ONBEWUST ALLEENSTAANDE MOEDER

Moderators:Welcome, Moderators

brinte
Pas blauw
Berichten:0
Lid geworden op:24 mar 2004, 00:30
Locatie:antwerpen
ONBEWUST ALLEENSTAANDE MOEDER

Bericht door brinte » 15 mei 2004, 09:24

Graag zou ik in kontakt komen met weduwe die ook zwanger zijn,gewoon,om elkaar te kunnen steunen en begrijpen,om je niet alleen te voelen...Het is al heel moeilijk,maar ja,ook "ons" kindje heeft recht op een leven,hoe moeilijk dit ook voor mezelf is!!

Een verdrietig iemand met haar
"eerste" straaltje geluk in de buik...xxx


brinte
Pas blauw
Berichten:0
Lid geworden op:24 mar 2004, 00:30
Locatie:antwerpen

Re: ONBEWUST ALLEENSTAANDE MOEDER

Bericht door brinte » 26 mei 2004, 00:08

Tot hier toe nog geen enkele reakties...al maar goed ook eigelijk,want dit wens ik gewoon niemand toe!!

Blijf nog steeds men best doen,ook al is mijn verdriet nog enorm groot :cry: :cry:
Morgen naar de gynocoloog,ben ook weer benieuwd hoe het gegroeid is.

Ik en spruitje,xxx.

jeannine
Pas blauw
Berichten:0
Lid geworden op:08 mei 2004, 14:22
Locatie:broechem

Bericht door jeannine » 26 mei 2004, 13:59

Veel succes bij de Gyn morgen, ik hoop dat je toch nog met iemand kunt praten hoor, begrijp dat je het er erg moeilijk mee hebt..... :cry:
Vind het wel spijtig dat je hier geen reactie op krijgt, al is het maar om wat te steunen! :?
Ik ben wel geen weduwe, maar wens je toch veel sterkte toe!! :?
Probeer toch een beetje te genieten van u zwangerschap en je spruit binnenkort!! :)
:wink:
gr,Jeannine en kleinzoontjes Dean....en Dylan...

brinte
Pas blauw
Berichten:0
Lid geworden op:24 mar 2004, 00:30
Locatie:antwerpen

Bericht door brinte » 30 mei 2004, 15:48

Hallo Jeannine,

Het geeft niet hoor,als ik geen reaktie krijg,omdat ik dit ook aan niemand wil toewensen... :cry:
Heb ook al op een ander forum mijn verhaal gezet,en krijg daar ook veel reakties en steun,maar wou dit hier vermelden,in de hoop dat je iemand zou vinden die je gevoelens zouden begrijpen omtrent de zwangerschap,hoe dubbel je dit alles ervaart!!Ook de manier waarop ze mijne lieverd hebben afgenomen,is zo ongeloofwaardig he,nu nog met momenten,ook al besef ik maar al te goed dat hij nooit meer terug komt...
Het verdriet zit diep,om nog maar te zwijgen over alle andere gevoelens,maar ik knok verder,zit nog altijd op de eindeloze lange moeilijke weg,maar we doen ons best.

Bij de gynocoloog was alles goed: spruitje is nu 35cm lang en weegt 1,100kg,dus al een echte baby he.Heb hierdoor weer een beetje moed gekregen,probeer wat te genieten,maar uiteindelijk haalt men verdriet de bovenhand...Het ligt allemaal zo gevoelig,en nog zo diep,dat ik weet dat dit véél tijd zal nodig hebben,en ik doe men best écht,zoek hulp,ga naar psycholoog,werk ons huisje af,doe al de voorbereidingen voor ons spruitje,dus ik sluit me niet op,blijf niet bij de pakken zitten,maar het gevoel dat je hebt,doet zo'n pijn...ik kan het niet omschrijven,en ja,dit zal wel moeten slijten want dit is onleefbaar!!
We blijven vechten!!!

