MADRID - Een Spaanse vrouw is op 67-jarige leeftijd moeder geworden van een gezonde tweeling. Dat is de hoogste leeftijd waarop een vrouw ooit een kind op de wereld bracht.
De vrouw, wiens identiteit niet werd vrijgegeven, onderging een vruchtbaarheidsbehandeling in de Verenigde Staten die de zwangerschap mogelijk maakte.
De baby's werden in een gespecialiseerd ziekenhuis in Barcelona op de wereld gezet met behulp van een keizersnede. Naam noch geslacht van de tweeling werd meegedeeld.
Bron: Het Nieuwsblad
Persoonlijk vind ik zoiets echt niet kunnen. Die kinderen zullen nooit een mama hebben die met hen kan wat een 'jonge' mama kan doen. Ik vind dat de dokters zoiets gewoon zouden moeten weigeren, in het belang van de kindjes.
67-jarige vrouw bevalt van tweeling!
Moderators:Welcome, mell, Moderators
-
Schorpioentje73
- Pas blauw
- Berichten:0
- Lid geworden op:21 sep 2005, 13:38
- Locatie:Moorslede
- Contacteer:
-
Katia
Ik vind het absoluut niet kunnen. Niet in het minst omdat je op die leeftijd de kans hebt dat er vanalles misgaat. Boven de 35 heb je meer kans dat het kind een afwijking krijgt of dat de bevalling moeizaam verloopt. Wat moet dat dan niet geven op 67-jarige leeftijd 
. Maar zoals hierboven al iemand zei; waar trekken we de grens? Ik vind 40 persoonlijk al veel te oud voor een eerste kind (met de nadruk op een eerste hé!), maar mag ik die mensen dan veroordelen? Ah ik weet het niet. Puur biologisch is het natuurlijk perfect als je voor je dertigste zwanger wordt, maar in de maatschappij van tegenwoordig spelen zoveel andere dingen mee. En dat is eigenlijk wel jammer.
. Maar zoals hierboven al iemand zei; waar trekken we de grens? Ik vind 40 persoonlijk al veel te oud voor een eerste kind (met de nadruk op een eerste hé!), maar mag ik die mensen dan veroordelen? Ah ik weet het niet. Puur biologisch is het natuurlijk perfect als je voor je dertigste zwanger wordt, maar in de maatschappij van tegenwoordig spelen zoveel andere dingen mee. En dat is eigenlijk wel jammer.
ik vind het een vorm van mishandelen, je kind mogelijk een groot deel van z'n leven zonder moeder zettenKatia schreef:liever een oude moeder die haar kinderen doodgraag ziet, dan een jonge moeder die haar kinderen mishandeld...
er gaan statistisch meer oudere mensen dood dan jongere
de vader van mijn oom (hij is 18 jaar jonger dan mijn vader) was meer dan 50 toen mijn oom geboren werd. Mijn oom heeft het zijn vader voor de rest van zijn leven (en erna) verweten dat mensen vroegen of het zijn opa was.
Een papa is een mama met ballen !
tja anderzijds=: mijn mama was "maar" 17 toen ik geboren werd en 3 jaar later was ze dood (verongelukt) ds je weet nooit en hoe ouder hoe meer kands dat je rapper sterft dan dat je kinderen groot zijn en al vind ik dat iedereen zelf moet beslissen wat hij/zij doet, toch ik vind 67 ook véél te oud om nog te gaan vragen om een vruchtbaarheidsbehandeling en dan te bevallen en zeker van een tweeling, altsublieft seg ... Enfin, gelukkig gaan die kinderen elkaar nog wel hebben maar toch: het is erover.
-
Katia
-
Katia
:lol:Anderzijds, ik wil wel eens zien als die wil spelen met haar kindje.
Er in volle vaart achterlopen zal er wel niet meer inzitten.
Vrolijk uit haar bed wippen s'nachts ook wel niet op die leeftijd.
Ik blijf er vragen bij hebben.
Er in volle vaart achterlopen zal er wel niet meer inzitten.
Vrolijk uit haar bed wippen s'nachts ook wel niet op die leeftijd.
Ik blijf er vragen bij hebben.
Mama van Yana (11/2/04 om 14.33u) en Milan (6/6/05 om 6.11u).
Gelukkig getrouwd met Filip sinds 21/9/2001.
20/12/07: Laura is geboren!!
Gelukkig getrouwd met Filip sinds 21/9/2001.
20/12/07: Laura is geboren!!
-
Katia
Katia, hierin ga ik niet akkoord met je. Ik vind dat je als toekomstige mama moet afwegen of je het beste voor je kindje voor hebt. Op 67-jarige zijn er zoveel risico's (niet alleen voor jezelf, maar ook voor je kind) dat ik het niet anders kan benoemen als onverantwoordelijk. In dit geval zijn de kinderen gezond op de wereld gekomen (denk ik), maar het had ook heel anders kunnen uitdraaien.
-
Katia
Iedereen neemt inderdaad zijn eigen beslissingen en wat voor de ene een goede beslissing is, is dat niet noodzakelijk voor een ander. Toch vind ik het in dit geval nogal makkelijk om de filosofie 'leven en laten leven' toe te passen. Voor mij gaat het toch om twee kinderen waarvan je al van bij het begin kan zeggen dat ze het heel moeilijk gaan krijgen. Oké, wie zijn wij om ons daar mee te moeien... maar ergens moeten er toch grenzen worden getrokken?
