Babyforum.be

Hey,

Nu ik mama geworden ben gaat er precies een hele wereld voor me open.
Wat ik dacht niet zo goed te kunnen blijkt veel beter te gaan dan verwacht.
Ik ben gewoon van met kinderen om te gaan (tss de 2.5 en 14 jaar) maar baby's oei oei da's leek me heel wat moeilijker.
Maar toch, ik ben (en schrik wel van mezelf) op momenten dat Nikolaj een echte huilmoment heeft zonder reden; toch de kalmte zelf. Mijn man zegt dat ik het super doe; al vind ik van mezelf dat ik nog heel wat moet leren maar al doende lukt dat wel hé zeggen ze.
Mijn man is niet zo zeker van zichzelf. Hij was in het ziekenhuis echt een goede papa: verversen; knuffels geven, helpen met aanleggen als het niet onmiddellijk lukte...
Nu is hij iets minder zeker. Hij boft altijd maar met mij tegen anderen en geeft aan zichzelf een kleine bijrol. Als ik iets vraag springt hij voor me. Maar bij een huilbui heeft hij het moeilijk om Nikolaj te troosten, als zijn kleertjes niet deftig aangaan zoals hij dat wil, zegt hij: "jij kan da precies toch beter...". Mijn man geeft toe dat ie redelijk nerveus wordt als Nikolaj een huilbui heeft waar er niet direct iets kan aan gedaan worden. Ik leg hem dan uit dat baby's gewoon wel es een huiluurtje hebben. Hij snapt wat ik bedoel maar toch heb ik het gevoel dat mijn man zich liever op de achtergrond zou houden. Liefst van al zou ik niet alles alleen willen doen, ten eerste omdat dat te lastig is en ten tweede: Nikolaj heeft ook nog een papa die hij door en door moet leren kennen. Ik weet dat mijn man absoluut niet lui is, als ik iets vraag doet hij het met plezier. Maar ik vraag me af hoe ik mijn man positief kan betrekken bij Nikolaj zonder dat hij zich zorgen maakt of het wel aan hem ligt dat er iets ne keer minder lukt.

Groetjes Winter ***

Hey Winter

Mijn vriend was de eerste weken ook heel erg onzeker, ik deed dan ook het meeste werk.
Ik heb hem gewoon echt hard betrokken bij alle dingen die ik dan deed bij ons dochtertje.. zoals verversen, badje geven, troosten enz..
Bij het verversen,badje geven enzo.. bleef ik er dan in het begin bij.. en elke keer dat hij dan iets deed.. gaf ik positieve commentaar van `zie je wel dat je het kan, of bij jou word ze toch ook getroost`

Tijdens huilbuien had hij nooit veel geduld, en dat heb ik hem moeten leren door te zeggen dat babytjes huiluurtjes hebben of aandacht vragen, daarom hoeft er perse nog niets mis te zijn!

Ik heb hem gewoon altijd positief gestimuleerd, en nu .. springt ie spontaan recht om ons meisje te helpen

hier ook zo ene zenne

flesje geven en verversen, geen probleem, maar kleertjes aandoen of badje geven, dat waren mijn taken

totdat hij een maand of 2/3 was, en dan ging dat beter
ik denk dat omdat dan het 'kwakke' eraf is, dat ze (de mannen ) zich beter op hun gemak voelen, doordat de baby een beetje steviger is... allé, mijn theorie he

ja idd, omdat ze nog zo klein en fijn zijn en schrik hebben dat ze iets verkeerds doen, vanaf 3 maand zijn ze idd al steviger

Ik ken dat, wanneer Torben zijn huilbuien had, kon ik daar echt niet tegen. Linda bleef (meestal) de kalmte zelf. Dit terwijl ik de kalme ben van de twee. Volgens mij is dat eigen aan moeders .
Hoewel ik veel heb gedaan met Torben heb ik bvb hem maar enkele keren gewassen in die eerste maanden. Ik zag dat mijn vrouw dat tot in de perfectie (of toch bijna) beheerste en dus ging ik ervan uit dat zij dat dan maar beter kon doen.

hier was dat ook zo, dus dat zal wel typisch zijn zeker

Mijn ventje heeft het niet zo voor heel klein babietjes! Voelt zich een beetje machteloos als zo wenen en hij weet niet precies waarom. daarmee....
Hoe ouder ze worden hoe leuker hij het papa-zijn vind! Lekker stoeien en converseren met ons kapoenen

liefs Aicha

en hier ging dat niet anders
Je zou die 2 nu moeten zien

Ik heb hier een kleine uitzondering rondlopen, denk ik
De mijne geeft het badje, ververst pampers, doet kleerkes aan, loopt ermee rond na het flesje of als het kleine ventje last heeft van krampjes, ...
Soms moet ik ons kleintje eens terug eisen

