Babyforum.be

Hallo,

Voor ik met mijn huidige partner samen was had ik eigenlijk nooit een echte kinderwens. Trouwen en kindjes kopen, dat was iets dat niet aan mij besteed was. Laat mij maar wachten tot ik de dertig voorbij ben zei ik dan.
Toen ik met mijn man samen was, waren wij opeens al van de eerste dagen plannen aan het maken om te trouwen, en kindjes .
Zo opeens helemaal veranderd van gedacht.

Nu ben ik heel tevreden dat ik op mijn 24ste al mama ben geworden van mijn eerste spruit. Nu ben ik er 27 en heb ik zo drie kapoenen .
Mijn leven is daardoor enorm verrijkt. Ik had het niet anders gewild.
Ik zou mijn schatten voor geen geld ter wereld nog willen missen. En 5 en een half jaar terug dacht ik daar dus heeeeeeeeeeeeeel anders over.

Hoe ervaren jullie het mama/papa zijn? Is dit iets dat je vroeger altijd al wilde?

Groetjes .

Ik wou al van mijn 8ste kinderen!
Ik vind het verschrikkelijk leuk om hier een kleintje te hebben.
Het is fantastisch om 's morgens vroeg dat lachende gezichtje te zien, leuk om dat brabbeltaaltje te horen, leuk om te zien hoe ze oms in haar eigen wereldje zit,leuk om te zien hoe ze die kleine, dag dagelijkse dingetjes overneemt.
Het is grappig om te zien wat voor een logica die kindjes hebben. Aan hen kan je zien dat het simpel ook gaat.
Ik leef voor haar knuffeltjes en kusjes. Ik vind het fijn om te weten dat iemand me echt nodig heeft (al laat ze het soms niet zien)
Natuurlijk zijn er ook mindere dagen want zoals haar mama heeft ze haar eigen willetje
Het is leuk om te zien hoe ze stukjes van de mama en de papa heeft geërft.
Ze is echt letterlijk een stukje van mezelf (en Guy) en ik heb er nooit bij stil gestaan hoe graag je je eigen kind kan zien. Ik loop over van liefde voor mijn snoepje. Ze maakt mijn dag altijd goed!

Ik sluit me hier volledig bij aan Sarah, ik denk soms ook dat mijn hart gaat springen : zoveel liefde voor mijn kinderen !
Da's toch iets dat met niets te vergelijken valt: die onvoorwaardelijke moederliefde, en de onvoorwaardelijke liefde die je terugkrijgt van je kindje ...

Toen ik nog in mijn tienerjaren zat wou ik absoluut geen kinderen.
Maar toen ik mijn man leerde kennen sloeg dit om.
Ik wou heel graag kinderen met hem en ik was toen nog maar 18 jaar.
Nu bijna 10 jaar later zijn we gelukkig getrouwd en hebben 3 schatten van kinderen.
En moet nu wel zeggen dat ik héél blij ben dat ik mijn mening over het krijgen van kinderen heb herzien.

Greetje,Laura en William schreef:Ik sluit me hier volledig bij aan Sarah, ik denk soms ook dat mijn hart gaat springen : zoveel liefde voor mijn kinderen !
Da's toch iets dat met niets te vergelijken valt: die onvoorwaardelijke moederliefde, en de onvoorwaardelijke liefde die je terugkrijgt van je kindje ...

Ja, je kindjes zijn misschien de enigste die van je houden zoals je bent. Ze nemen de goede en de slechte kantje erbij. Dat is ... ongelofelijk! Ik trek me hard op aan Lani.

Inderdaad Sarah, je kinderen geven je onvoorwaardelijke liefde, en als moeder geef je dat ook aan je kinderen ... is er iets mooiers ?

Tja, ik val blijkbaar een beetje in herhaling hé

Tot een paar jaar geleden wou ik geen kinderen. Nee zeg, stel je voor, zo'n dikke buiken en kakaluiers en opstaan 's nachts, dat is niks voor mij... dacht ik Maar dan ben ik op het onverwachte zwanger geworden en van de eerste dag dat ik het wist (was toen wel al 9 weken ) was ik er heel blij mee. Het is me overkomen, maar was dat niet het geval geweest had ik het blijven uitstellen tot het er misschien niet van gekomen was. Ik vind het echt een verrijking van mijn leven, misschien cliché, maar zo ervaar ik het (hoewel ik het de eerste maanden na de bevalling erg moeilijk heb gehad)

als mama ben ik op mijn best!
Ik moet zo ongeveer alles wete, beter weten dan nog!! en alles kunnen!
Ik ervaar het als de taak van mijn leven, en meestal geniet ik 100 procent.
Mocht ik het opnieuw kunnen doen, dan zeker weten, ik doe het opnieuw!!

