Bericht
door conny » 23 aug 2004, 13:09
Ik heb een zoontje: Brend.
De vorige keer heb ik heel vlug een epidurale verdoving gehad en deze keer wilde ik het zo proberen. Ik heb me zo goed mogelijk voorbereid met de hulp van een kinesist.
Om te beginnen ben ik dan zo lang mogelijk thuis gebleven. Ik had al 7 cm. ontsluiting toen ik in het ziekenhuis aankwam. Hier eindigt het mooie verhaal. Mijn kindje werkte tegen door zijn hoofdje niet goed te draaien en verder was dat hoofdje heel erg dik: 37 cm.
Toen ik nog een epidurale vroeg was dat te laat. Ik ben 3 uur op 8 cm. blijven stilstaan en het hoofdje vond toen zijn weg niet. Toen er uiteindelijk over keizersnede gesproken werd was ik toch op 9 cm. en de gynaecoloog heeft dat laatste boordje weggeduwd. Toen mocht ik het 'proberen'. Natuurlijk heb ik dus mijn uiterste best gedaan om zo hard en zo lang mogelijk mee te persen. Zo ver raken, zo afzien en dan nog keizersnede: dat niet! Het hoofdje is heel langzaam verder gezakt ondanks alle inspanning, maar ik ben er gelukkig helemaal alleen geraakt zonder kunstmiddelen. Ik was wel stikkapot.
4kg370 en dan ook nog slecht gedraaid is wel erger dan 3kg740 met een hoofdje dat al ingedaald was en goed lag. Ik wist op voorhand niet dat een tweede kindje erger kon zijn dan een eerste.
Ik was zo moe dat ik heel blij was dat de vroedvrouw mijn kindje de eerste nacht heeft meegenomen. Ik heb dus goed kunnen uitslapen en devolgende dag heb ik mijn zoontje extra geknuffeld om dat te compenseren. De eerste nacht heeft hij ook flesjes gehad, dus heb ik extra moeite moeten doen om hem aan de borst te laten drinken, maar met veel geduld is dat allemaal gelukt.
En mijn dochtertje Luana die vindt dat ze het liefste broertje van de hele wereld heeft want toen hij gekomen is heeft hij een pop voor haar meegebracht. Als ik met Brend bezig ben dan volgt ze me met haar pop en wat ik doe met Brend doet zij met haar pop.