Babyforum.be

hm,ok..arvid is een echt'mamaskindje'..zolang ik in de buurt ben,is het goed,maar owee als ik 'verdwijn'
enige uitleg nodig??
wel,hij kan bij oma op de schoot,de contentte jongen spelen..lachen,brabbelen,belletjes blazen..
ik sta op om even te gaan winkelen.van het moment dat ik de voordeur dichttrek,begint hij dus te kwaken,tot het moment ik weer thuis ben...


we liggen te slapen.arvid gezellg langs me in een diepe slaap..ik sta op om iets te gaan drinken->ik loop de kameruit,en voila,kwaken!!tot ik terug ben!!




laat me duidelijk zijn dat ik dat totaal niet erg vind,he,maar dat kind is goed 12 weken oud!!!!
war,oh waar zit dat verbindingsdraadje??????????????

Ja jong, die kleintjes zijn slimmer dan we denken...
Komiek hé hoe vlug die iets in de gaten hebben

Ik heb hier ook zo eentje, ons Caro'tje is ook zo. Al sinds haar geboorte, in het begin was het zelfs zo erg dat ze bij niemand anders wou eten dan bij mij of niemand anders mocht haar pakken. Sinds ze kan praten is het een hele dag: mamaaaaa en pakke mij en als madameke op mijn schoot kan zitten of hangen dan is het goed. Ons Amber is niet zo een knuffelmadameke, hoe 2 kinderen toch zo kunnen verschillen he.

ik ga soms met draagdoek aan slapen
zegt dat genoeg?

even terzijde dat je echt niet goed slaapt dan ze en bij het minste kleine zuchtje terug wakker bent (voor er bij zijn die weer verkeerd gaan denken )
maar af en toe is dat de enige manier om ook maar iets te slapen

da's hier ook zo, met dat verschil : eens mama verdwenen is, is het over, maar zolang mama aanstalten maakt om te vertrekken....

Bij Daan is dat nu ook duidelijk, vooral nu ik twee weken thuis ben geweest. Als ik hem bij me heb en ik geef hem efkes, maar dan ook wel heel erg efkes, aan iemand anders (om naar het toilet te gaan of zo), amai het kot is te klein Ik denk wel dat dat nu weer een beetje zal veranderen nu ik terug moet werken.
Maar eigenlijk is dat wel leuk é, dat ze zo graag bij hun mama zijn en dat alleen mama kan en mag troosten

herkenbaar !! Naar de WC gaan is ook zoiets - ik heb dat zelfs aan aantal keren geaan met R in de draagdoek toen hij zo klein was e,n nu lopt hij meestal gewoon mee want o wee als mama te ver van hem weg durft gaan staan zenne ... Die moet mij altijd zien of voelen hè, dat meneertje: ik heb vannacht van 1 tot 3 in het peuter bed gelegen en dan van 3 tot 6 in mijn eigen bed en om half 7 za tik in de living bv te geven op de zetel want ik moest J om 7u oproepen voor school en als ik in bed bv had gegeven dan was ik garantie terug met R in slaap gevallen - geeuw

Als ik naar het toilet ga komt Caro mij ook wel regelmatig een bezoekje brengen of als ze dan met haar buggy en haar pop aan het wandelen is dan komt ze met die buggy zo het toilet binnen gereden om dan een beetje te komen praten met mij

Ok, wat ik nu ga zeggen zal misschien stom overkomen, des te meer er hier geen kindje is maar ....
toen dieter zo lang weg was voor zijn werk hadden de kat en ik ook een heel nauwe band. Die kwam me ook overal achterna, zelfs tot in het kleinste kamertje en ze kreeg de deur open (ok die was gewoon tegen, niet dicht)

nu is het weer minder omdat ze van 2 kanten weer aandacht krijgt en ik denk dat ze ook in hare puberteit zit

Dat koordje, als dat er is, dan gaat het niet meer weg.

Tuurlijk, 't blijft niet altijd op dezelfde manier, maar ik had vroeger ook zo'n "huil"koordje met ons mama.

Nu, als ik buikpijn heb, dan voelt zij het in mindere mate ook. Als ik verdrietig ben, dan voelt ze dat ik verdrietig ben.

En andersom ook. Als zij zich niet goed voelt, dan mag ik nog op school zijn of zo, dan weet ik het wel.

Sara

Anneliefje schreef:Ok, wat ik nu ga zeggen zal misschien stom overkomen, des te meer er hier geen kindje is maar ....
toen dieter zo lang weg was voor zijn werk hadden de kat en ik ook een heel nauwe band. Die kwam me ook overal achterna, zelfs tot in het kleinste kamertje en ze kreeg de deur open (ok die was gewoon tegen, niet dicht)

nu is het weer minder omdat ze van 2 kanten weer aandacht krijgt en ik denk dat ze ook in hare puberteit zit

(onze poes sprong in het begin zelfs op mijn schoot toen ik op het toilet zat )

Hier iemand met een beetje hetzelfde probleem. Ik word er echt radeloos van! Mijn dochtertje is nu 11 maand en kruipt me overal achterna. Ze trekt zich op aan mn broek en weent, tiert en roept tot ik haar opneem. Ik kan niets meer doen. Als we een hele dag alleen zijn, loop ik de muren op! Sorry maar ik kan het niet anders verwoorden. En ze doet het alleen maar bij mij. Niet bij papa of bij opa en oma. Als ik bij haar zit om te spelen is alles goed en vanaf ik zeg dat mama nog een beetje moet werken en ik opsta begint alles. Ze gunt me geen 5 min. Ik voel me echt rot. Ik begrijp het niet. Om het lelijk te zeggen erger ik me meer of dat ik plezier heb. Ik zie haar zo graag, ze is mijn alles maar ik voel me zo slecht. Ik durf er niet goed over praten met anderen, bang voor de reacties denk ik. Het is ook niet normaal dat een mama zich zo voelt tegenover haar kindje. Als ze dan 's avonds in bed ligt valt er een pak van mijn schouders en denk ik morgen beter morgen een nieuwe dag maar die beter en die nieuwe dag komen er maar niet aan...
Dit moest echt eens van mn hartje en hopelijk kan iemand me een beetje opmonteren of eventuele tips geven.
Een verdrietige Tatty

