compleet?

[Dagmar]

Misschien een moeilijke vraag, maar hoe weet je of je gezinnetje compleet is? En hoe weet je dat je echt nog een kindje wilt en dat het niet gewoon "heimwee" is naar je zwangere buik?

Mila is al een tijdje (sinds Karsten 1 maand of zo is) aan het vragen naar nóg een zusje (en soms naar nóg twee zusjes en twee broertjes ). Filip die wil nog 5 jaar of langer wachten vooraleer er nog maar kan gedacht worden aan nummertje drie.. Maar dan heb ik zo iets van: als het zo lang moet duren, dan hoeft het ook niet meer.
Ik weet ook wel dat ik nog tijd heb, Karsten is juist drie maanden, maar hoe weet je met zekerheid of je gezinnetje al dan niet compleet is. Ik heb momenteel wel het gevoel dat we nog niet compleet zijn..

Waarschijnlijk zal de tijd het wel uitwijzen zeker?!

[vliegjebroem]

hoe weet je dat? Tja, ik weet het deze keer al wel heeeel zeker dat het compleet is, bij de andere zwangerschappen had ik dat nog nie dat gevoel.


hoe je dat voelt, hm ik zou het niet weten.

[Vanessa]

Hey Dagmar,

Weet je, toen ik net bevallen was van onze Jarno hebben wij ook efkes getwijfeld. Nochtans hadden we altijd gezegd dat we drie kinderen wilden. Maar na Jarno had vooral mijn man zoiets van: We hebben nu twee gezonde kinderen, zouden we het daar niet bij laten.
Maar ik had echt zoiets van, nee twee was niet mijn doel.

Ook als ik foto's zag van ons viertjes, had ik echt zoiets van: Nee, hier ontbreekt nog iets.
En nu heb ik dat echt niet meer. Nu zijn we met vijf, en heb ik echt het gevoel van: Dit is het gewoon. Dit was wat we wilden.

Nu zijn er natuurlijk veel mensen die aan mij vragen of we nog voor een meisje gaan proberen, omdat we nu drie jongens hebben. Maar dan zeg ik welgemeend NEE. Ik wil geen vierde kindje meer er bij, ik zou nog mogen zeker zijn dat het een meisje is. Zelfs dan niet.

Dus, als je compleet bent, voel je dat gewoon.

Groetjes.

[6kinderen]

Wanneer je gezin compleet is, ja dat was voor ons meer een gevoel wat we kregen na dat ik zwanger was van ons 6 kindje.
Dat we er 5 hadden dacht ik eigelijk ja maar na een half jaar kriebelde het voornamelijk weer bij mij maar na een jaar kwam ook het gevoel van nog niet compleet zijn en dat gevoel kan ik eigelijk niet omschrijven als alleen uitkijken naar een kindje.
Nu zijn we met zijn zessen en nu zeg ik, en dit klingt simpel hoor, de tafel is vol en ik ben tevreden, 6 gezonde kindertjes wat wil ik nu nog meer. En mischien komt het gevoel wel terug maar ik vind voor nu dat we een mooi koppel hebben.
Maar het gevoel wat ik kreeg tijdens de zwangerschap van Fréderique had ik eigelijk nog nooit gehad, echt het gevoel van dit is de laatste keer.
en mischien hoort dat gevoel er ook wel bij, het compleet zijn, als je echt bewust begint aan de laatste zwangerschap.

[Anna]

In princiepe ben ik ook de laatste keer zwanger...
ventje had altijd gezegd, vijf en niet meer...
En daar was ik al zo tevreden mee, want de meeste mannen willen dat liever niet, zoveel kinderen.
Dus naa onze jongste zoon, dacht ik, okee nu zijn we dan compleet, maar zo voelde ik het niet...
Nu naa lang praten, jaren eigenlijk, en met dat de jongste alweer 5 is, heeft mijn man dan uiteindelijk toegestemd.
Om eerlijk te zijn, geniet ik van elke seconde van deze zwangerschap!!
Maar was wel een paar dingetjes vergeten...
De misselijkheid, het moe zijn!!
Maar neen, veel klagen gaa ik niet doen.!!
(alhoewel herinner mij daar aan binnen een maand of 4! )

Maar ik ben al wat ouder, 33, en het is nu wel prima om zwanger te zijn, maar daarnaa stop ik ermee...
Ik wil gewoon nog één keer alles meemaken, en blijkbaar mijn ventje ook!!
nu gaa ik gewoon genieten, vooral van de baby!!

