Babyforum.be

Hallo,

Vorige maand, 26 januari, ben ik met spoed geopereerd aan een bbz. Na 4 dagen van twijfel en bezorgdheid was er een einde gekomen aan de hoop die we toch koesterden om ons zoontje een broertje of zusje te geven. In het begin was ik blij dat ik het er levend vanaf had gebracht, want de gynaecoloog vertelde me dat het niets te vroeg was dat ik geopereerd werd.

Maar nu voel ik me zo leeg! In principe zou ik onmiddellijk terug mogen beginnen aan een tweede maar mentaal kan ik het nog niet. Ergens zit ik te hunkeren naar een nieuwe zwangerschap maar er is ook zoveel angst!

Aangezien de kans op herhaling 1 op 4 is, ben ik zo bang om er opnieuw voor te gaan. De pijn om mijn vruchtje is geweken (ik was nog maar 6 weken zwanger), maar de onwetendheid of ik ooit nog een kindje in mijn buik ga voelen, is zo erg!!!!!

Gisteren waren we in een taverne en zaten aan een tafel met 4 stoelen, toen mijn zoontje plots zei: Mama, papa, daar is nog plaats voor iemand!!

We keken naar elkaar en voelde de pijn van de ander.

Heeft er nog iemand dit meegemaakt?

Kelly
Mama van Lars (3,5 jaar)

Ik heb er geen ervaring mee...maar ik wens je wel heel veel sterkte met het verlies...hou de moed erin

Ik kan me voorstellen dat het heel moeilijk is voor jullie!
Veel sterkte met het verwerken van het verlies en veel moed toegewenst voor de toekomst!

Jee, ik hoop dat jullie er samen uitraken.
Dat moet wel even slikken geweest zijn.
Geef de hoop niet op, wie weet wat er in de toekomst nog gaat gebeuren...

Hey.

Ik wil je veel moed en sterkte toewensen.

groetjes

Veel sterkte!

Ik kan je gevoelens begrijpen.
En zoals er dikwijls gezegd wordt: tijd heelt ...

Groetjes,

Hoi Kelly,

Ik weet waar je over spreekt. Mijn eerste zwangerschap was ook buitenbaarmoederlijk. Heb het geluk gehad dat men er op tijd bij was en men geen eileiders heeft moeten wegnemen (een vriendin van mij had dit voor). We hebben het eerst moeten verwerken en zijn er daarna terug voor gegaan. Toen ik daarna terug zwanger was weet ik nog dat er een pak van mijn hart ging toen we naar de gyn. gingen en we zagen dat alles inorde was. Na de geboorte van ons Luna had ik een miskraam (spontaan) en daarna werd ons Isis geboren, ook bij deze zwangerschap is het toch altijd bang afwachten tot de eerste echo. Na de geboorte van Isis werd ik terug zwanger, maar ook deze keer eindigde dit in een spontane miskraam. Maar we hielden er de moed in en zie hier, ik ben terug zwanger van onze derde spruit. Nu is het nog wel even bang afwachten, want ik moet maandag voor de eerste keer een echo laten maken, maar we hebben er veel vertrouwen in.
Ik kan je alleen zeggen, laat alles eerst goed bezinken en laat de moed niet zakken. Vooral er over praten heeft bij mij heel veel geholpen zowel met mijn partner als met familie en hier op het forum natuurlijk.
Hier vindt je altijd een luisterend oor.


Veel sterkte gewenst

Groetjes Petrake