ONBEWUST ALLEENSTAANDE MOEDER

Moderators:Welcome, Moderators

Gebruikersavatar
Dagmar
Moderator
Berichten:0
Lid geworden op:07 mar 2004, 19:49
Locatie:Schaffen

Bericht door Dagmar » 05 mar 2005, 22:48

Natasja,

Ik voel met je mee. Ik kan het me inderdaad niet inbeelden wat het moet zijn, maar het moet vreselijk zijn.. En geluk zit 'm in kleine dingen hé. Normaal zou je samen met Glenn fier kunnen zijn op Lenka haar eerste tandje. Ik begrijp het dat je het daar moeilijk mee hebt, voor mij klinkt het absoluut niet stom..
Hoe lukt het je praktisch? Gaat Lenka af en toe uit logeren? Heb je veel hulp van familie en vrienden? Natuurlijk zie je haar graag, maar neem ook af en toe tijd voor jezelf zodat je er niet aan onderdoor gaat! Ik heb altijd gezegd dat ik veel bewondering heb voor alleenstaande ouders, en zeker voor jou.. Op zo'n manier alleenstaande zijn.. Als we iets voor je kunnen doen, aarzel niet om het te vragen.. Als ik je ergens mee kan helpen en als het in mijn mogelijkheden ligt, dan doe ik het (geldt voor iedereen trouwens), vraag maar..
Weten ze nu al iets meer over de dader(s)?? Want misschien kan je het pas beginnen verwerken eens ze die gepakt hebben.. Het moet vreselijk zijn, het gedacht dat de schuldigen nog altijd ongestraft vrij rondlopen!
Veel sterkte en dikke knuffels voor jou en Lenka!!
Afbeelding
Afbeelding
Afbeelding

Foto's!!!

toekomstige meter van Monchichi ;-)


Anna
Pas blauw
Berichten:0
Lid geworden op:13 jun 2004, 12:42

Bericht door Anna » 07 mar 2005, 12:11

brinte schreef:Hallo allemaal,

Het gemis word steeds groter,en besef hoezeer ik onze liefde mis,hoe men leven hiervoor was,dat alles mis ik ontzettend en het zal nooit meer hetzelfde zijn,iets waarmee ik moet zien te 'leren' leven,weet alleen niet hoe.
Heel veel liefs,Natasja en Lenka,xxx


Voor zover ik kan lezen en begrijpen, ben jij volgens mij al een stapje verder sinds de laatste keer..
Je zegt zelf dat je er mee moet mee leren leven...
Zie je, volgens mij is dit alweer een stap verder.

En voor de rest, vind ik niet dat andere mensen moeten beweren van " nu moet je verder"...
Dan kan alleen jij maar doen.
Zorg goed voor je dochter, en vooral geef haar alle liefde die je kunt missen..
Zij is degene, die er voor zorgt dat je verder kunt en moet!!
Hoop doet leven, vergeet dit niet!!
Geniet binnenkort van de komende lente, en gaa dan eens het mooie
weer er is, veel wandelen met je kleine meid.

En ondertussen, hier zijn er altijd luisterende oren...

brinte
Pas blauw
Berichten:0
Lid geworden op:24 mar 2004, 00:30
Locatie:antwerpen

