verward, maar opgelucht...
Geplaatst: 31 mei 2006, 15:53
Ik heb sinds eergisteren enorme steken in mijn buik, die niet afnemen, niet op en af gaan, maar aan het verergeren zijn... (precies alsof je te hard gelopen hebt, zo die steken)
Gisteren op de fiets ineens het idee gehad dat ik moest stoppen, het ging echt niet meer!
Mijn moeder woonde in de buurt daar, dus even naar haar gestapt, en direct naar de vv gebeld, even uitgelegd (in gedachten houden dat we bij Troia ook ontsluiting hadden op 28 weken, dus de kans en de schrik zitten er toch wel in, hoewel we niet overbezorgd constant de deur van de gyn platlopen ofzo)
Ze stelde mij toch al redelijk gerust met het feit dat het niet echt verontrustend is, maar toch voor de zekerheid eens naar de gyn zou gaan.
Gisteren dus naar de gyn geweest en alles is nog potdicht, oef!
Hij heeft de baarmoederhals gemeten en dat was nog een 5 cm, dus perfect.
Maar hij geeft ons gelijk dat we toch gekomen zijn (omwille van dat met Troia) omdat het altijd wel IETS kan zijn...
Ook even beebje vlug gecontroleerd en allemaal ok (maar dat voel ik genoeg sjotten, dus dat zelf was niet echt verontrustend)...
Die steken kunnen te maken hebben met bandenpijn (maar dat is eigenlijk wel wat uitgesloten omwille van het feit dat ik nu wel weet hoe bandenpijn aanvoelt en dat is toch helemaal anders) en het feit dat ik inderdaad wat meer moet rusten...
De laatste weken zijn hier zodanig hectisch en stresserig geweest, dat het ergens wel wat te verwachten was dat ik de weerslag daarvan ging hebben...
oplossing momenteel (of toch voor deze week): de onthaalkindjes naar ons mama brengen smiddags en savonds na school is nu in handen van ons mama terug, die mijn broer daarvoor heeft "aangesteld" (zij zelf zit met baby's die ze niet allemaal mee naar school kan nemen altijd)
Zodat die (grootste) druk er al even afvalt en we niet meer zo hard op tijd staan als hiervoor... rustiger aandoen dus en de fiets mag stillaan de garage in om er af en toe nog maar eens uit te komen op momenten dat ik voel dat het gaat.
Gisteren ook wat denkwerk mee gekregen... was eigenlijk een verwarrende consultatie op dat vlak.
We hebben uitvoerig besproken wat er tijdens de zwangerschap van Troia gebeurd is toen (op 28 weken consultatie gehad, gyn deed gewoon echo, vond dat ze toen wat laag zat, ging voor zekerheid checken of alles dichtwas en sloeg alle kleuren van de regenboog uit wegens "klein beetje" opening, direct ziekenhuis binnen voor longrijping en platte rust tot 37 weken).
Hij vond het wel een beetje raar dat er van een "verontrustende" ontsluiting sprake is geweest, aangezien ik niets bloedverlies had toen, geen weeen, geen last, gewoon op consultatie vastgesteld is EN dat ik toen nog de 39 weken heb gehaald! Vooral dat laatste vond hij wel raar...
Hij wil zijn collega niet tegenspreken, maar hij denk dat het allemaal een beetje voorbarig geweest is precies en hij zei ook dat het grootste deel van de vrouwen rond de 25 weken al ontsluiting krijgen, maar in die mate dat het lichaam dat zelf doet en dat eigenlijk zelfs bijna als "normaal" kan aanschouwd worden. Dat is geen ontsluiting die wijst op een naderende bevalling, maar gewoon een voorbereiding van het lichaam op het einde van de zwangerschap.
Ergens wel om over na te denken vind ik. Mijn gyne bij Troia is inderdaad rap in paniek en handelt heel vlug van zodra er ook maar iets is dat KAN wijzen op iets dat verkeerd gaat lopen, ook al hoeft dat er niet op te wijzen. (vb. het feit dat hij mij zei dat ik direct met borstvoeding moest stoppen toen ik terug zwanger was, gelukkig wist ik beter en was het al uitgebreid besproken met LLL) is alleszins ene die geen risico's wil nemen.
