Ik las toevallig onderstaand verhaal op 't internet. Ik werd er eventjes stil van En weet ook niet wat ik er van moet denken. Ik wou dit toch eventjes op dit forum zetten. Is echt een verhaal met veel emotie, en over een heel gevoelig onderwerp.
"Inge Verhelst had tijdens haar zwangerschap met haar man en gynaecologe al afgesproken dat ze nooit een ernstig gehandicapt kind op de wereld zou zetten. Toch gebeurde het. Omdat de dokters het wilden. ,,Schoften, dat zijn ze voor mij!''
ACHTTIEN maanden geleden ben ik na een vermoeiende maar normale zwangerschap op een probleemloze manier bevallen van ons tweede kindje, in een regionaal ziekenhuis. Er was geen reden tot ongerustheid, noch tijdens de zwangerschap of de bevalling. Mijn dochter zag bij de geboorte grauw-paars en bewoog amper. Maar na wat stimulatie begon ze te ademen en leek alles in orde.
Op haar tweede levensdag zag het er echter minder goed uit. Echt wakker hadden we ze nog niet gezien en drinken deed ze ook al niet. Nadat ze een beetje had overgegeven aspireerde de vroedvrouw haar, ervan uitgaande dat dat de oplossing zou zijn voor haar ontbrekende eetlust. Mijn kind werd onmiddellijk naar de neonatale afdeling gebracht. Ze was erg slapjes en was al een paar keer gestopt met ademen. De kinderarts adviseerde me om haar nogmaals aan de borst te leggen want ,,huidcontact kan wonderen doen''. Mijn dochter werd van de bewakingsapparatuur gehaald en in mijn armen gelegd. Bij mij is ze dan nog eens gestopt met ademen. Ze moest opnieuw geschud en gestimuleerd worden om haar ademhaling op gang te brengen
Op dag drie werd mijn dochter overgebracht naar een universitair ziekenhuis omdat men ,,de bewaking van ons kind niet meer kon waarborgen''. Ik wist instinctief dat het er voor ons kindje niet goed uitzag.
Ik was natuurlijk in paniek, maar drukte de kinderarts van het regionale ziekenhuis op het hart dat men onze dochter niet tegen elke prijs moest redden als uit onderzoek zou blijken dat ze ernstige problemen zou hebben en... gehandicapt zou zijn. Daar keek men van op.
Tijdens mijn zwangerschap had ik immers al met mijn gynaecologe afgesproken dat ik mijn zwangerschap zou onderbreken als mijn kind een ernstige handicap zou hebben. De gynaecologe reageerde daar zeer liberaal op en onderschreef mijn standpunt dat ik géén gehandicapte op deze wereld zou zetten. Die gewetensoefening hadden mijn man en ik al gemaakt.
In het universitair ziekenhuis dan lag onze dochter in een hightech couveuse en in elke lichaamsopening zat wel een buisje of ,,sondeke'' of ,,katheterke''. Alsof die verkleinwoordjes het allemaal minder erg maakten. Eén ding was overduidelijk: zonder die apparatuur ging ons kindje het niet halen.
Op dag vier viel het verdict. Hersenbloedingen, trombose, veel water tussen hersenen en schedel én onherstelbare hersenletsels als gevolg van de verschillende apneus. We vroegen uiteraard wat dat allemaal concreet betekende voor háár leven en de prognoses waren niet fraai. We benadrukten nogmaals dat wij ons kindje dit leven niet wilden aandoen en dat wij als ouder haar boodschap duidelijk hadden begrepen en haar daarin wilde steunen. Met andere woorden: wij wilden dat ze stopten met de behandeling. ,,Dat kon nog niet'', want we moesten toch nog wachten op de beelden van de MR-scan die alles duidelijk zouden maken. Dat onderzoek heeft zes dagen op zich laten wachten wegens 'geen plaats'.
Tegen wie het ook maar horen wou, van hulpverpleger tot diensthoofd, hebben we gevraagd om ons kind de rust te geven waar het naar verlangde. Maar niemand had daar oren naar. Machteloos heb ik moeten toezien hoe onze dochter werd 'gered'. Elke dag een buisje minder en dan, op een dag, werd ze van de beademing afgehaald. The point of no return was voorbij. Ze was er voor altijd. Het leven was haar letterlijk door de strot geramd.