En dan te denken dat hij vorig jaar nog totaal geen papa wou zijn

foutje

Filip was ook heel onzeker hoor met zijn baby's!!!
In bad durfde hij die niet doen: natte baby's zijn glad en er moest maar eens iets gebeuren....
Dus dat was een taak voor mij en zo waren er nog vele...
Mss ligt het gewoon aan het feit dat mannen denken: die hebben dat van nature in zich...
Ik denk dat het gaat beteren eenmaal Nikolaj wat groter is en zich wat meer kan uitdrukken.

ons ventjes ,ze doen goed hun best maar ik vind dat ze zo heel anders kunnen reageren op omstadigheden ,vooral als die armpjes niet vlug genoeg in het pultje raken dan lijkt het net of de mijne verloor al zijn moed, ik vind zelf dat een kindje krijgen een hele ontdekking is ,je kan je wel voorbereiden ,maar als de moment er is .. is het nog helemaal anders ...als je net mama bent ben je misschien wat onzeker ,ik denk dat iedereen dat wel is de eerste weken ,ze zijn oook nog zo klein


ik weet heel zeker dat jullie het goed zullen doen en als ik het wat moeilijker had zij ik bij mijzelf "" in het eerste kunnen ze alleen maar huilen om te laten weten wat ze nodig hebben

Ps ziet er trouwens een heel erg lieveke uit !!

Anneliefje schreef:
En dan te denken dat hij vorig jaar nog totaal geen papa wou zijn

Hihihi ,de wonderen zijn de wereld nog niet uit hé.

Torben verversen en verse kleren aandoen deed (en doe) ik zonder problemen. Het probleem is eerder dat Linda, wanneer ze er op staat te kijken, meteen commentaar heeft op hoe ik het doe. Ik denk dat dat ook veelal een probleem is .

Hihi, misschien is Linda een beetje ongerust en wil ze zeker zijn dat je het wel goed gaat doen.
Als mijn man hier Nikolaj ververst dan piep ik ook even en ik zie dat hij het helemaal anders doet dan ik. Ik geef geen commentaar, gewoon omdat ieder zijn manier van doen heeft. Al heb ik wel al eens mijn hart vastgehouden. Ik denk dat mijn man net zo zal zijn als die paar keer in mijn papa zijn leven toen hij me moest aankleden. Ik ging naar school met een hele regenboog aan kleuren van kleren aan (dus totaal niet passend) en mijn staartjes stonden mega scheef (gelukkig voor mijn man hebben we een jongetje ) Maar mijn mama vond het altijd ontzettend vertederend als ze me kwam halen van school: dan zei ze altijd: "papa heeft zijn best gedaan hé", en knipoogde naar de juf.

Groetjes Winter

Nikolaj is al veel verandert!! Op die foto op je avatar zie je goed dat hij al iets ouder is...

Ik heb hier ook een niet-typisch exemplaar rondlopen, denk ik. Mijn ventje voelde zich van in het begin redelijk op zijn gemak met ons popje en hij heeft misschien wel de meeste badjes gegeven toen ze nog heel klein was. Nu is dat iets minder omdat zijn job wat drukker geworden is.
Hij doet de dingen ook helemaal anders als ik, maar dat zal wel even goed zijn, denk ik dan. En ik zwijg.
Wat misschien kan helpen is om je ventjes eens af en toe een paar uurtjes helemaal alleen hun plan laten trekken? En heel eventjes iets voor jezelf gaan doen...

Aditi

hier hetzelfde hoor!!
mijne man is pas echt met de kleine zich meer beginnen bezig houden als hij er ook meer reactie van kreeg (op maand 2 begon hij al te glimlachen)
daarvoor wist hij niet of het goed was voor ons kleintje. Een kindje leren lezen is blijkbaar moeilijk voor mannen.
Ook met de huilbuien had hij in het begin weinig geduld maar dat is nu geen enkel probleem. Hij weet dat nu dat het onze miatan zijn manier is om duidelijk te maken dat er iets is: moe zijn, etc.

Ik heb hem eens ene keer laten sukkelen met een huilende miatan toen hij nog echt klein was. Mijne man heeft toen alles geprobeerd: verversen van de pamper, mee rondlopen, muziekje opzetten,... Uiteindelijk was hij op van de zenuwen (wel zonder het ons kleintje te laten merken) en bleek onze miatan honger te hebben maar daar had hij niet aangedacht. Maar al doende leert men eh?
Nu weet hem het al wel beter!!

Ziede wel! Bij Beefje is dat ook zo! Ik denk dat de meeste mannen gewoon zicht beter voelen bij iemand die zich al eens kan uiten.
Of als ze zelf moeten instaan voor baby en ze niet anders kunnen en zo leren wat baby "zegt"

ik heb hem van in het begin alles laten doen, badje geven, verversen, omkleden, troosten...
in het begin was hij ook onzeker en zei hij al eens van doe jij dat maar, da gaat vlugger en jij kan da beter.. dan zei ik neen, doe jij maar, ge doet gij da ook goed, en zo is zijn zelfvertrouwen gegroeid, in het begin wou hij wel da'k erbij bleef en alles zei wat en hoe hij het moest doen, en na een 2-tal weken deed hij alles vol zelfvertrouwen!
dus hem gewoon erbij betrekken en zeggen dat hij het ook wel goed doet!
het komt wel in orde hoor!
iedere man is anders en ieder kindje en situatie ook he
succes
grtjs

Hey,

Hier terug even mijn hartje luchten!