[valerieb]

Bij mij was dat eigenlijk ook zo, we hadden altijd gezegd 3 kindjes maar toen ik zwanger was van de derde en zelfs toen hij geboren was had ik zoiets van: dit is niet mijn laatste keer.
Pas bij mijn vierde zwangerschap, mijn dochtertje haar geboorte en zelfs nu 20 maand later voel ik dat mijn gezinnetje compleet is.
Als ik baby's of zwangere vrouwen zie heb ik niet meer het verlangen om het nog eens mee te maken.
Hoe dat komt weet ik niet, dat gevoel is er gewoon.

[Anna]

Ik ken dat gevoel!!
precies of je verteld mijn verhaal!!
dat gevoel zit er, en je kunt het wegmofeleln en proberen vegeten , en jezelf veel wijsmaken...
het is er en het blijft er!!
hoe dat daar komt??
Geen idee!!

[Sarah]

Vreemd, he? Die gevoelens?
Ik verlang ook zo hard naar een 2de kindje en idd, het is net alsof ... mijn hart niet compleet is. Een gat in mijn maag als ik naar ons drie'tjes kijk. Ik kan het niet anders uitleggen.
Ik weet niet of ik wil stoppen bij een tweede, dat zal ik dan wel zien.
En het is misschien ook een dwaze uitleg maar tegenwoordig lijkt het soms zo moeilijk om een kindje te krijgen. Ik bedoel, zoveel onvruchtbare koppels, het breekt mijn hart. Ik ken een koppel die heel graag 2 kindjes wilden, ze kregen een pracht van een zoontje maar toen ze voor een 2de gingen, leek het niet te lukken. Het zoontje is nu 12 jaar en ze hebben ontdekt dat ze gewoon niet genoeg "degelijke" eitjes produceert.
Het kan dus iedereen overkomen en dat is zo beangstigend. Dus wil ik er vroeg aan beginnen zodat ik later niet de kans krijg om voor verassingen te staan.

[Greetje,Laura en William]

Hé Sarah, leuk dat ik je hier tegen het lijf loop !
Ivm de drang naar dat 2de kindje: ik ken je gevoelens , ik heb ook in die situatie gezeten, toen ik Laura nog niet had. 't Was echt of er nog plaats in mijn hart over was ... en nu heb ik dat gevoel blijkbaar dus nog ... mijn hart zegt: nog een derde !!! Maar voorlopig nog even afwachten ....

[Sarah]

En jij hebt dan zo lang kunnen wachten om aan een tweede te beginnen, Greetje! Ik ben nog maar 9 maand aan het wachten en ik ga al kapot van ongeduld

[Greetje,Laura en William]

Ja, er is een groot leeftijdsverschil tussen William en Laura: 5 jaar. Maar na de geboorte van William heb ik eerst een aantal dingen moeten verwerken (wat niet zo goed lukte): dood van een kindje in onze familie van 2.5 jaar, dood van mijn grootmoeder en mijn schoonmoeder ... Daarna hebben we ons huisje gekocht en zijn we beginnen te verbouwen, en toen heb ik mijne klop van dat alles gekregen: lichte depressie met angstaanvallen en hyperventilatie. Dat heeft toch wel zeker een half jaar geduurd eer ik mezelf onder controle had. En pas daarna hebben we de beslissing genomen om ons 2de kindje te laten komen. Ik weet nog dat ik vroeg: Benicio, wil jij nog een kindje of hoe zit dat nu ? En hij antwoordde: wacht nog effie we hebben tijd ... Op een bepaald moment heb ik de knoop doorgehakt, ik zei: als ik tussen dit en een half jaar nie zwanger ben, hoeft het voor mij nie meer en moet je achteraf ook niet komen zagen van : we hebben er maar ene (jaja, effie korte metten mee gemaakt) En diezelfde dag nog zei mijn ventje: ok , dan gaan we ervoor ! Een maandje later was ik al zwanger, veel geluk gehad dus.
Bij William heb ik veel afgezien van de bevalling, en ik denk ook dat dat Benicio wat weerhield... maar de bevalling van ons Laura was eigenlijk een makkie, en zodra ze geboren was, zei Benicio: hé, da's gewoon fantastisch , da doen we nog eens hé, we gaan voor een derde
We zullen wel zien of hij gelijk krijgt !

