wat scheelt er toch met mij?

Moderators:Welcome, Annubis, Moderators

Plaats reactie
Gebruikersavatar
tanjanoah
Pas blauw
Berichten:0
Lid geworden op:18 okt 2006, 08:38
Locatie:Hasselt/Kuringen
wat scheelt er toch met mij?

Bericht door tanjanoah » 20 okt 2006, 11:55

heb een gezonde zoon en toch voel ikmij zo down
ik kan sommige dagen voor het minste uitvliegen en tieren (daarna groot schuldgevoel) en andere dagen kan ik alles verdragen.
ik ween voor het minste en kom amper buiten(ken hier ook niemand)

ik zie mijn zoontje zoooo graag en nu heb ik schrik dat ik door het roepen en brut zijn tegen hem ik van hem een ongelukkig kind aan het maken ben.

ik moet dringend alles terug op orde krijgen in mijn hoofdje .,maar weet niet hoe ik
heb al meerdere malen tegen mezelf gezegd en nu begin je opnieuw je roept niet meer en blijft kalm maar telkens opnieuw val ik in een dip.


heb het gevoel dat ik er niet ga uitkomen en ik moet

ik leef precies alleen maar om te poetsen en voor mijn zoon
ik heb geen eigen leven meer ik word geleefd
Afbeelding

Afbeelding


Gebruikersavatar
goortjes
Moderator
Berichten:0
Lid geworden op:14 nov 2005, 10:20

Bericht door goortjes » 20 okt 2006, 12:00

denk dat iedere mama dat wel eens meemaakt hoor....
misschien heb je een beetje heimwee naar de plek waar je vroeger woonde
want ik neem aan dat je nog niet zo lang op dit adres woont, omdat je nog niemand daar kent...
en dan begin je je wat slechter in je vel te voelen
en dan moet je je frustraties op de een of andere manier kwijt hé...
en hoe klein die kleintjes ook zijn, soms kunnen ze je geduld ook wel eens op de proef stellen
en gebeurt dat dan net op zo'n downdag... dan weet je het resultaat hé....

Probeer in ieder geval rustig te blijven
heb je geen familie in de buurt
is er geen initiatief in de buurt waaraan je kan deelnemen
een hobbyclub, een sportclub, ... Misschien kan je zo contacten leggen
met andere mama's ...
voel je niet verplicht om dat te doen hé :wink:
Misschien vind je hier wel iemand uit je buurt!!

succes hoor :lol:
Afbeelding
Afbeelding

Gebruikersavatar
dolfijntje2
Pas blauw
Berichten:0
Lid geworden op:02 feb 2006, 18:05
Locatie:Lanaken

Bericht door dolfijntje2 » 20 okt 2006, 12:02

Het is misschien omdat je zo weinig sociaal contacten hebt dat je je down voelt en misschien wat gefrustreerd en dat dan zo op je zoontje afreageert? ik heb het in begin ook gehad met milan en heb soms nog zo dagen dat ik me hier thuis opgesloten voel en dan heeft men man het ook erg te verduren :oops: :) het gevoel van geen eigen leven meer te hebben heb ik soms ook sinds ik thuisblijfmama ben, je doet de hele dag niks anders dan poetsen en voor het kindje zorgen, ik ken dat . je zou misschien wat meer tijd moeten vrij maken voor enkel jezelf. eens een uitgebreid badje met kaarsjes en zo doet mij altijd deugd, of eens lekker gaan winkelen met een vriendin , dan kan je je zinnen eens verzetten in plaats van altijd binnen te zitten, anders geraak je geisoleerd

je mag in ieder geval hier steeds je beklag komen doen hoor, er is altijd wel iemand die luistert :D
AfbeeldingAfbeelding
<a><img><img></a>

Sofie S.
Pas blauw
Berichten:0
Lid geworden op:25 apr 2006, 16:51
Locatie:Hooglede
Contacteer:

Bericht door Sofie S. » 20 okt 2006, 13:45

Hey Tanja,
je hebt er alleszins al goed aan gedaan om je hier te registreren; kun je hier je frustraties, maar ook je blijdschap kwijt. Ook al is het dan maar virtueel, je hebt vlug het gevoel dat het allemaal vrienden en vriendinnen worden.

