Kindergevoelens

Over trukjes van vlekjes in kleren, tot een middeltje tegen de hik.....

Moderators:Welcome, Keppebolle, Moderators

Plaats reactie
Gebruikersavatar
Greetje,Laura en William
Pas blauw
Berichten:0
Lid geworden op:23 feb 2005, 15:12
Kindergevoelens

Bericht door Greetje,Laura en William » 11 mar 2005, 13:10

Onze William is bijna 7 en in't algemeen een heel levendig en gelukkig kind. Toch is hij zo'n beetje overgevoelig, heb ik de indruk,
en hij kan me zo uithoren totdat ik totaal geen antwoord meer weet...
Enkele voorbeelden: hij praat soms over de dood en dan wordt hij bang, bang dat er iemand van ons doodgaat ... ik krijg hem dan met niks getroost, 'k zei hem over't laatst dat het meestal oude mensen zijn die doodgaan, maar dat weerlegt hij en zegt: da's nie waar mama, want onze Kenneth (kindje in de familie) was maar 2.5 jaar en hij is ook doodgegaan ... en dan sta je daar met je mond vol tanden ...
Ander voorbeeld: als er een vriendje of vriendinnetje van hem naar een andere school gaat, dan kan hij daar enorm bedroeft om zijn, maanden nadien zegt hij soms nog dat hij dat kindje mist, en dan weent hij zich soms in slaap...
'k Heb er al met zijn juf over gepraat , en ze denkt ook dat hij soms wat overgevoelig reageert, maar nu wou ik toch graag eens jullie mening ?
Alvast bedankt,
Greetje
Afbeelding

Zoon William is sinds 1 april 2005 7 jaartjes jong en heeft al 2 wisseltandjes !!!!


Gebruikersavatar
Isake
Pas blauw
Berichten:0
Lid geworden op:18 feb 2005, 13:11
Locatie:Brakel (Sint-Maria-Oudenhove)
Contacteer:

Bericht door Isake » 11 mar 2005, 14:17

Ik weet niet goed wat normaal is en wat nie, heb er nog zo geen ervaring mee, Jens is er nog maar 5 he maar hij is daar toch ook al mee bezig hoor!
Wij hebben sinds 2000 5 familieleden verloren!
De eerste drie heeft hij nie beseft, hij was natuurlijk nog te klein maar de laatste twee wel, ons laatste grootmoeder is in het ziekenhuis gestorven maar er is hier van iedereen foto's natuurlijk, mijn twee grootmoeders, mijn papa, en mijn man zijn twee grootmoeders, en hij zegt dat ze bij elkaar zijn als hij de foto's ziet he!
Nu ben ik in januari naar het ziekenhuis gemoeten en Jens was naar school!
toen ze hem gingen halen en hem vertelden dat mama in het ziekenhuis was dan was zijn eerste vraag ' gaat mama nu ook dood? ' en toen we hem vroegen waarom hij dat dacht dan zei hij ' als je in het ziekenhuis komt dan ga je dood he , ja, kijk Meetje is toch ook in het ziekenhuis gegaan en ze is toch dood he nu '
En het is nu een jaar geleden dat ze is gestorven en nu plots zegt hij dat!
Dus hij is ook wel bezig met de dood hoor!!!
Vind da ook een beetje raar maar denk dat het toch normaal is!!!!
Afbeelding
Afbeelding

Anna
Pas blauw
Berichten:0
Lid geworden op:13 jun 2004, 12:42

Bericht door Anna » 11 mar 2005, 14:21

Je zoon is blijkbaar je oudste kind.
En ik vind dat zijn reactie's typerend zijn, voor een ouder en eerste kind.
Ieder kind reageert op zijn manier op de dood, op afscheid, op de naare dingen van het leven.
Dat hij overgevoelig is, is zeker te wijten aan zijn leeftijd en wellicht ook
zijn karakter.
Op die leeftijd gaat dat klein kind zijn eruit en leren ze veel meer bij dan je denkt.
Ik zou in ieder geval niet ongerust zijn, en zo eerlijk mogelijk zijn.
tja en over de dood, het is voor iedere ouder moeilijk, om zo een jong leven te laten weten, dat er iets als de dood bestaat.
Wees gewoon eerlijk op een zachte maar duidelijke manier!!
Met de tijd die zal verstrijken, zal je zoon ook dit acepteren,
en die periode achter hem laten.
net zoals bij alles in het opvoeden is geduld en begrip de
goede weg....

Gebruikersavatar
Greetje,Laura en William
Pas blauw
Berichten:0
Lid geworden op:23 feb 2005, 15:12

Bericht door Greetje,Laura en William » 11 mar 2005, 14:25

Dank je wel voor jullie reactie.
Spijtig genoeg zijn er ook zo van die vragen waar ik zelf geen antwoord op weet ... wanneer hij vraagt waarom een kind van 2,5 jaar moet sterven ... krijg ik geen fatsoenlijk antwoord op en zit ik gewoon mee te snotteren ... misschien is dat ook nie slecht ? Gewoon je kind laten voelen dat je als ouders ook niet alles weet ?
Afbeelding

Zoon William is sinds 1 april 2005 7 jaartjes jong en heeft al 2 wisseltandjes !!!!