[Sarah]

Toen wij beslisten van aan een kindje te beginnen, hadden we nooit verwacht dat het zo rap ging gaan. We hadden zo een half jaar geschat maar ik was bijna van de eerste keer zwanger. Dat was efkes een schok, dat geef ik toe. En ik begon pas een buikje te krijgen vanaf 6 maand, het leek allemaal niet echt.
En nu, een maand voor Lani's eerste verjaardag, zeieden we tegen elkaar dat het toch wel rap ging en dat er echt wel plaats voor een tweede is. En voila, nu zijn we dus nog bezig he?
En nu dat het eens rap mag gaan, nu gaat het niet rap, hoor!

Maar ik heb in ieder geval al gezegd aan Guy dat ik nooit meer de pil ga nemen. Gelukkig gaat hij ermee akkoord en hij vind het nu ook maar rommel. Wie weet, als ik nooit de pil had genomen, zat ik hier al met een dikke buik.

[mei mama]

Wij hadden altijd gezegd dat we het bij eentje wilden houden. Maar eigenlijk al direct na dat Amy geboren was had ik het gevoel dat ik er nog een wou. Eerst dacht ik dat het was omdat ik na mijn niet zou fijne bevalling het ook eens anders wou meemaken. Maar dat is het niet hoor. het is inderdaad dat gevoel dat mijn gezin niet compleet is,dat het plaatje nog niet klopt.
Tegen mij zegt mijn man altijd: we gaan het hier bij houden hé, denk je niet? Hij is vooral schrik dat het terug niet goed zou verlopen. En we hebben eigenlijk ook geen plaats, maar ja plaats kan je altijd maken.
Maar tegen familie of vrienden zal hij nooit expliciet zeggen dat we stoppen bij dit ene kindje. Dus er is nog hoop.
Wordt ongetwijfeld vervolgd, want als er nog een komt ga ik zeker niet wachten tot Amy 2 jaar is.

[Greetje,Laura en William]

Ik heb al bijna 9 jaar geen pil meer genomen, 'k ben gestopt ermee 1 jaar voor ik zwanger wou worden.
't Is toch altijd chemische rommel die je in je lijf krijgt hé ...
mei mama: toen onze William nog baby was, zei Benicio ook soms: zouden we het bij 1 kindje nie laten ?
Ik geloof dat hij een trauma heeft opgelopen van mijn 1ste bevalling ! Gelukkig was de 2de dag en nacht verschil !

[Sarah]

Mijn moeder heeft me op mijn 13de aan de pil gesmeten. Ik was toen maar 1 keer intiem geweest (mijn ontmaagding ) en ik schaam me daar nu wel een beetje voor. Het was met de verkeerde jongen voor de verkeerde redenen. Ik had beter nog wat gewacht.
Mijn moeder was dit dus te weten gekomen en ze geloofde niet dat ik een condoom gebruikte (ik had er trouwens altijd één op zak) En ze had ook net de film "15 and pregnant" gezien en was dus in alle staten
Op zich vind ik dat niet erg dat ze zelf met mij naar de dokter gestapt is voor de pil. Dat wil ik ook bij Lani doen. Maar ze moet het zelf kiezen, natuurlijk.
Toen ik 19 was, stopte ik dus na 6 jaar met de pil.5 maand na mijn bevalling heb ik terug 6 maanden de pil genomen. En in oktober dus de laatste, echt de allerlaatste van mijn leven, genomen.