Maar naast dit, moet je ook zeker de tijd voor jezelf nemen. Laat Noah eens een dagje bij je vriend/man/ouders/kennissen (er is toch altijd iemand die voor hem kan zorgen?) en neem het er eens goed van. Ga shoppen, ga wandelen, een verwendagje, ... Zorg gewoon dat je niet geïsoleerd geraakt, want daar heeft uw zoontje niks aan, maar vooral voor jou is het niet gezond.

Veel succes ermee en hopelijk ben je dat down-gevoel vlug te boven!
Afbeelding

Afbeelding

scorpio
Pas blauw
Berichten:0
Lid geworden op:18 okt 2006, 11:44
Locatie:Holsbeek

Bericht door scorpio » 24 okt 2006, 21:06

Tanja, ik heb enkele maanden terug net hetzelfde meegemaakt. Steeds nam ik me voor van me de volgende dag te herpakken en vanaf dan niet meer te roepen tegen de kinderen.
Uiteindelijk is het bij mij zo ver gekomen dat ik zelf al een vermoeden had van een depressie en dat was ook de conclusie van m'n HA. Ondertussen neem ik al van in mei AD en nog voelde ik me niet beter. Zodat de medicatie begin vorige maand is aangepast en sinds een paar weken kan ik pas zeggen dat ik me écht beter voel.
Ik die zelf ik een apotheek werk en zo tegen het gebruik van al die AD is, zit nu in hetzelfde straatje. Maar ik bekijk het positief, ik voel me beter, kom ondertussen af en toe al eens buiten. 'k Durf m'n ouders al eens te vragen of ze op de kleinste willen passen zodat ik even een halve dag voor mezelf heb.
Op donderdag ga ik samen met m'n zoon zwemmen. Hij heeft dan zwemles en ik ga baantjes trekken. De eerste keer was ik doodop, maar keer op keer gaat het beter en ik voel me er ook beter door.

Laat je niet leven en reserveer tijd voor jezelf en voor je partner.

Hier komen kletsen kan ook al veel deugd doen. Ik zit met een aantal juni mama's op een privé forum en zij hebben mij er ook doorheen geholpen en me blijven steunen.

Veel beterschap in elk geval.
moeke van een flinke zoon en 2 fijne dochters
Afbeelding
Afbeelding
Afbeelding


Gebruikersavatar
muppet
Pas blauw
Berichten:0
Lid geworden op:12 feb 2005, 13:32
Locatie:Oostende

Bericht door muppet » 24 okt 2006, 21:41

Awel ik ben eigenlijk blij dat ik dit lees want ik heb daar de laatste tijd ook wel last van. Ik zie mijn kinderen doodgraag en ik kan soms toch zo doordraven en roepen dat ik mijzelf haat.
Bij mij is dat meestal van oververmoeidheid en ook kort voor ik mijn :twisted: moet krijgen. Ik sta ook elke morgen op met het idee en vandaag zal ik het proberen vol te houden zonder uit te vliegen of boos te worden maar voor ik het besef ben ik weeral bezig.
Het is nu al een tijdje geleden dat ik mijn sint-janskruidpillen niet meer neem en dat zal ook wel een reden zijn. Morgen ga ik er vlug om. Ik voel me zo slecht bij het gedacht dat ik mijn kinderen soms niet aankan of hen kan troosten op de momenten dat ze hun mama het meeste nodig hebben.

Gebruikersavatar
tanjanoah
Pas blauw
Berichten:0
Lid geworden op:18 okt 2006, 08:38
Locatie:Hasselt/Kuringen

Bericht door tanjanoah » 25 okt 2006, 17:45

Hoi,


ben "blij " dat ik niet de enige ben blijkbaar die soms weinig kan verdragen en roept.
ik heb morgen afspraak bij mijn huisarts om te vragen wat er juist scheelt met mij want begin stilaan te denken dat ik depressief ben en wil het probleem echt wel aanpakken.
" aan muppet"
aanloop naar de :twisted: kan ik ook nog minder vedragen zoals jij maar als het alleen die periode zou zijn kon ik mij er nog bij neerleggen maar helaas is dat zo niet ik hoop bij u wel

groetjes Tanja
Afbeelding

Afbeelding

Gebruikersavatar
muppet
Pas blauw
Berichten:0
Lid geworden op:12 feb 2005, 13:32
Locatie:Oostende

