ja en dan neem je de lichte handicap er wel bij hoor
gelukkig viel dat allemaal wel mee
maar zo elke dag van de kempen naar Edegem om haar te bezoeken
dat was voor mijn zus best heel zwaar!
Nu begin ik ze toch te knijpen hoor
Moderators:Welcome, Moderators
-
Katia
Bij mij mocht mijn gsm opstaan, ik mocht er zelfs mee bellen toen ik juist bevallen was, de verpleegsters zeiden dat ze dat in het verloskwartier en op materniteit door de vingers zagen. Anders moeten we een oproep doen via radio en tv om te vragen of iemand haar nog gehoord of gezien heeft 
De 2 allerliefste meisjes ter wereld:
spannend !
Spotje,
Ben er ook elke dag mee bezig hoor om de pijn van de bevalling...
Toen ik van Laura beviel, heb ik de pijn van hevige weeën doorstaan maar heb dan weer wat verdoving bijgehad. Ik weet niet wat er precies gebeurd is toen, ik had een epi gehad en toch voelde ik per contractie druk. Ik heb toen een vroedvrouw gebeld en die is mij komen sondigen. Ze dacht dat ik met een volle blaas zat, en idd ik had een volle blaas.
Toen zei ze: "voila meisken, de druk is gedaan en je zal weer op uw gemak zijn." Maar 5 min. nadat ze mijn kamer had verlaten, was dat weer van hetzelfde. En iedere contractie gaf meer en meer druk. Weer op het knopke geduwd en er kwam een andere vroedvrouw binnen.
Die keek even naar dat machientje van de baxter waar ik aanlag omdat ze me ingeleid hadden en ze zorgde dat de druppeltjes iets rapper liepen.
En ze zei dat ze de anesthesist nog eens zou proberen te bereiken.
Maar die bleef dus weg en weg... Ondertussen had ik een golf van stormweeën en ik huilde omdat ik geen energie meer had, ik niets aan mijn ex had (dat is ook een verhaal hoor) maar gelukkig was mijn moeder bij mij en droogde mijn tranen. Ze had zulke medelijden en wilde meehuilen omdat ik zo in de miserie zat die dag. Ik heb geen droombevalling gehad die dag, wat de mooiste dag uit uw leven moet zou, was voor mij een hel.
De vroedvrouw kwam terug binnen en zei dat ze de anesthesist niet vond, ik werd kwaad.
Eindelijk, na een tijdje is hij binnengekomen en heeft hij nog wat verdoving bijgegeven.
Ik werd gelijk misselijk en wilde niet meer bevallen, geen energie, willen slapen maar door de spanning ging dat niet. Constant telefoon en bezoek in de arbeidskamer. Alleen degene waarop ik rekende was er niet voor mij.
Toen ik 10cm ontsluiting had, kwamen ze mij halen om me naar de verloskamer te brengen, ik was dus zo uit mijn lood geslagen en futloos dat ik vroeg of het niet kon wachten tot de dag erna
.
Ik was verschrikkelijk misselijk, ik beefde van de zenuwen. Mijn moeder probeerde me gerust te stellen.
Om 18h15 mocht ik voor de eerste keer persen en om 18h25 lag Laura al op mijn buik. Enkele seconden maar want ze moest een bloedtransfusie ondergaan, doordat de navelstreng rond haar nekje was gedraaid (2 keer) en de dokter direct de navelstreng heeft moeten doorknippen vanaf hij dit kon doen.
Ze heeft 2 nachten couveuse gehad en ik heb Laura niet meer gezien tot de dag erop om 10h00. Triestig hé?
Terwijl de dokter me weer dichtnaaide na de moederkoek, moest ik braken maar er kwam niets uit.
Ik ben nu niet bang om in de steek gelaten te worden, want ik heb een schat van een man. Nu ben ik meer bang voor die persweeën, mijn vriendin waarmee ik e-mails verzend heeft ook vlug moeten binnengaan, met veel onstluiting (er was geen tijd meer voor verdoving). Het was direct de rolstoel in en verloskwartier binnen. Ze zegt dat die het pijnlijkste zijn omdat het heel anders is dan gewone weeën (alhoewel ik denk dat je er maar een stuk of 3 hebt) en dat ze het wel één keer heeft uitgeschreeuwd. Amai, ik weet niet of ik zal durven schreeuwen, nadien hoor je dan dat ze zich schamen
. Alhoewel ik denk dat dit een verlossing is. Maar ik zal me niet durven laten gaan... 
.
Mijn andere vriendin zegt dan (zij was ook telaat voor epi) dat ze een lage pijngrens heeft en dat het allemaal goed meeviel.
Iedereen ervaart dat anders. Als het echt niet zou gaan, zou ik ook uit het bad stappen en verdoving vragen (op tijd), maar mocht ik mijn buikje al vol gegeten hebben, zal ik de pijn verbijten, denk ik. Liever veel pijn lijden dan overgeven... (ik heb braakangst).
Groetjes Nathje.
Ben er ook elke dag mee bezig hoor om de pijn van de bevalling...
Toen ik van Laura beviel, heb ik de pijn van hevige weeën doorstaan maar heb dan weer wat verdoving bijgehad. Ik weet niet wat er precies gebeurd is toen, ik had een epi gehad en toch voelde ik per contractie druk. Ik heb toen een vroedvrouw gebeld en die is mij komen sondigen. Ze dacht dat ik met een volle blaas zat, en idd ik had een volle blaas.
