Mijn man laat de vlieger op en alles gaat goed. Plots een windstoot van redelijk wat beaufort, hij valt en schuift over de grond verder. Op zich geen probleem....maar ik stond in de weg

Hij heeft me dus ongewild weggemaaid, ik heb nog de reflex gehad om niet op mijn buik te vallen maar op mijn zij. Ik heb me nog willen vasthouden aan de buggy (dom idee natuurlijk) en die is ook omgevallen. Mijn schoonmoeder stond vlak bij mij, die heeft eerst onze Viktor genomen en dan naar mij gekeken.
Buiten dat ik enorm geschrokken ben (en kwaad en dat zullen ze twee dorpen verder ook gehoord hebben

Mijn knie en hand ziet bont en blauw, maar dat is het minste. Wat denken jullie? Zou ik vandaag al gaan voor een echo of zo? Om extra na te kijken. Zoals gezegd voel ik ze goed bewegen, zoals anders. Als ik mijn hand op mijn buik leg, voel ik ze zo kruipen onder mijn palm. Mijn man zegt dat het niet nodig is, maar wel als het me kan geruststellen. (hij is verpleegkundige). Hij voelt zich nu natuurlijk enorm schuldig, ook al kon hij er zeker niet aan doen. Hij heeft niets, gelukkig was het strand zo goed als leeg. Mijn schoonvader is achter hem beginnen lopen en 500 m verder is hij dan op de vlieger gesprongen als hij wat lager hing. Gelukkig maar, wie weet waar belandde hij anders

Maar ik kan niet anders dan er blijven aan denken. Het minste doet mij opnieuw huilen. Ik ben enorm geschrokken en het lijkt alsof ik mij daar niet kan overzetten

Het wordt nog een lange dag vandaag
