Ik ben een jonge vrouw van 26. Nooit of te nooit heb ik kinderen gewild. Ik vond ze op zich wel leuk, vooral als ze al wat groter waren, maar een baby heeft me nooit doen verlangen naar een eigen kind.
Nu stilaan begint iedereen rondom me zwanger te worden / kinderen te krijgen, en ik voel de druk van "de maatschappij" enorm op me doorwegen. Iedereen verwacht gewoon van ons (mijn vriend en ik) dat wij ook ooit een kindje zullen krijgen.
Het is wel waar dat ik - door de omgang met al die kinderen - al wel meer zin heb om kinderen te nemen, maar toch.
Ik zit vooral met de angst dat ik die verantwoordelijkheid niet aankan of aan wil. Ik vind het goed zoals het nu is, we leven in alle vrijheid, trekken de deur achter ons dicht wanneer we willen, gaan en staan wanneer we willen, het huis hoeft niet altijd pico bello te zijn, we hoeven niet altijd vroeg uit de veren, het is lekker rustig zo, etc etc etc.
Het is nu al 2 jaar dat ik kamp met depressieve gevoelens, en ik weet dat die zeker ook meespelen in dat gevoel van rust nodig te hebben.
Ik heb depressieve klachten gekregen mede doordat ik echt een rotjeugd heb gehad en dat gewoon nog helemaal niet verwerkt heb. Ondertussen krijg ik wel hulp van een professioneel persoon, maar toch zal ik niet op 1-2-3 beter zijn.
Het was voorheen altijd zo makkelijk: ik wil geen kinderen en daarmee basta!
Maar nu begint dat gevoel precies te kantelen en ik ben zo ontzettend bang dat als ik ervoor kies om kinderen te krijgen, het daarna helemaal misloopt met mijn depressie en ik het niet zal aankunnen.
Ik weet dat ik er niet persé nu aan hoef te beginnen (dat zou ook niet passen in onze "planning), maar ik haat gewoon die onzekerheid van: "gaan we nu kinderen nemen of niet?"
Mijn partner wil heel graag kindjes, dat is altijd al geweest. Ik heb hem thans 9 jaar geleden heel duidelijk gezegd dat ik er geen wilde, maar dan nog zegt hij liever bij mij te willen blijven.
Ik wil hem die droom natuurlijk niet afpakken en probeer me zoveel mogelijk open te stellen voor kinderen, met als gevolg dat mijn gevoelens nu echt van de ene kant de andere opslingeren.
Ik weet echt niet wat ik wil