Toen zei ze: "voila meisken, de druk is gedaan en je zal weer op uw gemak zijn." Maar 5 min. nadat ze mijn kamer had verlaten, was dat weer van hetzelfde. En iedere contractie gaf meer en meer druk. Weer op het knopke geduwd en er kwam een andere vroedvrouw binnen.
Die keek even naar dat machientje van de baxter waar ik aanlag omdat ze me ingeleid hadden en ze zorgde dat de druppeltjes iets rapper liepen.
En ze zei dat ze de anesthesist nog eens zou proberen te bereiken.
Maar die bleef dus weg en weg... Ondertussen had ik een golf van stormweeën en ik huilde omdat ik geen energie meer had, ik niets aan mijn ex had (dat is ook een verhaal hoor) maar gelukkig was mijn moeder bij mij en droogde mijn tranen. Ze had zulke medelijden en wilde meehuilen omdat ik zo in de miserie zat die dag. Ik heb geen droombevalling gehad die dag, wat de mooiste dag uit uw leven moet zou, was voor mij een hel.
De vroedvrouw kwam terug binnen en zei dat ze de anesthesist niet vond, ik werd kwaad.
Eindelijk, na een tijdje is hij binnengekomen en heeft hij nog wat verdoving bijgegeven.
Ik werd gelijk misselijk en wilde niet meer bevallen, geen energie, willen slapen maar door de spanning ging dat niet. Constant telefoon en bezoek in de arbeidskamer. Alleen degene waarop ik rekende was er niet voor mij.
Toen ik 10cm ontsluiting had, kwamen ze mij halen om me naar de verloskamer te brengen, ik was dus zo uit mijn lood geslagen en futloos dat ik vroeg of het niet kon wachten tot de dag erna
.Ik was verschrikkelijk misselijk, ik beefde van de zenuwen. Mijn moeder probeerde me gerust te stellen.
Om 18h15 mocht ik voor de eerste keer persen en om 18h25 lag Laura al op mijn buik. Enkele seconden maar want ze moest een bloedtransfusie ondergaan, doordat de navelstreng rond haar nekje was gedraaid (2 keer) en de dokter direct de navelstreng heeft moeten doorknippen vanaf hij dit kon doen.
Ze heeft 2 nachten couveuse gehad en ik heb Laura niet meer gezien tot de dag erop om 10h00. Triestig hé?
Terwijl de dokter me weer dichtnaaide na de moederkoek, moest ik braken maar er kwam niets uit.
Ik ben nu niet bang om in de steek gelaten te worden, want ik heb een schat van een man. Nu ben ik meer bang voor die persweeën, mijn vriendin waarmee ik e-mails verzend heeft ook vlug moeten binnengaan, met veel onstluiting (er was geen tijd meer voor verdoving). Het was direct de rolstoel in en verloskwartier binnen. Ze zegt dat die het pijnlijkste zijn omdat het heel anders is dan gewone weeën (alhoewel ik denk dat je er maar een stuk of 3 hebt) en dat ze het wel één keer heeft uitgeschreeuwd. Amai, ik weet niet of ik zal durven schreeuwen, nadien hoor je dan dat ze zich schamen
. Alhoewel ik denk dat dit een verlossing is. Maar ik zal me niet durven laten gaan... .Mijn andere vriendin zegt dan (zij was ook telaat voor epi) dat ze een lage pijngrens heeft en dat het allemaal goed meeviel.
Iedereen ervaart dat anders. Als het echt niet zou gaan, zou ik ook uit het bad stappen en verdoving vragen (op tijd), maar mocht ik mijn buikje al vol gegeten hebben, zal ik de pijn verbijten, denk ik. Liever veel pijn lijden dan overgeven... (ik heb braakangst).
Groetjes Nathje.
Goeiemorgen Spotje. Nog altijd niets?
Ik zou het eens vragen of hij je niet kan strippen. En ook eens vragen of hij vorige keer "iets" gedaan heeft.
Ik denk wel, moest je vragen om ingeleid te worden, dat hij dat wel zou doen. Je bent nu toch al een week over, hé?
We wachten nogmaals een dag in spanning af...
Ik zou het eens vragen of hij je niet kan strippen. En ook eens vragen of hij vorige keer "iets" gedaan heeft.
Ik denk wel, moest je vragen om ingeleid te worden, dat hij dat wel zou doen. Je bent nu toch al een week over, hé?
We wachten nogmaals een dag in spanning af...
Mama van Yana (11/2/04 om 14.33u) en Milan (6/6/05 om 6.11u).
Gelukkig getrouwd met Filip sinds 21/9/2001.
20/12/07: Laura is geboren!!
Gelukkig getrouwd met Filip sinds 21/9/2001.
20/12/07: Laura is geboren!!
Katia, je laat ons toch iets weten, hé??
Ik heb geen ervaring met ingeleide bevallingen, maar duren die niet langer dan een natuurlijk in gang geschoten bevalling?
Zou het kunnen dat ze nog altijd aan het bevallen is?
Ik heb geen ervaring met ingeleide bevallingen, maar duren die niet langer dan een natuurlijk in gang geschoten bevalling?
Zou het kunnen dat ze nog altijd aan het bevallen is?
Mama van Yana (11/2/04 om 14.33u) en Milan (6/6/05 om 6.11u).
Gelukkig getrouwd met Filip sinds 21/9/2001.
20/12/07: Laura is geboren!!
Gelukkig getrouwd met Filip sinds 21/9/2001.
20/12/07: Laura is geboren!!
