En dan...

beagle · Bericht door **beagle** » 13 mar 2006, 07:49

Hoi allemaal,

even mijn verhaaltje en frustraties neerschrijven.

Zoals ik enige tijd geleden al ben komen melden, heb ik een miskraam gehad op 12 wkn.
Ik dacht dat ik er ondertussen mee overweg kon, dat de gevoelens geluwd waren.

Vrijdag heeft een goede vriendin me vertelt dat ze zwanger is.
Sinds dat moment ga ik door een hel. Ik wist dat dit ooit ging gebeuren en dacht dat ik er op voorbereid was, toch niet dus...
Heb als een klein kind een hele nacht liggen huilen, mezelf in slaap geweend, terug opgestaan en terug begonnen.
Ik kan er niet over praten, want dan barst ik terug in tranen uit.
Het doet zo'n pijn. Zou het liefst van de aardbol willen verdwijnen!

Ik weet niet meer wat ik er aan kan doen. Misschien moet ik maar eens op zoek gaan naar professionele hulp, want hier kan ik echt niet mee om.
Ook mijn omgeving weet niet hoe ze moeten reageren, wat begrijpelijk is, maar mij kwetst het verschrikkelijk dat ik niet bij hen terecht kan voor de juiste woorden en troost...

Ik begrijp het niet van mezelf, ik heb altijd gedacht sterk genoeg te zijn ...

Bedankt om te 'luisteren'

sandy · Bericht door **sandy** » 13 mar 2006, 08:20

Moest het echt te lang aanslepen zou ik desnoods een psy durven opzoeken.
Je moet echt opletten dat je hierdoor niet in een depressie valt, want dan ben je nog verder van huis.
Hier kan je natuurlijk ook altijd terecht, maar typen is toch iets heel anders dan praten, hÃƒÂ©?
Want zolang je je niet over je droefste gevoelens hebt kunnen zetten, zal je ook niet verder kunnen.
Ik wens je veel sterkte en laat ons nog iets weten, hÃƒÂ©???

Annubis · Bericht door **Annubis** » 13 mar 2006, 10:10

ja als je zelf vind dat je misschien hulp nodig hebt dan zou ik toch ook die stap zetten . het is voor jezelf niet leuk dat je zo verscheurd word door die gevoelens. ik hoop dat je snel erbovenop komt .

Saartje · Bericht door **Saartje** » 13 mar 2006, 12:46

Ik kan me helemaal vinden in jou verhaal. Een vriendin van mij had net een miskraam gehad voor ik zwanger bleek te zijn. Maar die zwangerschap draaide ook uit op een miskraam. We konden onze gevoelens delen, er samen over praten... Maar dan na een paar weken bleek zij terug zwanger te zijn. Ik voelde me plots heel alleen, heel jaloers, ... Ik wilde niet meer met haar praten, ik kon niet luisteren naar haar gevoelens, want zij was gelukkig met haar zwangerschap en ik had niets meer. Ik ben dan 2 maal bij een psychologe geweest, omdat het mij teveel werd. En dat hielp echt, erover praten met een 'vreemde'. Maar dan ben ik ook terug zwanger geraakt en had ik geen behoefte meer om naar die psychologe te gaan.
En nu is mijn vriendin vorige week bevallen. 2 maanden voor mijn uitgerekende datum. Ik voel nu ook wel een gevoel van jaloersheid, omdat zij me voor is, dat zij eerder haar klein wondertje kan verwelkomen. Maar dat zal wel een normaal gevoel zijn denk ik.
Ik denk dat je eerst voor jezelf moet uitmaken of je die hulp echt nodig hebt en of je gevoelens van voorbijgaande aard zijn of je echt constant bezig houden. De stap naar een psychologe lijkt groot, maar dat is echt niet zo, het kan je echt enorm vooruit helpen.
hopelijk heb je iets gehad aan mijn lange uitleg. Ik wens je veel sterkte en hoop dat je je snel weer beter kan voelen.

beagle · Bericht door **beagle** » 13 mar 2006, 12:56

Bedankt voor de reacties, het doet deugd

Saartje,
Hoe wist je dat je toe was aan hulp? Hoe heb je de psychologe gekozen?

Ik besef nu dat het me alleen niet gaat lukken.
Mijn man kan mijn verhalen wel aanhoren, maar zijn reacties blijven uit. Waarschijnlijk weet hij ook niet hoe hierop te reageren.
Bij anderen kan ik niet terecht, want alles wordt geminimaliseerd.

Ik heb veel contact met mijn vriendin, en ze probeert er ook zoveel mogelijk rekening mee te houden, maar ik kan niet van haar verwachten dat zij gaat zwijgen over haar zwangerschap en minder gelukkig zal zijn.

Saartje · Bericht door **Saartje** » 13 mar 2006, 13:07

Tja hoe wist ik dat? Ik had het gevoel dat ik er met niemand over kon praten. Hetzelfde zoals bij jou, ik wilde met mijn vriend praten over mijn gevoelens, maar hij wist niet wat te zeggen, hij reageerde niet echt op mijn gevoelens. Waardoor ik dan weer het gevoel kreeg dat hij niet naar mij wilde luisteren, dat het hem niet interesseerde en hij niet erg vond wat er gebeurd was.
Ik had geen zin om terug te gaan werken. Ik ben dan bij de dokter geweest en hij heeft me dan aangeraden om minstens 2 maanden thuis te blijven en om er met iemand over te gaan praten, zodat ik niet bleef zitten met die gevoelens, want dat zou het alleen maar erger maken.
Hij heeft me dan een psychologe aangeraden en me doorverwezen. Ik heb er zeker geen spijt van, integendeel, ik heb er vanalles uit geleerd, ook over mezelf.
Ik zou als ik van jou was eventueel contact opnemen met de huisarts en die zal je dan mss wel doorverwijzen.

beagle · Bericht door **beagle** » 13 mar 2006, 14:14

Bedankt,
Ik ga straks naar de HA.
Hopelijk reageert ie een beetje ok.

Frieke · Bericht door **Frieke** » 14 mar 2006, 10:53

Ik vind het een heel goed gedacht om naar een psycholoog te gaan. Want dit is alleen heel moeilijk te verwerken, en zij kunnen je daarbij helpen zodat je weer een nieuwe start kunt nemen. veel succes en moed!

jenniferv · Bericht door **jenniferv** » 14 mar 2006, 12:54

hey,

Dat is de eerste stap, die kunnen je idd. beter helpen. Sterkte en veel moed om verder te gaan.

Molly · Bericht door **Molly** » 15 mar 2006, 21:01

Zou ook naar een vertrouwenspersoon gaan.. evt een psycholoog...
Mss kan je op zoek gaan naar een praatgroep.

Wens je enorm veel sterkte en 'k hoop dat je snel gelukkig mag worden!