Dank je Jeannine,voor jou reaktie!!

jeannine
Pas blauw
Berichten:0
Lid geworden op:08 mei 2004, 14:22
Locatie:broechem

Bericht door jeannine » 30 mei 2004, 19:31

Tof dat je blijft vechten hoor!!!! dat zou je man ook zeker in jou gewaardeerd hebben!!! :?
En als je erover wilt praten, doe gerust hoor..ik ben een luisterend oor.... :)
En weet je al wat je kindje gaat zijn....een jongen of een meisje??? of is dit nog wat een verrassing?? :lol:
gr,Jeannine en kleinzoontjes Dean....en Dylan...


Gebruikersavatar
Patricia
Pas blauw
Berichten:0
Lid geworden op:08 mei 2004, 23:00
Locatie:Neerpelt, Limburg ( Belgie)

Bericht door Patricia » 30 mei 2004, 23:28

Hoi


Ik wil je ook een hart onder de riem steken .

Ik sta niet in jouw situatie maar weet wel wat het is om iemand te verliezen maar hij leeft verder in jullie kind ik wens je veel succes en een wolk van een baby .
Afbeelding
Afbeelding

brinte
Pas blauw
Berichten:0
Lid geworden op:24 mar 2004, 00:30
Locatie:antwerpen

Bericht door brinte » 31 mei 2004, 14:20

DANK JE Jeannine en Patricia!!!

:cry: Het is zo moeilijk,heb nog zoveel verdriet,dat ik de pijn écht vanbinnen voel... Er zijn dagen bij dat ik het gevoel heb dat ik dit gevecht niet kan winnen,en de enige reden waarom ik verder "zou" willen is voor ons liefdeskindje,das al,maar soms laat ik de moed zakken,en ik hoop écht dat het wat beterd als het kindje er is,ook al gaat dit nog zéér moeilijk worden,en heel emotioneel,ik huil nu al elke dag,maar ik denk dat ik nog veel ga huilen,vooral in het ziekenhuis,maar ga me daar nog niet druk over maken,ik voel het gewoon zo aan!!

Als ik dan ons kindje zie,op video,geeft me dat ook weer moed hoor,en verdriet zal er altijd bij zijn,ook in de toekomst,zoals bv vaderdag,of als het kind vragen begint te stellen,Glenn zal altijd verder leven in ons leven,een stuk in ons kindje,en dat is mooi,maar nu ook nog met veel verdriet,en hoop dat dit gevoel "ooit" veranderd,dat het wat zal slijten,maar ja,hoelang,wanneer???Het is zwaar...

Mijn spruitje...jongen of meisje :roll: moet verrassing blijven!!
Ik hou jullie zeker op de hoogte.
Heel veel liefst,xxx ik en spruitje.

brinte
Pas blauw
Berichten:0
Lid geworden op:24 mar 2004, 00:30
Locatie:antwerpen

Bericht door brinte » 26 sep 2004, 18:35

Tis ff geleden nu...

Ondertussen al een hele moeilijke weg afgelegd,en nog steeds vecht ik verder,voor mijn allerliefste meisje Lenka,dat op 14 aug is geboren!!Het is een heel lief braaf meisje,en ze lijkt sprekend op haar papa...precies of het 'moest' zo zijn.Ben gelukkig met haar,maar ongelukkig zonder Glenn.Het zal nog veel tijd nodig hebben,wat sommige minder goed begrijpen,we zijn ondertussen al 9 maanden verder,maar voor mezelf is het "nog" maar 9 maanden.Vele vinden dat ik zelfmedelijden heb,doet me pijn,is kwetsend,en zeggen dat ik verder moet leven,dat het leven doorgaat,en natuurlijk weet ik dit ook allemaal wel,maar verdomme,verstaan ze dan niet dat ik mijn gevoel niet in de hand heb??!Zoek nu het meeste steun bij lotgenoten,want voel me zo alleen met mijn verdriet,pijn,woede enz... Ik neem het de mensen niet kwalijk dat ze niet kunnen voelen wat ik voel,dat ze niet weten hoe dat is,maar als je een beetje nadenkt,weet je dat je hiervoor veel tijd nodig hebt,'t was de man waarmee ik "normaal gezien" nog een heel leven mee had!!

