ik heb dit gehad net na de geboorte van ons dochter.
Lag ik daar dan na een lange arbeid heel alleen op mijn kamer zonder mijn kindje dicht bij mij.
Hoorde ik mijn man wegrijden en ieder uur heb ik horen slagen op de kerkklok.
Ondertussen lag mijn meisje in de couveuse en lag ik met tranen in de ogen naar het plafond te staren.
Heb heel veel bezoek gehad,maar iedere keer moest ik weer hetzelfde herhalen,neen ze ligt niet hier maar verder op de gang in de couveuse.
Toen ik dan s'avond alleen was barste ik iedere keer in tranen uit.
Deed dit wel als ik wist dat er niemand meer zou langs komen.
Van de tweede was het net zo.
Met het verschil dat ik op 4 uurtjes tijd bevallen was en mijn zoon bij mij op de kamer lag.
Als mijn man en dochter dan weer naar huis vertrokken zaten de traantjes mij heel hoog.
Maar ik hield mij sterk en heb er mij dan ook doorgeslagen.
Van de jongste heb ik waarschijnlijk nog steeds last van babybleus
Raar maar waar ik kan mijn man nog steeds verwijten dat hij maar enkele uurtjes per dag gekomen is naar het ziekenhuis.
Toen ik hem het hards nodig had liet hij mij in de steek.
Kom ik dan thuis van het ziekenhuis mocht ik nog eens beginnen met de verhuis,want blijkbaar had meneer daar geen tijd voor gehad.
Zeg twee kinderen op tijd naar bed krijgen is moeilijk ze,maar hij had wel tijd voor aan de telefoon te hangen of om op msn te zitten.
Grrrr,ben daar dus nog steeds kwaad voor.
Het gebeurt heel dikwijls dat ik het niet meer zie zitten en dat ik gewoon zou willen wenen.
Alleen ik doe dat dus niet,want anders staan mijn ogen gezwollen de volgende dag en zie ik er niet uit.
Pffff,ben ik hier nu mijn beklag aan het doen zeg,terwijl mijn gevoelens zo overhoop liggen door een volledige samenloop van omstandigheden.
zal er mij wel doorslaan zeker,heb dat altijd al moeten doen.
.
