Babyforum.be

iemand ervaring mee?

onvolkomen stuitligging: de benen liggen helemaal omhoog naast het lichaam, zodat het kind als het ware op zijn tenen kan sabbelen.

http://europe.obgyn.net/nederland/patie ... /stuit.htm

dat is dus het soort stuit waar dat van ons nu nog inligt en waardoor er dus maar een heeeel kleine kans is dat het nog gaat draaien...
maw, de thuisbevalling komt in het gedrang en de kans op ziekenhuis wordt groter.
We hebben nu wel een ander ziekenhuis als bij Troia en onze vroedvrouwen mogen de bevalling leiden en zowel zij als onze gyn staan open voor een natuurlijke stuitbevalling, dus dat is wel ergens wat opluchtend, maar de kans op ks wordt ook groter bij een stuit he en daar heb ik nu echt wel keiveel schrik voor

Vandaar dus, iemand ervaring met een onvolkomen stuit en zo ja, hoe is dat verlopen uiteindelijk?

ik heb hier natuurlijk geen ervaring mee.

ik kan je alleen maar zeggen: hopelijk kun je op een natuurlijke manier bevallen. maar is er geen kans meer dat het beebje nog draait?

in een onvolkomen stuit is de kans echt heel klein, het schijnt

het spijt me om dat te horen (lezen)
het is de eerste keer dat ik over onvolkomen stuit hoor, dus zal ik je ook niet kunnen helpen
blijven geloven in dat klein kansje, katia

oesje hopelijk draait het tóch nog he...

de leek gaat hier ook eens iets komen zeggen ... (ik dus hé)
Nu heb ik eens gehoord dat je via yoga oefeningen de baby nog kan laten draaien ... denk ik ... ben het echt niet meer zeker
anders is een vriendin bevallen van een tweeling, natuurlijk en het 2e lag ook in stuit, welke? geen idee, kdacht zelfs dat er maar 1 soort stuitligging was
Ik hoop voor jou dat het allemaal nog wel goed komt!

Anneliefje schreef: ...
kdacht zelfs dat er maar 1 soort stuitligging was
...

ik dacht ook dat er maar 1 was, maar blijkbaar niet.

blijven geloven dat het nog draait katia!

ik dacht dat ook eerst, dat er maar 1 was, maar er zijn dus soorten in precies
och ja... zelfs al wordt het ziekenhuis (heb ik mij al bij neergelegd) het is vooral die kans op ks die ik niet zie zitten...
we'll see... afwachten he!

ik hoop voor jou dat het nog draait
weet hoe erg je verlangt naar een thuisbevalling
moest het toch zo zijn dat het een KS zou worden
moet je niet bang zijn hoor, valt heel goed mee!

Das echt heel jammer Katia, ik hoop dat het alsnog draait....misschien is dat zo'n stuitligging waarbij, als het kind zich dan nog draait dat je dit enorm voelt....
Ik hoop dat die kleine kans er nog inzit...maar het is inderdaad afwachten...en ik hoop dat het alsnog een natuurlijke bevalling kan worden....

Ik heb eens rondgekeken, er zijn dus 4 soorten stuitliggingen

http://www.gezondheid.be/index.cfm?fuse ... rt_id=3195

Dagmar schreef:Hopen dat hij of zij nog draait.. Filip is één week voor zijn geboorte nog in stuit gaan liggen (en hij is ook van eind september -> wringers?)...

OMG Nu ge het zegt, mijn broer is ook nog gedraaid op 't laatste van de zwangerschap met als resultaat een spoedkeizersnede.... en hij is geboren op 30 september CREEPY

haha ik ken ook zo iemand bij wie het kindje op de moment van de bevalling zelf nog gedraaid is en dus ook spoedkeizersnede...
ik ben al blij dat onze gyn en vv'en openstaan voor een natuurlijke bevalling...

ik was vroeger ook een stuitliggertje
hoe dat weet ik niet
maar in ieder geval, de gyn van mijn mama durfde het aan om mij via de natuurlijke weg te halen
alle andere gyn's in het ziekenhuis waren erg wantrouwig
maar ik heb er toch niet onder geleden!!!
ons mama echter wel ocharme!

