Babyforum.be

laat me even wat meer over fabio vertellen...

toen fabio lekker knus in mijn buikje zat, zat hij nooit stil, ik vraag me nog altijd af wanneer hij sliep. dat vond ik toen al héél raar, maar men zei dat dat normaal was.
09/11/02: fabio word geboren, zo'n lieve baby!! héél rustig en veel aan't slapen, iedereen verschiet echt van het feit dat hij zo rustig is. ik, als mama, héél fier natuurlijk.
10/11/02: dat babytje is veranderd in een heel onrustige baby, veel huilen, bijna niet slapen. net het babytje in de buik dus. ka zegt dat dat geen kwaad kan, dat er niks scheelt.
die dagen erna, blijft fabio een moeilijk baby.
ik kom thuis van het ziekenhuis, nog altijd dezelfde moeilijke baby. hij weent veel, moet altijd rondlopen om in slaap te kunnen vallen, weliswaar al huilend.
aan 9w krijgt fabio een beter ritme en slaapt door. hij is nog altijd heel onrustig en weent veel voor hij in slaap moet vallen.
bij k en g, zegt men hem te laten huilen tot hij in slaap valt. hard om te doen, maar het helpt! fabio kan zonder huilen in slaap vallen.
7mnd oud: mama gaat terug werken. raar mss voor jullie, maar ik was toch een beetje blij. ok, het deed wel raar, maar ik kon eens weg bij hem. eens zonder gehuil. men verschiet daar ook van fabio, dat hij zoveel huilt voor hij moet slapen, ook al is hij doodop.
13,5mnd: fabio leert lopen! het is net alsof een hele wereld voor hem opengaat. hij word veel makkelijker en weent minder. maar het duurt niet lang. van zodra het nieuwe eraf is, word het weer dat huilertje.
en zo is het nu nog altijd. sommige ka's en ha's spreken al over adhd en rilatine enzo.
toen hij startte met school, was hij echt een heel brave jongen, echt waar. maar nu sinds het vakantie geweest is, is het weer een grote ramp. huilen, huilen, huilen en nog eens huilen. maar nu spreekt hij ook nog eens tegen en slaat hij. dat is van 's morgens tot 's avonds dat hij huilt.
we hebben echt al alles geprobeerd, maar niks helpt. nu probeer ik het met knikkers, maar ik merk dat dat ook een flop zal worden. je weet wel, als hij braaf is, een knikker en als hij stout is neem ik 1 uit zijn potje. is zijn potje vol, krijgt hij een kadotje.
ik durf zelf hem niet meer ophalen van school, ofwel loopt hij weg, ofwel staat hij heel de weg naar huis te huilen op zijn plankje aan isa's buggy.
naar een winkel moeten we ook al niet met hem gaan, daar staan we ook altijd in schaamte. en das ook al sinds hij baby was en in zijn maxicosi lag.
het rare is, dat hij op school wel braaf is, maar hij kan hem niet concentreren, of toch niet lang. hij begint dan altijd te spelen.
hij zoekt ook geen contact met andere kindjes, wel die die hij al lang kent, maar vreemde kindjes niet. hij roept er dan altijd naar, zo van 'jij niet kijken!!!', hij stoot ze dus echt af. en mama zakt dan altijd in de grond van schaamte.
mijn vader zegt altijd dat het aan de opvoeding ligt, dat we ons hand moeten gebruiken, if you know what i mean. daar ben ik niet voor, maar vandaag ging het niet meer en heb ik hem geslaan. ik voel me er echt slecht van! en nu heb ik ook gemerkt, dat het niet opbrengt. fabio werd alleen maar bozer en onhandelbaarder.
ik geloof niet dat het aan de opvoeding ligt, echt niet! fabio is dus al altijd zo geweest, al vanaf dag 2 konden we met hem nergens naartoe gaan, zonder in schaamte te vallen. en waarom is isaura dan zo'n superbrave? dan zou zij toch ook zo doen, moest het aan ons liggen? of heb ik dat verkeerd voor?
begrijp me niet verkeerd, hé, ik zie mijn venteke héél graag. ik vind het zo erg dat hij dat zelf niet echt toont. eigenlijk wel, maar hij snapt het gelijk niet. als hij gestraf is, moet hij sorry zeggen en daarna geven we een kus en knuffel. (eerst 3min afzondering) maar het duurt nog geen twee minuten of ik zou hem alweer moeten afzonderen. het brengt echt niks op.
volgens mij scheelt er iets met hem. ik weet niet wat maar er gaat iets in dat koppeke om.
hij heeft ook een rare tic nerveux. alé, volgens mij een hele zware. hij zit heel de dag (echt heel de dag) met zijn hand in zijn haar, het is echt dwangmatig. eerst was dat juist als hij moe werd, maar nu constant. zelfs als hij niet moe is. als ik hem draag, neemt hij mijn haar onder handen of zelfs dat van zijn zusje. das toch niet normaal?
heeft iemand tips van wat ik zou moeten doen? herkent iemand dit? ik kan zo niet meer, ik wil niet dat ik hem nog sla. maar het was echt nog het laatste dat ik kon doen, ik had al alles geprobeerd.
het word echt zwaar zo. en ben bang dat isa die gewoontes van hem gaat overnemen, ze pakt ook al naar haar haar.
fabio is ook nog nooit in mijn armen in slaap gevallen, nog nooit zo in de zetel, hij moest altijd eerst heel hard krijsen ook al hielden we de sfeer heel rustig voor hij in zijn bedje ging.
barbaraxxx
sorry voor het lange bericht, maar fabio kan je niet uitleggen in 3 zinnetjes...

