Babyforum.be

Ik moet toch even iets van mij afschrijven. Zit er al langer mee en het maakt me helemaal depri...

Ik heb nooit een geweldige relatie gehad met mijn moeder, maar om de vrede te bewaren heb ik veel over me heen laten gaan. Er was niets dat écht de moeite was om ruzie over te maken.
Ook zijn we kwa karakter helemaal verschillend. Ze kan heel erg 'venijnig' zijn terwijl ik een watje ben tegenover haar. Dat heeft ze me ook dikwijls kwalijk genomen, dat ik te soft was en over me heen liet lopen door iedereen (dat is wat zij ervan denkt, maar volgens mij is het niet nodig om op bepaalde discussies in te gaan als ze onzinnig zijn...)

Sinds ik weer zwanger ben, is ze heel erg opdringerig geworden. In het begin kon ik er nog goed tegen en liet ik het gebeuren. Ik dacht dan maar dat ze blij was en dat dit haar uitlaatklep is. Maar hoe meer tijd er voorbij gaat, hoe vreemder en absurder ze zich gaat gedragen.
Gisteren avond is de bom gebarsten (aanleiding was een familie-kwestie waarvan zij denkt dat ik fout zat, terwijl het volgens mij niet het geval was - maar dit is te lang om uit te leggen). Ik ben zo over de rooie gegaan en heb tegen haar staan schreeuwen als een zot.
Ik kan haar niet meer verdragen! Ze lijkt er plezier in te scheppen mijn leven tot een hel te maken en begrijpt niet dat ik deze laatste maand gewoon rust wil. Geen gedoe rond mij, geen ellelange discussies, geen gezaag... gewoon rust.

Ik had eigenlijk nooit gedacht dat we tot dit dieptepunt zouden geraken.
Ik heb lang gedacht dat het alleen aan mij lag: overgevoelig door de zwangerschap en de hormonen... Heb het lang willen relatieveren, maar nu zie ik in dat ze er plezier in schept om mij over mijn toeren te zien.

Ik weet eigenlijk niet meer goed hoe ik tegenover haar moet reageren. Vermijd ik haar (gaat moeilijk want we wonen op 20 m van hen)?
Laat ik het rusten?
Ga ik een discussie aan? (wat wsl weinig zin zal hebben omdat ze niet luistert)
Hoe zal het zijn als het kindje er is? Zal ze evengoed haar wil willen opdringen, ook na wat er is gebeurd?

Pfff, weet het allemaal even niet meer...

Sorry voor het langdradige verhaal!

Hey,

tis geen ellenlang verhaal, en ik kan begrijpen dat je op een bepaald moment knakt!
Wat jij hebt met je moeder, dat heb ik met mijn vader! Ik probeer zo een situaties te vermijden door op mijn tanden te bijten en niet in discussie te treden, maar denk dan bij mezelf, ach ik weet wel beter!

Das idd niet altijd makkelijk en knak ik ook, en dan begin ik ook meestal te horen we elkaar een tijdje niet meer...

Wat ik wel al eens geprobeerd heb is echt een gesprek om duidelijk te maken hoe jij je voelt! Misschien ziet ze zelf niet in dat het zo erg is ...

moeilijke situatie hé

Ik begrijp heel goed dat het voor jou heel lastig overkomt als je mama zo opdringer is en je steeds de indruk krijgt dat ze je niet begrijpt (of wil begrijpen). Zwangerschapshormonen kunnen je nu wel wat feller doen reageren op dergelijke situaties maar om het helemaal daaraan te wijten...neenee, dat denk ik niet

Ik heb hier hetzelfde voorgehad . heel lange tijd heb ik alles getolereerd wat ze zei maar toen het voor mij niet meer ging ik ik het kotsbeu was om altijd maar te knikken en met haar mee te praten...tja, toen is de bom gebarsten!

het is heel belangrijk om klaar en duidelijk te zijn over wat je wil en niet wil, zeker als het over jullie relatie en kindje gaat.

