Nieuwe oktobermama...
Geplaatst: 04 jul 2007, 09:59
Op aanvraag ook hier een berichtje met ons verhaal...
Dit begint zo'n 8 jaar geleden, toen we van onze gyn te horen kregen dat het moeilijk zou zijn spontaan in verwachting te geraken. Hadden al een vermoeden dat er iets niet pluis was, daar we al goed aan het trainen waren.
Na de eerste test wisten we al waar we stonden... De eerste test, en de minst belastende, een spermatest, was al meteen niet goed, om niet te zeggen zeer slecht. Er waren bijna geen goede zaadcellen te vinden. (Het aantal werd nog minder in de loop van verdere behandelingen)
Ivf zat er voor ons dus niet in, dus zijn we maar meteen in de ICSI gestort, vol goede moed, met de hoop dat het wel vlug zou lukken zo, want de meeste van de icsi-koppels zijn na 3 pogigen zwanger, dus leek ons dat haalbaar.
Toen het na de 2de keer nog niet lukte, stelde de gyn bij mij ook een kijkoperatie voor, hoewel ik steeds een goed aantal rijpe eicellen had (tussen de 14 en 22).
Dat leidde eigenlijk tot weinig, alles bleek ok, behalve een eileider die was doorgeknipt (en niet bruikbaar bij "normale" bevruchting) door blindedarmoperatie eerder. Maar voor icsi kon dit geen kwaad, want eicellen worden rechtstreeks van de eierstok geplukt.
Ook de hormoneninspuitingen liepen niet van een leien dakje... toch niet bij de eerste behandeling. Toen bestond humegon nog, waar ik een allergische reactie op had. Waar een spuit gezet werd volgde spontaan een spierontsteking met het gevolg dat ik meer last had daarvan dan van die hormonen. Ik hield toch vol, want eens je bezig ben met behandelen moet je wel door, anders verlies je alles, dus...
Gelukkig verliep het bij de volgende vlotter, met andere hormonen, maar toch nog met de nodige last. Op het eind spoot ik alles zelf zonder hulp van de thuisverpleegster. (en hubbie, op de plaatsen waar ik niet kan komen )
Om een lang verhaal iets korter te maken, we hebben in totaal 9 pogingen gedaan, waarvan er 2 uitliepen een een vroegtijdig miskraam en 2 in een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Die zijn dan ook operatief verwijderd, met de nodige traantjes... en de nodige last (lichte chemo om de resterend hormonen uit mijn lijf te krijgen)
Rond de 4de poging kregen we ook nog te kampen met een tekort (of zo goed als geen) aan zaadcellen. Dus tijdens mijn punctie werd bij hubbie een tese gedaan, en werd zo een voorraadje aangelegd.
Na nr 9 begon ik toch steeds minder te hopen, dus hakten we de knoop door om dit jaar in de zomer te starten met adoptie, mocht het tegen dan niet gelukt zijn...
Maar uiteindelijk kregen we begin februari het goede nieuws dat ik misschien zwanger was, althans zo vertelde de bloedtest (met een cryo). Heel voorzichtig begonnen we onze start, want de kans dat het verkeerd kon lopen zat er terug in. In het begin veel echo's gehad, eerste na 14 dagen al, de innesteling was ok. De week daarna beetje bloedverlies, maar was vlug gestopt. Toch nog onzeker. Week daarop echo... en ja er was hartslag. Dat moment vergeet ik nooit!
De contoles gingen verder maar bleven goed, zou ons lang verwachtte wonder er toch aankomen?
Week 14, zondagmorgen, bloedverlies. Zijn 's morgens naar de spoed gegaan met lood in ons schoenen. Rond 11 uur hartslag gehoord, en rond 13.00u gyn echo gedaan, waaruit bleek dat ons kleintje het goed stelde en zich niets aantrok van dat hele gedoe.
Heb de eerste dagen platte rust moeten houden, niet rondlopen, en volgende weken rustig aan, en veel liggen. Gelukkig bleven de bloedingen verder uit. Mocht van de gyn, na heel dat verhaal niet meer aan het werk (kwam waarschijnlijk wel door mijn werk, veel hef-, til- en klimwerk).
Ondertussen ben ik bijna 25 weken en de gelukkigste mama in spe! zo voelt het toch. Begint al goed te kriebelen om alles in orde te brengen voor ons kleintje. Kleertjes liggen al klaar, kleuren voor de kamer zijn al gekozen, babykamer al besteld, gisteren badje gekocht, wandelwagen en park al gekocht... toch voel ik me soms nog iets onzeker, maar dan schopt ons ukje dat er wel uit....
Ik probeer nu volop te genieten van deze tijd, al is dat niet altijd gemakkelijk voor ons, want met oma in spe gaat het niet zo goed... zal waarschijnlijk de geboorte van haar eerste kleinkind niet meer meemaken. Probeer nu zoveel mogelijk tijd met haar door te brengen en haar zoveel mogelijk bij alles te betrekken...
De mama stelt het wel goed, met de gebruikelijke kwaaltjes, maar dat neem ik er graag bij. Ben vlug moe en heb redelijk wat last van mijn rug. Ga nu stoppen met mijn verhaal (heb geprobeerd het kort te houden ) en me storten in het uitzoeken van geboortekaartje.
