sandy schreef:En wat is dan moeilijk?
Verbeter me als ik fout ben, maar dan denk ik aan kinderen die ze tonen in "supernanny".
Meestal ligt het aan de ouders zelf, als ze het zo zwaar te verduren krijgen met hun kinderen.
Gewoon, je weet niet hoe je een bepaalde situatie moet aanpakken en het loopt uit de hand.
Natuurlijk helpt het internaat dan, omdat ze daar op hun strepen staan.
Ik merk hier dat Yana ook beter naar de juf luistert dan hier thuis.
Omdat ze daar weten dat de juf het geen 5 keer zegt.
sandy schreef:Geef maar eens een voorbeeld van "die moeilijke kleuter"....
Amai Sandy ...
Mijn moeder werkt als GON leerkracht: begeleiding van kinderen met een handicap die toch verstandelijk in het gewoon onderwijs zitten.
Dus zeker geen NANNY-toestanden, gewoon kinderen die het heel erg moeilijk hebben met zichzelf. (het is dus niet allemaal zo zwart - wit : of alles is koek en ei, of het is extreem zoals de nanny)
Dat kindje lag volledig in de knoei met zichzelf en zijn zelfbeeld, en de extra aandacht dat het kreeg thuis maakte het nog erger.
5 dagen op 7 in een groep zitten met leeftijdgenootjes, met permanent begeleiders die niet zo emotioneel betrokken waren, met structuur die ze hem niet thuis konden geven... Dat heeft dat kind eruit getrokken.
En verder: mijn moeder is, buiten een ervaringsdeskundige (20 jaar in het GON), ook een specialisatiedeskundige (20 jaar verschillende bijscholingen). Samen met een heel team hebben ze die beslissing genomen, in samenspraak met ouders.
dus inderdaad, sorry als ik een beetje aggressief overkom, maar het is niet altijd zo zwart - wit als sommige ouders graag willen dat het is.