Het lijkt me niet makkelijk alleszins...
Heb je er al eens aan gedacht om hem te laten testen of zo? Dan weet je dadelijk of er iets mis is of niet.
Hoe oud is hij? Misschien maakt hij die leeftijdsfase gewoon anders door dan andere kinderen?
Ik hoop dat je vlug een oplossing vindt hoor.

Hoi Barbara,

eerst en vooral, zulk verhaal kan je nooit in een kort bericht zetten. Ik heb elk woord heel aandachtig gelezen.

Wat me opviel was dat mensen al meteen een diagnose stellen en over rilatine praten. Is er dan enig onderzoek aan vooraf gegaan??

Wat ik zou doen als ik jou was. Onderzoeken laten uitvoeren bij het COS. Ik merk namelijk in jou verhaal dingen op die me zouden aanzetten tot zulke testen. Ik weet niet van waar je juist bent. In wilrijk is er alvast een COS (Centrum voor ontwikkelingsstoornissen). Let wel, er is een enorme wachtlijst als je beld. Dus hoe langer je uitsteld, hoe langer je wacht.

Wat doen ze daar zoal. Je komt daar aan, en men is enkel met je kind bezig. Er vind een contact met psychologe plaats. Alsook kinderarts, kinesiste en logopediste. Misschien klinkt het raar, maar deze onderzoeken zijn toch wel nodig om een juist mogelijke diagnose te stellen. Naargelang wat men daar zegt, zal men u ook verderhelpen en doorverwijzen indien nodig.

Misschien denk je, ach zo vaart loopt het allemaal niet. Dit is echt niet nodig voor ons. Maar als je twijfelt, blijf je met twijfel zitten. Tot wanneer je al dan niet bevestiging krijgt van je vermoedens. Die twijfel is niet gemakkelijk om dragen. En maakt de "strijd" enkel moeilijker. Als je weet wat er kan zijn, weet je ook hoe je dit kan aanpakken. Je kan op zoek gaan naar oplossingen enz. Het weten of er iets is, en wat er dan is, gaat je echt veel goed doen. Ook al is de diagnose niet altijd fijn om horen.

