Waarom kan ik geen blije mama zijn...

[Dina]

Na een moeilijke zwangerschap en een nog moeilijkere bevalling, waar ik nog altijd niet goed van ben, dacht ik dat alles wel in orde zou komen... Ik heb alles om gelukkig te zijn, huisje tuintje baby... Maar na drie maanden lukt het me nog altijd niet om op mijn roze wolk te klimmen... Mathiasje heeft reflux en eczeem en heeft een serieuze voorkeurshouding naar rechts wat ook de nodige problemen geeft maar er zijn ergere dingen in het leven dan dat hé... Waarom kan ik dan niet gelukkig zijn, ik heb me al suf gepiekerd hoe het komt maar ik kan niets concreets bedenken. Het ergste is dat de mensen mij niet begrijpen als ik durf te klagen (wat de laatste tijd meer en meer voor komt), nu durf ik gewoon niets meer te zeggen, vooral niet tegen mijn schoonouders want die beginnen te denken dat ik gek ben... Voel me met de dag slechter en slechter en op de koop toe voel ik me helemaal geen goede moeder. Niets lukt me, zelfs het huishouden op een goede manier doen, lukt mij niet meer... Wie begrijpt mij een beetje... Of ben ik echt zo een zaag?

[Kim.D.]

Hallo Dina,

Ik kan je wel een beetje begrijpen. Toen ik vorig jaar bevallen ben van ons zoontje, woog hij te weinig en hebben ze hem afgepakt en een aantal dagen in de couveuse gelegd. Dat was voor mij mijn ergste nachtmerrie. Ben ook bevallen met een keizersnede en dan is die band nog minder. Gelukkig mocht hij na 4 dagen mee op de kamer, maar het was toen al te laat, heb babyblues en een lichte postnatale depressie gekregen en de eerste nacht wou onze kleine schat natuurlijk niet slapen. Dat was erg zwaar. Maar heb toen veel steun van de nachtverpleegster gekregen (probleem was hij had te weinig pap en had dus honger).

Toen ik thuis was was die roze wolk er ook niet. Het minste als hij schreeuwde kon ik daar moeilijk mee om.

Het huishouden en andere taken in huis heeft toch ook een 4 à 5 tal maanden geduurd voordat ik dat terug kon opnemen, gelukkig heb ik een lieve vriend die toen alles in huis deed en 's nachts voor de kleine zorgde.

Ik heb wel psychologische begeleiding gehad en dat heeft mij geholpen, want zonder medicatie had ik het niet volgehouden denk ik. Als ik er nu aan terug denk, vergeet ik die periode een beetje maar ik geniet nu des temeer van mijn kindje.

Goede tip: probeer met een andere jonge mama te praten, misschien iemand in je vriendenkring? Dat helpt echt wel.

Veel succes verder en er komt een dag dat je op die roze wolk kan kruipen.

[Dina]

Ben jij dan naar je huisarts gegaan of heb je gewoon een psycholoog geraadpleegd? Ik denk dat ik vooral behoefte heb aan iemand die niet denkt dat ik een ondankbare mama ben... Spijtig genoeg werkt mijn vriend in de horeca en is maar 1 dag in de week thuis, dus alles komt op mijn schouders terecht...

[Kim.D.]

Ik ben toen ik nog in het ziekenhuis was door mijn gyneacoloog doorgestuurd naar een psychologe, omdat het niet anders ging.

Maar als je via je een vriendin terrecht kan kan dat ook heel veel helpen.

Je kan altijd eens via je huisdokter informeren naar eventueel groepen of organisaties die een luisterend en informerend oor hebben.

[Kim.D.]

En je bent zeker geen ondankbare moeder. Een kindje krijgen is niet voor iedereen rooskleurig, we hebben misschien beide een iets slechtere start gehad maar dat haal je binnenkort dubbel en dik in.

Geloof mij, ik geniet nu elke dag van mijn zoontje!