Onze gyne nu is daar relaxer in, volgens hem is er niets aan de hand zolang er geen tekenen van weeën en/of bloedverlies is...
Gisteren op de fiets ineens het idee gehad dat ik moest stoppen, het ging echt niet meer!
Mijn moeder woonde in de buurt daar, dus even naar haar gestapt, en direct naar de vv gebeld, even uitgelegd (in gedachten houden dat we bij Troia ook ontsluiting hadden op 28 weken, dus de kans en de schrik zitten er toch wel in, hoewel we niet overbezorgd constant de deur van de gyn platlopen ofzo)
Ze stelde mij toch al redelijk gerust met het feit dat het niet echt verontrustend is, maar toch voor de zekerheid eens naar de gyn zou gaan.
Gisteren dus naar de gyn geweest en alles is nog potdicht, oef!
Hij heeft de baarmoederhals gemeten en dat was nog een 5 cm, dus perfect.
Maar hij geeft ons gelijk dat we toch gekomen zijn (omwille van dat met Troia) omdat het altijd wel IETS kan zijn...
Ook even beebje vlug gecontroleerd en allemaal ok (maar dat voel ik genoeg sjotten, dus dat zelf was niet echt verontrustend)...
Die steken kunnen te maken hebben met bandenpijn (maar dat is eigenlijk wel wat uitgesloten omwille van het feit dat ik nu wel weet hoe bandenpijn aanvoelt en dat is toch helemaal anders) en het feit dat ik inderdaad wat meer moet rusten...
De laatste weken zijn hier zodanig hectisch en stresserig geweest, dat het ergens wel wat te verwachten was dat ik de weerslag daarvan ging hebben...
oplossing momenteel (of toch voor deze week): de onthaalkindjes naar ons mama brengen smiddags en savonds na school is nu in handen van ons mama terug, die mijn broer daarvoor heeft "aangesteld" (zij zelf zit met baby's die ze niet allemaal mee naar school kan nemen altijd)
Zodat die (grootste) druk er al even afvalt en we niet meer zo hard op tijd staan als hiervoor... rustiger aandoen dus en de fiets mag stillaan de garage in om er af en toe nog maar eens uit te komen op momenten dat ik voel dat het gaat.
Gisteren ook wat denkwerk mee gekregen... was eigenlijk een verwarrende consultatie op dat vlak.
We hebben uitvoerig besproken wat er tijdens de zwangerschap van Troia gebeurd is toen (op 28 weken consultatie gehad, gyn deed gewoon echo, vond dat ze toen wat laag zat, ging voor zekerheid checken of alles dichtwas en sloeg alle kleuren van de regenboog uit wegens "klein beetje" opening, direct ziekenhuis binnen voor longrijping en platte rust tot 37 weken).
Hij vond het wel een beetje raar dat er van een "verontrustende" ontsluiting sprake is geweest, aangezien ik niets bloedverlies had toen, geen weeen, geen last, gewoon op consultatie vastgesteld is EN dat ik toen nog de 39 weken heb gehaald! Vooral dat laatste vond hij wel raar...
Hij wil zijn collega niet tegenspreken, maar hij denk dat het allemaal een beetje voorbarig geweest is precies en hij zei ook dat het grootste deel van de vrouwen rond de 25 weken al ontsluiting krijgen, maar in die mate dat het lichaam dat zelf doet en dat eigenlijk zelfs bijna als "normaal" kan aanschouwd worden. Dat is geen ontsluiting die wijst op een naderende bevalling, maar gewoon een voorbereiding van het lichaam op het einde van de zwangerschap.
Ergens wel om over na te denken vind ik. Mijn gyne bij Troia is inderdaad rap in paniek en handelt heel vlug van zodra er ook maar iets is dat KAN wijzen op iets dat verkeerd gaat lopen, ook al hoeft dat er niet op te wijzen. (vb. het feit dat hij mij zei dat ik direct met borstvoeding moest stoppen toen ik terug zwanger was, gelukkig wist ik beter en was het al uitgebreid besproken met LLL) is alleszins ene die geen risico's wil nemen.
Onze gyne nu is daar relaxer in, volgens hem is er niets aan de hand zolang er geen tekenen van weeën en/of bloedverlies is...