Bericht door brinte » 08 mar 2005, 00:49

Hallo,

Dank jullie allemaal voor deze fijnvolle,lieve reakties!!
En ook dat jullie er voor me willen zijn...
Voor Lenka zorgen is eigelijk vrij makkelijk,want ze is ontzettend brààf,écht ongelooflijk,dus dat lukt me eigelijk vrij goed! Ze huilt bijna nooit,is altijd rustig,kortom een droom van een baby!!
Krijg veel steun van familie,en vooral één vriendin die er van in het begin altijd voor me was,en nu nog steeds,waarvoor ik ontzettend dankbaar ben. Als ik haar niet gehad zou hebben,zou ik me meer alleen voelen met men verdriet.
Als ik nadenk over hetgeen ik al heb moeten doorstaan,vooral het allemaal alleen beleven van men zwangerschap,weet ik dat ik al een heel eind heb afgelegt,sowieso. Toch blijft het gemis er heel hard,en ook de dagelijkse traantjes, dat je soms zo beu word... Maar ik weet waarvoor ik vecht, ik weet waarom ik dit doe, en de enige kracht is ons dochtertje.
Natuurlijk is voor mezelf mijn eigen leven voor een groot deel verwoest, want door hetgeen je meemaakt, ben je ook een heel ander persoon geworden, waardoor ik ook mezelf mis, diegene die ik was, het leven dat ik hiervoor had en alles wat daar bijhoort... Daarom dat ik zeg dat ik hiermee zal moeten 'leren' leven, maar soms haalt de woede de bovenhand,waardoor de vele traantjes komen van een gevoel van onmacht, intense pijn en échte hààt!! De dader loopt nog steeds vrij rond,en veel hoop is er niet, maar je weet maar nooit.
Ook alles wat ermee te maken heeft ivm Lenka, dat ik haar nog op de papa haar naam wil laten zetten, is een ellende lange strijd, met dna test, goedkeuring van vrederechter, waarvoor ik ook een advocaat nodig heb enz... Er komt zoveel meer bij kijken, dat er precies nooit geen einde aan lijkt te komen! Ik begrijp dat wetten wetten zijn,en dat alles is voor de rechten van je kind,maar in deze situatie is het érg pijnlijk...
Ik hààt de persoon die dit allemaal heeft veroorzaakt verschrikkelijk!!!!!
De vele waarom vragen,waar je geen antwoord op hebt...
WAAROM GLENN
WAAROM MOCHTEN WIJ NIET GELUKKIG ZIJN
WAT HEBBEN WE VERKEERD GEDAAN??
Ik snap het nog steeds niet, waarom het voor ons niet mocht zijn...

Anna
Pas blauw
Berichten:0
Lid geworden op:13 jun 2004, 12:42

Bericht door Anna » 08 mar 2005, 13:13

Niemand zal dan ook beweren dat het leven juist is..
Wat me opvalt is dat mensen die het verdienen gelukkig te zijn, en die doorgaans, wat men noemt brave mensen zijn, regelmatig raake klappen krijgen...
natuurlijk is het onrechtvaardig wat er gebeurd is!!
En ik wist niet dat je zoveel problemen heb moeten doormaken, om
je dochter haar eigen vader, zijn naam te laten dragen.
Zoals vele dingen in ons land zijn de wetten dan ook weer slecht gemaakt..

Kan iemand je nu verwijten dat je veranderd bant??
Dat is volgens mij, een normaale reactie.
Als je zo een pak slaaf krijgt van het leven, kun je toch niet verwachten
dat je dezelfde persoon blijft??
Dat laat leettekens naa, het kan bijna niet anders!!

En toch, ondanks alles wat jij hebt moeten doormaken, en messchien wel nog zult doormaken, lees ik je berichten, en zie er een zekere verandering in...
Positieve en kleine veranderingen.
Ik denk dat jij veel sterker bent dan je zelf weet.
Dat je in je diepste zelf, je krachten weer opbouwt.

gun jezelf veel tijd, gun jezelf die tranen zonder ze te vervloeken..
Gun jezelf dat rouwen toe, zoalng het nodig is, om samen door te kunnen gaan met je dochtertje..

Zoals altijd, hier zitten mensen die naar je luisteren, en je ergens wel heel goed begrijpen.

brinte
Pas blauw
Berichten:0
Lid geworden op:24 mar 2004, 00:30
Locatie:antwerpen