Zin of geen zin, leven zou ze en moest ze. Ze was nu veroordeeld om een leven te gaan leiden dat niet het hare was, maar eentje gekozen door de dokters. Een leven van misschien de eeuwig vragende en wachtende tot er iemand zin en tijd heeft om je drinken of eten te geven. Je poep schoon te maken als je in je natte en vieze pamper zit. Ik wou mijn dochter in haar waardigheid laten en toegeven aan wat zij wou. Gewoon sterven. Het zelfbeschikkingsrecht van mijn dochter is daar samen met de lege koffiebekers gewoon van de tafel geveegd. Razend, radeloos en wanhopig was ik.
Een dokter vertelde me dat ,,hij geen juridisch kader had om de behandelingen te stoppen''. Later vertelde een andere dokter me dat ,,als er nog complicaties zouden optreden er niet meer zou worden ingegrepen''. Hypocriete boel! ,,Een kindje dat bij alles hulp zal nodig hebben'' is nog zo'n zin die door mijn hoofd spookt.
Schoften, dat zijn ze voor mij. Ze doen maar en moeten geen enkele consequentie dragen van hun daden en beslissingen. In één-twee-drie hebben ze daar eens beslist hoe ons leven er verder zou uitzien. Mooi geneeskunde. In plaats van leed en ellende weg te nemen hebben ze het in stand gehouden.
Nadat zij hun job hebben gedaan mag de 'randapparatuur' van de geneesheren in gang schieten om te redden wat er te redden valt. Therapeuten van verschillende disciplines, verpleegsters, neurologen, oogartsen, psychologen en psychiaters en nog vele anderen kunnen dan ermee beginnen om het leven van het kind 'leefbaar' te maken en het leven van het gezin min of meer weer op de sporen te zetten. Wie weet welk hulpmateriaal onze dochter allemaal zal nodig hebben om haar leven te leiden
Veel 'tante-nonnekes-' en 'nonkel-pastoorpraat' heb ik daar mogen oren over ,,aanvaarden, mevrouw'', ,,een plaats geven in uw leven, mevrouw'' en ,,die kindjes zijn ook gelukkig, hoor''. Daar mocht ik niet aan twijfelen!
Onze dochter heeft acht maanden in een revalidatiecentrum doorgebracht, tussen kindjes die vergelijkbare problemen hebben. Veel gelukkige gezichtjes heb ik niet gezien. Lachsalvo's nooit gehoord. Ik zou diegenen die dat zeggen eens willen meenemen voor een weekje - maar uit respect voor die kindjes zou ik het uiteraard nooit voorstellen.
Ik antwoordde altijd met dezelfde vraag: ,,Als ze dan toch gelukkig zijn, wil je dan ruilen met een van hen?'' Maar dat was een brug te ver. Iemand uit de hulpverlening, die mijn manier van denken heeft proberen te veranderen, vond het een oneerlijke vraag.
Intriest ben ik er van. Gezonde kinderen hebben het al niet gemakkelijke om hun plekje onder de zon te veroveren laat staan een kind met zo'n een achterstand. En de dokters? Die deden wel en keken vooral niet om.
Inge Verhelst"
om eventjes bij stil te staan
Moderators:goortjes, Welcome, Moderators
Goh, wat een verhaal zeg. ik weet niet goed hoe hier op te reageren. Aan de ene kant begrijp ik die vrouw wel een beetje. Voor een zwaar gehandicapt kind zorgen moet heel zwaar zijn, maar het is wel hààr kind é, het kindje waar ze naar uitgekeken hebben.
Maar toch overheerst bij mij het gelukkige idee dat dat kindje het gehaald heeft. Dat kindje heeft al zo gevochten in haar korte leventje dat het misschien meer zal bereiken dan de dokters zich momenteel voorstellen.
Ik vind haar wel maar een grof taaltje gebruiken: "het leven is haar door de strot geramd"
precies of ze gunt haar kindje het leven niet.
Moest ik voor de keuze staan (maar dat zeg ik nu hé), ik zou toch alles doen om dat kleintje er door te halen! Kzou het echt niet over mijn hart krijgen om het leven te beeïndigen; ook al zou ik daarvoor alles moeten opgeven. Maar als je uiteindelijk voor die situatie staat, dan is het waarschijnlijk wel heel anders, ...
Maar toch overheerst bij mij het gelukkige idee dat dat kindje het gehaald heeft. Dat kindje heeft al zo gevochten in haar korte leventje dat het misschien meer zal bereiken dan de dokters zich momenteel voorstellen.
