Heb 3 kinderen,waar alles prima mee gaat.
Kortom heb dus alles om gelukkig te zijn,maar toch knaagt er iets.
Daarnet stond ik in de kamer van de jongste,keek eens rond en moest concluderen dat die babyspullen,peuterspeeltjes,kleine minikleertjes enz... , dat dit de laatste keer is.
Dat ik geen babytje meer zal dragen,dat kan ik zo heel moeilijk vatten.
Die minikleertjes en babyspeeltjes zitten nu in een doos,klaar om te verkopen of om aan mijn zus te geven als zij die wil.
Ik denk echt met heimwee terrug aan die babyperiode.
Hoe ik 15 maand geleden mijn zoon hier stond aan te kleden en te verzorgen.
En nu zit hij op z'n kussen en geeft al zelf zijn armpjes aan mij om in z'n jasje aan te doen.
Geeft hij zelf zijn kousjes aan om aan te doen.
Ik troost mij nu met de gedachte dat mijn zus in november bevalt van haar tweede.
Aan de baby's die nog geboren gaan worden van mijn schoonzussen.
Ik troost mij met de gedachte dat ik die baby's dan eens goed ga knuffelen,want zelf zal ik er geen meer krijgen om te knuffelen en te troosten.
Daarom ook dat ik aan iedere pas bevallen mama de raad geef om er zo veel mogelijk van te genieten.
Want voor je het weet zetten ze hun eerste stapje,gaan ze naar school...
Goh,wat mis ik de tijd toen ze nog zo kleintjes waren.