Bericht door brinte » 24 apr 2005, 14:38

Hallo allemaal,

Hoop dat alles goed gaat met jullie.
Met Lenka gaat ook alles goed hoor,nog altijd even brààf,zo'n écht prinseske,en ik kan ni wachten tot ze eindelijk "mama" zal zeggen tegen me. Men hartje zal ineen krimpen dan,en daarna ook de ontlading...
Nu een af en toe al eens war beter weer is,krijg ik soms wat energie,maar ook natuurlijk in je naaste omgeving,de koppels,jonge papa's,iedereen genietend,.. geeft me weer een weemoedig gevoel.
Ik weet het,niet iedereen die als koppel rondloopt, is gelukkig,of heeft dezelfde liefde mogen ervaren als wij,daar ben ik van overtuigd he,dat er een verschil is van "houden van",en ik zou dankbaar moeten zijn,dat ik het heb mogen meemaken,heb mogen voelen,maar ja,dit gevoel ben ik ook voorgoed kwijt,beseffende dat je dit nooit meer zult meemaken (ben ik 100% zeker van!!!!) en diegene die me persoonlijk kennen weten dat ook.
' k Mis hem verschrikkelijk...
Huil nog vaak...
Vanbuiten zie ik er beter uit,maar de binnenkant...
Mensen willen horen dat het goed met je gaat,ze vinden dat je er goed uitziet,dus denken ze ook dat het met mezelf goed gaat.
Ook omdat we nu 1 jaar en 4 maanden verder zijn,word een precies een stuk "verwacht" dat het nu wel 'tijd' word om er stilletjes aan door te geraken,en terug gaan genieten van het leven,en in theorie klinkt het zo makkelijk!! Bij de één heeft het meer tijd nodig als bij de andere,en dat komt volgens mij door ten eerste hoe je uw allerliefste hebt moeten afgeven,en hoe groot de liefde was.
Het blijft een deel van je leven beïnvloeden,iets wat ik (nog?) niet kan aanvaarden,dat dit een deel is van mezelf,en dat ook men verdere leven zal blijven bemoeilijken.... Ook dit beseffende geeft me weinig moed,wat wil je?!
Dus probeer van dag tot dag te leven,samen met Lenka,en ik met haar,wij tweetjes,dat zit supergoed!!!!

Veel liefs,xxx.


Anna
Pas blauw
Berichten:0
Lid geworden op:13 jun 2004, 12:42

Bericht door Anna » 24 apr 2005, 14:58

Als ik je vorige berichten lees, en nu het laatste dan merk ik een verschil hoor.
Er zit zo een nieuwe sprankel licht en hoop in, klein maar bestaand.
1 jaar en 4 maand is nog niet veel toch?
Ik vind het dus normaal dat je nog veel pijn en verdriet hebt.
Doorzetten, met de pijn, en weten dat er mensen zijn die het heel goed begrijpen, dat je niet van het ene op het andere jaar kunt ophouden met niet meer rouwen.

Gebruikersavatar
Dagmar
Moderator
Berichten:0
Lid geworden op:07 mar 2004, 19:49
Locatie:Schaffen

Bericht door Dagmar » 25 apr 2005, 00:59

Brinte,
Fijn dat je ons nog eens op de hoogte komt houden, ik was daarstraks toevallig nog aan je aan het denken..
Ik kan alleen maar bewondering voor je hebben, je doet het toch maar in je eentje hé. En je moet je tijd echt wel nemen om te rouwen! Wie bepaalt hoe lang iemand verdriet mag hebben? Jijzelf toch wel zou ik denken.. Niks van commentaren aantrekken, en zeker je verdriet niet opkroppen!
Dikke knuffels voor jullie!!
Afbeelding
Afbeelding
Afbeelding

Foto's!!!

toekomstige meter van Monchichi ;-)

Katia

Bericht door Katia » 25 apr 2005, 17:58

Brrrrrrrrrrrr, heb deze topic net eens gelezen...
Kan er niet aan doen, maar de tranen staan hier in mijn ogen!
Als ik mij voorstel dat er iets met mijn vriend zou gebeuren!
Ik zou het amper overleven...

Ik vind je een heel sterke vrouw, Brinte!
Ik zou het zelf niet beter doen dan jij.

Ik herken je verdriet. Ik ben 3 jaar geleden mijn beste vriendin verloren op een even zinloze manier als jouw man.
Ze was mijn hartsvriendin en ik heb het er nog steeds moeilijk mee.
Vooral de manier waarop is heel hard!
De pijn die je voelt is niet te omschrijven.
Nu 3 jaar later is die pijn nog niet verminderd... je gaat wel verder met je leven, maar ergens is dat toch iets dat eeuwig in je hoofd en hart zal zitten!
Ellen betekende heel veel voor mij... en toen ze stierf heb ik ook vaak gedacht waarom dit moest gebeuren...

