Babyforum.be

Was bij jullie je partner een grote steun bij de bevalling ?

Bij mijn eerste bevalling was het gewoon een lastpost !!! Ik lag in het bed met 9cm opening en een weënvloed die over me heen kwam, en meneer zat daar naast mij in de zetel: oh oh , schat ik heb buikpijn .... En ik antwoordde: Ja, en als GIJ nu genen BUIKPIJN wil hebben, dan maakt ge da ge buiten zijt !!!

Bij mijn 2de bevalling was hij het blijkbaar al wat "gewoon", want hij heeft me toen heel goed gesteund en supporterde voor 10 !

bij de eerste bevalling vond mijn schoonmoeder het nodig om zijn eten te brengen.
Midden in de bevalling, en ik had keiharde wéén moest zij zo nodig frieten komen brengen....
Ik was dan nog misselijk.

Bij Lydie heeft hij het hoofdje er zelf mogen uithalen, want het dienstdoende personeel moest liever boekskes lezen, en had me gezegd dat de wééén in mijne kop zatten....

Bij Stijn was hij er en heeft primaa zijn werk als papa gedaan, en mits er niet veel personeel was
eens Stijn gewogen en in orden zei de verpleegstere, hier is de baby, daar het bad!


Bij Scarllet was het een ks, en hij is de hele tijd netjes naast mij blijven zitten en hij die niet tegen klinieken kan, en de geur en zo verder, heeft genen kikck gegeven!
Wat ik nog steeds de max vind....

Bij Joeri draaiede hij als een dolle om me geen, en ik werd er kierewiet van!
Dan kan ik eens goed uit mijn vel schiten, en dan heeft hij het door!

Maar ja, ik heb goede steun gehad van hem.
probleem ligt meer bij mij, en dat is gewoon eerlijk.
Als ik pijn heb, laat je mij best rustig, en foefel je best niet,
en hij doet bij de bevallingen net het omgekeerde!
Hij fladderd om me geen en ik dan grrrr....

Hou jullie op de hoogte, hoe het zal gaan bij deze baby!!

bij mijn eerste zat mijne man maar mopjes te maken dat het niet schoon was en ik maar grrrrrrrrrr want ik had pijn en vond het allemaal nie grappig

bij de volgende was'm braaf en was heel stillekes

Mijn ventje wordt niet goed als hij bloed ziet. Hihi, ik heb mij op voorhand altijd afgevraagd of hij niet zou flauwvallen. Zijn ergste nachtmerrie was een keizersnede. Bloed tot daar aan toe, maar snijden Zijn ergste nachtmerrie is uitgekomen en hij heeft het prima doorstaan.
Ik weet nog dat de gyn vroeg: wil je bij de operatie zijn? En hij antwoordde: dat is het minste wat ik voor mijn vrouwtje kan doen

Van den anesthesist mocht hij er niet bij zijn...maar hij is dan toch mogen blijven... hij zat wel twee meter achter mij dus veel heb ik er niet aan gehad... Hij is wel heel de tijd bij mij gebleven als ik mijn weeën had...
En eens dat Seppe geboren was, was hij ineens weg...bij Seppe... Ze zeiden het tegen mij...da is ne schonen hoor, ne zoen kan er niet af zeker?? En dat zei ik ook dan tegen hem Maar hij was zodanig zijne kluts kwijt dat ik het hem vergeef hoor!!

bij beide geboorten was mijn man volledig zijne kluts kwijt. ik heb hem 2x dus moeten aansporen het fototoestel te nemen en een fotooke te nemen van de baby. ondertussen had ik bijna de gsm in mijn hand om -nuchter als ik ben - naar de drukker te bellen dat de kaartjes nu wel gedrukt mochten worden...

tja... tijdens de weeen voor de epidurale kwam hij mij bepampelen en daar kon ik niet tegen!!! En maar niet willen stoppen he... zo van "dat komt wel goed" en "ge kunt da wel"... aaaaaaargh! ik kreeg het er op nen bepaalde moment van!
Maar heb hem dat dan (zo rustig als mogelijk was) gezegd, hij heeft het mij achteraf wel vergeven zenne
En dan tijdens het persen zelf, tja... na elke perswee zei ik tegen hem van "kunt ge aub harder mijne rug steunen, want das anders nie vol te houden..." maar nee, meneer dacht dat als hij dat deed dat ik dan ging breken waarschijnlijk en dus duwde hij enkel mijn hoofd vooruit...
Voor de rest heb ik er wel veel aan gehad...
Hij moedigde mij echt wel aan enzo dus dat is in mijn geval echt wel belangrijk (zolang ze mij maar gerust laten!)
Ik heb hem wel gezegd dat hij bij een volgende zeker en vast mij rug moest steunen zodat ik mijn krachten op het persen zelf kon zetten...

