Babyforum.be

Hoi,

Ik ben op 30/08 bevallen van een prachtig zoontje. Het was een KS, omdat Sverre in een onvolkomen stuitligging lag. Een natuurlijke bevalling was geen optie wegens te veel risico's (die we zeker niet wilden nemen).

Ik wilde altijd al drie kindjes, maar met die KS in mijn achterhoofd begin ik toch te twijfelen. De KS op zich is goed meegevallen en het herstel is vlot verlopen, maar mentaal heb ik het er nog steeds moeilijk mee. Het voelt voor mij niet echt aan alsof ik echt bevallen ben en als vriendinnen of familie praten over hun bevalling, dan kan ik niet meepraten, ook al heb ik ook een kind op de wereld gezet. Volgens mijn gyne kan ik volgende keer wel natuurlijk bevallen op voorwaarde dat de baby in hoofdligging ligt en ik spontaan in arbeid ga. Inleiden (met baxter) mag niet, wegens groot risico op scheuren van het litteken. Ik moet er echter wel rekening mee houden dat het altijd nog op een KS kan uitdraaien.

Met dit in het achterhoofd, zie ik een beetje op tegen een volgende zwangerschap (en vooral bevalling). Ik heb nu een KS meegemaakt en ook al viel het mee, de volgende keer zal ik weer met een bang hartje naar het ziekenhuis vertrekken als het weer een KS wordt. Het is toch niet te onderschatten.

Een tweede kindje is zeker nog niet voor direct en met de tijd zal ik het misschien beter kunnen relativeren, maar toch houdt het me nu bezig...

Ik weet dat niemand me hier echt mee kan helpen, maar ik moest het gewoon ff van me afschrijven...

Groetjes,

ik heb bij mijn eerste bevalling een onverwachte spoedkeizersnede gehad.
dit is me eigenlijk wel tegengevallen omdat ik zo uitgeput was van een gewone bevalling die ik niet kon afmaken en dan de emotionele klop die ik kreeg. Mijn eigenste arts heeft de operatie ook niet kunnen doen, dat was ook minder. Maar ik had nog hoop voor mijn volgende bevalling.

Een paar weken terug mocht ik de eerste keer op controle voor mijn 2de zwangerschap en ik kreeg het nieuws dat ik weer een KS zal krijgen. Er is geen ontkomen aan. Op voorhand had ik mezelf wijsgemaakt dat ik dat heel erg zou vinden. Maar nu, bij nader inzien niet meer.
ik voel me zelfs opgelucht. OK het is achteraf allemaal wel wat moeilijker, maar ik ben nu wel zeker dat alles goed gaat en ik niet meer zo moet afzien als de vorige keer. het is inderdaad een emotioneel gemis, dat je de eerste momenten je kind niet in je armen kan nemen ( ik heb zelfs 15 uur moeten wachten alvorens ik mijn zoontje in mijn armen kreeg) maar dat gemis verslijt wel wat hoor! als ik nu naar mijn zoontje kijk, denk ik al niet meer aan datgene wat niet leuk was, maar enkel aan het goede, dat hij er is!

uiteraard zal dit je nog een tijdje bezighouden,
maar jij hebt toch nog een kans om gewoon te bevallen.
Omdat je stuitliggertje had, wil dat niet zeggen dat de volgende net hetzelfde gaat worden!
ik hoop voor jou dat je dit alles ten gepaste tijde een plaatsje kan geven in je leven en dat je niet zo opkijkt tegen een KS
Denk gewoon aan het wondertje dat er dan aan komt!

succes

Ik heb geen ervaring met ks. Maar ik vind toch niet dat je de beslissing daarvan mag laten afhangen. Het is toch niet zo dat het erfelijk is hé? Misschien heb je er dan later spijt van dat je toch geen tweede kindje hebt. Ik zou het er toch op wagen