En dan te bedenken dat ze mijn geliefde niet was en ik geen kindje van haar verwachte he! Dat lijkt me nog harder!
Als ik dat verdriet terug voel en ik bedenk hoe ik me zou voelen als mijn vriend dat moest overkomen... ik krijg er gewoon tranen van in mijn ogen!

De dood van Ellen was al een hel, stel je voor dat het met m'n vriend moest gebeuren! :cry:

Echt waar, ik vind je een heel sterke vrouw en ik vind dat je jezelf er heel goed doorhaalt...
Dat anderen zeggen dat je nu eindelijk eens moet doorgaan met je leven,luister er niet naar en volg je eigen ritme!
Zij weten niet hoe het voelt, ook al hebben ze het waarschijnlijk wel goed met je voor!
Doe gewoon wat je moet doen en zorg heel goed voor jezelf en je dochtertje...
De rest zal ooit wel in z'n plooi vallen, is het vandaag niet dan is de tijd er nog niet rijp voor en dan is het morgen misschien wel...
Ik duim mee voor je dat je dit samen met je dochtertje tot een goede toekomst mag schoppen, maar dit alles heb je nu al doorstaan, dus dat zal uiteindelijk wel lukken.

Hou je goed!

Lieve groetjes
katia

brinte
Pas blauw
Berichten:0
Lid geworden op:24 mar 2004, 00:30
Locatie:antwerpen

Bericht door brinte » 06 jul 2005, 13:34

Hallo allemaal,


We zijn weer een tijdje verder...nog steeds met zen ups en downs, maar dit zal een deel van men leven blijven, kan niet anders.
We zijn nu iets meer dan een anderhalf jaar verder, en het gaat zo traag.
Ben al eens blij met een betere dag, en daar probeer ik ten volle van te genieten, samen met Lenka, maar het lijkt wel of niets nog spontaan is...
Je doet bepaalde dingen, maar het écht genieten?! Kan het zo niet omschrijven, je ondergaat dingen, en je lacht wel eens, maar diep vanbinnen blijft het knagen, en ik denk dat het ook veel te maken heeft met de manier waarop alles gebeurd is, en door heel de situatie... (zinloos geweld, periode rond Kerstmis, net zwanger van ons eerste kindje).

Maandag vetrek ik naar de zee, samen met een vriendin en Lenka, en ik hoop dat dit me wat energie kan/mag geven, maar je vertrekt met een dubbel gevoel: je wil er even tussenuit, weg uit je dorp, even alles achter je laten, maar de andere kant is erg pijnlijk...de eerste keer naar zee zonder Glenn...krijg nu al tranen in men ogen, wat voor gevoelens dit weer naar boven laat komen, maar kan ook al eens lachen, als ik over Glenn zen typische trekjes vertel, maar achteraf heb ik dan toch steeds een "klop"...
Doet pijn he, iemand afgeven waarvan je weet dat die persoon altijd in je leven had gebleven, ik mijn allerliefste ventje, en jij je beste vriendin...dat is ook een harde dobber!! Van hieruit wil ik jou ook een warme knuffel geven! Tis zoals je zegt, je kan de pijn gewoonweg niet omschrijven, en het is bikkelhard!!

Het blijft ontzettend moeilijk, ook al wil ik vooruit geraken, men gevoel laat het gewoonweg niet toe om graag te kunnen leven...
Moet geduld hebben, en mezelf veel tijd geven om stilletjes aan orde te vinden in het leven, ook al vind ik van mezelf dat het al beter is dan helemaal in het begin... Heb ook momenten dat ik het niet aankan, men diep verdriet :cry:
Mis hem elke dag meer en meer...
Maar ik weet waarom ik dit doe: voor ons klein meisje...
Ze is nog steeds even brààf! Is ondertussen al 10 maanden, en is 77cm en weegt 8kg260, écht zo'n fijn poppemieke :wink:
We doen ons best, vechten nog steeds door, ook al lijkt de weg onhaalbaar, ik zet door voor men allerliefste Lenka'tje...

