiode) ben ik in een postnatale depressie terecht gekomen.
Volgens mij dènkt een man altijd dat hij klaar is voor een kind...
Ik ben blij dat jouw man er eerlijk in is. Was de mijne dat toen ook maar.(Maar nu is hij perfect ingeburgerd in zijn rol als papa)

hoi,

welkom op dit forum, ik hoop veel van je te lezen.


gr jennifer en lucy