[mei mama]

Mag ik dan zo nieuwsgierig zijn om te vragen hoe je dan aan betrouwbare anticonceptie doet. Allé, je hoeft daar niet op te antwoorden hoor, is nogal een privé-vraag hé.
Ik vraag dat omdat ik het eigenlijk ook moeilijk heb met die hormonen die ik alle dagen in mijn lijf krijg. Ik ben nu al overgeschakeld van de pil naar nuvaring, en het is wel al beter. maar ik heb mij nooit zo goed gevoeld als die 3 maanden voor ik zwanger werd toen ik niets meer nam. Maar ik zie voolopig niet echt een andere oplossing. Heb ook geen zin om altijd schrik te hebben om zwanger te worden.

[Sarah]

Tja, condooms, he? Je hebt ook vrouwelijke condooms maar da's niets voor mij.

[Greetje,Laura en William]

ik weet ongeveer wanneer ik vruchtbaar ben, in die periode vrijen we met condoom , maar moet bekennen dat ik het niet zo nauw neem met rekenen
Tja, "schrik" om zwanger te worden heb ik niet, aangezien het voor mij misschien dan wel ongepland zou zijn, maar daarom niet ongewild !
Nu ben ik me er wel van bewust dat er altijd "een ongelukske" kan gebeuren hé, want als ge persé geen kindjes wilt, is dit dus niet de aangeweze methode

[mei mama]

Ben nogal een planner, dus zo onverwacht zwanger worden is niets voor mij.
Zal het maar bij mijn nuvaring houden.

[kimpie]

ons gezinnetje is ook nog niet kompleet

[WitteVM]

Dit vind ik nu een moeilijke vraag om te beantwoorden, vooral door de situatie waar ik in zit.

Voor Rebecca* zei ik altijd dat ik 2 kinderen wilde omdat alleen maar alleen is (ik ben enig kind). Mijne man wilde er maar eentje om er alles aan te kunnen geven (hij was met 4 kinderen thuis).

Toen ik zwanger was van Rebecca* begon ik te twijfelen om het toch maar bij eentje te houden omdat ik me te 'oud' begon te voelen om er nog bij te krijgen (was er toen 29 en we waren al een jaar of 3 aan het proberen), mijne man kreeg de kriebels dan weer wel en wilde er zeker nog eentje bij!

Toe we hoorden dat Rebecca* was gestorven in mijne buik was de beslissing direct gemaakt. We wilden nog kinderen, minstens 2 zodat we eentje in 'reserve' hadden. Niet dat je ooit kunt zeggen welk kind reserve is want je houdt immers van al je kinderen en je wilt geen enkel kwijt!

Nu zijn we ondertussen 3,5 jaar verder en Rebecca* heeft een zusje gekregen (nu bijna 22 maand) en sinds februari zijn we aan het werken aan een volgend kindje. Of we het na dat volgend kindje gaan stoppen? Ik heb er geen idee van. Veel hangt af van de resultaten van de onderzoeken na mijn 7de miskraam, die zou ik half september krijgen.
Mijn gevoel zegt dat ik er nog minstens 2 bij wil, maar of mijn lichaam dit wil, weet ik nog niet.

Als ik heel eerlijk ben, ik zie het best wel zitten om een groot gezin te hebben (5 kinderen of meer), maar gezien mijne ouderdom en al mijn miskramen zal dat dus niet meer lukken!
Ik heb me tijd gegeven tot als ik 39 ben (ik wordt volgende week 33) en we zullen dan wel zien hoeveel kroost ik heb.

Het is wel zo dat eender hoeveel kinderen ik krijg, mijn kinderwens zal nooit vervuld zijn want er is altijd een lege plaats aan tafel. Dat is het kruis dat alle ouders van overleden kinderen moeten dragen en waar we spijtig genoeg mee moeten leren leven ...

Groetjes,

Witte mama van

[kimpie]

Hey witte,

Heel mooi uitgelegt meid !!
Ja ons gezin zal nooit helemaal kompleet zijn.
Maar onze engeltjes zitten in ons hart