Heel veel liefs, Tach en Lenka,xxx

Gebruikersavatar
Dagmar
Moderator
Berichten:0
Lid geworden op:07 mar 2004, 19:49
Locatie:Schaffen

Bericht door Dagmar » 06 jul 2005, 13:42

Hey Brinte,

Blij nog eens iets van je te lezen..
Hoewel het moeilijk gaat zijn, geniet maar van de zee.. Je kan er eens uitwaaien.. En voor Lenka gaat het fijn zijn.. Al dat zand en water..

Hoe doet Lenka het voor de rest? Doet ze al kruippogingen, brabbelt ze veel?
Afbeelding
Afbeelding
Afbeelding

Foto's!!!

toekomstige meter van Monchichi ;-)

brinte
Pas blauw
Berichten:0
Lid geworden op:24 mar 2004, 00:30
Locatie:antwerpen

Bericht door brinte » 06 jul 2005, 13:48


Hallo Dagmar,

Lenka...je zou ze écht moeten kunnen zien...zo'n poppeke!!
Kruipen?! :lol: neee...alles op haar rustig tempo, ze wipt zich vooruit, en zo gaat ze het hele huis rond :wink: Nog maar 3 tandjes, 2 onderaan en dan ineens een hoektand :shock: hihi! Brabbelen, heel veel, en ze speelt heel rustig op zichzelf, is enorm geinteresseert in andere kindjes, en lacht heel veel :D Ze eet goed, slaapt goed, ze is gelukkig met haar mams 8)
Tis een schatje...maar of dit zo blijft? :wink:

xxx
Wat doe je wanneer de persoon die je kan doen stoppen met huilen er niet meer is...

Gebruikersavatar
Dagmar
Moderator
Berichten:0
Lid geworden op:07 mar 2004, 19:49
Locatie:Schaffen

Bericht door Dagmar » 06 jul 2005, 13:52

brinte schreef:
...
Tis een schatje...maar of dit zo blijft? :wink:

xxx
Zolang ze niet pubert, misschien wel!! :wink:

Hoe vordert het onderzoek eigenlijk? Hebben ze de dader al? Of een aanwijzing?
Afbeelding
Afbeelding
Afbeelding

Foto's!!!

toekomstige meter van Monchichi ;-)

brinte
Pas blauw
Berichten:0
Lid geworden op:24 mar 2004, 00:30
Locatie:antwerpen

Bericht door brinte » 06 jul 2005, 14:00


Vanaf begin dit jaar hebben we nog kontakt opgenomen met de onderzoeksrechter, maar die lost geen woord meer :twisted:
Je staat volledig machteloos hiertegen, en dat maakt het soms allemaal téveel, dus nog geen dader...
Fotoherkenning is gebeurd, de naam is onderzocht in Rusland, maar de dader heeft natuurlijk niet zijn eigen naam gegeven, maar ze hebben wel de persoon gevonden met die naam... Dus ik dacht wel dan dat ze die foto zouden laten zien van de dader. Wie weet zijn het vroeger schoolvrienden geweest, of kende ze elkaar alleen van ziens, maar dan zou die persoon misschien een naam kunnen geven aan de dader, toch weer een stappeke vooruit denk ik dan, maar daar hadden ze niet aan "gedacht", om de foto te laten zien van de dader en om te vragen of hij die persoon kende of heeft gekent :twisted: :twisted: :(
Mijn verstand is daar te klein voor, en neem afstand van dit alles, omdat je langs de ene kant verder wil gaan met Lenka, en een stuk wil proberen 'af te sluiten' ook al blijft het onderzoek openstaan. Ligt allemaal zo emotioneel, zo hartverscheurend, dat men schoonmoeder hierin het meeste doet, want ik kan het niet aan, dat erbij nemen...
Zij houdt me dan op de hoogte, en zo volg ik het een beetje, op een afstand, maar voorlopig lossen ze dus helemaal niks meer...
Wat doe je wanneer de persoon die je kan doen stoppen met huilen er niet meer is...

