Een gedicht: mannen over de bevalling....
Geplaatst: 25 jun 2007, 20:53
Mannen over de bevalling. Hou op.
Nog nooit maakte ik zoiets vreselijks mee als
de geboorte van mijn zoon.
De pijn van Jacqueline,
de nuchterheid van de dokter,
de hardheid van de kraamvrouw,
de volledige nutteloosheid van mijn aanwezigheid.
En dan de overtuiging dat het mis was toen
er een paars paasei tevoorschijn kwam,
waaraan niets een teken van leven vertoonde.
Vlak na de geboorte te moeten kiezen tussen je
vrouw of die kleine herrieschopper die je al
9 maanden afhoudt van een 'normaal' contact
met je vrouw. Toch loop je achter die kleine
aan. Je laat je vrouw huilend bij de dokter
achter die begint te hechten alsof er niets
is gebeurd, alsof de wereld een minuut geleden
niet volledig en definitief is veranderd.
En dan kijk je hem voor het eerst aan. In
zijn krijsende gezicht is het alsof je toch
iets bekends ziet, of je verbeeldt je dat je
toch iets bekends ziet, of je wilt iets
bekends zien.
Mannen die over hun kind praten. Hou op.
Je belt eerst je schoonouders.
Met veel moeite heb je een naam. Een van de
drie die er nog over waren van die 9.384.221.
Je spreekt hem voor het eerst uit tegen je
schoonmoeder. Tegelijkertijd zie je het hoofd
van die kleine die aan die veel te grote
tepel probeert te sabbelen, en je weet, dat
is zijn naam helemaal niet. Veel te bedacht,
veel te jaren 90, veel te niet van jou.
Je legt de telefoon neer en zegt tegen
elkaar: "Hij moet gewoon Harry heten"
(1 van die andere 3) " Harry Kees".
Je kijkt elkaar en hem aan en weet dat
hij zo heet en niet die bedachte naam die je
net aan je schoonouders had verteld. Je pakt
de telefoon en hebt geen idee hoe je ze dat
moet uitleggen. Maar het moet. En dus lukt het.
Want hij heet Harry.
Hij is Harry.
Alsof hij er al jaren was.
En al jaren Harry heette.
Harry Kees.
Mannen die over de bevalling praten. Hou op.
En dan zit je in de auto.
Je belt een vriend die het al een paar keer
heeft meegemaakt.Die reageert met
gefeliciteerd en hoe is het met Jacqueline?'.
Welgemeend, geinteresseerd en terecht.
Toch voel je veel meer dan dat.
Thuis pak je bier en belt je moeder.
Zij voelt het bijna net zoals jij. En ook
weer helemaal niet. Maar ze luistert.
Ze luistert zoals alleen een moeder kan
luisteren naar een zoon van wie net de vrouw
is bevallen van een zoon die Harry moest heten.
Harry Kees.
Je zit een half uur met haar aan de telefoon.
Dan voel je dat je dronken wordt.
Van een paar blikkies.
De volgende dag kom je in het ziekenhuis.
Je schrikt.
Het blijkt dat je vrouw je zoon al veel
langer kent dan jij.
Ze hebben iets samen.
Ze kijken je samen aan, lachen je bijna samen uit,
en vinden je samen zielig.
Dan mag je hem even vasthouden.
Zoals je vroeger het stuur van de auto van je vader vast mocht houden als
die stilstond.
Als je hem aan haar teruggeeft ben je
opgelucht en vraag je je af waar en wanneer
zij dat allemaal geleerd heeft.
Dat omgaan met jouw zoon.
Mannen die de bevalling praten. Hou alsjeblieft op.
Na 8 dagen komen ze thuis.
Er is geen kraamhulp.
Je begrijpt niet hoe je het ooit moet redden
zonder 3 gynaecologen,
5 gymnastiekzusters,
8 kraamverzorgsters
en
eindeloos veel zusters en broeders
die alles voor haar en hem doen.
De eerste paar dagen en nachten ben jij ze
alle 60 in 1.
Maar dan blijkt zij plotseling moeder
geworden te zijn. En met een eeuwigdurende
kracht en een in eeuwen opgebouwde en
doorgegeven kennis,
wetenschap en intuitie
begint ze te moederen en blijft je verbazen.
Naast al jouw goedbedoelde gemoeder is zij
toch steeds het moederst.
Toch moet je nog even de was ophangen.
Omdat je de was pas 's avonds hebt kunnen
doen moet die 's nacht buiten drogen.
Je kruisigt de truien en overhemden en denkt
voorzichtig aan een tijd dat je nog wilde haren had.
Je ziet jezelf dwijlen
door de straten van de stad.
Slempen in de kroegen met aan iedere hand
een vrouw.
Mijmerend loop je van de waslijn door
de schemer terug naar het huis.
Je draait je nog een keer om
en kijkt naar de in de wind wapperende kleren.
Daar zie je het kleine rompertje hangen.
Dat kleine rompertje voor een baby
van een week.
Je loopt terug,
pakt het van de waslijn
en neemt het weer mee naar binnen.
Je hangt het in de hal.
Binnen.
Want je vindt het zielig.
Zo'n klein rompertje,
een hele nacht,
alleen,
buiten in het donker.
En pas dan besef je het.
Het wordt nooit meer zoals het was.
Je bent vader
Ik heb het al een paar keer gelezen en vond het zo'n mooi einde!!
Of hoe mooi het is papa te worden (geldt voor mama's ook natuurlijk...)
