Twijfels
Moderators:Welcome, Moderators
Hallo allemaal
zit eigenlijk met een knoop die ik niet meer los krijg
19-12-05 heb ik na 12 weken zws een miskraam gehad.
Hierna zeiden we dat we wel terug wilden proberen, maar dat we er geen druk achter zouden zetten.
Ondertussen zijn we bijna 2 maanden verder en mijn 'kinderwens' lijkt af te zwakken. 't Is te zeggen: ik twijfel zo hard. Kan ik het wel aan? Neem dat het terug misloopt?
Langs de andere kant wil ik doodgraag opnieuw het zwangere gevoel terug en wil ik een kind van ons, in mijn armen houden.
Iemand die dit begrijpt? Of misschien met dezelfde vragen zit?
Groetjes
zit eigenlijk met een knoop die ik niet meer los krijg
19-12-05 heb ik na 12 weken zws een miskraam gehad.
Hierna zeiden we dat we wel terug wilden proberen, maar dat we er geen druk achter zouden zetten.
Ondertussen zijn we bijna 2 maanden verder en mijn 'kinderwens' lijkt af te zwakken. 't Is te zeggen: ik twijfel zo hard. Kan ik het wel aan? Neem dat het terug misloopt?
Langs de andere kant wil ik doodgraag opnieuw het zwangere gevoel terug en wil ik een kind van ons, in mijn armen houden.
Iemand die dit begrijpt? Of misschien met dezelfde vragen zit?
Groetjes
Ik begrijp je helemaal! Nadat ik een miskraam had was mijn kinderwens opeens ook minder sterk aanwezig, ik was zelfs van plan om terug de pil te nemen, maar dan toch onverwacht weer zwanger geworden 2 maanden na die miskraam.
En ja, je blijft ongerust en bij mij was dat niet alleen de eerste 12 weken. Ik wist het pas toen ik al 7 weken ver was en dus al vrij ver, maar die overige 5 weken leken héél lang te duren, gewoon omdat ik me altijd zo ongerust voelde. Die eerste keer de hartslag horen, het kindje zien, ... deed me niet veel, omdat ik toch dacht dat het nog mis zou gaan.
En nu nog steeds, ook al ben ik 25 weken ver, maak ik me nog zorgen, denk ik elke dag dat er nog iets mis kan gaan. Erg he.
Ik ga pas gerust zijn als ik ons kleintje in mijn armen heb. En echt waar, ik kijk er enorm erg naar uit!!!
Maar dat je met zulke vragen zit is dus volkomen normaal denk ik. Een vriendin van mij had 2 maanden voor mij ook een miskraam gehad en ook zij is nu opnieuw zwanger en moet bevallen eind maart. Maar ze heeft zich ook voortdurend zorgen gemaakt en zal ook pas gerust zijn als haar kleintje er is!
Ik zou zeggen: volg gewoon je hart! Het lukt je wel hoor!
Groetjes
En ja, je blijft ongerust en bij mij was dat niet alleen de eerste 12 weken. Ik wist het pas toen ik al 7 weken ver was en dus al vrij ver, maar die overige 5 weken leken héél lang te duren, gewoon omdat ik me altijd zo ongerust voelde. Die eerste keer de hartslag horen, het kindje zien, ... deed me niet veel, omdat ik toch dacht dat het nog mis zou gaan.
En nu nog steeds, ook al ben ik 25 weken ver, maak ik me nog zorgen, denk ik elke dag dat er nog iets mis kan gaan. Erg he.
Ik ga pas gerust zijn als ik ons kleintje in mijn armen heb. En echt waar, ik kijk er enorm erg naar uit!!!
Maar dat je met zulke vragen zit is dus volkomen normaal denk ik. Een vriendin van mij had 2 maanden voor mij ook een miskraam gehad en ook zij is nu opnieuw zwanger en moet bevallen eind maart. Maar ze heeft zich ook voortdurend zorgen gemaakt en zal ook pas gerust zijn als haar kleintje er is!
Ik zou zeggen: volg gewoon je hart! Het lukt je wel hoor!
Groetjes
Bedankt allemaal voor de snelle reacties!
Het is allemaal zo dubbel. Zoals Saartje zegt, ik ben er ook over na aan het denken om terug de pil te nemen. Maar langs de andere kant wil ik dan weer niet, omdat ik dan 'zeker' ben dat er geen kindje zal komen.
En dan die reacties van mensen die het 'goed bedoelen': je bent nog jong, wacht nog maar eventjes, volgende keer beter...
Misschien voelt het allemaal zo negatief, omdat we ons de eerste keer volledig in de zws gestort hadden?
Ben vandaag heel erg in de war... ik zal het maar op mijn hormonen steken hé
Het is allemaal zo dubbel. Zoals Saartje zegt, ik ben er ook over na aan het denken om terug de pil te nemen. Maar langs de andere kant wil ik dan weer niet, omdat ik dan 'zeker' ben dat er geen kindje zal komen.
En dan die reacties van mensen die het 'goed bedoelen': je bent nog jong, wacht nog maar eventjes, volgende keer beter...
Misschien voelt het allemaal zo negatief, omdat we ons de eerste keer volledig in de zws gestort hadden?
Ben vandaag heel erg in de war... ik zal het maar op mijn hormonen steken hé