Wou jullie gewoon laten weten dat ik een dochtertje heb,en tis écht een schatje!!!We vechten verder...

jeannine
Pas blauw
Berichten:0
Lid geworden op:08 mei 2004, 14:22
Locatie:broechem

Bericht door jeannine » 26 sep 2004, 19:07

Een dikke proficiat met je dochtertje Lenka!!!! :lol:
Ik versta het hoor dat het voor jou verdomd moeilijk is...Maar ik hoop uit de grond van mijn hart dat je gesteund word door vrienden en familie... :?
Nu kun je alleen goed genieten van je dochtertje, doen zou ik zeggen, jou teer geliefde man zou het ook gewild hebben :cry:
Nog heel veel sterkte en geniet van Lenka.... :wink:
gr,Jeannine en kleinzoontjes Dean....en Dylan...

Gebruikersavatar
Dagmar
Moderator
Berichten:0
Lid geworden op:07 mar 2004, 19:49
Locatie:Schaffen

Bericht door Dagmar » 19 okt 2004, 08:20

Hey Brinte,

Hoe is het er ondertussen mee? Gaat het zo'n beetje?? Hoe is het met je kleine meid? Stilletjesaan zal je meer en meer aan haar hebben.. Geniet maar van elkaar en laat eens horen hoe het met je gaat!!!

Groetjes, Dagmar..
Afbeelding
Afbeelding
Afbeelding

Foto's!!!

toekomstige meter van Monchichi ;-)

brinte
Pas blauw
Berichten:0
Lid geworden op:24 mar 2004, 00:30
Locatie:antwerpen

Bericht door brinte » 11 nov 2004, 01:05

Hallo Dagmar,

Tis inderdaad weer eventjes geleden dat ik hier nog ben geweest...
Mijn kleine meid is nu bijna 3 maanden,en tis echt een poppemieke!!Zij is diegene waarvoor ik deze lange weg al heb afgelegd,en met haar zie ik het zitten,samen met haar,maar als ik alleen naar mezelf kijk,IK...nee,wat heb ik nog??Ze hebben het allerbelangrijkste van me afgenomen,bijna een jaar zonder mijne lieverd,en het doet nog even pijn als de eerste dag :cry:
Het gemis word alsmaar erger,en ja,al je gevoelens,er komt zoveel meer bij kijken,maar ik doe men best nog steeds,zit nog steeds op die lange moeilijke weg,maar voel me dikwijls eenzaam en vooral nog veel huilen.
Blijf hopen dat het 'ooit' weer eens zal betere voor mezelf,dat ik terug kan zeggen dat ik graag leef,maar mijn gevoel is helaas nu nog anders...

Tis moeilijk...ze hebben me diep geraakt...

Heel veel liefs,Natasja en Lenka,xxx

Anna
Pas blauw
Berichten:0
Lid geworden op:13 jun 2004, 12:42

Bericht door Anna » 11 nov 2004, 14:48

hallo brinte,
Zou je ven je verhaal kunnen opnieuw uitleggen, ik denk dat ik niet zo erg mee ben.
Op die manier kan ik naar je luisteren en helpen als je dat wilt.
anna

brinte
Pas blauw
Berichten:0
Lid geworden op:24 mar 2004, 00:30
Locatie:antwerpen

Bericht door brinte » 11 nov 2004, 15:19

Liefste Anna,

Mijn verhaal staat uitgelegd op het forum bij www."niet toegestane forumnaam waar geen onderling respect is".be , bij het onderwerp éénoudergezinnen,maar zal even in't kort uitleggen wat er gebeurd is...

Vorig jaar 21 dec 2003 is mijn vriend overleden door zinloos geweld,neergestoken op straat,recht in zijn hart doordat hij juist een ruzie wou vermijden...toen was ik net 5 weken zwanger.Heb het nog steeds verschrikkelijk moeilijk,heb elke dag nog vele tranen,die nog zo ontroostbaar lijken nu ik mijn allerliefste kwijt ben,voorgoed...
Ondanks alles ben ik heel fier op Lenka,maar heb ook vele boze gevoelens in me,omdat hij geen papa is mogen worden!!Hij was zo fier,we wisten het net een weekje,en hij ging het al voor zichzelf vieren,omdat we eigelijk het heugelijke nieuws gingen meedelen vorig jaar met Kerstmis... Het zou "ons" jaar worden,2004,zeiden we nog...helaas heeft het niet mogen zijn,en kan het soms nog steeds niet begrijpen!! :cry: Het gemis is enorm...

