Mijn zoontje verloor zijn vriendje en werd ook ziek

Mamaweb · Bericht door **Mamaweb** » 07 jul 2007, 11:11

Maandagochtend 10 mei 2004, ik was onderweg met een collegaatje naar een meeting in Dusseldorf. Onderweg belde mijn man met de mededeling, dat Jason, het zoontje van mijn vriendin en haar man (zijn collega), was overleden en dat hij nu direct naar hun toeging. Ik stopte op de vluchtstrook van de autobaan en moest behoorlijk slikken. Ik ben doorgereden en allerlei vragen schoten door mijn hoofd. Bij de eerstvolgende parkeerplaats belde ik mijn vriendin. Dat telefoontje zal ik nooit meer vergeten. Totaal gebroken en vol hoorbare pijn jammerde ze, dat ze haar ventje van haar hadden afgenomen. Vervolgens vertelde ze me dat, ik met Wesley, mijn zoontje van 15 maanden, onmiddellijk naar het ziekenhuis moest. Het was van levensbelang. Ik hing op en zei tegen mijn collegaatje dat ik haar zou afzetten en direct terug zou rijden. In mijn paniek reed ik door de rode stoplichten, maar toch kwamen we heelhuids op kantoor aan. Met veel moeite haalde ze me over even mee naar binnen te gaan. Mijn zoontje verblijft overdag bij mijn ouders, ik belde mijn vader, maar was zo verward, dat mijn vader begreep dat mijn zoontje was overleden. Mijn collegaatje nam de telefoon over en legde de situatie uit. Vervolgens werd ik naar het ziekenhuis gebracht en gingen mijn ouders ook op weg met mijn zoontje. Onderweg belde ik mijn huisarts en vertelde hem wat er aan de hand was. Wesley moest beslist de nodige onderzoeken ondergaan en moesten wij de nodige preventieve antibiotica krijgen.

In het ziekenhuis aangekomen nam ik direct mijn zoontje in de armen en knuffelde ik hem zo, dat het wel de laatste keer kon zijn. Hij werd echter globaal onderzocht, hij vertoonde geen symptomen, is niet ziek en zou ook niet ziek worden. Wat Jason had, was immers niet besmettelijk. Nee, op dat moment niet, maar besmetting vindt plaats ruim voor het uitbreken van de ziekte. Aangezien Jason en Wesley heel veel samen waren, samen aten, dronken en zelfs hun spenen met elkaar uitwisselden, verwachtte ik toch het onverwachte. We vroegen om preventieve antibiotica. Dat werd ons geweigerd, want anders zou straks de hele stad op de stoep staan. We bleven aandringen en uiteindelijk kregen we dan toch het recept. Ons werd medegedeeld dat Jason was overleden aan meningokokken-B.

Mijn ouders namen Wesley mee. Ik drukte hun op het hart, goed op Wesley te letten en ons direct te informeren als er iets mis was. Mijn man en ik gingen naar de ouders van Jason, om hen bij te staan in hun enorme verlies.

De volgende ochtend bleek mijn zoontje ziek te zijn. Ik vertrouwde het absoluut niet en belde direct de huisarts. Hij wilde geen risico lopen, zou het ziekenhuis inlichten en stuurde ons direct daar naar toe. Wesley had hoge koorts, was suf en hangerig, maar vertoonde niet direct dezelfde symptomen als Jason. Desondanks kreeg hij in tegenstelling tot de dag ervoor, nu wel alle benodigde onderzoeken. Tijdens de lumbaalpunctie werden wij echter naar buiten gestuurd en konden wij hem buiten de deur horen schreeuwen van de pijn. Na de onderzoeken werd hij doorgestuurd naar de kinderafdeling en werd hij in een aparte kamer gelegd met allerlei draden en een monitor. Tevens kreeg hij via een infuus antibiotica en paracetamol toegediend. Hij was behoorlijk paniekerig en kostte moeite om hem rustig te krijgen.

Dezelfde kinderarts als van Jason kwam kijken, hoe het met hem was. Ze zei, dat ze het nu voor Wesley wel goed had gedaan. Uit de bloedtesten bleek dat hij een ernstig buikvirus had, gelukkig geen meningokokken. Ze was emotioneel en probeerde goed te praten over wat met Jason was gebeurd. Diezelfde ochtend was er een autopsie bij Jason uitgevoerd en ze vertelde dat de bacterie de bijschorsnieren had aangetast en dat dat de uiteindelijke doodsoorzaak voor Jason betekende.