Bericht door muppet » 25 okt 2006, 19:36

Och, het is niet alleen dat hoor. Het hangt een beetje van veel factoren af.
Ben heel vaak alleen met mijn 2 kinderen en alles valt eigenlijk op mijn nek. Werken, huishouden, kinderen opvoeden en dan nog eens zorgen dat het eten klaarstaat wanneer iedereen honger heeft. Ik ben soms zo oververmoeid dat ik dan zo weinig kan verdragen. Moest mijn man wat meer thuis zijn, zou dat al heel veel helpen denk ik. Ik heb soms zodanig veel werk dat ik op sommige momenten mijn kinderen niet kan troosten als ze ergens tegenaan gebotst zijn. Ik ben dan toch zo boos op mezelf.
Soms wordt het me allemaal teveel.

scorpio
Pas blauw
Berichten:0
Lid geworden op:18 okt 2006, 11:44
Locatie:Holsbeek

Bericht door scorpio » 26 okt 2006, 10:16

Muppet, ik sta er meestal ook alleen voor. 's Morgens kan ik wel op m'n ventje rekenen om wat te helpen, maar 's avonds is alles voor mij. Meestal liggen ze alle drie al in bed tegen dat m'n ventje thuiskomt.
Momenteel ga ik wel niet werken, maar toch vind ik het soms zwaar en heb het ook enorm druk.
moeke van een flinke zoon en 2 fijne dochters
Afbeelding
Afbeelding
Afbeelding

Gebruikersavatar
sandy
Moderator
Berichten:0
Lid geworden op:01 aug 2004, 22:41
Locatie:maldegem

Bericht door sandy » 26 okt 2006, 20:01

Hm, ik heb ook wel van die momenten dat ik eens op de kinderen roep.
Filip werkt ook in vroege en late ploeg en s'morgens gaat het nog. Maar als ik in de namiddag, avond er alleen voorsta, moet ik mijn huishouden doen, koken, bad allemaal alleen doen en dan wordt het me soms ook wel eens teveel.
Gelukkig heb ik er snel spijt van en maakt het knuffelen nadien alles snel weer goed.
Ik denk dat iedereen dat wel eens heeft met zijn kinderen.
Mama van Yana (11/2/04 om 14.33u) en Milan (6/6/05 om 6.11u).
Gelukkig getrouwd met Filip sinds 21/9/2001.
20/12/07: Laura is geboren!!
Afbeelding
Afbeelding

Gebruikersavatar
muppet
Pas blauw
Berichten:0
Lid geworden op:12 feb 2005, 13:32
Locatie:Oostende

Bericht door muppet » 26 okt 2006, 20:10

Ik probeer Jens dan ook uit te leggen waarom ik zo tekeer ging. Ik leg hem dan uit dat ik wat moe ben en dat ik dan vlugger boos wordt en ik zeg hem er uitdrukkelijk nog eens bij dat ik hem heel graag zie. En het eindigt ook wel met een dikke knuffel (en een traantje....van vreugde)

Gebruikersavatar
sandy
Moderator
Berichten:0
Lid geworden op:01 aug 2004, 22:41
Locatie:maldegem

Bericht door sandy » 26 okt 2006, 20:38

Dat zeg ik ook heel veel; mama ziet je graag hé? :)
En dan zegt ze: ja hé, mama?
Bij mij zijn de oorzaken ook: moe, veel werk,...
Mama van Yana (11/2/04 om 14.33u) en Milan (6/6/05 om 6.11u).
Gelukkig getrouwd met Filip sinds 21/9/2001.
20/12/07: Laura is geboren!!
Afbeelding
Afbeelding

Gebruikersavatar
muppet
Pas blauw
Berichten:0
Lid geworden op:12 feb 2005, 13:32
Locatie:Oostende

Bericht door muppet » 26 okt 2006, 20:42

gelukkig kunnen we ons ei hier nog kwijt hé. :wink:

Gebruikersavatar
sandy
Moderator
Berichten:0
Lid geworden op:01 aug 2004, 22:41
Locatie:maldegem

Bericht door sandy » 26 okt 2006, 20:43

Amai, wat je zegt. Want Filip begrijpt het niet altijd.
Mama van Yana (11/2/04 om 14.33u) en Milan (6/6/05 om 6.11u).
Gelukkig getrouwd met Filip sinds 21/9/2001.
20/12/07: Laura is geboren!!
Afbeelding
Afbeelding

Gebruikersavatar
muppet
Pas blauw
Berichten:0
Lid geworden op:12 feb 2005, 13:32
Locatie:Oostende