Indien je meer info wil laat je maar een seintje.

Nog even bijvermelden dat de testen echt spelenderwijs worden afgelegd aan de hand van spelletjes, puzzels, motorische oefeningen enz. Dus zeker geen angst hebben van wat gaat ze daar doen met mijn kleintje.

heel erg bedankt voor jullie antwoorden.
mij hebben ze altijd gezegd, dat ik hem maar vanaf 6j kon laten testen, hij is er nu juist 3 geworden. is dat dan niet waar?
ik ben van wachtebeke, een eindje van wilrijk dus, maar ik weet dat ze dit in het uz doen. maar het probleem ligt bij mijn vriend, hij denkt dat er niks mis is, ale, hoe moet ik het uitleggen, hij wil het niet geloven. 1 keer zei hij toen nog al een dokter dit zei (adhd), terwijl we eigenlijk voor isaura haar zure reflux gingen, 'haja, nen zot en een zieke, we hebben goeie kinderen gemaakt!'. bam, en hij wou er niet verder op in gaan.
nu ben ik er constant over bezig, dat we er iets aan moeten doen, want zowel voor ons als voor fabio is dit niet leuk meer. je ziet dat venteke echt ongelukkig worden, haja, je zou voor minder, we zitten altijd op zijn dak hé. terwijl ik héél positief reageer op de goeie dingen, maar je moet met twee zijn om dit te doen hé.
ik denk niet dat dit een fase is, want die fase duurt al héél lang, sinds zijn geboorte dus. ik probeer echt van hem te genieten met zijn ups en downs, maar het gaat niet. dan is hij eens een half uurtje lief en vrolijk, er komt altijd een einde aan. en dan zie ik nu isaura en die is héél de dag happy, dan kan het toch alleen maar aan zijn kopke liggen.
ik zou niet graag hebben dat hij depri ofzo word, volgens mij kan dat wel aan die leeftijd al.
ik zou dolgraag naar een specialist ofzo gaan, zodat we er iets aan kunnen doen. maar ik ben bang dat die ons de schuld gaan geven, ik weet niet waarom, maar het is zeker ons schuld niet. juist nu mss wel, omdat ik hem geslaan heb en omdat we het niet meer aankunnen, een kind voelt die negatieve sfeer aan en loopt dan ook al moeilijker waardoor wij weer lastiger tegen hem zijn.
ons relatie heeft er ook al zwaar onder geleden.
als ik vraag aan de juf in de klas wat er toch scheelt met hem, zegt ze ook dat het leeftijdsgebonden is. maar ja, hoe lang kent zij hem al? en bij haar doet hij zo niet. in de kribbe zeiden ze ook altijd dat hij structuur nodig heeft en da is zo. maar door mijn werk gaat dat niet. ik werk parttime met heel rare uren. zo ben ik de ene dag thuis en de andere werk ik een halve om dan weer een superlange te werken.
ik ga mijn ventje toch nog wat moeten bepraten want zo kan het niet meer. bedankt voor de tips, als wim het toelaat, zal ik eens bellen voor een afspraak. ik moet wel zeggen dat hij wel al gezegd heeft om er iets aan te doen als die knikkers niet helpen, maar ja, wim verandert rap van gedacht.
barbaraxxx

Ik ga stuk per stuk antwoorden

De testen kunnen zeker onder de zes jaar. Zelfs onder de drie jaar wel.

Het is niet gemakkelijk als eentje van de twee zeker is dat er niks scheeld. Maar daarom is het niet zeker he. Ik bedoel, zolang jij zelf twijfelt moet er toch iets gebeuren. Want anders blijf je daar mee lopen. Bij mannen dringt het automatisch later door. Ik wil daar niks verkeerds mee zeggen hoor. Maar ze zien dat gewoon anders dan wij. Mijn moto, volg je moedergevoel.