De man van mijn vriendin belde, om te vragen hoe het met ons was en waar we waren. Om hun niet ongerust te stellen, zei ik dat alles oke was en dat we zo zouden komen. Ik ben echter alleen gegaan, mijn man bleef bij Wesley. Toen ze vroegen, waar mijn man was,kon ik niet zwijgen en vertelde over Wesley. Direct waren ze weer in paniek, omdat ze bang waren dat Wesley hetzelfde zou overkomen als Jason. Ik kon hun gelukkig geruststellen. Toen ik over de autopsie van Jason begon, merkte ik dat ik teveel zei. Ze waren nog niet eens op de hoogte. Later die middag belde de kinderarts met de uitslag. Haar man zei haar, dat hij die echter al wist.

Jason werd een paar dagen later begraven. Wesley had continu gezelschap, ik bleef de avonden en nachten, mijn man was er of mijn zus of een goede vriendin. Ik wou hem niet alleen met de verplegers of artsen laten. Na een week kon hij gezond het ziekenhuis weer verlaten.

Het is trouwens echt frappant, hoe zoÃ¢â‚¬â„¢n kleine dreumes toch goed op de hoogte kan zijn van de situatie. Hij praatte over Jason, maar wist schijnbaar goed genoeg, dat hij er niet meer was. Het enige wat hij niet begreep, was waarom hij voorlopig niet meer mee mocht, als ik naar mijn vriendin ging. Mijn vriendin en haar man konden het niet aan. Als ze Wesley zagen, zagen ze ook Jason. Die twee waren altijd samen. Ze wisten ook, dat ze Wesley niet konden blijven mijden en na ongeveer vier maanden was het dan ook weer een emotionele ontmoeting voor ons allemaal. In het begin was Wesley Jason wel aan het zoeken, maar dan wist hij weer, dat hij ergens anders was en niet meer zou komen. Als wij naar de begraafplaats gaan, weet Wesley altijd feilloos zijn graf te vinden en zegt dan dat Jason daar slaapt.

Inmiddels heeft mijn vriendin weer een zoontje Dylan. Wesley kan goed met hem overweg en weet heel goed het verschil tussen Jason en Dylan, al lijken beiden veel op elkaar.

Het trieste verhaal van Jason is te lezen op onze website.

mel · Bericht door **mel** » 07 jul 2007, 13:04

amai dat is erg, nog een geluk dat je zoontje gezond was maar ik denk dat het voor je vriendin zware tijden geweest zijn, ik wens jullie allebei veel sterkte

Tamaravh · Bericht door **Tamaravh** » 07 jul 2007, 13:08

Dat moet zo verschrikkelijk zijn om zoiets mee te maken. Gelukkig is het met jullie zoontje wel goed afgelopen.

muppet · Bericht door **muppet** » 07 jul 2007, 13:34

Veel sterkte aan jouw vriendin en haar man.
Gelukkig is Wesley gezond en wel. Je zou van minder schrikken.

Mamaweb · Bericht door **Mamaweb** » 07 jul 2007, 14:19

Hartelijk bedankt voor jullie medeleven.
Dat doet goed.

Sigri · Bericht door **Sigri** » 07 jul 2007, 14:27

Wat verschrikkelijk om dat te moeten meemaken.
Veel sterkte voor je vriendin en haar man.

Molly · Bericht door **Molly** » 07 jul 2007, 22:01

Dit moeten echt de verschrikkelijkste dagen van je leven geweest zijn

Veel sterkte aan je vriendin en haar man.

Schorpioentje73 · Bericht door **Schorpioentje73** » 07 jul 2007, 22:33

amaai, ik kreeg rillingen bij het lezen van dat verhaal
hadden de dokters het niet op tijd gezien ?
heel erg voor je vriendin, moet een lijdensweg zijn en jullie moeten ook nogal wat doorstaan hebben die eerste weken zeg, denk dat ik niet meer ging slapen

sandy · Bericht door **sandy** » 08 jul 2007, 14:17

Wat een verhaal!! Dan hoop je maar dat niemand dat moet meemaken....
Veel sterkte voor je collega!!

Aicha · Bericht door **Aicha** » 09 jul 2007, 09:50

wat een vberschrikkelijk verhaal! Dit wens je je ergste vijand nog niet toe!

Kan me inbeelden dat jullie dan ook in alle staten waren toen jullie zoontje daags nadien ziek was!

Deze gebeurtenissen staan voor eeuwig in jullie geheugen gegrift!

Veel sterkte voor jullie allemaal!!!

Liefs Aicha