Och, tis zo ne lieve en hij bedoelt dat allemaal heeeeeel goed!

Tijdens de weeen was hij eerst een beetje onwennig en de kluts kwijt. maar uiteindelijk heeft hij helpen mijn onderrug masseren en hij heeft dat echt goed gedaan. Ook bij de badbevalling zelf heeft hij helpen mijn voeten tegenhouden wanneer ik aan het persen was. Ik ben dus content hoe hij was...hij is anders heel rustig gebleven en dat was positief voor mij ook.

Guy was in het begin helemaal nerveus en wit niet waar zijne kop stond.
Maar in het ziekenhuis heeft hij zich neergelegd en wat geslapen. Ik had hem al op voorhand gezegd dat hij uit mijn buurt moest blijven als ik pijn heb. En dat heeft hij mooi gedaan.
Tijdens de bevalling zelf, zat hij achter mij, mijn haar uit mijn gezicht aan het houden, warm water bij in het bad doen,...
Ik heb geen klagen!

Mijn eerste bevalling was er eentje met verdoving. Zo kon hij mij niet lastig vallen, want ik had nergens last van. Ik heb toen een goeie 45 min moeten persen en toen deptte hij mijn voorhoofd af met een vochtig waslapje. Wel lief!
Bij mijn tweede bevalling ben ik zonder verdoving bevallen en toen had ik liever mijn vroedvrouw. Hij zeurde aan mijn hoofd van: "alé, neem nu toch een epi voor het te laat is"! Maar ik wou per se doorzetten.
Mijn vroedvrouw steunde me en begreep waar ik doormoest. In de verloskamer stond hij op een meter van mij. Er stond een bed in de weg. Ik heb maar één keer naar hem gekeken en voor de rest consentreerde ik mij op mijn persweeën. Toen had ik niet veel aan hem.
Moest hij toen veel gezegd hebben, hij ging gegarandeerd antwoord terughebben!

Trui schreef:Van den anesthesist mocht hij er niet bij zijn...maar hij is dan toch mogen blijven... hij zat wel twee meter achter mij dus veel heb ik er niet aan gehad... Hij is wel heel de tijd bij mij gebleven als ik mijn weeën had...
En eens dat Seppe geboren was, was hij ineens weg...bij Seppe... Ze zeiden het tegen mij...da is ne schonen hoor, ne zoen kan er niet af zeker?? En dat zei ik ook dan tegen hem Maar hij was zodanig zijne kluts kwijt dat ik het hem vergeef hoor!!

haha hier net het zelfde,
Jonas was geboren en meneer stond bij Jonas
En ik riep ''hallo ik ben er ook nog ''

Bij de geboorte van onze Tibo* is mijn ventje heel erg hulpzaam geweest !!

Trui schreef:Van den anesthesist mocht hij er niet bij zijn...maar hij is dan toch mogen blijven... hij zat wel twee meter achter mij dus veel heb ik er niet aan gehad... Hij is wel heel de tijd bij mij gebleven als ik mijn weeën had...
En eens dat Seppe geboren was, was hij ineens weg...bij Seppe... Ze zeiden het tegen mij...da is ne schonen hoor, ne zoen kan er niet af zeker?? En dat zei ik ook dan tegen hem Maar hij was zodanig zijne kluts kwijt dat ik het hem vergeef hoor!!

Bij ons was dat ook. Omdat ik gescheurd was, moesten ze me even naaien en toen stond hij, samen met ons mama, aan Lani's bedje. Hij ging zelfs tussen Lani en mij instaan, ik kon ze dus zelfs niet zien! Omdat ik zo moe was, zei ik een paar keer zwakjes "Schatje, verzet je eens" maar hij hoorde me niet