Nog nooit maakte ik zoiets vreselijks mee als
de geboorte van mijn zoon.
De pijn van Jacqueline,
de nuchterheid van de dokter,
de hardheid van de kraamvrouw,
de volledige nutteloosheid van mijn aanwezigheid.
En dan de overtuiging dat het mis was toen
er een paars paasei tevoorschijn kwam,
waaraan niets een teken van leven vertoonde.
Vlak na de geboorte te moeten kiezen tussen je
vrouw of die kleine herrieschopper die je al
9 maanden afhoudt van een 'normaal' contact
met je vrouw. Toch loop je achter die kleine
aan. Je laat je vrouw huilend bij de dokter
achter die begint te hechten alsof er niets
is gebeurd, alsof de wereld een minuut geleden
niet volledig en definitief is veranderd.
En dan kijk je hem voor het eerst aan. In
zijn krijsende gezicht is het alsof je toch
iets bekends ziet, of je verbeeldt je dat je
toch iets bekends ziet, of je wilt iets
bekends zien.
Mannen die over hun kind praten. Hou op.
Je belt eerst je schoonouders.
Met veel moeite heb je een naam. Een van de
drie die er nog over waren van die 9.384.221.
Je spreekt hem voor het eerst uit tegen je
schoonmoeder. Tegelijkertijd zie je het hoofd
van die kleine die aan die veel te grote
tepel probeert te sabbelen, en je weet, dat
is zijn naam helemaal niet. Veel te bedacht,
veel te jaren 90, veel te niet van jou.
Je legt de telefoon neer en zegt tegen
elkaar: "Hij moet gewoon Harry heten"
(1 van die andere 3) " Harry Kees".
Je kijkt elkaar en hem aan en weet dat
hij zo heet en niet die bedachte naam die je
net aan je schoonouders had verteld. Je pakt
de telefoon en hebt geen idee hoe je ze dat
moet uitleggen. Maar het moet. En dus lukt het.
Want hij heet Harry.
Hij is Harry.
Alsof hij er al jaren was.
En al jaren Harry heette.
Harry Kees.
Mannen die over de bevalling praten. Hou op.
En dan zit je in de auto.
Je belt een vriend die het al een paar keer
heeft meegemaakt.Die reageert met
gefeliciteerd en hoe is het met Jacqueline?'.
Welgemeend, geinteresseerd en terecht.
Toch voel je veel meer dan dat.
Thuis pak je bier en belt je moeder.
Zij voelt het bijna net zoals jij. En ook
weer helemaal niet. Maar ze luistert.
Ze luistert zoals alleen een moeder kan
luisteren naar een zoon van wie net de vrouw
is bevallen van een zoon die Harry moest heten.
Harry Kees.
Je zit een half uur met haar aan de telefoon.
Dan voel je dat je dronken wordt.
Van een paar blikkies.
De volgende dag kom je in het ziekenhuis.
Je schrikt.
Het blijkt dat je vrouw je zoon al veel
langer kent dan jij.
Ze hebben iets samen.
Ze kijken je samen aan, lachen je bijna samen uit,
en vinden je samen zielig.
Dan mag je hem even vasthouden.
Zoals je vroeger het stuur van de auto van je vader vast mocht houden als
die stilstond.
Als je hem aan haar teruggeeft ben je
opgelucht en vraag je je af waar en wanneer
zij dat allemaal geleerd heeft.
Dat omgaan met jouw zoon.
Mannen die de bevalling praten. Hou alsjeblieft op.
Na 8 dagen komen ze thuis.
Er is geen kraamhulp.
Je begrijpt niet hoe je het ooit moet redden
zonder 3 gynaecologen,
5 gymnastiekzusters,
8 kraamverzorgsters
en
eindeloos veel zusters en broeders
die alles voor haar en hem doen.
De eerste paar dagen en nachten ben jij ze
alle 60 in 1.
Maar dan blijkt zij plotseling moeder
geworden te zijn. En met een eeuwigdurende
kracht en een in eeuwen opgebouwde en
doorgegeven kennis,
wetenschap en intuitie
begint ze te moederen en blijft je verbazen.
Naast al jouw goedbedoelde gemoeder is zij
toch steeds het moederst.
Toch moet je nog even de was ophangen.
Omdat je de was pas 's avonds hebt kunnen
doen moet die 's nacht buiten drogen.
Je kruisigt de truien en overhemden en denkt
voorzichtig aan een tijd dat je nog wilde haren had.
Je ziet jezelf dwijlen
door de straten van de stad.
Slempen in de kroegen met aan iedere hand
een vrouw.
Mijmerend loop je van de waslijn door
de schemer terug naar het huis.
Je draait je nog een keer om
en kijkt naar de in de wind wapperende kleren.
Daar zie je het kleine rompertje hangen.
Dat kleine rompertje voor een baby
van een week.
Je loopt terug,
pakt het van de waslijn
en neemt het weer mee naar binnen.
Je hangt het in de hal.
Binnen.
Want je vindt het zielig.
Zo'n klein rompertje,
een hele nacht,
alleen,
buiten in het donker.
En pas dan besef je het.
Het wordt nooit meer zoals het was.
Je bent vader
Ik heb het al een paar keer gelezen en vond het zo'n mooi einde!!
Of hoe mooi het is papa te worden (geldt voor mama's ook natuurlijk...)
)
)
ik vind het mooi, maar ik vind mezelf er niet in terug