Ik vind haar wel maar een grof taaltje gebruiken: "het leven is haar door de strot geramd"
precies of ze gunt haar kindje het leven niet.Moest ik voor de keuze staan (maar dat zeg ik nu hé), ik zou toch alles doen om dat kleintje er door te halen! Kzou het echt niet over mijn hart krijgen om het leven te beeïndigen; ook al zou ik daarvoor alles moeten opgeven. Maar als je uiteindelijk voor die situatie staat, dan is het waarschijnlijk wel heel anders, ...
Goh, da's een moeilijke situatie!!
Er is niets van woorden wat me schokeerd, in die zin dat ik het grof vind.
Een kind dat moet leven, dat is pas vreselijk.
Moest ik een kind op de wereld zetten dat de rest van zijn dagen moet doorbrengen als een plant, ik zou mss ook de keuze overwegen om de natuur zijn gang te laten gaan.
Ik snap die mama ergens wel...
Er is niets van woorden wat me schokeerd, in die zin dat ik het grof vind.
Een kind dat moet leven, dat is pas vreselijk.
Moest ik een kind op de wereld zetten dat de rest van zijn dagen moet doorbrengen als een plant, ik zou mss ook de keuze overwegen om de natuur zijn gang te laten gaan.
Ik snap die mama ergens wel...
Mama van Yana (11/2/04 om 14.33u) en Milan (6/6/05 om 6.11u).
Gelukkig getrouwd met Filip sinds 21/9/2001.
20/12/07: Laura is geboren!!
Gelukkig getrouwd met Filip sinds 21/9/2001.
20/12/07: Laura is geboren!!
Ik had het in de krant gelezen..
Mijn mening: Goh, die gaat van links naar rechts.. Ik begrijp de moeder wel, maar ik begrijp ook dat de dokters er alles aan deden om het kindje te redden.. 't Ene moment ga ik daar akkoord mee, maar het andere moment niet.. Ik denk dat je daar pas over kan oordelen als je hetzelfde meegemaakt hebt!
Mijn mening: Goh, die gaat van links naar rechts.. Ik begrijp de moeder wel, maar ik begrijp ook dat de dokters er alles aan deden om het kindje te redden.. 't Ene moment ga ik daar akkoord mee, maar het andere moment niet.. Ik denk dat je daar pas over kan oordelen als je hetzelfde meegemaakt hebt!
Dit artikel zou in de Standaard verschenen zijn gisteren. Hangt inderdaad ook af van situatie tot situatie.
Het moet ook zwaar zijn om je kindje te zien leven als een plant. En zowel emotioneel als financieel moet dit doorwegen. Ik denk ook dat je hierover pas kan oordelen als je jezelf in die situatie bevindt of iemand kent in die situatie.
Het moet ook zwaar zijn om je kindje te zien leven als een plant. En zowel emotioneel als financieel moet dit doorwegen. Ik denk ook dat je hierover pas kan oordelen als je jezelf in die situatie bevindt of iemand kent in die situatie.
Hi,
ik vind het heel moeilijk om hier negatief of positief op de beantwoorden.
Dokters worden geacht mensen te redden, maar dit zonder hun lijden onnodig te rekken. Ik heb een jongen gekend die na een val van de 12de verdieping na meer dan 15 minuten zonder zuurstof toch nog gereanimeerd werd. Dan vraag ik me toch af, waar die dokters zaten met hun gedachten.
Ik weet niet hoe ernstig de handicap van dat kindje is, ik heb er ook geen idee van welke levenskansen ze haar hadden gegeven op dag drie of later. Ik begrijp dat de meeste mensen willen vechten voor het leven van hun kindje, maar stel dat ze hen hebben gezegd: " Er is 10% kans dat ze het overleeft, maar ze zal zowel geestelijk als mentaal zwaar gehandicapt zijn. " Ik vind het dan niet meer dan de keuze van de ouders om te zeggen: ja, ik wil dat je haar nog beademd en in feite kunstmatig in leven houdt (en dan maar hopen dat ze ooit in staat is om op zichzelf te ademen en te leven) of nee, dan heb ik liever dat je haar laat gaan...
Ik denk dat de keuze in zo'n geval vooral bij de ouders moet liggen. Het is enorm moeilijk om als ouders te besluiten dat je kindje lang genoeg geleden heeft, maar ik denk dat het dan nog veel zwaarder is wanneer je nergens ondersteuning krijgt. Hetzij om uit te leggen waarom de dokters het niet willen doen (en dan in detail) of om de ouders uit te leggen hoe het dan in zijn werk zou moeten gaan.