Ik ben van mijn 18de tot 22ste samen geweest met een jongen van mijn leeftijd. Hij was tegen kinderen. Nooit moest hij er hebben. In het begin trok ik me dat niet aan. Wat kon mij dat schelen, wel of geen kinderen. Maar toen we een paar jaar verder waren begon er toch iets te kriebelen en begon ik te twijfelen of mijn liefde voor die jongen wel sterk genoeg was. Je begint in de toekomst te kijken. En toen heb ik de stap gezet om te breken met hem. Toen ik Kristof leerde kennen was dat gevoel echt anders. Mijn moederinstinct kwam boven en daarom hebben we er ook niet zo lang mee gewacht. We waren een jaar samen toen ik zwanger werd. En ik ben dood gelukkig dat ik die stap gezet heb en dat ik mama wordt in februari

En hoe verloopt je zwangerschap nu? Lang geleden dat we hier nog iets hebben gehoord?
Het begint allemaal dichtbij te komen...

Ik heb lang gezegd dat ik geen wou. Ik was een echt uitgangs"beest", fuiven afschuimen, dansen, ....
Na lange tijd vrijgezel te zijn leerde ik mijn vriend kennen, wij werkten toen voor dezelfde werkgever. Op een personeelsfeestje sloeg de vonk over..... Toen we 2 jaar geleden gingen samenwonen en de maanden daarvoor kwam de kinderwens...
Toen was ik 27

Mo ja, een laatbloeier in alles hé. We hebben dan nog die 2 jaar gewacht omdat we één en ander veranderd hebben in ons huisje en wa wouden sparen en ik wou vast werk hebben , kon nog lang wachten daarop, want ik sukkel al van mijn 20ste van tijdelijke opdracht naar tijdelijke opdracht

Elk moment kan mijn lieve kapoen hier zin krijgen om de weide wereld te verkennen, en ik kijk er echt naar uit

nog altijd niets Spotje??

NEE! Het wordt anders wel tijd hoor

Ik verlang zo naar mijn kindje, en ook zijn papa, want dan wordt het voor hem ook leuk

Ik vind het mama-zijn zaaaalig!

Ik wist al van kindsbeen af dat ik kindjes wou, ben al altijd zot geweest van kindjes, die nemen je zoals je bent en zeggen ook eerlijk hun mening!

Er zijn natuurlijk mindere momenten (zoals het slaaptekort ), maar als je kijkt naar je kindje is dat toch vlug vergeten he

ik kan ook niet meer zonder mijn zoontje
mijn man was voor mijn zwangerschap er wel voor te vinden om kinderen te hebben, maar zo snel...
Maar vanaf ik zwanger was,... kon het niet snel genoeg gaan
en nu kan hij zijn zoontje ook niet meer missen
en zit hij te popelen van ongeduld om zijn volgende vast te pakken!

ik geniet nu ook meer elke keer Sete iets groter word

Oh ja, hoe ouders ons mieke word, hoe plezanter het word. 't Is al een echt persoontje, een echt madammeke,... Als ik met mijn dochter kon trouwen deed ik dat

Ik heb altijd kinderen gewild, van zolang ik me al kan herinneren.
Maar ik heb er wel lang op moeten wachten...Ik ben nu 36, wordt er dit jaar dus 37 (maar voel me zo niet!!!!), en heb wel een tweetal relaties waren die heel serieus waren maar die dus niet zijn blijven duren. Ik heb een grote familie en er zijn al een heleboel kleine kinderen van mijn neven en nichten. Ik bben altijd zot geweest op die kinderen!!! Bij familiefeesten (en die gebeuren regelmatig bij ons) speelde ik doodgraag mee met die kleintjes. Maar elke keer als er weer een nichtje aankondigde dat ze zwanger was, gaf het mij toch een kleine steek van, wanneer zou het mijn beurt zijn, en zàl het ooit nog mijn beurt zijn.

Dan leerde ik mijn toekomstige man kennen op het werk, waar ik twee jaar heb gewerkt. Iedereen had door na een tijd dat we wel iets voor elkaar voelen maar geen van beiden zette een stap. We dachten allebei onafhankelijk van elkaar hetzelfde: wat als er ooit iets fout zou lopen, we werkten tenslotte wel nauw samen.
Na twee jaar werd de firma overgenomen, besparingen en de twee laatst aangeworvenen konden vertrekken, waaronder ik dus.
Mijn man en ik bleven in contact en 5 maand na mijn ontslag waren we een koppel. Het jaar daarop waren we al bezig over trouwen en kinderen maar door allerlei omstandigheden heeft dat nog even geduurd.
En nu zijn we dus getrouwd en fiere ouders van onze flinke dochter Emma!!

Omdat ik dit jaar tenslotte ook al 37 word, en een heel zware bevalling heb gehad, zullen we het hoogstwaarschijnlijk (99.99% kans) bij 1 kindje houden.
Maar ik ben zelf enig kind, ben ook opgegroeid met al mijn nichtjes en neven en dat zal voor Emma ook zo zijn.

mijn partner wou eerst geen kinderen en onder tussen gaat hij papa voor de tweede keer worden. Wij zouden niet meer zonder ons meisje kunnen en kijken vol ongeduld uit naar de komst van de tweede. het enige waarvan we spijt hebben is dat we er niet vroeger aanbegonnen zijn. je krijgt enorm veel terug van zo een kleintje. het is zalig om zo een worm in huis te hebben.