Probleem dat mensen het meestal later zien, is dat ze zich elders anders gedragen. Dit komt mede doordat hij zich bij jou alleen heel goed voelt, en open kan zijn. Hij zal waarschijnlijk ook alles opkroppen tot in bij zijn vertrouwde persoon is om zich volledig te laten ontladen. Het wekt dan ook nog eens dat schuldgevoel aan bij jezelf, net omdat het enkel bij jou gebeurd. Maar niks is minder waar. Hij voelt zich gewoon goed bij jou, en weet dat hij bij jou zijn gevoelens kan tonen.

Indien je wil, wil ik hier gerust prive verder over praten.

tja, dat is wel waar wat je zegt over de mannen en moedergevoel, bv ik voelde al aan bij isa dat er iets mis was met haar eten in het moederhuis. wim had het pas door als ze 7w was. hij wou het ook niet toegeven, volgens mij. hij ziet dat dan als een mislukking, wat niet zo is, want hoe dan ook, we hebben twee schatjes van kindjes! ook al zijn het zware dagen met fabio.
ivm met die veiligheid waar je over spreekt, das ook waar. ik merk dat fabio zich heel goed bij me voelt, maar dat dan op een verkeerde manier uit natuurlijk. zo kruipt hij 's nachts altijd bij mij in bed, heel dicht bij mij, met zijn hand in mijn haar. dan voel ik me echt mama, en dan voel ik aan dat hij me toch graag ziet. maar van zodra we wakker worden, is het ambras. dan begint hij te springen op het bed, loopt hij alsmaar rond. het is net alsof zijn batterijen 's nachts veel te hard worden opgeladen!
gezellig bij ons in bed liggen, dat kan niet, hij kan dus totaal niet stil liggen. terwijl ik dat toch eens tof zou vinden.
ik heb eens op internet opgezocht en daarin staat dat adhd en al zijn vormen, erfelijk zou zijn. mijn oudste broer had dit ook, maar die was niet stout, die liep gewoon heel de dag rond tafel en maakte ondertussen piepgeluiden (als een muis). echt raar! aan hem zag je dat er iets mis was, bij fabio denkt iedereen gewoon dat het een stout kindje is.
jij weet er zoveel over? heb je zelf een kindje met iets soortgelijks of heb je dit gestudeerd?
barbaraxxx

Awel, ons meisje is ook zo'n wervelwind, rap verveeld, rap in haar gat gebeten. Soms krijgt ze van opwinding die rillingen, begrijp je wat ik wil zeggen? Ook heeft ze de tik van haar papa overgenomen----> als ze nerveus is, zit ze zich overal te krabben, gek word ik ervan.

Ik ben ook soms bang dat ze ADHD heeft, mijn neefje heeft dit en ik zie soms dingen bij Lani die ik ook bij mijn neefje zag. Toen ik mijn zorgen tegen mijn moeder zei, zei ze dat ik me geen zorgen moet maken want elke peuter is zo actief. Ik twijfel daar toch aan, hoor. Ons Lani zal ook nooit in de zetel in slaap vallen, alleen in haar bed, vroeger was ze ook een huilbaby en ook ik moest 100.000 toertjes lopen rond te tafel voor ze in slaap viel.
Ze kan haar niet concentreren, toch niet lang genoeg. De tv moet op maar ze heeft het geduld niet van iets uit te kijken, als je haar iets wil aanleren, mag het niet te lang duren, anders word ze zelfs kwaad.

Maar ook, als we ermee buiten komen,... Tja, ze zit niet stil, he. Ik heb mijn kopke er al bij neergelegd en gezegd van "zolang ze maar stil is"
Maar echt, ze kan geen 5 minuten ergens rustig zitten of staan, ze loopt van hier naar daar. Als je dan beslist van ze in de buggy te steken, krijg je een krijsconcert, nog nooit niet meegemaakt! Precies of je bent ze aan het mishandelen.