Bericht door muppet » 26 okt 2006, 20:47

de meeste mannen niet trouwens. Mijn ventje gaat veel bij gaan klussen.
Ik zeg altijd : amai, moest ik betaald worden voor wat ik allemaal doe naast mijnen job....'k zou binnen zijn :lol:

Gebruikersavatar
sandy
Moderator
Berichten:0
Lid geworden op:01 aug 2004, 22:41
Locatie:maldegem

Bericht door sandy » 26 okt 2006, 21:09

Daar zeg je wat. Hier is het ook meestal vanzelfsprekend dat het huis er netjes bijligt, maar ze weten meestal niet hoeveel uren in de week we daaraan bezig zijn... :?
Als je dan nog een twee aan je been hebt hangen of als ze ruzie aan het maken zijn... :?
Maar, we mogen niet klagen.
Mama van Yana (11/2/04 om 14.33u) en Milan (6/6/05 om 6.11u).
Gelukkig getrouwd met Filip sinds 21/9/2001.
20/12/07: Laura is geboren!!
Afbeelding
Afbeelding

Gebruikersavatar
muppet
Pas blauw
Berichten:0
Lid geworden op:12 feb 2005, 13:32
Locatie:Oostende

Bericht door muppet » 26 okt 2006, 21:18

ah nee, wie zijn wij

Gebruikersavatar
tanjanoah
Pas blauw
Berichten:0
Lid geworden op:18 okt 2006, 08:38
Locatie:Hasselt/Kuringen

Bericht door tanjanoah » 26 okt 2006, 21:20

hoi,


ben vandaag naar huisarts geweest en ja hoor zoals te verwachten depressie heb er nu medicijnen voor gekregen (mijn dokter is homeopaat dus geeft niet snel zoiets) en nu maar hopen dat het snel betert.

ik ben mij er wel bewust van dat het niet altijd rozegeur en maneschijn is het ouderschap maar hier was het wel te fel aan het worden mijn reactie naar Noah en Gunther(partner) toe .
En sociaal contact moet ik ook gaan maken hier want is toch wel belangrijk
Afbeelding

Afbeelding

Gebruikersavatar
muppet
Pas blauw
Berichten:0
Lid geworden op:12 feb 2005, 13:32
Locatie:Oostende

Bericht door muppet » 26 okt 2006, 21:23

ja hoor onder de mensen komen, doet wonderen.
Ik voelde me vroeger ook goed in mijn depressies en wilde altijd alleen zijn. Dat was voor ik kinderen had hoor. En nu kom ik onder de mensen als ik me even down voel.
Ik vind ook dat ik me de depressies niet meer kan veroorloven met de kids. Heb leren sterk zijn voor mijn kids. Ik neem wel Sint-Janskruid hoor. Dat helpt bij mij.

Gebruikersavatar
tanjanoah
Pas blauw
Berichten:0
Lid geworden op:18 okt 2006, 08:38
Locatie:Hasselt/Kuringen

Bericht door tanjanoah » 27 okt 2006, 09:21

ik probeer ook sterk te zijn voor mijn zoon maar het lukt me niet altijd
maar dat wil niet zeggen dat ik hier ganse dagen op de zetel lig of zo nee ik doe mijn werk en hou mij ook met Noah bezig maar ben gewoon niet in mijn doen
kan weinig verdragen en roep snel en als Noah slaapt in de namiddag zet ik mij ook in de zetel


ach ze hadden mij er voor verwittigd en heb niet willen luisteren .
2dagen na een zware thuisbevalling stond ik te poetsen en als Noah sliep deed ik gewoon verder heb nooit genoeg gerust heb sinds september een babysitter maar daarvoor ging ik nooit weg zonder Noah dus mijn relatie lijdt er ook onder maar daar zijn we terug aan het werken want de liefde is er nog gewoon elkaar beetje uit het oog verloren omwille van Noah
Afbeelding

Afbeelding

Gebruikersavatar
Dagmar
Moderator
Berichten:0
Lid geworden op:07 mar 2004, 19:49
Locatie:Schaffen

Bericht door Dagmar » 27 okt 2006, 14:21

tanjanoah schreef:...
En sociaal contact moet ik ook gaan maken hier want is toch wel belangrijk
Kom je 4 november niet mee naar de zoo met de bende van het forum hier?
Afbeelding
Afbeelding
Afbeelding

Foto's!!!