Gebruikersavatar
Greetje,Laura en William
Pas blauw
Berichten:0
Lid geworden op:23 feb 2005, 15:12

Bericht door Greetje,Laura en William » 06 jul 2005, 14:07

Hoi Brinte,

ik lees nu pas voor de eerste keer je verhaal, en de tranen staan me in de ogen... 'k Heb eigenlijk geen woorden die kunnen omschrijven hoe verschrikkelijk ik je verhaal vind ! Zoiets zinloos zou nie mogen gebeuren !
Ik vind je een sterke vrouw, en ik merk aan je woorden dat je je nu volledig wijdt aan je kleine meisje ! Ze is ook een stukje van jouw geliefde Glenn, koester haar maar goed !
Ik denk dat ik begrijp wat je bedoelt, met dat het altijd ergens blijft knagen... Da's normaal denk ik, 't is als een donkere wolk die altijd met je meegaat ...
Er zullen nog heel veel momenten komen, waarop je hem enorm zult missen: als Lenka haar eerste stapjes zet, voor de eerste keer naar school gaat... als ze in de puberteit zit en echt wel een vaderfiguur nodig heeft .... misschien trouwt ze later, en had hij, als vader, haar moeten "weggeven" ... als ze zelf trots jouw eerste kleinkindje aan je zal voorstellen ....
Glenn heeft een soort leegte gemaakt die niet meer op te vullen is ... vele mensen denken dat je dat zomaar kunt vergeten ... ze kunnen zich waarschijnlijk niet inbeelden hoe het is... let er maar niet teveel op, en weet dat er WEL mensen zijn die je de tijd geven om te rouwen, die altijd een luisterend oor bieden !

Ik wens je nog veel sterkte, samen met je mooie dochtertje ! En hopelijk lees ik af en toe nog eens iets van jouw!

Vele groetjes
Afbeelding

Zoon William is sinds 1 april 2005 7 jaartjes jong en heeft al 2 wisseltandjes !!!!

brinte
Pas blauw
Berichten:0
Lid geworden op:24 mar 2004, 00:30
Locatie:antwerpen

Bericht door brinte » 26 aug 2005, 13:56

Hallo allemaal,

Ondertussen is Lenka één jaar geworden,en het deed me deugd haar bezig te zien met haar taartje :D
Natuurlijk moest Glenn hier bij zijn... maar het was draaglijk, en dan ben ik al tevreden!! En de wil is er nog steeds om verder te gaan, alleen wil ik soms te vlug zijn, beetje forceren, maar dat lukt niet...
Heb ik gemerkt toen ik naar een trouwfeest moest...nee,dat ging me niet goed af,heb me sterk gehouden,maar daarna,de volle ontlading,huilen,niet meer kunnen stoppen en daar heb ik dan enkele dagen last van, dus nee, even geen "feestjes", doet me allemaal véél pijn.
Maar heb de stap gezet, beetje vooruit gekomen, ook al val je dan weer 10 stappen achteruit, kan al wat sneller terug opstaan, ook al zijn er momenten waarvan je écht denkt "ik wil dit niet meer..."
Maar ik zie waarom ik dit gevecht aanga, waarom ik deze pijn doorsta, en het is het ZEKER waard, voor Lenka, maar mezelf...in alles wat ik doe of probeer, de glans is er af, kan het niet anders verwoorden...en er is méér in het leven dan dit, maar denk dat dit een deel is waarmee ik moet zien te 'leren' leven,maar hoe doe je dit?? Je lacht wel eens, je komt buiten, doe dinges voor mezelf, maar is verdomd moeilijk...
Ach ja, we zijn hier nog steeds, en ik kan alleen maar hopen dat ooit de glans in het leven mag verschijnen, maar niets zal nog zijn zoals het is...

Dank jullie!!! Groetjes en extra knuffeltje aan Dagmar,xxx
Wat doe je wanneer de persoon die je kan doen stoppen met huilen er niet meer is...

Gebruikersavatar
dropke
Pas blauw
Berichten:0
Lid geworden op:25 jul 2005, 15:17
Locatie:vleteren

Bericht door dropke » 26 aug 2005, 14:18

ik lees nu pas je verhaal, krijg er kippevel van en vind je enorm sterk

proficiat met je dochter's verjaardag zenne.
genieten is wat ik doe
<A HREF='http://www.babybrabbel.nl' TARGET='_top'><IMG SRC='http://www.babybrabbel.nl/dynban/9maand ... /165/1.png' ALT='9 maanden banner' BORDER='0'></A>

brinte
Pas blauw
Berichten:0
Lid geworden op:24 mar 2004, 00:30
Locatie:antwerpen

Bericht door brinte » 29 okt 2005, 00:47

Wil jullie eerst ALLEMAAL erg BEDANKEN voor jullie lieve begrijpende berichtjes hier!!! Mag ook eens gezegt worden!!!