ja tlijkt mij geen lachertje, maar liever dat dan een ks...
van de ks op zich heb ik geen schrik, maar achteraf wel (niet van de pijn ofzo hoor)
Allez ja, Troia is nog nooit langer dan een uur van mij weggeweest (en dan nog met haar papa), krijgt ook nog bv en valt enkel in slaap aan de borst... voor dat kind is dat ook niet te doen.
Plus het feit dat ik het vertik om Troia ergens te dumpen en hugo dan niet bij de bevalling kan zijn omdat hij Troia heeft... (en haar bij de ks laten zie ik helemaal niet zitten)
Och ja, zorgen voor later, maar het zijn wel zorgen...

ja troia ga je niet bij de ks mogen hebben , vrees ik
bij ons mocht nick er even bij toen ze er bijna was en dan is hij samen met de vv meegegaan en lig je daar dus moederziel alleen tussen de verpleegkundigen en je dokter.
als het zover zou zijn, kan je dan niet even oppas vragen voor een paar minuutjes tot je vriend met het kleintje naar de kamer mag, dan kan ze ineens mee?!

Op zich kan je wel BV geven hoor aan troia, als je met een KS bevalt
alleen kan je nog niet onmiddellijk rechtzitten enzo
dus dan moet je het al liggend op je zij doen
en dan moet Troia wel voorzichtig zijn

wel ja maar een ks kan hormonaal toch probs opleveren ivm de borstvoeding en noem maar op...
en de dagen dat ik dan in het ziekenhuis moet blijven zijn ok probs met Troia...
En de ks gebeurt meestal in de dag en dan werkt mijn moeder en dat is de enige dat ik ook maar iets met een bevalling te maken wil laten hebben
dus ja... een en al problemen...

t'ja, als je echt naar het zh moet ga je nog een heel goed moeten nadenken hoe je alles gaat plannen. Beebje zit erin en zal eruit moeten.

ja dat wel
"tzit erin, tmoet eruit" zeg ik ook altijd
maar sommige "eruit"-manieren brengen wel een pak zorgen mee

"hocus pocus pats, ik wou dat baby gedraaid was"
zou dat lukken?
(kzal morgen marita is laten voelen :twisted::lol: grapje hoor )

Ik hoop voor jullie dat beebje alsnog draait.
Hou er rekening mee dat je ks kunt hebben en probeer alles op papier te zetten hoe je wilt dat het verloopt (voor en achter, wat met Troia tijdens'...) een soort bevallingplan dat je op de materniteit kan afgeven

Ik weet ook hoe pijnlijk het is als de bevalling niet loopt zoals je al maanden verwacht of hoopt. Ik had zo graag een onderwaterbevalling gehad en Timothy op mijn buik gehad, zodat ze hem onmiddelijk konden aanleggen.

Katia, Sverre lag ook in onvolkomen stuitligging (maar dat wist je ondertussen al hè ). Bij mij zei de gyne op 30 weken al dat de kans zo goed als onbestaande was dat hij nog zou draaien. Ze liggen helemaal dubbelgeplooid en kunnen zich onmogelijk nog helemaal draaien, volgens mijn gyne omdat ze zich door hun ligging niet kunnen 'afduwen'. Ik zou er dus niet te hard op rekenen dat je kindje zich nog gaat draaien. Ik weet dat dit misschien cru klinkt, maar bij mij zeiden ze steeds van: je kan blijven hopen en dan doe je dat ook, maar dat had bij mij geen enkele zin en dat zorgde alleen maar voor teleurstellingen iedere keer ik naar de gyne moest.

In ieder geval, bij mij werd het een geplande KS. Dat is op zich heel goed meegevallen, hoewel ik het natuurlijk ook liever anders gehad had. Een KS is niks om je zorgen over te maken, dat zal wel meevallen. Natuurlijk hoop ik dat het geen KS gaat worden en dat je natuurlijk kan bevallen.