Hoewel ik altijd van principe ben geweest dat je een kind niet moet kneden maar sturen, begin ik er toch aan te twijfelen dat dit de "echte Lani" is. Maar langs de andere kant ben ik bang om haar dingen te dwingen, bang dat dit misschien toch te echte Lani is en dat die verloren gaat gaan, begrijpen jullie?

Ach, we zullen wel zien hoe ze het doet in school, misschien is ze nu zo omdat ze klaar is voor meer

P.S. Ik denk niet dat slaan de goede oplossing is, integendeel. Slaan=onmacht en ikzelf ben met de harde hand opgevoed en trust me, da's vragen om rebels

Barbara pb is verstuurd.

Sarah, dat alleen in een bed willen slapen komt me bekend voor. Zelfs in mijn armen slapen was iets dat niet kon. Hoe klein ze ook was. Ook niet in de wagen ofz. Eerlijk gezegd heb ik dat wel gemist dat ze nooit in mijn armen sliep ofzo.

Wat ik zeker nooit meer zou doen is info zoeken op internet. Want op den duur denk je aan vanalles maar ben je nooit zeker. Zelfs perfect gezonde mensen kunnen symptonen van adhd, autisme enz hebben. Daarom dat het bij velen ook nog als fabel word omschreven. Hoe spijtig ook.

Ik kan enkel iedereen die echt met twijfels blijft zitten, aanraden onderzoeken te laten doen. Met de twijfel bereik je niets. En als er wat is, kan je zo snel mogelijk beginnen met aangepaste oefeningen, structuur, enz. Hoe sneller hoe beter zou ik zeggen

Ook op letten dat bij kinderen onder de drie jaar de wachtlijsten korter zijn dan ouderen.

fabio is ook nog nooit in ons armen in slaap gevallen of in de zetel. ons isa daarentegen, die doet niet anders en daar kan ik van genieten hoor.
vandaag verliep het redelijk goed met de knikkers. hij was nog altijd superwild, maar redelijk braaf, ale, hij luisterde toch. en was hij stout, dan namen we een knikker uit zijn potje.
ons isa heeft nu buikgriep en hij was zo lief voor haar! dat had ik nooit verwacht van hem, dat hij zo'n lieve broer zou zijn.
barbaraxxx

ik ken je verhaal alleen is mijn jongste nog maar 15 maanden maar hij deed ook zo voor het slapengaan en als hij iets nieuws ontdekte dan ging dat weer beter en dan werd het weer een huilertje.
uiteindelijk ben ik van pure ellende naar het centrum voor slaapstoornissen geweest in gent en daar hebben ze mij doorverwezen naar het centrum voor ontwikkelingsstoornissen waar ze mij ongelofelijk goed hebben geholpen.

ze hebben allerlei tests gedaan en uiteindelijk hebben ze ons een instantie aanbevolen en die komen nu helpen sinds 2maanden en dat gaat pakken beter nu.

hoop dat je snel een oplossing vindt en sterkte ondertussen

ja, het is beter dat we ook eens naar zo'n cos gaan maar wim werkt niet mee. hij wil niet inzien dat er iets scheelt met fabio. hij moet hem nooit naar school brengen en halen, hij brengt er ook weinig tijd mee door thuis. ik ben het soms echt beu! ik zie dat ventje zo graag, maar hij kan echt het bloed van onder mijn nagels halen. ik snap het niet, ik heb al zoveel geprobeerd. maar ja, je moet er met twee aan werken hé.
barbaraxxx

weet je dat mijn haar ervan uitvalt? stress zegt de dokter, ik moet wat meer tijd voor mezelf houden, hoe kan je dat met twee kindjes?
barbaraxxx

ja, dat is zo hé. ik denk altijd om dat te doen, maar dan wil ik weer niet omdat ik al zo weinig tijd met hen kan doorbrengen. maar het zou me wel eens deugd doen, denk ik.
barbaraxxx