[Dina]

Momenteel kan ik dat spijtig genoeg niet zo zien... Ik ben normaal gezien altijd vrolijk, en zie het leven altijd positief in en daarmee komt dit dan ook als een donderslag bij heldere hemel voor mij... En het ergste is dat ik er mij verschrikkelijk voor schaam. Vroeger heb ik nog gedacht: dit zal mij nooit overkomen en zie nu...

[sandy]

Je bent zeker geen zaag!!!
Ik begin je te begrijpen van de moment je zegt dat je geen rozewolkgevoel hebt. Na de geboorte van Yana heb ik daar maanden last van gehad. Ik had ook niemand waarmee ik dat kon delen.
Praten met je partner zou kunnen helpen, als hij het al begrijpt.
Mathias zal uit zijn reflux groeien en zal stillaan beginnen doorslapen. Ik denk dat je je dan gelukkiger zal beginnen voelen.
Tot die tijd, trek maar eens aan de alarmbel bij je man.

[Kim.D.]

Je moet je er zeker niet voor schamen, bij ieder gezin met kinderen loopt het wel eens anders uit dan je wil.

Ik heb mij er ook nooit voor geschaamd, alleen mijn moeder en goede vrienden waren ervan op de hoogte en hebben mij hier heel goed bij gesteund.

Ik dacht ook dat mij dit nooit ging overkomen en dat ik sterk genoeg was om het allemaal alleen aan te kunnen.

Schaam je er niet voor om hulp te vragen en te zoeken (proffesioneel of in de familie of vriendenkring) Echte vrienden steunen elkaar!

[Dina]

Mijn man werkt in de horeca (vertrekt om half 10 smorgens en komt zo rond 1u - 1u30 thuis)... Sinds de geboorte van Mathias is onze relatie zo een beetje op een laag pitje gezet, ik ben s' avonds altijd zo moe en wil alleen maar slapen of hooguit knuffelen maar hij wil dan andere dingen als je begrijpt wat ik bedoel, maar dat lukt mij echt niet, heb het zelfs eens geprobeert om hem een plezier te doen maar verkramp helemaal...

[sandy]

Sinds de geboorte van ons kindjes cijferen we onszelf ook helemaal weg. Tijd voor een koppel te zijn hebben we niet echt meer.
Begrijp je man dat een beetje dat je niet meer zoveel zin hebt in de "huwelijkse plichten"?

[Dina]

In het begin begreep hij het nog wel maar nu na drie maanden begint hij er stilaan genoeg van te krijgen... Hij kan dat precies niet begrijpen dat ik gewoon geen zin heb... Hij vraagt de laatste tijd veel: waarom niet of zegt: je bent niet meer geïnteresseerd in mij... En ik zeg dan altijd jawel maar ik kan er geen uitleg bij geven hoe het komt dat het mij niets meer zegt... De mensen uit mijn naaste omgeving beginnen mij altijd raarder te bekijken als ik een opmerking over mijn zoon maak. Vooral mijn schoonouders die zeggen altijd: maar zie nu toch eens wat een braaf manneke dat dat is, in het begin werd ik boos als ze dat zeiden maar nu word ik verdrietig en zeg ik niets meer, er komt alleen een lusteloze ja uit...

[sandy]

Ja, je kan dat niet uitleggen waarom je geen zin meer hebt. Ik denk dat het meeste rond vermoeidheid draait. Je bent immers dag en nacht in de weer om je zoontje gelukkig te houden.
Ik begrijp je steeds beter.
En ook, nu kan je gestoord worden, gelijk wanneer je "het" doet en dat maakt het niet altijd onspannend.

[Dina]

Het ergste van al is, dat ik mezelf niet begrijp... Al die tegenstrijdige gevoelens, ik geraak er gewoon niet aan uit... Ben dikwijls eenzaam en zou soms al eens goed willen huilen maar op één of andere manier willen de tranen niet komen, of laat ik ze niet komen omdat ik bang ben dat ik dan niet meer ophou... Ik ben ook bang dat de buitenwereld ook maar iets zou kunnen vermoeden dat ik niet gelukkig ben, omdat ze dan vragen gaan stellen waar ik zelf geen antwoord op weet.