toekomstige meter van Monchichi ;-)

Gebruikersavatar
fozke
Pas blauw
Berichten:0
Lid geworden op:17 dec 2005, 09:25
Locatie:Beringen
Contacteer:

Bericht door fozke » 27 okt 2006, 15:02

Sociale contaxten zijn heel belangrijk!! Dat heb ik zelf ook al mogen ervaren als TBM. Als ik altijd thuis zou zijn, en enkel contact zou hebben met mijn man (die erg lange dagen maakt, dus die zie ik niet zoveel) en mijn kinderen, zou ik er ook onderdoor gaan, denk ik. Ik ga 1 keer per week naar mijn mama, en daarnaast probeer ik ook nog minstens 1 keer per week bij een vriendin langs te gaan (of zij naar hier), liefst met kindjes, zodat Amelie daar wat samen mee kan spelen.

En ik heb ook veel aan babyforum(s)
Afbeelding

Afbeelding

Afbeelding

Gebruikersavatar
tanjanoah
Pas blauw
Berichten:0
Lid geworden op:18 okt 2006, 08:38
Locatie:Hasselt/Kuringen

Bericht door tanjanoah » 27 okt 2006, 15:11

Hey dagmar,

lijkt me tof maar ga die avond naar Herman Van Veen dus ga het eerst aan Gunther vragen of hij het ziet zitten laat nog iets weten maar alvast bedankt

groetjes Tanja
Afbeelding

Afbeelding

Katja
Pas blauw
Berichten:0
Lid geworden op:30 sep 2006, 19:53
Locatie:Ulbeek (Wellen)
Contacteer:

Blij dat ik hier ff ben komen lezen

Bericht door Katja » 23 jun 2007, 13:16

Ben blij da ik hier ff op het forum ben komen lezen, want ik herken mijn eigen in deze verhalen. Maar ik heb het gevoel dat ik echt te ver gegaan ben vandaag.
Ik zie mijn zoontje doodgraag zoals alle mama's hier, maar ook ik kan niks verdragen en ben dan echt boos op hem. Sommige dagen gaat het prima en doen we de fijnste dingen samen en dan sommige dagen kan ik echt niks van hem verdragen , (van niemand hoor). Vandaag is weer zo een dag, deze nacht is het begonnen eigenlijk. HIj wou niet slapen, weende voor niks (denk ik), en ben dan boos tegen hem (helpt natuurlijk nie want hij huilt dan nog meer). Deze voormiddag ook, kan niks verdragen van hem als hij dingen doet die nie mogen. Ik roep dan en zo, zal hem nooit slaan (een tikje op de pamper wel). Tot juist toen ik hem in zijn bedje wilde leggen. Weer hetzelfde verhaal als deze nacht, hij ligt te spelen terwijl hij doodop is. En dan wordt ik kwaad en ben ik boos op hem. Maar juist heb ik hem een klets gegeven op zijn beentje, echt fel. Mijn hand stond erin. Ik ben zo van mijn eigen geschrokken. Heb er direct een koud washandje opgelegt en zo, hem vastgepakt. Ik heb mijn kind geslaan! Ik weet niet wat te doen. Ik voel mij nu echt zo slecht. Ik stop nie met wenen, gewoon omdat ik zo tegen hem doe en hij kan er zelf niks aan doen. Ik durf er tegen niemand iets van zeggen, schrik voor de reacties van de mensen. Wat moet ik doen. Ben blij dat ik seffes moet gaan werken, dan weet ik dat ik nie kwaad kan zijn op hem.
Afbeelding

Gebruikersavatar
dolfijntje2
Pas blauw
Berichten:0
Lid geworden op:02 feb 2006, 18:05
Locatie:Lanaken

Bericht door dolfijntje2 » 25 jun 2007, 09:08

tanjanoah schreef:

ach ze hadden mij er voor verwittigd en heb niet willen luisteren .
2dagen na een zware thuisbevalling stond ik te poetsen en als Noah sliep deed ik gewoon verder heb nooit genoeg gerust...
Hier herken ik mezelf volledig in! ik ben om 12u int ziekenhuis bevallen en ging om 18u al naar huis, 2 dagen later stond ik al te poetsen en te wassen... en nam ook nooit rust als milan sliep en dan word het op een dag allemaal toch te veel he .
AfbeeldingAfbeelding
<a><img><img></a>


Plaats reactie

Terug naar “Mama zijn of worden”