Babyforum.be

8 december 2002, 23u30

ik lig op een bed in een kamer van de palliatieve afdeling in vilvoorde. Uitgeput, in tranen.
In de kamer naast me ligt mijn vader.
49 jaar jong. Stervend.
in gedachten spreek ik tegen hem. Ik vertel hem hoeveel we van hem houden. Dat hij hard gevochten heeft, maar dat de kanker te sterk is. Dat hij mag laten gaan, hij hoeft niet meer af te zien.
Ik denk aan gisterennacht, toen ik hier op datzelfde bed lag. Ik dommelde telkens in, en schrok dan wakker om te luisteren of ik zijn ademhaling nog hoorde. Ik denk aan de 2 dagen dat we nu al rond zijn bed zitten, hem met liefde verzorgen, hem vol angst steeds dieper zien wegzinken.

8 december 2002, 23u45
Mijn moeder komt de kamer binnen, het is gebeurd.
Ik ga zijn kamer binnen. Hij ziet er nog net hetzelfde uit als 30 min geleden, alleen ademt hij niet meer.
Ik raak zijn hand aan, ze voelt al koud aan. Ik barst in tranen uit.
Samen met mijn zus en moeder zit ik aan zijn bed. We zijn er allemaal kapot van. Zijn pijn is voorbij, de onze begint nog maar pas.
We bellen mijn oma en tante op, om afscheid te nemen.
Ik voel zijn afwezigheid nog zo sterk. het lijkt alsof hij elk moment zijn ogen zal open doen, en naar me zal lachen. Zoals hij gisterenmorgen nog deed! Maar hij is weg, we zijn hem voor altijd kwijt.

9 december 2002 0:15
In mijn buik is het opeens een beweging van jewelste. De kleine schat die ik nu al zes maanden bij me draag troost zijn mama met zijn afwezigheid.
Iedereen ziet mijn buik hevig tekeer gaan, en iedereen troost zich eraan. Het leven gaat verder, moet verder. Maar voor ons blijft de tijd die dagen toch even stil staan...


je hebt gevochten als een leeuw
ga maar, lieve schat, het is een mooie tijd geweest ...

hoi,

Ik wil je veel sterkte toewensen in deze moeilijke dagen, hij zal altijd over jullie waken dat weet ik zeker,

ik wil jou ook sterkte toewensen in deze moeilijke tijd .
woorden schieten me tekort .

Bedankt voor jullie lieve woorden.

Dat doet enorm veel deugd.

Groetjes

B

kreeg al koude rillingen bij het lezen ervan! Moeilijke tijden he!

Mijn grootvader is in januari al 4 jaar overleden en inderdaad het doet toch steeds pijn he. Ik had dan nog eens een extra goede band met hen...

Sete heeft hem nooit gekend maar ik weet wel da thij trots zou zijn op dat achterkleinkind wat bij jou ook zeker het geval zal zijn!

Ja, mijn vader zou zeer trots geweest zijn op zijn (ondertussel al 3) kleinkinderen. Maar het doet nog altijd pijn dat hij ze nooit gekend heeft, dat ze nooit op die speciale manier naar hem gelachen hebben ...
Ik kan de feiten niet veranderen, maar ik zou mijn linkerarm geven om toch maar voor 1 keer, voor 5 minuutjes, hem terug te kunnen zien, hem mijn kinderen laten zien, zijn armen nog eens rond mij te voelen ...

Het leven is niet eerlijk ... maar we moeten het er mee doen

Bedankt voor de steun en lieve woorden,

Groetjes

B

Misschien wel wat laat, maar ik wil je toch ook even mijn steun betuigen. Mijn schoopa is ook veel te vroeg gestorven, dus ik heb dat soort verdriet al meegemaakt.
Veel sterkte nog.

hey! ik wil je ook veel sterkte toewensen! barbaraxxx

Bedankt voor de steun. Het doet veel deugd ...


Groetjes

B