Maar 'k doe men best Anna,ook al lijkt deze weg oneindig lang,en vooral eenzaam...

Veel liefs van mij en Lenka,xxx

Anna
Pas blauw
Berichten:0
Lid geworden op:13 jun 2004, 12:42

Bericht door Anna » 12 nov 2004, 20:14

Sorry, ik probeer "niet toegestane forumnaam waar geen onderling respect is" te vermijden!!
Maar jezus, wat een verhaal zeg!! Een mens denkt altijd dat dat ver van zijn bed gebeurd, maar t'is dichter dan men denkt.
Niks maar dan ook niks wat men kan zeggen of doen,zal ooit goedmaken wat er gebeurd is...
In feite kan men maar een troostende zin vinden in zulke gevallen, en dat is dat je nog zijn kind hebt.
Zorg goed voor haar, voed haar keurig op, en laat haar nooit haar vader vergeten.
Probeer zo goed en kwaad als het kan, je leven te leiden, met goede en kwaade dagen.
Bij deze laat ik je weten dat je mijn steun hebt en dat je altijd bij mij terecht kan.
Ik ben bereid naar je te luisteren, of indien je het wil messchien wat raad.

brinte
Pas blauw
Berichten:0
Lid geworden op:24 mar 2004, 00:30
Locatie:antwerpen

Bericht door brinte » 12 nov 2004, 22:56

Geeft niet van "niet toegestane forumnaam waar geen onderling respect is" hoor!!

Ja,tis zo,dit lijkt voor iedereen ver weg,ook bij mij,dit is zo'n verhaal dat je leest in een boekje als je bv in de wachtzaal zit bij de dokter...en verder sta je er nooit bij stil.Heb soms nog momenten dat ik nog steeds niet kan geloven dat mijne lieverd werkelijk vermoord is!!!Het lijkt wel een film,maar ik zit er middenin :(
De dader...geen spoor van...wel fotoherkenning en een naam,maar is een illegaal,dus ja,hoogstwaarschijnlijk gevlucht naar het buitenland,dat "veronderstellen" ze.Heel de situatie is "klote" om het dan cru te zeggen!!
Lenka...onze dochter,dat is op het moment men enige houvast,en ja,ik heb één vriendin,een ECHTE vriendin,die me laat zijn hoe ik nu ben,ook al eens met een lach,maar als ik verdrietig ben,laat ze mij dat ook zijn,en zegt ze niet van "je bent nog jong" of "hey,je komt nog wel iemand tegen",komaan,"het leven gaat door" enz... Daar heb ik geen boodschap aan,integendeel,het doet me alleen maar veel pijn vanbinnen,want niets zal nog ooit hetzelfde zijn,wat er ook nog mag komen op mijn levensweg,maar probeer hierover nog niet te veel na te denken,niet té ver vooruit kijken want het geeft me alleen nog maar meer tranen...
Ga zeker aan Lenka vertellen wie haar papa was,en hoe hij was.Heb ook nog videobanden waar hij opstaat,kan ze zijn stem horen,en een beeld zegt altijd meer als een foto he.Ook ben ik men verhaal aan't schrijven hoe alles is begonnen tussen ons,en natuurlijk heb ik ook veel krantenknipsels,waarvan ik een boek ga maken en die krijgt ze dan van mij op een bepaalde leeftijd.
We doen ons best hier,en voor mezelf is het moeilijk,door het verdriet,en vooral het gemis... Tis leeg in huis,maar als Lenka wat groter is,zal zij al voor een stuk de leegte in huis vullen,maar in mezelf zal dat leeg gevoel zonder hem blijven...
Toch ondanks alles ben ik heel blij en fier dat ik haar heb,nu is zij mijn nummer 1!!

