beagle schreef:Hoi Teacher (en anderen...)
Bedankt.
Na zoveel onvruchtbare gesprekken (letterlijk
) en zoveel tranen en frustratie, heb ik er geen zin meer in. Ik ga nu met de 'we zien wel'-ingesteldheid verder.
Het gekke is dat we er eigenlijk redelijk vlot over kunnen babbelen, of liever: over kunnen fantaseren. Hoe zouden we het noemen? blablabla...
Maar daar ben ik nu ook mee gestopt. Hij vraagt zich af waarom
Ik weet dat we er niet meer veraf van staan, omdat hij aan het beseffen is dat er snel een beslissing moet genomen worden, als ie niet wil dat de bom barst.
Maar ik wil het tegelijkertijd niet forceren, ik wil niet dat hij het doet voor mij en eigenlijk geen kind wil of er niet klaar voor is. Dit wreekt zich toch.
En we hebben het zo goed samen.
Moeilijk hé
Groetjes,
Hoi,
Toen wij voor ons eerste gingen, as Guy ook eerst super enthousiast. Ik moest hem verrassen als ik zwanger was. Nu, ik heb hem verrast. Op een dag een test gedaan en tijdens de middagpauze op mijn werk tegen hem gezegd. Hij geloofde het eerst niet.
Maar daarna is alles bergaf gegaan. Terwijl ik die 9 maand zie als een voorbereiding op de baby, zag hij die 9 maand als laatste kans om van zijn vrijheid te genieten. Hij keek niet om naar mij, kwam niet buiten met mij, wou geen plannen maken, wou niet praten over de baby,... een hele hoop misere met als eindresultaat:....
Toen Lani er dan eindelijk was, werd hij overvallen, natuurlijk. Plots was ze er dan toch, plots veranderde alles en hij was er natuurlijk niet op voorbereid, he? Tot 3 maand na mijn bevalling wist hij helemaal niet hoe hij met Lani moest omgaan en met mij ook niet. Hij wist dat ik die 9 aand lang niet aan het zagen was, maar hem gewoon heb proberen doen inzien dat hij zich wèl moest voorbereiden. Maar mannen weten het altijd beter, he?
Mede door hem (en een moeilijke borstvoedingsperiode) ben ik in een postnatale depressie terecht gekomen.
Volgens mij dènkt een man altijd dat hij klaar is voor een kind...
Ik ben blij dat jouw man er eerlijk in is. Was de mijne dat toen ook maar.(Maar nu is hij perfect ingeburgerd in zijn rol als papa)