Ann
Dit begint zo'n 8 jaar geleden, toen we van onze gyn te horen kregen dat het moeilijk zou zijn spontaan in verwachting te geraken. Hadden al een vermoeden dat er iets niet pluis was, daar we al goed aan het trainen waren.
Na de eerste test wisten we al waar we stonden... De eerste test, en de minst belastende, een spermatest, was al meteen niet goed, om niet te zeggen zeer slecht. Er waren bijna geen goede zaadcellen te vinden. (Het aantal werd nog minder in de loop van verdere behandelingen)
Ivf zat er voor ons dus niet in, dus zijn we maar meteen in de ICSI gestort, vol goede moed, met de hoop dat het wel vlug zou lukken zo, want de meeste van de icsi-koppels zijn na 3 pogigen zwanger, dus leek ons dat haalbaar.
Toen het na de 2de keer nog niet lukte, stelde de gyn bij mij ook een kijkoperatie voor, hoewel ik steeds een goed aantal rijpe eicellen had (tussen de 14 en 22).
Dat leidde eigenlijk tot weinig, alles bleek ok, behalve een eileider die was doorgeknipt (en niet bruikbaar bij "normale" bevruchting) door blindedarmoperatie eerder. Maar voor icsi kon dit geen kwaad, want eicellen worden rechtstreeks van de eierstok geplukt.
Ook de hormoneninspuitingen liepen niet van een leien dakje... toch niet bij de eerste behandeling. Toen bestond humegon nog, waar ik een allergische reactie op had. Waar een spuit gezet werd volgde spontaan een spierontsteking met het gevolg dat ik meer last had daarvan dan van die hormonen. Ik hield toch vol, want eens je bezig ben met behandelen moet je wel door, anders verlies je alles, dus...
Gelukkig verliep het bij de volgende vlotter, met andere hormonen, maar toch nog met de nodige last. Op het eind spoot ik alles zelf zonder hulp van de thuisverpleegster. (en hubbie, op de plaatsen waar ik niet kan komen )
Om een lang verhaal iets korter te maken, we hebben in totaal 9 pogingen gedaan, waarvan er 2 uitliepen een een vroegtijdig miskraam en 2 in een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Die zijn dan ook operatief verwijderd, met de nodige traantjes... en de nodige last (lichte chemo om de resterend hormonen uit mijn lijf te krijgen)
Rond de 4de poging kregen we ook nog te kampen met een tekort (of zo goed als geen) aan zaadcellen. Dus tijdens mijn punctie werd bij hubbie een tese gedaan, en werd zo een voorraadje aangelegd.
Na nr 9 begon ik toch steeds minder te hopen, dus hakten we de knoop door om dit jaar in de zomer te starten met adoptie, mocht het tegen dan niet gelukt zijn...
Maar uiteindelijk kregen we begin februari het goede nieuws dat ik misschien zwanger was, althans zo vertelde de bloedtest (met een cryo). Heel voorzichtig begonnen we onze start, want de kans dat het verkeerd kon lopen zat er terug in. In het begin veel echo's gehad, eerste na 14 dagen al, de innesteling was ok. De week daarna beetje bloedverlies, maar was vlug gestopt. Toch nog onzeker. Week daarop echo... en ja er was hartslag. Dat moment vergeet ik nooit!
De contoles gingen verder maar bleven goed, zou ons lang verwachtte wonder er toch aankomen?
Week 14, zondagmorgen, bloedverlies. Zijn 's morgens naar de spoed gegaan met lood in ons schoenen. Rond 11 uur hartslag gehoord, en rond 13.00u gyn echo gedaan, waaruit bleek dat ons kleintje het goed stelde en zich niets aantrok van dat hele gedoe.
Heb de eerste dagen platte rust moeten houden, niet rondlopen, en volgende weken rustig aan, en veel liggen. Gelukkig bleven de bloedingen verder uit. Mocht van de gyn, na heel dat verhaal niet meer aan het werk (kwam waarschijnlijk wel door mijn werk, veel hef-, til- en klimwerk).
Ondertussen ben ik bijna 25 weken en de gelukkigste mama in spe! zo voelt het toch. Begint al goed te kriebelen om alles in orde te brengen voor ons kleintje. Kleertjes liggen al klaar, kleuren voor de kamer zijn al gekozen, babykamer al besteld, gisteren badje gekocht, wandelwagen en park al gekocht... toch voel ik me soms nog iets onzeker, maar dan schopt ons ukje dat er wel uit....
Ik probeer nu volop te genieten van deze tijd, al is dat niet altijd gemakkelijk voor ons, want met oma in spe gaat het niet zo goed... zal waarschijnlijk de geboorte van haar eerste kleinkind niet meer meemaken. Probeer nu zoveel mogelijk tijd met haar door te brengen en haar zoveel mogelijk bij alles te betrekken...
De mama stelt het wel goed, met de gebruikelijke kwaaltjes, maar dat neem ik er graag bij. Ben vlug moe en heb redelijk wat last van mijn rug. Ga nu stoppen met mijn verhaal (heb geprobeerd het kort te houden ) en me storten in het uitzoeken van geboortekaartje.
Ann