Moeders?!!
Geplaatst: 20 feb 2005, 13:34
Mijn moeder en ik hebben nooit goed overeen gekomen, ze heeft me ook in niets gesteunt want in haar ogen kan ik simpelweg niets...
Ik heb mijn ballet en jazzballet lessen moeten opgeven omdat mijn ouders scheidde (ok, daar kan zij niets aan doen), ze was niet akkoord met het feit dat ik competitie rolschaatsen deed ("meisjes sporten niet") en het feit dat ik de beste van mijn ploeg was, maakte voor haar niet uit. En zo is er wel altijd iets geweest.
Ze is super trots op Lani (waarvan zij de meter is), ze wilt ze zoveel mogelijk zien en verwent ze tot en met. En dan denk je "ha! Dan heb je eindelijk eens iets goed gedaan?" FOUT! Ze is niet akkoord met het feit dat ik zo vroeg kinderen wou, niet akkoord met mijn manier van opvoeden, niet akkoord met het feit dat ik er nog wil. Het is dus NOOIT goed.
Nu heb ik me ingeschreven bij Star Academy en wonder boven wonder mag ik dinsdag naar de préselectie's. Tegen beter weten in vertelde ik dit aan mijn moeder, die ter plekke al in de grond zakte.
" Je gaat je belachelijk maken, wat gaat jij daar nu zitten doen? Jij kunt niet zingen en zeker al niet dansen. Ik ga het tegen niemand zeggen, zodat niemand kijkt" en "Zou je wel gaan? Je gaat je compleet belachelijk maken!"
Voila, ons moeder!
Nooit kan ze eens aan mijn kant staan, nooit kan ze eens een schouderklopje geven, nooit kan ze me steunen en ik zal haar nooit trots maken. Alleen als ik naar haar normen leef maar dat is hààr leven, nie de mijne.
Iedereen heeft minstens 1 talent, nietwaar?
Het is niet omdat ze me nooit heeft horen zingen dat ik niet kàn zingen, he?
Pfff, moeders.
Ik zou ons Lani door dik en dun blijven steunen!
Ze is een apart persoon, ze is een deel van Guy en mij maar ze is vooral zichzelf.
Ik heb mijn ballet en jazzballet lessen moeten opgeven omdat mijn ouders scheidde (ok, daar kan zij niets aan doen), ze was niet akkoord met het feit dat ik competitie rolschaatsen deed ("meisjes sporten niet") en het feit dat ik de beste van mijn ploeg was, maakte voor haar niet uit. En zo is er wel altijd iets geweest.
Ze is super trots op Lani (waarvan zij de meter is), ze wilt ze zoveel mogelijk zien en verwent ze tot en met. En dan denk je "ha! Dan heb je eindelijk eens iets goed gedaan?" FOUT! Ze is niet akkoord met het feit dat ik zo vroeg kinderen wou, niet akkoord met mijn manier van opvoeden, niet akkoord met het feit dat ik er nog wil. Het is dus NOOIT goed.
Nu heb ik me ingeschreven bij Star Academy en wonder boven wonder mag ik dinsdag naar de préselectie's. Tegen beter weten in vertelde ik dit aan mijn moeder, die ter plekke al in de grond zakte.
" Je gaat je belachelijk maken, wat gaat jij daar nu zitten doen? Jij kunt niet zingen en zeker al niet dansen. Ik ga het tegen niemand zeggen, zodat niemand kijkt" en "Zou je wel gaan? Je gaat je compleet belachelijk maken!"
Voila, ons moeder!
Nooit kan ze eens aan mijn kant staan, nooit kan ze eens een schouderklopje geven, nooit kan ze me steunen en ik zal haar nooit trots maken. Alleen als ik naar haar normen leef maar dat is hààr leven, nie de mijne.
Iedereen heeft minstens 1 talent, nietwaar?
Het is niet omdat ze me nooit heeft horen zingen dat ik niet kàn zingen, he?
Pfff, moeders.
Ik zou ons Lani door dik en dun blijven steunen!
Ze is een apart persoon, ze is een deel van Guy en mij maar ze is vooral zichzelf.