Veel liefs van ons! xxx

Anna
Pas blauw
Berichten:0
Lid geworden op:13 jun 2004, 12:42

Bericht door Anna » 13 nov 2004, 09:24

Het is duidelijk voor mij, dat jij nog aan het rauwen bent.
dat is volledig normaal.
jij hebt iets door gemaakt wat eingenlijk niet klopt in onze maatschaappij.
Zulke dinges gebeuren in Amerika maar niet hier!!
Ik hoop dat dat crapuul die je dat heeft aangedaan, en de dood van de vader van je kindje op zijn geweten heeft, mag branden in hel!!
Dat andere mensen raar reageren dat jij nog steeds rauwt, verbaast mij niet.
Onze huidige maatschappij, heeft zoiets van, naa twee weken standaard rouwen, moet het voorbij zijn!
Iemand op zulke wijze verliezen, kan je niet zomaar even verwerken twee Zondagen door!!
hou je vast bij wijze van spreken aan je dochtertje.
Helaas bestaat er geen methode voor jou, nog manier om je geliefde terug te halen.
je zult er door moeten, door de zure appel geen.
Maar vergeet niet, dat je dochtertje je nu nodig heeft, en dat jij haar nog meer nodig hebt.
Zoals tervoren, bij mij kan je terecht.
Anna

Anna
Pas blauw
Berichten:0
Lid geworden op:13 jun 2004, 12:42

Bericht door Anna » 13 nov 2004, 09:26

Het is duidelijk voor mij, dat jij nog aan het rauwen bent.
dat is volledig normaal.
jij hebt iets door gemaakt wat eingenlijk niet klopt in onze maatschaappij.
Zulke dinges gebeuren in Amerika maar niet hier!!
Ik hoop dat dat crapuul die je dat heeft aangedaan, en de dood van de vader van je kindje op zijn geweten heeft, mag branden in hel!!
Dat andere mensen raar reageren dat jij nog steeds rauwt, verbaast mij niet.
Onze huidige maatschappij, heeft zoiets van, naa twee weken standaard rouwen, moet het voorbij zijn!
Iemand op zulke wijze verliezen, kan je niet zomaar even verwerken tussen twee Zondagen door!!
hou je vast bij wijze van spreken aan je dochtertje.
Helaas bestaat er geen methode voor jou, nog manier om je geliefde terug te halen.
je zult er door moeten, door de zure appel geen.
Maar vergeet niet, dat je dochtertje je nu nodig heeft, en dat jij haar nog meer nodig hebt.
Zoals tervoren, bij mij kan je terecht.
Anna

Gebruikersavatar
Dagmar
Moderator
Berichten:0
Lid geworden op:07 mar 2004, 19:49
Locatie:Schaffen

Bericht door Dagmar » 13 nov 2004, 09:47

Hoi Brinte,

Fijn dat je kleine meid het zo goed doet!! Nu heb je er ook meer en meer aan, het platte is er af zoals ze zeggen!!

Wat jezelf betreft, 't is normaal dat je het nog zo moeilijk hebt, juist omdat Lenka je elke dag aan haar papa herinnert! Neem je tijd om alles te verwerken, beter nu dan dat het over x-aantal jaren allemaal terug boven komt en je er dan aan onderdoor gaat!

Veel sterkte en je kan hier altijd terecht voor een luisterend oor!!!

Groetjes..
Afbeelding
Afbeelding
Afbeelding

Foto's!!!

toekomstige meter van Monchichi ;-)

brinte
Pas blauw
Berichten:0
Lid geworden op:24 mar 2004, 00:30
Locatie:antwerpen

Bericht door brinte » 14 nov 2004, 14:40

Hey Dagmar,


En hoe gaat het ondertussen met jou lieve baby??Is alles goed verlopen?
De bevalling bij mij is zéér vlot gegaan,en heel hevig...amaai...weeën,zal ze ni vergeten :? Om half 9 was ik in't ziekenhuis,en om kwart voor 2 is ze geboren ('s middags),wel om 11u epidurale gevraagd,omdat men weeën er al om de minuut waren,en ik had op 2 u tijd nog maar 1cm ontsluiting bij (was binnengekomen met 2cm)... Heb moeten overgeven van de pijn,ni simpel om dan terwijltijd een wee op te vangen,dacht dat ik zou flauwvallen van de pijn...pfff...als ik eraan terug denk.Ben ervan overtuigd dat niet iedereen zulke weeën heeft,maar ja,we hebben er iets prachtigs voor in de plaats gekregen!!
Vraag me dikwijls af hoe Glenn hierop zou gereageerd hebben...
Het zou zo mooi geweest zijn he,écht,hij zou echt fier geweest zijn op onze dochter die zo braaf is en helemaal op hem trekt...