[sandy]

Maar uithuilen zou je mss eens opluchten. Ik denk niet dat je veel bereikt met je tranen in te houden. Ophouden doe je wel ooit eens hoor
En dan zou je man mss een zien hoe erg je in de knoop zit!! Er is bij hem mss net eens zoiets nodig. Als hij elke dag zolang weg is, weet hij helemaal niet wat het is om een ganse dag voor zo'n kleintje te zorgen. Natuurlijk doet hij ook zijn best...

[sandy]

Ik ga morgen verder babbelen Dina.
Ik ga eens mijn bedje opzoeken, morgen moet ik gaan werken.
Morgenavond ben ik er weer. Ik hoop dat je aan wat slaap toekomt vannacht.

[Dina]

Ik ben lichamelijk meer met mijn zoontje bezig (elke dag verzorgen, eten geven enz...) maar mijn vriend ook al is hij er weinig is er meer geestelijk mee bezig... Hij praat er tegen, zo van die lieve dingen, knuffelt hem en is er gewoon lief mee bezig en dan ben ik ontzettend jaloers wat dan kan ik nu net niet... De laatste tijd heb ik het zelfs moeilijk om zijn gehuil aan te horen, zou soms gewoon mijn handen op mijn oren willen houden, ik geraak er geprikkeld door en word ontzettend zenuwachtig... Mijn senseo draait dan ook op volle toeren...
Ik vraag mij gewoon af wat er nu allemaal met mij aan het gebeuren is? Ik ben precies een vreemde voor mijzelf, want ben nu juist het tegenovergestelde van mezelf, hoe raar dit ook mag klinken

[spotje]

Je bent helemaal geen zaag, je verhaal is zeer herkenbaar. Iedereen denkt altijd dat andere mama's superwomen zijn, maar niets is minder waar! Je moet zeker niet schamen om je gevoelens. Hopelijk heb je er iets aan om hier je hart te luchten, en tips te verzamelen... Dat vind ik nu juist fijn aan dit forum.
De eerste weken thuis met Timothy combineerde ik flesvoeding met bv (ttz: afkolven, want hij wou niet bij me drinken). Zo moest ik alle 3 uur afkolven, eten geven, kolver steliseren, flesje maken, flesje geven.... Ik kon dat niet volhouden , ik deed nix anders dan voeden en nog eens voeden, of met voorbereiden ervan.
Dus ik begrijp je, die combi is zeer zwaar.
Vind het spijtig dat je niet wat meer steun krijgt van je vriend

Verder raad ik je aan om naar de ka te gaan en daar te spreken over fv die meer een verzadigingsgevoel geeft.
In timothy's flesje gaat een maatje gaviscon, omdat hij recent ook last heeft van veel teruggeven, soms 2 uur na een voeding, zo van die kleine sliertjes...

Voor zijn eczeem zijn we overgeschakeld naar Soya voeding.

Veel sterkte en moed, en kom hier maar je hartje luchten als je daar behoefte aan hebt, we zijn er hier voor jou

[Katia]

en als het je een steun kan zijn: als je zou zien hoe Kim met Lander omgaat, dan weet je zeker dat het goed komt
(en dan zie ik ze niet eens elke dag he)

[Frieke]

Je verhaal is idd zeer herkenbaar!! Mama-zijn, goeie achtgenote en dan nog eens superwomen voor het huishouden, makkelijk te combineren is het niet!! En van mij is mijn werk daar nog eens bijgekomen.

Maar ik probeer het rustig aan te pakken, want vandaag niet gedaan is, is voor een volgende keer. Gewoon jezelf tot rust brengen. Maar ja, dat klinkt zo simpel, en dat is het natuurlijk niet he...

Veel moed alvast, je geraakt er wel door meid!