Ik hoop in ieder geval dat dit kindje nog héél gelukkig wordt en iedereen verbaast met wat ze meer kan dan verwacht werd... En dat iedere andere ouder die vandaag voor die keuze komt te staan, ook gehoord en indien hun vraag echt gegrond is (dus niet van: weet je, ze gaat licht gehandicapt zijn, dat past niet in ons beeld, dus laat ze maar gaan), zien of de medische wereld hen kan volgen...
Sara
ik vind het heel moeilijk om hier negatief of positief op de beantwoorden.
Dokters worden geacht mensen te redden, maar dit zonder hun lijden onnodig te rekken. Ik heb een jongen gekend die na een val van de 12de verdieping na meer dan 15 minuten zonder zuurstof toch nog gereanimeerd werd. Dan vraag ik me toch af, waar die dokters zaten met hun gedachten.
Ik weet niet hoe ernstig de handicap van dat kindje is, ik heb er ook geen idee van welke levenskansen ze haar hadden gegeven op dag drie of later. Ik begrijp dat de meeste mensen willen vechten voor het leven van hun kindje, maar stel dat ze hen hebben gezegd: " Er is 10% kans dat ze het overleeft, maar ze zal zowel geestelijk als mentaal zwaar gehandicapt zijn. " Ik vind het dan niet meer dan de keuze van de ouders om te zeggen: ja, ik wil dat je haar nog beademd en in feite kunstmatig in leven houdt (en dan maar hopen dat ze ooit in staat is om op zichzelf te ademen en te leven) of nee, dan heb ik liever dat je haar laat gaan...
Ik denk dat de keuze in zo'n geval vooral bij de ouders moet liggen. Het is enorm moeilijk om als ouders te besluiten dat je kindje lang genoeg geleden heeft, maar ik denk dat het dan nog veel zwaarder is wanneer je nergens ondersteuning krijgt. Hetzij om uit te leggen waarom de dokters het niet willen doen (en dan in detail) of om de ouders uit te leggen hoe het dan in zijn werk zou moeten gaan.
Ik hoop in ieder geval dat dit kindje nog héél gelukkig wordt en iedereen verbaast met wat ze meer kan dan verwacht werd... En dat iedere andere ouder die vandaag voor die keuze komt te staan, ook gehoord en indien hun vraag echt gegrond is (dus niet van: weet je, ze gaat licht gehandicapt zijn, dat past niet in ons beeld, dus laat ze maar gaan), zien of de medische wereld hen kan volgen...
Sara
-
Katia
ik was mij aan het kwaadmaken toen ik dat las eigenlijk...
Ik bedoel, het is je kind! Daar vecht je toch voor?
Puur omdat zij geen gehandicapt kind wou mochten ze niet helpen? Nee, dat gaat er bij mij eigenlijk niet in
(in die eerste zinnen was ik mij al aan het ergeren 
)
Moest het kind nu pijn en pijn en pijn hebben de rest van zijn leven, kan ik zoiets nog snappen, maar kom, de manier waarop ze dat zegt...
Ik bedoel, het is je kind! Daar vecht je toch voor?
Puur omdat zij geen gehandicapt kind wou mochten ze niet helpen? Nee, dat gaat er bij mij eigenlijk niet in
(in die eerste zinnen was ik mij al aan het ergeren )Moest het kind nu pijn en pijn en pijn hebben de rest van zijn leven, kan ik zoiets nog snappen, maar kom, de manier waarop ze dat zegt...
ik snap die moeder wel....natuurlijk is het je kind,maar ten prijze van wat??
je wordt geconfronteerd met veel meer dan alleen een'gehandicapt kind'...het eerste wat in me opkomt is de vraag->wat gaat er met mijn kind gebeuren als wij er niet meer zijn...
in de instelling waar ik werk,worden we dagelijks geconfronteerd met het 'leed'dat dat met zich meebrengt.en geloof me,er komt wat leed bij kijken...
zelf heb ik een nichtje met spinea bifida en quadriplagie..op zich is ze wel gelukkig.............denken we....
ouders van onze gasten hebben die vraag ook al zeer dikwijls gesteld...waarom leven verkiezen boven alles.....