xxx

Gebruikersavatar
Dagmar
Moderator
Berichten:0
Lid geworden op:07 mar 2004, 19:49
Locatie:Schaffen

Bericht door Dagmar » 14 nov 2004, 15:55

Karsten stelt het heel goed, Mila wat minder.. Ze krijgt minder aandacht en dat vindt ze niet altijd leuk.. Maar dat zal wel in orde komen!!
Afbeelding
Afbeelding
Afbeelding

Foto's!!!

toekomstige meter van Monchichi ;-)

Anna
Pas blauw
Berichten:0
Lid geworden op:13 jun 2004, 12:42

Bericht door Anna » 17 nov 2004, 13:26

brinte hoe is het met jou?
Kom je even terug?
Heb je wat tijd voor ons???

brinte
Pas blauw
Berichten:0
Lid geworden op:24 mar 2004, 00:30
Locatie:antwerpen

Bericht door brinte » 13 jan 2005, 22:55

Hallo allemaal,

Het is nu wel heel lang geleden he :oops: ...
We zijn de "feest"dagen doorgekomen,vraag niet hoe,want ja,zéér pijnlijk,voelde me verschrikkelijk slecht en wou toen op dat moment dat ik dood was :cry: Het gemis en het verdriet maar ook de woede komen dan nog eens "extra" naar boven,en soms is het zo ondraaglijk.
Het gaat met ups en downs,nog steeds,en besef heel goed dat dit men verdere leven zal blijven bepalen,ook in men zijn en denken.
We zijn terug een stille mars in Antwerpen aan't organiseren voor eind januari,voor alle slachtoffers van zinloos geweld.In de eerste plaats doe ik dit voor mijne lieverd,en in de tweede plaats voor andere mensen die er misschien ook wel behoefte aan hebben,samen sta je sterker he.

Ben nu al iets meer dan één jaar zonder Glenn,het lijkt een eeuwigheid,maar tis net of alles gebeurd is als de dag van gisteren...
Het gemis word groter,en huil nog erg veel.Heb men gevoelens niet onder controle,kan ik ook niet,maar ondanks alles nog steeds trots op mijn poppemieke,die morgen al 5 maanden is! Tis een schat van een kind,onvoorstelbaar brààf,en zij is het enige waarvan ik momenteel kan genieten. Ik met haar dat zit goed,ik alleen iets minder :( Ik 'leef' niet,maar probeer elke dag te overleven,voor haar,en hoop ooit dat ik het voor mezelf ooit terug kan,maar dat laat men gevoel gewoon nog niet toe,daar kan je niet tegen vechten,dat is het enige dat ik niet in de hand heb,mijn gevoel.
Maar we zetten nog steeds verder,zoals je kan zien,en blijf hopen,ook al is het soms zo uitzichtloos,lijkt het alsof dit nooit zal overgaan...

We doen ons best hier!xxx

Hoop dat alles met jullie goed gaat!!
Dikke knuffel

Anna
Pas blauw
Berichten:0
Lid geworden op:13 jun 2004, 12:42

Bericht door Anna » 14 jan 2005, 12:19

Vroeg of laat komt er een moment waarop je zult merken dat het een beetje beter gaat.
Dan zal het soms nog een beetje beter gaan.
Natuurlijk kun je niet vergeten wat er gebeurd is.
Zoiets kan gewoon niet!!
Nu leef je voor je kindje, en dat is messchien nog het beste geneesmiddel voor jou.
Hoe zwaar ook, maar voor je kindje moet je verder!!
Want je dochter verdient dit!

Er zijn heel veel mensen depressief in de oudejaars periode.
Maar hier kan je terecht, en dat weet je nu!!
Blijf niet te lang alleen in de moeilijke periode waarin je nu zit.
Kom naar ons, hier is er altijd wel een luisterend oor.
En messchien brengt de binnenkort komende lente wel een zonnestraaltje in je hart!!
Hou je sterk!!
janewaye.