[Dina]

Vandaag dan toch maar weer eens naar de kinderarts gegaan... Weer eens een andere geprobeert... Ik moet nu soya voeding gebruiken ipv Nan AR1, ondertussen staan er al 3 verschillende papjes in mijn kast en ben nog maar pas overgeschakeld naar flesvoeding... Ik heb meer het gevoel dat ze me van het kastje naar de muur sturen en dat ze er net zoveel verstand van hebben als ik... Niet veel dus. Ben aan het overwegen om eens naar Gasthuisberg te gaan en hem daar te laten testen zodat ze eindelijk weten waarvan die eczeem komt. Volgens die eerste dokter was het gewoon ruwe huid van het winterweer en moest ik hem wassen en daarna insmeren met Avene en als het niet beterde had ze een voorschrift geschreven voor een zalf met cortizone in... Deze zegt dan weer totaal iets anders, volgens hem moet het na 3 weken beteren met die eczeem. Ben daarna naar mijn ouders geweest en heb daar weer een wagen vol complimentjes over mijn zoon gekregen, hoe braaf hij wel niet is en wat een schatje... Ik word er gewoon gek van, ik kan het gewoon niet meer horen... Altijd hetzelfde en als je dan zegt dat het thuis wat anders is word je bekeken als een slechte moeder... Bij mijn schoonouders is het alleen nog maar erger, van dat babygebrabbel dat ik moet aanhoren, daar zwijg ik gewoon en laat het maar over mij heen gaan. Ik ben gewoon onzichtbaar voor mijn omgeving, niemand die vraagt hoe het met je gaat, of ben ik nu egoïstisch?

[spotje]

Da's idd zo, hier ook. Timothy was heel fel aan het wenen daarjuist en ze waren er weer hé: mss is het dit, mss is het dat, doe eens dit, probeer eens dat, waarom doe je dit niet, waarom heb je dat nog niet gedaan


Goed bedoeld, maar je voelt je precies een slechte mama
Wat we niet zijn, ik niet en jij zeker niet. Omgeving heeft gemakkelijk spreken, en let er eens op, van hun was het zogezegd allemaal 10 keer erger.

[Dina]

Ik ben blij dat we Mathiasje binnenkort naar de creche doen als ik terug ga werken... Af en toe als ik tot 20u moet werken gaat hij naar de grootouders maar dat is toch maar eens de week... Het combineren gaat nu al zo moeilijk, wat gaat het zijn als ik terug ga werken? Ik werk wel maar 28u/week maar ben gemiddeld 2u onderweg met de trein en bus en moet hem dan nog gaan halen uit de creche... Nu ja de laatste tijd is het huishouden dan ook een totale chaos, mijn was om te strijken staat in de keuken een goeie dikke mand, beneden staat nog een hoop was op me te roepen, om dan nog maar te zwijgen van de kuis... Eergisteren was mijn schoonvader (weer) eens op bezoek, en ik zag dat hij met zijn vinger over de tv ging om te zien hoeveel stof er op lag, ik kon echt niks gezegd krijgen, zo verbaasd stond ik... Ik zou het gerust allemaal willen doen hoor, maar de tijd en de zin ontbreekt me... Nu zullen jullie wel denken, de tijd om te pc'en heb je wel maar om die dingen te doen niet... Ja das waar, ik moet eerlijk zijn, dat ik blij ben als ik eens iets anders kan doen, dan alleen maar als werkvrouw dienen... Eens iets voor mezelf

[Kim.D.]

kinderen combineren met werken is moeilijk in het begin, ik had het er ook lastig mee. Ik denk dat Lander al bijna 9 maanden of iets meer was toen ik het terug gewoon begon te worden en een degelijk ritme kon opbouwen.

Maar je bent sterk genoeg ervoor! Het is even doorzetten.

Veel succes.

[sandy]

Ik ben gewoon onzichtbaar voor mijn omgeving, niemand die vraagt hoe het met je gaat, of ben ik nu egoïstisch?

Dat is waar ik me ook altijd aan stoor. Als we op kraamvisite gaan, dan vraag ik altijd hoe het met baby EN met mama is. Het is niet alleen baby die iets moet doorstaan (lees: geboorte), maar ook mama moet hard wennen aan de nieuwe situatie!!