Anna
Pas blauw
Berichten:0
Lid geworden op:13 jun 2004, 12:42

Bericht door Anna » 11 mar 2005, 15:31

De tijd dat mensen hun kinderen lieten voelen dat zij perfekt en onbereikbaar waren, is denk ik voorbij!!
Kinderen moeten op hun ouders kunnen rekenen, zeker, maar beter nog, ze moeten weten dat wij ook maar mensen zijn...
Soms moet je kunnen zeggen van " kijk ik weet het niet, ik begrijp ook niet alles,".
Ik probeer zo eerlijk mogelijk te zijn tegenover mijn kinderen.
( is al wat makkelijker, ze zijn al wat ouder ook...).
Ik vind dat je op de juiste weg zit, als je zelf zegt, " ik weet ook niet alles".
opvoeden is zeker niet makkelijk!


Gebruikersavatar
Greetje,Laura en William
Pas blauw
Berichten:0
Lid geworden op:23 feb 2005, 15:12

Bericht door Greetje,Laura en William » 11 mar 2005, 15:50

Inderdaad, opvoeden is niet altijd makkelijk.
Ik dacht dat het moeilijkste de 1ste jaren was: je moet ze constant in't oog houden, zien dat ze niet vallen enzo, maar als ze groter worden, is het ook niet makkelijk, heb ik de indruk. 't Is te zeggen, als je probeert om een goede ouder te zijn, natuurlijk.
Ik hou mijn hartje vast voor wanneer mijn kinderen gaan studeren enzo, hihihi...
Ze zeggen wel eens: kleine kinderen, kleine zorgen, grote kinderen, grote zorgen ... ik denk dat dat spreekwoord wel klopt.
Afbeelding

Zoon William is sinds 1 april 2005 7 jaartjes jong en heeft al 2 wisseltandjes !!!!

Sarah
Pas blauw
Berichten:0
Lid geworden op:26 jan 2005, 12:55

Bericht door Sarah » 14 mar 2005, 17:47

Naar het schijnt was ik thuis een "William" :wink: en ik ben de jongste. Ik stelde ook altijd moeilijke vragen over de dood, het leven, zelfs over geloof, scheiding (waarschijnlijk omdat mijn ouders gescheiden zijn),...
Van mijn 6de tot mijn 10de heb ik zo iedereen gek gemaakt met mijn vragen. ook dat overgevoeligheid herken ik. Als er een kat stierf, was ik maanden gekwetst. Toen een vriendinnetje verhuisde, was ik ontroostbaar en belde ik aar elke dag om te vragen of ze niet terug kwam. Ze kon evengoed bij ons komen wonen.(tja, als je klein bent heb je voor alles een oplossing)

Ik ben eruit gegroeid... Tot ik zwanger/bevallen was... Vanaf dan ben ik zo'n sentimenteel persoon. Ik snotter voor het minste, voel me rap gekwetst,...


Moest Lani met zo'n vragen afkomen, zou ik ook mijn best doen om zo eerlijk mogelijk te antwoorden.

Gebruikersavatar
teacher
Pas blauw
Berichten:0
Lid geworden op:28 aug 2004, 22:49

Bericht door teacher » 15 mar 2005, 22:32

Dit zijn inderdaad normale reacties die kinderen hebben bij een sterfgeval of bij het afscheid nemen van een vriendje. Probeer je kind zo goed en zo ver mogelijk mee te begeleiden maar weet dat je als ouder niet alles kan of alles weet. Veel scholen hebben al een aangepast lesprogramma over wat er moet gebeuren bij een sterfgeval, welke lessen je kan geven, hoe het kind begeleiden, enz...( eventueel kan je eens vragen of ze dit op school hebben of zoek op via internet hoe je je kind het beste begeleidt.

vliegjebroem
Pas blauw
Berichten:0
Lid geworden op:11 nov 2004, 19:08

Bericht door vliegjebroem » 23 apr 2005, 15:39

Hier idem, ons oudste snotterd voor het minste, bijwijze van spreken als men een vlieg kwaad zou doen zou ze histerich worden van het wenen.
Een tekenfilm is voor haar soms zo een gevoelig ding dat ze begint te wenen, ze is echt enorm gevoelig en emotioneel aangelegd, vorige week ging ze mee met me ons Jongste spruitje binnen doen voor de wiegdoodtest, ze is daar beginnen wenen tot en met bij het zien van al die draadjes, en bij het naar huis gaan was het weer prijs, ze heeft het enorm moeilijk met afscheid nemen van alles rondom haar, ook haar overgrootvader die ze is verloren op relatief jonge leeftijd treurt ze nog om.
Het is niet tof om zulke dingen uit te moeten leggen, maar het is het beste er altijd eerlijk over te zijn, en nooit rond de pot te draaien.


Groeten Vke.
mama van .....................4.

Gebruikersavatar
valerieb
Pas blauw
Berichten:0
Lid geworden op:17 feb 2005, 14:24
Locatie:zottegem

Bericht door valerieb » 23 apr 2005, 16:51

hey,
hier is dat ook zo, hoor, ons kiara & mathias stellen ook altijd vragen over de dood en zo, ze vragen dan hoe het komt dat wij dood gaan en hoe oud we dan kunnen worden?
een gepast antwoord vind ik ook nooit direct maar wij proberen ook altijd eerlijk te zijn en nooit rond de pot te draaien.
groetjes
mama van 4 deugnieten:
Kiara 9 jaar
Mathias 7 jaar
Jordy 6 jaar
Anouk 4 jaar


Plaats reactie

Terug naar “Oudere kinderen”