Gebruikersavatar
Dagmar
Moderator
Berichten:0
Lid geworden op:07 mar 2004, 19:49
Locatie:Schaffen

Bericht door Dagmar » 14 jan 2005, 12:23

Hey Brinte,

Zoals al eerder gezegd, het zal tijd nodig hebben om erover te komen.. Gelukkig heb je Lenka nog! Voor haar en door haar zal je er mettertijd wel over komen.. Maar neem je tijd! Doe niet vrolijk omdat iedereen het verwacht, want anders keert het zich toch maar tegen je, uiteindelijk..
Nog veel sterkte!!

Groetjes..
Afbeelding
Afbeelding
Afbeelding

Foto's!!!

toekomstige meter van Monchichi ;-)

brinte
Pas blauw
Berichten:0
Lid geworden op:24 mar 2004, 00:30
Locatie:antwerpen

Bericht door brinte » 04 feb 2005, 13:31


Hallo allemaal,

Ten eerste is dit een hele mooie verandering he!!Knap gedaan :!:

Ondertussen is de Stille Mars ook voorbij,en het was een heel mooi gebaar en heel sereen,maar ook weer erg pijnlijk voor mezelf.
Het is elke dag al moeilijk,maar bij deze dagen komen de gevoelens eens zo erg naar boven, zeker op de plek waar Glenn ineen is gezakt.
Voel me zo verloren zonder hem,en het leven zelf is me een pak minder waard... :oops:
Het is waar,waarschijnlijk is Lenka voor mezelf het beste medicijn dat er is,omdat alles in teken staat van haar! Ook al blijft het allemaal moeilijk voor mezelf,zij komt gewoon op de eerste plaats.En ze is het waard,daar twijfel ik geen seconde aan!!
Nu maar blijven "hopen" dat mijn gevoel ooit zal betere naar het leven toe,want anders is er voor mezelf weinig om nog van te genieten.Tis allemaal moeilijk uit te leggen,wat je hierbij allemaal voelt,en mensen zeggen makkelijk "blijven vechten" (wat ik al meer dan één jaar doe) maar hetgeen je voelt kan je niet tegen vechten. Je verdriet en de woede, de wonde is zéér diep,en zal nooit volledig kunnen genezen...
Het is moeilijk om alles te begrijpen,als persoon die zich alleen maar probeert voor te stellen hoe dat is,maar dat kan je niet,en al maar goed,want daarvan zou je iedereen willen sparen!
Het gelukkigste moment heb ik Glenn moeten afgeven,op een laffe manier,waar je jezelf moeilijk kan bij neerleggen.Ik mis hem gewoon verschrikkelijk,en vele mensen zullen na een tijdje zeggen dat ik té lang treur,maar we hebben het hier niet over een kat dat is doodgegaan,maar over de man van je leven,waarmee je een toekomst tegemoet ging,we waren aan ons nestje begonnen!!
We zijn een jaar verder en voor anderen is dit al veel,voor mezelf is een jaar niets meer.En dan voel je je soms erg alleen met deze gevoelens waar precies geen eind aan lijkt te komen maar alleen maar erger worden...

Al goed dat ik men poppemieke nog heb he...
We doen ons best!!

Veel liefs xxx

Anna
Pas blauw
Berichten:0
Lid geworden op:13 jun 2004, 12:42

Bericht door Anna » 04 feb 2005, 13:38

Je schrijft zelf dat je je best doet.
Volgens mij is dat al lang niet mis.
Ik kan het uiteraard niet begrijpen waar je door moet, maar ik kan het me wel voorstellen...
Voor wat ik er uit lees en leer, is dat jullie een jong, gelukkig, blijkbaar verliefd koppel waren en dan was er plots, niks meer.
Dan verwacht deze maatschappij dat je naa een te korte rouwperiode
je leven weer oppakt!!
Dat kan zomaar niet!!
Ik denk dat mensen zeggen dat je moet dapper zijn en zo, omdat ze het zelf niet weten en voelen.
Je zult moeten doorgaan, voor je dochter.

Weet wel, alhoewel wij hier niet veel kunnen doen, wij steeds bereid
zijn om je te helpen.

brinte
Pas blauw
Berichten:0
Lid geworden op:24 mar 2004, 00:30
Locatie:antwerpen

Bericht door brinte » 23 feb 2005, 18:30

Proiciat...9 weken zwanger!!
Hoop dat alles goed mag verlopen.
Kan hier niet écht veel over zeggen,daar dit een heel gevoelig plekje is voor me,alles rond zwanger zijn,maar gun het jullie van harte...