Over de uit werken: je zal in het begin je draai moeten zoeken en durven hulp inroepen van iemand. Mijn ma durft ook wel eens een wasje te strijken voor mij. Soms scheelt dat wel eens wat.
In het begin zal je alles goed moeten organiseren en plannen maar het zal uiteindelijk wel loslopen.

[Dina]

Het heeft al effe nodig gehad eer ik nu mijn draai te pakken had ivm met het huishouden, dus nu met onze baby zal het zeker wel tijd nodig hebben... Ik heb nog een vraagje voor jullie... misschien kunnen jullie mij helpen? Mathiasje is nu bijna 3 maanden en ik heb nog steeds mijn maandstonden niet, is dit normaal? Ben ondertussen volledig gestopt met borstvoeding maar heb nog steeds ontzettend pijn aan mijn borsten... Hebben jullie daar tips voor om dat te verzachten?

[sandy]

Geen tips ivm je pijnlijke borsten: heb altijd flesjes gegeven.
En over je maandstonden nog niet hebben, ik dacht wel dat ik ze na 3 maanden al wel gehad had.
Kun je niet eens bellen naar je gyn?

[Dina]

BRRRR gruwel al aan de gedachte alleen al van weer eens een intiem onderzoek te moeten ondergaan... Toen mijn water gebroken was, heeft mijn gyn mij ook onderzocht en dat was serieus pijnlijk, en na de bevalling nog eens, toen bloedde het zelfs! Ik heb wel al een paar dagen buikpijn precies of ik mijn maandstonden moet krijgen maar nog steeds niets... Niet dat ik ze zo graag wil hoor maar zou ook niet willen dat er iets mis is natuurlijk, want dat kan ik nu wel gerust missen.

[Dagmar]

I.v.m. je pijnlijke borsten en menstruatie: hoelang ben je nu gestopt met borstvoeding en heb je een kolf in huis? Als je last hebt van stuwing wordt nogal eens aangeraden om ofwel je borst nog eens goed te laten leegdrinken, of goed leeg te kolven. Je maandstonden kan wel even duren nadat je gestopt bent met borstvoeding (toch al een aantal keer gelezen dat het een tijdje duurde).

En de roze wolk, ik denk dat er veel meer mama's dan gedacht niet op een roze wolk vertoeven na de geboorte van hun kindje.. Maar er bestaat nog zo een taboe rond, en je moet gelukkig zijn met je kind, en je moet dit, je moet dat,.. Ik hoop dat je je vriend toch duidelijk kan maken hoe zwaar je het hebt.. Zijn er in je vriendenkring geen mama's? Want er is volgens mij heel veel kans dat als je vertelt hoe moeilijk je het hebt, hun verhalen ook wel zullen komen..

[Dina]

Wel met borstvoeding ben ik ongeveer een weekje volledig gestopt... En ja hoor ik heb zeker en kolf dat was makkelijk als ik in het begin eens ergens heen moest, dan kolfde ik een flesje af... Echt pijnlijk is dat amaai en mijn borsten worden daar enorm hard van.

Wel mijn tweelingzus haar kindje is nu 10 maanden oud, maar we zien elkaar niet zo héél veel want we wonen redelijk ver van elkaar en mijn zus is een heel gesloten iemand van karakter.
Voor ik in bevallingsverlof ging was er bij mij op het werk iemand die na haar bevalling een postnatale depressie gekregen heeft en daar is toen veel negatieve reactie opgekomen, dus daaruit blijkt dat het nog steeds op veel onbegrip stuit... Ik vind het spijtig dat het vooral mensen uit mijn naaste omgeving zijn die mij niet begrijpen...

[Katia]

ivm je de pijn aan je borsten...
bel anders eens iemand van LLL op??? (LLL is een borstvoedingsorganisatie)
dan moet je geen intiem onderzoek ondergaan en wie weet weten zij wel een oplossing? (en wees gerust, ze weten veel ik ben zo blij dat ik die ooit heb leren kennen )
Is maar een idee he