Wat die organisatie betreft, tja, daar zal je ergens voor jezelf een compromis moeten sluiten waar iedereen mee kan leven. Ik begrijp dat je bepaalde principes hebt, maar ik weet niet of het in geval van een KS mogelijk zal zijn om je daar volledig aan te houden. Je moet het ook zo bekijken: die KS is dan jouw bevalling, en 't zou jammer zijn dat je op dat moment helemaal gestresseerd bent door de situatie en niet van de geboorte van je kindje kan genieten.

Denk er nog eens rustig over na, ik ben zeker dat er een oplossing kan gevonden worden die voor jullie haalbaar is.

hoop voor jullie dat het draait je hebt wel al een mooi buikje katia.

Ja ik heb ook vol bewondering naar je buik gekeken

hey karen, ja die hoop hebben we opgegeven, dat is een feit.
En ons al neergelegd bij een ziekenhuisbevalling, dat ook...
tot daar lukt het, maar het is al dat gedoe met de mogelijke ks...

ik voel mij al niet goed bij het feit dat het een ks kan worden...
om maar niet te zeggen dat ik mij daar echt gefaald onder voel
(en ik weet dat er nu gaan zeggen dat dat niet waar is en dit en dat, maar dat maakt het nog erger... dat gevoel blijft en wringt enorm)
En dan het feit dat ik er voor Troia niet kan zijn... nee dat kan ik echt niet verwerken... nu toch nog niet.
Uiteindelijk ga ik wel moeten, maar nu... nee. Ik voel me vreselijk en het gooit echt een sluier over alles...
ik heb zelfs al gedacht dat ik helemaal niet wil bevallen, dat ik dit kindje niet wil ten koste van ons meisje, maar dan voel ik me daar weer ontzettend verschrikkelijk over, want dit kindje is nu al 1 van ons en ik zie dat nu al doodsgraag...
och ja, tijd brengt raad, come what may...

komaan katia, niet beginnen doemdenken
Ik heb 2x een KS gehad. Had het ook liever anders gehad
en heb ook dikwijls gedacht dat ik 'gefaald' had, na de eerste keer
ik heb de kans niet gehad om 'normaal' te bevallen, en dat was een onbereikbare droom voor mij. Ik heb me er moeten bij neerleggen dat ik nooit zal weten of kunnen voelen hoe het is om een kind uit je te duwen en het dan op je borst te voelen....

Ik weet dat je bepaalde principes nastreeft, en daar heb ik bewondering voor, maar ik denk dat je je er nu een beetje van moet losmaken. Ik vrees dat je het jezelf anders wat te moeilijk gaat maken. Probeer te genieten van deze zwangerschap, van de bevalling (hoe die ook mag zijn) en de dagen nadien tesamen met je gezinnetje.
Neem het zoals het komt.
ALs je KS gepland is, ben je veel sneller fit. OK je mag niet heffen en moet oppassen met rechtkomen, maar ik neem aan dat je wel hulp zal hebben thuis???
Hoop alsnog dat je babietje draait en dat alles volgens jouw plan verloopt, maar als het anders uitdraait, niet zo in opwinden hoor, dat is nergens goed voor.
Je bevalling moet stressloos zijn (dat heb ik de 2de keer ondervonden, en dan is het zalig)
De oplossingen dienen zich wel aan als het zover is., als je weet hoe het gaat verlopen
nog heel veel sterkte!

Katia schreef:hey karen, ja die hoop hebben we opgegeven, dat is een feit.
En ons al neergelegd bij een ziekenhuisbevalling, dat ook...
tot daar lukt het, maar het is al dat gedoe met de mogelijke ks...