je wordt geconfronteerd met veel meer dan alleen een'gehandicapt kind'...het eerste wat in me opkomt is de vraag->wat gaat er met mijn kind gebeuren als wij er niet meer zijn...
in de instelling waar ik werk,worden we dagelijks geconfronteerd met het 'leed'dat dat met zich meebrengt.en geloof me,er komt wat leed bij kijken...
zelf heb ik een nichtje met spinea bifida en quadriplagie..op zich is ze wel gelukkig.............denken we....
ouders van onze gasten hebben die vraag ook al zeer dikwijls gesteld...waarom leven verkiezen boven alles.....
ik ben het volledig met je eens sterretje.
wij merken het ook dat ouders ongerust zijn wat er met hun zoon of dochter gaat gebeuren.
voor mij heeft die moeder een hele moedige beslissing genomen. ik snap die moeder wel als ze zegt dat haar kind eigenlijk aangaf om te willen sterven. ik heb de indruk dat die dokters dat kind er per se wilden laten overleven, zonder na te denken over wat de consequenties zijn.
ik begrijp jou mening ook wel hoor katia.
het is ten slotte je kind waar je over beslist.
ik denk dat geen 2 van de beslissingen makkelijk is.
ik kan enkel hopen om dit zelf nooit te moeten meemaken.
wij merken het ook dat ouders ongerust zijn wat er met hun zoon of dochter gaat gebeuren.
voor mij heeft die moeder een hele moedige beslissing genomen. ik snap die moeder wel als ze zegt dat haar kind eigenlijk aangaf om te willen sterven. ik heb de indruk dat die dokters dat kind er per se wilden laten overleven, zonder na te denken over wat de consequenties zijn.
ik begrijp jou mening ook wel hoor katia.
het is ten slotte je kind waar je over beslist.
ik denk dat geen 2 van de beslissingen makkelijk is.
ik kan enkel hopen om dit zelf nooit te moeten meemaken.
gho,ik denk dat niemand daar over KAN oordelen,tenzij je zelf voor die keuze staat....
zelf vind ik het ook ontzettend moedig van de ouders om die beslissing te nemen,en is het verschrikkelijk dat er niet naar die mensen geluisterd word...
je kind word gered,en daar'zit' je ermee(klinkt grof,sorry,is niet de bedoeling)
maar er is geen één dokter die nadien komt helpen bij de verzorging van zo een kindje,of de kosten van een instelling betaald...
zelf vind ik het ook ontzettend moedig van de ouders om die beslissing te nemen,en is het verschrikkelijk dat er niet naar die mensen geluisterd word...
je kind word gered,en daar'zit' je ermee(klinkt grof,sorry,is niet de bedoeling)
maar er is geen één dokter die nadien komt helpen bij de verzorging van zo een kindje,of de kosten van een instelling betaald...
-
Katia
voila, dat is wat ik bedoel...Sofie S. schreef:Ewel, ik ergerde mij ook enorm aan de manier waarop ze haar verhaal vertelde! Over de situatie zelf is het moeilijk oordelen als je er niet zelf mee te maken hebt, maar momenteel zou ik kiezen voor het leven
geen greintje liefde voor dat kind klinkt door in haar tekst.
Ok, het is geschreven, je weet niet wat erachter zit, maar dan nog, het is precies of ze stoot dat kind van zich af puur omdat het gehandicapt is en het is DAT waar ik niet mee omkan...
het is en blijft toch je kind?
Kan ze niet een klein beetje blij zijn dat haar kind het gehaald heeft... lijkt me dramatisch om mee te maken, maar dramatisch betekent vaak ook dubbelzijdige gevoelens terwijl zij er enkel maar kwaad om kan zijn.
Voor de rest kan je idd niet oordelen, is ook niet aan ons om daarover te oordelen, want wat is juist en wat is fout he...
Ik ga ook proberen te kijken.
En 't is effectief moeilijk om hier positief of negatief op te reageren. En ja dokters zijn er om je te redden maar ik weet toch ook niet of ik mijn eigen kind zou willen zien lijden en maar telkens weer opnieuw en opnieuw weer tot leven gewekt.
En 't is effectief moeilijk om hier positief of negatief op te reageren. En ja dokters zijn er om je te redden maar ik weet toch ook niet of ik mijn eigen kind zou willen zien lijden en maar telkens weer opnieuw en opnieuw weer tot leven gewekt.
-->Persoonlijk Fotoalbum<--
Het is toch hun kind, hun eigen bloed 