Op een moment als nu is het beter om wat afstand te nemen en te bewaren en misschien wordt daarmee voor je ma al duidelijk dat je niet dezelfde mening toegedaan bent als haar en je iet altijd ongelijk hoeft te hebben!

Ik wens je allerbeste toe en hopelijk mag je nog een rustige laatste maand genieten van het zwanger zijn!

Liefs Aicha

pfff, lastige situatie. Vooral nu Nu zou je willen dat je mama met jou mee verlangt naar de geboorte van jullie kleintje. Maar op die manier

Ik zou haar nu gewoon gerust laten, zelf geen contact zoeken. laat alles efkes bekoelen en waarschijnlijk gaat je mama dan wel weer poeslief afkomen om het goed te maken

Veel succes!

Ik zou het effe laten bekoelen, daar kan je voorlopig niets mis mee doen. Ze is ongetwijfeld geschrokken en dat was mss eens nodig.
Het is niet omdat het je moeder is dat je zomaar over je heen moet laten lopen hé!

Gemakkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk, mede omdat het je moeder is en niet gewoon iemand, zou ik haar ne keer goed in haar zop laten koken en niets van me laten horen ff kes.

Die stress heb je niet nodig in je zwangerschap

Wat jij hebt met je moeder heb ik met mijn schoonmoeder. Zie topic familie. Telkens als er weer wat gebeurde zei mijn man. Nu is het genoeg geweest, we blijven beter weg. Ik was dan altijd degene die de gemoederen deed bedaren en zei, ze is toch je moeder, zullen we nog een keer naar haar toe gaan. Tot ze me een maand geleden heeft uitgescholden over een 'bagatel'. Toen vond ook ik het welletjes. Niemand uit ons gezin kan daar wat van leren. Heel jammer vind ik dat ons kleintje zijn grootmoeder niet zal kennen, maar ik zou het veel erger vinden moest hij ooit dezelfde kuren uithalen.

Goede raad, veel praten en het niet zover laten komen. Wat ik met mijn schoonmoeder voor heb, zal ik nooit in mijn familie voor hebben. Verschil in opvoeding en emoties.

Sofie S. schreef:p
Ik zou haar nu gewoon gerust laten, zelf geen contact zoeken. laat alles efkes bekoelen en waarschijnlijk gaat je mama dan wel weer poeslief afkomen om het goed te maken

Veel succes!

Zou ik ook doen! Mijn moeder woont wel op 100km van mijn deur, maar probeer ze toch eventjes te vermijden ook al woont ze vlak bij je deur! Je kindje in de buik kan nu geen ongezonde stress verdragen!

Sorry dat ik het moet zeggen, maar ik zou verhuizen moest mijn moeder zo dichtbij wonen! Elke moeder is natuurlijk anders..

@beagle : jij en je moeder ken ik maar al te goed.
ik ben voor haar ook te soft,laat teveel over mij lopen,...
kraakt je zelfbeeld serieus af hé. maja,nu zo opdringerig ken ik van mijn moeder ook,net alsof je zelf niks goed kent of kan doen. zij weet het beter,zij is beter dan jou. zelf kan je dat toch niet!
sterkte met je moeder.

Bedankt voor de reacties!
Als ik m'n berichtje nalees was ik blijkbaar heel erg gefrustreerd op dat moment

Ik heb haar genegeerd en inderdaad, zoals hierboven al werd voorspeld, is ze poeslief teruggekomen. Geen excuses, maar die had ik dan ook niet verwacht...

Och, we zien wel wat ervan komt. Maar weet ondertussen wel dat ik duidelijk de puntjes op de i moet zetten bij haar.

Nu ga ik nog een paar weekjes genieten van mij bolle buik, zonder teveel aan dit gedoe te denken

Negeren is altijd 't beste als iets op je zenuwen werkt.... en zeker nu je zwanger bent!
Goed dat het nu beter is. Geniet maar van de laatste weekjes van deze zwangerschap, weldra heb je een lief kindje in je armen!