Hier is het ook zo. Ik heb het gevoel dat Fjodor wat eenkennig aan het worden is. Mama en papa zijn dik in orde, maar andere mensen moeten niet te veel koetsjie koetsjie doen tegen hem, anders zet hij een dikke pruillip op! Ik heb hem nog nooit bij iemand anders gelaten, maar ik denk eerlijk gezegd dat dat een kleine ramp zou worden.

Tatty schreef:Hier iemand met een beetje hetzelfde probleem. Ik word er echt radeloos van! Mijn dochtertje is nu 11 maand en kruipt me overal achterna. Ze trekt zich op aan mn broek en weent, tiert en roept tot ik haar opneem. Ik kan niets meer doen. Als we een hele dag alleen zijn, loop ik de muren op! Sorry maar ik kan het niet anders verwoorden. En ze doet het alleen maar bij mij. Niet bij papa of bij opa en oma. Als ik bij haar zit om te spelen is alles goed en vanaf ik zeg dat mama nog een beetje moet werken en ik opsta begint alles. Ze gunt me geen 5 min. Ik voel me echt rot. Ik begrijp het niet. Om het lelijk te zeggen erger ik me meer of dat ik plezier heb. Ik zie haar zo graag, ze is mijn alles maar ik voel me zo slecht. Ik durf er niet goed over praten met anderen, bang voor de reacties denk ik. Het is ook niet normaal dat een mama zich zo voelt tegenover haar kindje. Als ze dan 's avonds in bed ligt valt er een pak van mijn schouders en denk ik morgen beter morgen een nieuwe dag maar die beter en die nieuwe dag komen er maar niet aan...
Dit moest echt eens van mn hartje en hopelijk kan iemand me een beetje opmonteren of eventuele tips geven.
Een verdrietige Tatty

datis wel echt de verlatingsangst-fase hoor die bij het ene kind al vroeger of feller doorbreekt dan bij het andere maar onze jonges hebben dat alleibei lang en fel gehad: vanaf 6M al (terwijl het gemiddeld start rond de 8 à 12 M) en dan betert vanzelf maar het is een rotfase voor de mama en je zal dan moten kiezen voor of toegeven en alles buten je kind efe laten liggen (zoals ik meestal deed dus) of doorwerken met geween of ze elders laten opvangen terwijl je werkt ... Niks anders doen lijkt me "normaal" en ik kom zelden tot iets anders dan de kids, maar dat is een keuze hè die je maakt. Tja moeder zijn is een FT job op zich hè!

Hoe lang duurt die fase normaal? Ik heb al gehoord dat het meestal duurt tot ze kunnen lopen. Ik wil niet altijd hulp in roepen als het me eens niet gaat. Als ik het zo hoor maakt iedereen die fase door dus ga ik een beetje op mn tanden moeten bijten é. Het is gelijk Kyana het vandaag wist dat ik het hier op het babyforum heb vertelt, ze heeft zeker een half uurtje alleen gespeeld! 'k Wist niet wat ik zag! Ben dan ook heel positief tegen haar bezig geweest. 'k was echt terug fier op mn dochtertje en voel me al veel beter of gisteren. Had dat echt nodig.

Tatty schreef:Hoe lang duurt die fase normaal? Ik heb al gehoord dat het meestal duurt tot ze kunnen lopen.

goh het heeft niks met lopen te maken zenne, behalve dan misschien dat ze eens ze dat kunnen in die fase echt wel overal achter je aan hobbelen en het is voor elk kind anders hè dus bij de ene is dat rap gedaan en de ander die doet daaar maaaaaaaaaaanden over. Het groiet er langzaamaan wel uit. Ik weet niet eens meer waneer het geminderd is hier - toch straf hoe 'n mens negatieve dingen beter opmerkt of onthoudt soms ... Eens het geminderd was dan is hij zo af en toe nog wel eens hervallen hoor en er zijn nog momenten dat ik geen cm. of zelfs mm. mag wijken of hij trekt zijn klep open maar meestal valt het mee nu en 't is duidelijk niet meer echt verlatingsangst. Vandaag was 't zelfs omgekeerd: meneer was 't bijna afgebold door op het pad van de speeltuin naar huis ineens rechtsomkeer te maken en snel terug richting speeltuin te rennen - ik heb mogen "crossen" om 'm te kunnen onderscheppen, amai. 'k Heb met die kleine rekel duidelijk nog wat peren in petto

Tatty schreef:Het is gelijk Kyana het vandaag wist dat ik het hier op het babyforum heb vertelt, ze heeft zeker een half uurtje alleen gespeeld! 'k Wist niet wat ik zag! Ben dan ook heel positief tegen haar bezig geweest. 'k was echt terug fier op mn dochtertje en voel me al veel beter of gisteren. Had dat echt nodig.

slimme dochter en da's zalig hè als dat dan zo eens "meevalt"

gelukzakken

Als Timothy weent en ik wil hem troosten, duwt hij me weg