Veel liefs,Natasja en Lenka,xxx

Anna
Pas blauw
Berichten:0
Lid geworden op:13 jun 2004, 12:42

Bericht door Anna » 23 feb 2005, 19:49

Dank je wel brinte voor je felecitatie's.


Toch moet je weten dat ik nog steeds bereid ben naar je te luisteren.
Dat ik zwanger ben, houd me niet tegen steeds naar je te luisteren en je te begrijpen...
Ik ben ook een zeer dierbaar iemand uit mijn leven kwijtgeraakt...
En het is binnenkort alweer 4 jaargeleden, maar dat gemis naar die persoon is er nog steeds.

Gebruikersavatar
Dagmar
Moderator
Berichten:0
Lid geworden op:07 mar 2004, 19:49
Locatie:Schaffen

Bericht door Dagmar » 23 feb 2005, 22:09

Hey Brinte,

Je komt toch nog eens piepen.. Ik vraag me regelmatig af hoe het met jullie is. Zeker toen eind januari er in het nieuws iets op was over een "mars tegen zinloos geweld"?
Hoe doet Lenka het? En hoe gaat het met jou?
Afbeelding
Afbeelding
Afbeelding

Foto's!!!

toekomstige meter van Monchichi ;-)

brinte
Pas blauw
Berichten:0
Lid geworden op:24 mar 2004, 00:30
Locatie:antwerpen

Bericht door brinte » 05 mar 2005, 21:44

Hallo allemaal,

Ja,de stille mars...was heel sereen en mooi,maar weer erg pijnlijk ook.
Het gaat nog steeds moeizaam,maar kan toch al meer en meer genieten van ons Lenka,dus dat toch ook al een positief punt he!
Het gemis word steeds groter,en besef hoezeer ik onze liefde mis,hoe men leven hiervoor was,dat alles mis ik ontzettend en het zal nooit meer hetzelfde zijn,iets waarmee ik moet zien te 'leren' leven,weet alleen niet hoe.
Je wil verder,maar je gevoel laat dit niet altijd toe.
Tis moeilijk uit te leggen,omdat jullie het niet kunnen voelen,waar ik langs de ene kant blij om ben,want wens dit verdriet gewoon niemand toe,zeker niet heel deze situatie...
Heb al zoveel moeten missen,ook het genieten toen,van het zwanger zijn.Ik denk dat het ongelooflijk mooi moet zijn samen met je man dit te mogen beleven,vooral je eerste kindje,is sowieso speciaal,omdat je dan niet weet hoe alles gaat verlopen: eerste keer dikke buik,het kindje voelen bewegen,je man die je buik insmeert,of tegen je kleintje praat,eerste echo enz...
Nu heeft Lenka haar eerste tandje.Mama ontzettend fier,en blij,en 5 min later huilen,huilen van verdriet. Klinkt stom,om een tandje,maar het niet kunnen delen met je man doet me nog steeds evenveel pijn als in het begin. Natuurlijk vertel je dit tegen je ouders,of vriendinnen,maar das helemaal anders...
Ik mis Glenn,het is zo leeg in me,en in ons huisje,alles is en voelt anders aan,ook het leven zelf is niet meer écht 'leven'! Maar we proberen,ik met Lenka,en zal alles doen voor haar om haar gelukkig door het leven te laten gaan,in de hoop dat ik mezelf ooit terug wat mag/kan gelukkiger voelen. Met haar samen heb ik dat,maar ik alleen....nee,dan ken ik dat gevoel niet,maar blijf hopen. Hoop doet leven zeggen ze,de ene dag al wat beter als de andere,en blijf de moed erin houden dat de slechtere dagen zullen mindere,dat het scherpe eraf zal gaan,ook al weet ik dat dit altijd een stuk van men leven zal blijven beïnvloeden...

Heel veel liefs,Natasja en Lenka,xxx


Plaats reactie

Terug naar “Bewust of onbewust alleenstaande mama's of papa's”