ik voel mij al niet goed bij het feit dat het een ks kan worden...
om maar niet te zeggen dat ik mij daar echt gefaald onder voel
(en ik weet dat er nu gaan zeggen dat dat niet waar is en dit en dat, maar dat maakt het nog erger... dat gevoel blijft en wringt enorm)
En dan het feit dat ik er voor Troia niet kan zijn... nee dat kan ik echt niet verwerken... nu toch nog niet.
Uiteindelijk ga ik wel moeten, maar nu... nee. Ik voel me vreselijk en het gooit echt een sluier over alles...
ik heb zelfs al gedacht dat ik helemaal niet wil bevallen, dat ik dit kindje niet wil ten koste van ons meisje, maar dan voel ik me daar weer ontzettend verschrikkelijk over, want dit kindje is nu al 1 van ons en ik zie dat nu al doodsgraag...
och ja, tijd brengt raad, come what may...

oesje Katia toch ... mùijn collega (je naamgenote) is onlangs met ks bevallen wegens stuit en ik duim zo dat het niet moet met ks hoor. Zou ik ook niet zien zitten. Anderzidjs gaat de gezondheid van je kleinste kleintje nu even voor alles op zo'n moment ten tjea ik weet hoe moeilijk het voor je is om Troia weg te brengen, maar kan je dan niks met je mama regelen of zo? Misschien nu tussendoor af en toe al eens wat "oefenen" door haar daar een beetje alleen te laten? Dan is de overgang voor Troia minder heftig en hoeft ze het niet per sè te zien als "de schuld van de baby" maar eerer als een plezant uitje naar oma ...

Raar hoe dat bij zo'n 2de weer heel anders is hè: ik heb ook echt tegen de bevalling opgekeken die 2de keer ... en het is enorm eegevallen (en thuis gelukt) dus ik hoooooooooooooooop zo dat het voor jou ook zo mag lopen. Er zijn ook gynès die een natuurlijke bevalling met stuit doen blijkbaar - wist ik tot voor kort ook niet - maar dat hangt af van de omstandigheden of het kan en mag. Tja en anders moet je de vv of een gyn toch eens laten proberen om de beeb te draaien?? Wie weet ...

Eignelijk hè - is niet mooi van me nu maar wel waar - is het idd beter dat je uitgaat van het worst case scenario: dat voorkomt ontgoocheling. Als je nu uitgaat van ks dan ga je superblij zijn als het toch zonder kan maar als je uitgaat van thuisbevalling en je moet dan toch naar het ziekenhuis en jaaaaaaaaaaaaaaaa ik ken dat gevoel. Wij zijn in die week overtijd nog voor een extra echo gemoeten en weet je dat ik toen uit het ziekenhuis gevlucht ben en rap een afspraak in een privépraktijk gemaakt heb? Ikke en ziekenhuizen hè en ja ik ben de eerste keer ook in de "kazerne" bevallen - en nooit meer dus.
Ze hebben mijn staartbeen er voorgoed om zeep geholpen trouwens en ik las hier ergens dat jij er onlangs ook pijn aan had: niet mee blijven zitten zenne => regelrecht naar de osteopaat ermee. Dat helpt echt.

Katia schreef:ik voel mij al niet goed bij het feit dat het een ks kan worden...
om maar niet te zeggen dat ik mij daar echt gefaald onder voel
(en ik weet dat er nu gaan zeggen dat dat niet waar is en dit en dat, maar dat maakt het nog erger... dat gevoel blijft en wringt enorm)

Dit had ik ook... Ik had zoooo gehoopt om natuurlijk te kunnen bevallen en ik wilde het per se zonder verdoving doen en die KS was als een straf voor mij. Ik voelde dat ook aan als gefaald en ik heb het daar heel moeilijk mee gehad. Toch besef je na een tijdje dat het niet gaat over de manier waarop dat kindje er gekomen is, maar dat dat kind op zich het belangrijkste is. Bij mij is dat opeens gekeerd en nu heb ik vrede genomen met de KS. Dat gevoel slijt echt hoor, hoewel je daar nu natuurlijk niks mee bent.

Ik hoop dat je nog een goeie oplossing vindt voor Troia. Ik heb ook bewondering voor je principes, maar dat bemoeilijkt de zaak nu natuurlijk wel. Ik vind het zo jammer voor jou dat je die laatste weken van je zwangerschap niet kan genieten daardoor.

Ik duim dat jullie er uit geraken hoor!