om eventjes bij stil te staan

[mell]

En dan dat andere koppel : "ons leven is nu pas opnieuw begonnen na de dood van ons dochtertje"

Dat zeiden we gisteren nog dat de mensen dat niet zouden begrijpen.

Mijn vrouw werkt met gehandicapten en heeft ook al met kinderen gewerkt. En wij kunnen ons dat heel goed voorstellen.

Je moet je leven helemaal richten naar dat kind. Zoals ze al zelf zeiden je kan niet meer alleen gaan winkelen je moet met 2 zijn want eentje moet de rolstoel vooruit duwen, eentje de winkelkar.
Je richt je leven helemaal in om je kind een zo aangenaam mogelijk leven te geven. Je zet alles wat je zelf ooit wou: reizen, gewone huishouddingen, ... op hold. Want je bent 24 op 24 bezig met dat kind. Het is niet dat je toen niet leefde maar als dan dat kind wegvalt heb je ineens de tijd om maar gewoon te poetsen, gewoon naar de winkel te gaan, gewoon te eten, ...

Het komt erg over als iemand zegt "we kunnen enkel terug normaal leven" maar eigenlijk is het niet erg. Ze kunnen nu zonder veel nadenken doen wat wij doen met onze kinderen zonder er al te veel te moeten bij nadenken en veel te moeten regelen.

(oei, ik hoop dat ik het wat goed uitdruk en dat ik niemand voor de borst schiet want dat is zeker niet de bedoeling)

[Nancy1971]

we hebben ons zoontje bijna verloren bij de bevalling ademnood hersenbeschadiging stuiptrekkingen zit in taal twee maand achter heeft 10 dagen neontologie gelegen direct na de bevalling....heeft ook moeten vechten ben fier op hem dat het is goed gekomen het is tenslotte je vlees en bloed we wisten ook niet hoe hij er zou uitkomen de eerste dagen ...ben gelukkig dat ik hem elke dag kan zeggen hoeveel,ik om hem geef iedere situatie is anders ...met alle bergip maar ik ben blijven vechten ..met de hoop dat alles ging meevallen mattis blijft onder controle van het c.o.s ontwikkelingsstoornis....motorisch is alles..ok...met mijn dapper ventje....

[Sofie S.]

Dat wil ik dus zeggen é. Je weet nooit hoe sterk die kindjes zijn. Er zijn al veel kindjes waarvan ze zeiden dat ze nooit iets zouden kunnen, maar die uiteindelijk toch veel meer bereikt hebben dan ooit gedacht.
Ik zou gewoon hopen dat mijn kindje ook de wetenschap zou verbazen en is dat niet zo, dan nog zou ik mijn kind niet kwijd willen!

[mama24]

iedereen heeft zijn eigen mening hé daarover
ik zou in ieder geval niet weten wat tedoen als ik in hun schoenen zou staan

[kyrodu]

Tja,ieder heeft zo zijn mening daarover.
Maar als je het zelf niet mee maakt en beleeft kan je er niet over oordelen.
Maar zelf zou ik ook vechten voor mijn kind.
Het is iets dat je al die maanden draagt en naar toe leeft om het dan eindelijk te leren kennen.
Zoals die koppels dat lieten uitschijnen leek het wel of ze over een wegwerpprodukt spraken.
Ze zullen hun kindje ook wel graag gezien hebben,daar niet van,maar dan zo spreken dat hun leven opnieuw begonnen is na de dood van hun kind,neen vind ik er ook over.
Sorry dat ik het zo stel,maar zo zie ik het.

[Dagmar]

...
(oei, ik hoop dat ik het wat goed uitdruk en dat ik niemand voor de borst schiet want dat is zeker niet de bedoeling)

Ik begrijp wat je bedoelt..
Ik heb het gezien en ik vond het echt erg dat dat ene kindje 3 jaar heeft afgezien vooraleer ze gestorven is.. Dat is toch ook niet ideaal?
Natuurlijk weet je niet op voorhand hoe je kind er door komt..
Ik vind nog steeds dat ouders de definitieve beslissing mogen nemen! Als ouder kan je toch ook het beste inschatten of je het gaat aankunnen, of je liefde genoeg hebt om je kind 24 op 24 te verzorgen!
Ja, ze komt misschien koud en hardvochtig over, maar misschien hadden ze al afscheid genomen toen ze geboren werd en nu ineens hebben ze toch een kindje omdat de dokter erover beslist heeft.. En misschien houdt ze in haar achterhoofd dat haar dochter toch zal sterven en wil ze zich beschermen tegen veel verdriet..
Als we eens een dagje in de moeder haar hoofd konden kruipen, dan zouden we het misschien beter begrijpen..
Ik kan me ook niet inbeelden dat ik zou zeggen: "laat mijn kind maar sterven", maar wie weet zeg ik dat wel als ik in eenzelfde situatie kom?
En wie zegt dat die kindjes wel gelukkig zijn, misschien kunnen ze niet aangeven dat ze vreselijk pijn hebbenn of gefrustreerd zijn omdat ze simpele dingen niet kunnen?
Stel dat je nu een gesprek hebt met die moeder en ze vertelt je dat haar dochter vreselijk pijn heeft.. Zou je dan niet verontwaardigd zijn dat een kind zo moet afzien? Maar voor hetzelfde geld is het nu wel een vrolijke kleuter of peuter (ik weet niet hoe oud ze juist is).. Als we dat wisten, zou het misschien al heel andere meningen teweeg brengen..

't Is niet simpel en 't moet ook niet simpel zijn.. Dit soort situaties laat ons wel nadenken over onszelf en hoe wijzelf zouden reageren.. Maar of we daar uit komen?