Ik voel me niet zo goed de laatste dagen.
Er wordt aan alle kanten aan me getrokken: Mijn ouders willen dat we eerst naar hun gaan met Nikolaj en mijn schoonouders zijn per ongeluk voor geweest door ons uit te nodigen voor het sinterklaas feestje.
Gevolg mijn ma kwaad en mijn man had geen zin om heel het weekend op te offeren om eerst naar die en dan naar die te gaan.
Mijn man zaagt dat we niets meer kunnen doen door de baby, ne keer samen weggaan met hem erbij (omdat ik bv geef)
Mijn man kijkt er ook niet echt achter, Nikolaj. Ik moet het hier allemaal alleen doen (ben wel nog thuis dus moet nog niet gaan werken, hij wel natuurlijk)
Pffff

Sorry voor het gezaag.
Liefs Winter

meiske toch ,hebt het een beetje lastig ?

wat dat betreft van sinterklaas... trekt u dat niet te veel aan .. ouders en schoonouders willen natuurlijk graag om ter eerst dat kleintje vertroetelen met cadeautjes...(t was hier niet beter ,ik kreeg daar ook kommentaar van van mijn moeder ....(t was dan van "oh ,en ik dacht dat ge eerst bij mij ging komen "Heb toen gezegd de eerste die het vroeg ,geeft voorrang "((en volgend jaar zal ze wel maken dat ze het eerder vraagt dan deze keer ))Want al dat gesleur van wie eerst ,dat kunde nu ook missen als kiespijn, als je nog maar zo lang moeder bent ,misschien zit je er ook een beetje door ...dat is goed te begrijpen .
En wat je ventje betreft ,hij moet weten waar hij aan begonnen is he,het veranderd drastisch je leven een kindje ,voor jouw is het ook een aan passing ,
je kan nog wel een keertje weggaan ,maar als ze zo klein zijn moet je ook alles voorzien ,dat je alles meehebt ,en dan is het soms nog niet alles
(MAAR DAT BETERD)
En als laatste wil ik nog zeggen , het wil niet zeggen omdat jij thuis bent en hij gaat werken ,dat hij daarom s'avond eens niet wat kan overnemen ...(door er even mee bezig te zijn ,wordt zijn band met het kindje ook sterker),dat moet daarom niet lang zijn ..maar dan kan je tenminste je gedachten ook eens verzetten ...
Als je je heel de tijd niet goed voelt en niet goed in je vel zit ... is dat voor jouw ook lastig ...

gr en stort maar nu en dan eens je hartje uit ,dat lucht op!!

hey winter,

ik herken je verhaal wel een beetje en geloof me dat betert wel, zeker als je man ook meer interactie zal hebben met nikolaj als die wat ouder wordt.
Mijne man had dat met miatan ook, als dat nog een plat boeleke was, wist hem niet wat hij ermee moest aanvangen.

Ik doe hier nog steeds het meeste maar af en toe bijt ik op mijn tanden en dan laat ik hem met zachte dwang voor onze miatan zorgen. Nu vindt hem dat ook plezanter omdat onze miatan op hem reageert en lacht en doet. Hij kan er nu ook mee spelen als hem in bad zit. Als hem kleiner was dan wist hem niet goed of hem wel goed deed.

Maar het is best vermoeiend eh? Alles op jezelf moeten nemen?
Probeer evt toch eens te kijken voor er even met jullie tweetjes tussenuit te gaan. je kan evt afkolven. Je moet het natuurlijk wel zien zitten. Wij brachten onze miatan even naar mijn ouders als we rap naar de cinema wilden (die wonen daar in de buurt) dan waren we max 2,5 uurtjes zonder hem en dat deed in het begin raar maar toch ook wel deugd om er eventjes tussenuit te zijn.

Hey,

Vandaag kwam kraamhulp langs en heb gevraagd hoe dat allemaal zit met afkolven.
Ik heb Nikolaj deze namddag aan 1 kant laten drinken en toen ie gedaan had de andere kant afgekolfd. In een mum van tijd had ik 50 ml. Die ik dan toen ie weer honger had gegeven heb in een flesje (van Difrax) Hij heeft het helemaal leeggedronken, dus dat afkolven zal wel geen probleem zijn denk ik.
Vandaag is Nikolaj wel wat overstuur. Maar da was al voor ik het flesje gaf.
Hij zat hier rustig bij me in zijn wipstoeltje en toen ik moest niezen schrok ie en begon hard te wenen. Het dutske.
Ik ben mss vanbinnen wat opgefokt op dit moment en mss voelt ie dat wel.
Groetjes Winter

ja ,kindjes voelen dat goed aan ,als je zelf een beetje onrustig bent ..