Tis weer even geleden....beetje moeilijkere periode nu....het jaar mocht voor mij nu al voorbij zijn...

Met Lenka gaat alles héél goed. Nee, stappen doet ze nog niet, ze schuift liever met haar poepje over de grond ipv op de knieën te kruipen :D :D
Tis een poppemieke zenne...
Ze begint woordjes na te zeggen, en jaja, mama haar eerste woordje!! Is ontzettend lief hoe ze dit zegt, was ontroerend wel, maar deed me ook zo goed!!
Zij is diegene die mama hier houdt, zo voelt het écht aan,...
Nu maar hopen dat het jaar wat vlugger voorbij gaat, wou dat het al voorbij is, misschien ga ik er wel een weekje tussenuit ofzo, kweet het echt ni, of even gaan eten bij familie tijdens feestdagen, maar even snel weer naar huis willen en ook gaan... Zal het maar gewoon op me af laten komen he...

Voor jullie wil ik alvast fijne feestdagen toewensen, neem elkaar maar lekker vast dan, en wees blij dat je weer één jaar samen hebt gehad, en dat er nog vele mogen komen,écht waar.....dat is gelukkig zijn he....GENIET ERVAN!

Ik hoef écht geen "gelukk... nieuwjaar" te horen, dat woord doet me erg veel pijn vanbinnen....kan het ook zelf heel moeilijk zeggen tegen iemand als het Nieuwjaar is of zelfs ook met een verjaardag.
Maar weet dat ik jullie fijne feestdagen toewens, dus zal het waarschijnlijk tot volgend jaar zijn....ik kruip even in men winterhol :wink:

Groetjes van ons tweetjes,xxx
Wat doe je wanneer de persoon die je kan doen stoppen met huilen er niet meer is...

Sarah
Pas blauw
Berichten:0
Lid geworden op:26 jan 2005, 12:55

Bericht door Sarah » 17 nov 2005, 15:02

Weer een maandje geleden, he? (of toch bijna)
Hoe gaat het nu met je?

brinte
Pas blauw
Berichten:0
Lid geworden op:24 mar 2004, 00:30
Locatie:antwerpen

Bericht door brinte » 20 nov 2005, 17:16

Hallo allemaal...

Er komt een rotte periode aan...hetgeen wat vroeger zo fijn en gezellig was, is nu allemaal erg pijnlijk. Dit jaar zou ik de "feest"dagen nog kunnen overslaan, maar volgend jaar...ja...dan denk ik aan Lenka... We weten hoe fijn het is als kind, Kerstmis en Nieuwjaar, dus mag ik dit haar niet afpakken, dus wat ik dit jaar ga doen weet ik niet, alles op me laten afkomen, maar heb er totaal geen zin in. Voor mij mag het jaar al voorbij zijn, hoe sneller hoe liever... Rond die periode is het ook gebeurd, en 2 jaar lijkt ontzettend lang, een eeuwigheid zonder met allerliefste ventje, maar met momenten voel ik me nog steeds alsof alles nog maar net is gebeurd. Dan komt plots het woordje "moord" in men hoofd....en dan heb ik zoiets van "hoe kan dat nu toch?!!"...kan het gewoonweg niet begrijpen!!

Met Lenka gaat alles goed, 15 maanden nu en ze stapt.
Tis een schat van een kind en ik zou niet weten wat ik zonder haar zou beginnen, dan zou het nog meer uitzichtloos lijken voor mezelf, het is nu al zo zwaar...

Maar, toch wil ik iedereen hier fijne dagen toewensen, om nog eens extra stil te staan, hoe mooi het leven kan zijn met een écht gezinnetje rondom je.... GENIET ERVAN!!!

Veel liefs, Tach en Lenka,xxx
Wat doe je wanneer de persoon die je kan doen stoppen met huilen er niet meer is...


Plaats reactie

Terug naar “Bewust of onbewust alleenstaande mama's of papa's”