Babyforum.be

Hoi Dina,
Gaat het al wat beter met je ?? Je bent zeker niet de enige hoor die dit tegenkomt.... Ik had het met mijn eerste baby, nu elf jaar geleden, de zwangerschap verliep wel vlekkeloos en zij at en sliep maar ik, ik was heel ongelukkig en schaamde me daar diep over. Ik kon er ook met niemand over praten want dat was taboe.
Na acht maand ben ik (veel te laat natuurlijk !!!) naar de huisarts geweest en heeft hij me medicatie voorgeschreven, ik heb er eentje van genomen, heb de bijsluiter gelezen en wat er daar stond heeft me doen wakker schieten, ik wou geen leven zoals mijn tante, die ging ziekenhuis in en uit en haar depressie ging niet weg... Het is soms moeilijk, ik sta er ook helemaal alleen voor, mijn hubbie is gans de week weg en ik mis hem ook maar het kan niet anders nu.
Als ik jou was, zou ik regelmatig hier iets neer tokkelen en je zult zeker respons krijgen !!!!
beam

Morgen mijn eerste dagje terug werken... ben er wel bang voor eigenlijk, zo na 6 maanden thuis te zijn geweest...
Mijn ventje is ook niet veel thuis... Hij werkt in de horeca en doet lange uren... Tis wel héél hard als je er alleen voor staat maar ik probeer me er op de beste manier door te werken....

En hoe was je eerste dag op het werk terug?

En hoe ging het op de opvang?

Ik was niet meer gewoon om zo lang op mijn benen te staan... Het is natuurlijk wel een voordeel dat je gewoon bent om op alle uren van de dag en de nacht op te staan zeker als je om 5u moet opstaan om om 6u te beginnen werken... Nu gaat hij nog naar mijn moeder maar vanaf juli gaat hij naar de creche omdat ik dat beter vind voor zijn ontwikkeling en ik word eerlijk gezegd een beetje gek van dat ze hem altijd zo overhamfelen. Krijg daar echt 'kiekenvel' van en als het té lang duurt word ik boos en Mathias super ambetant natuurlijk...
We zijn maandag in de creche op gesprek moeten gaan, ik was daar echt van geschrokken wat daar allemaal bij komt kijken... Al die papieren die moeten ingevuld worden en de huisregels en wat je allemaal moet meebrengen, das echt een hele onderneming...

Binnenkort gaat dat allemaal wat makkelijker terug dat gaan werken.

Ik werk maar gewoon aan een bureau en dat heeft toch even geduurd vooraleer ik dat gewoon was.

Het loopt allemaal wel los.

Veel succes verder

Je zult zien Dina dat je je "gewone" leven dra weer kunt oppikken, het zal je misschien deugd doen om weer te gaan werken , ik ben ook een tijdje thuis gebleven van alle drie en van mijn laatste meer dan een jaar, maar ik was heel content toen ze me een dag per week terug vroegen !!! Al was het maar om het sociaal contact, door onze mannen niet veel thuis zijn moeten we het elders halen. Een kindje zegt nog niet zo veel terug en ne pc ook nie

Veel succes en af en toe es terug komen tokkelen eh !!

Wel ja het is eigenlijk erg dat ik het moet toegeven maar ik bloeide weer helemaal open toen ik vandaag terug vrolijk kon tetteren op het werk... Ook al was het direct stressen op het werk, dat trok ik me lekker niet aan en was echt aan het genieten van bezig te zijn... Ook al miste ik mijn lieve ventje natuurlijk, was ook wel een beetje ongerust want mijn vriend was er voor de eerste keer zo lang alleen bij, had hem een ellenlange brief geschreven van wat hij allemaal moest doen én zeker niet mocht vergeten, tot memootjes op de ijskast toe... Hij is zeer weinig thuis dus weet hij al die dingen zo niet hé... Ook aan ons ma heb ik een 'babysit briefje geschreven ook al had ik de vorige dag nog gebeld om alle bijzonderheden te vertellen...

Daar kikker je van op om onder de mensen te zijn.
Ik ben blij voor je dat je je gedachten kunt verzetten en eens kan babbelen. Je kind zal openbloeien eenmaal het naar de chreche gaat, samen kunnen spelen met zijn leeftijdsgenootjes.

Yessssssssssss Dina ! Goed te horen dat het ging op je eerste dag, ne mens is eigenlijk niet gemaakt om alleen te zijn eh, ge moogt nog tien kids hebben. Ge zult zien, alles komt weer goed, meid !!

ja da denk ik ook beam,

dus geniet maar van het terug onder de mensen te komen en laat je zorgen maar een beetje achter je, dan zal je je veel beter voelen,

het doet deugt om te horen dat het al beter gaat

Ik hoop het in iedere geval... Er moet al redelijk wat gebeuren eer mijn goede humeur ten onder gaat... Nu, heb wel een serieus dipje gehad hoor maar voorlopig gaat het de goede richting uit, alleen spijtig dat zo weinig mensen uit mijn omgeving (vooral familieleden) kunnen begrijpen wat je doormaakt op zo een momenten... Vooral met mijn schoonfamilie is het elke dag een gevecht om mijn been stijf te houden want als ik ze zou laten doen zouden ze hem al op een troontje plaatsen

ja dat heb je soms met schoonfamilie eh, het zou me niet verwonderen moest het bij mij ook gebeuren,

veel sterkte om ertegenin te blijven gaan, ik weet hoe moeilijk het is

Ik had dat vroeger ook met mijn schoonfamilie, zijn broers en zussen amai da waren nogal moeials ! Er zaten er zelfs tussen die geen auto durfden kopen zonder "goedkeuring" van de oudste. 'k Dacht al dat ik een maffia bende terechtgekomen was . Hij is gelukkig veranderd en het contact heeft ie niet helemaal gebroken hoor maar hij laat ze niet meer zo snel binnen in zijn "ommuurd" leventje, ge moet door doen met elkaar en niet met al die anderen. 'k Zeg dan dikwijls tegen hem : ge moet niet door doen met hetgeen je DENKT te hebben maar met WAT je hebt. Just eh.
't Zal allemaal wel op zijne plooi vallen.

Ik ben blij dat ik geen last heb van schoonfamilie!
Amai het zou hier vonken geven.
Maar ik heb wel mijn familie die hun soms moeit.
Daar wordt ik soms ooooo zo zot van.
Ik woon proper,maar hier ligt altijd veel rommel.
Maar ja hier leven ook wel 7 mensen,dat vergeten ze soms denk ik.
Mijne was ja die blijft soms liggen,zeg ik nog een leven na mijn gezinneke ze.
Ik ben gewoon gene persoon die heel de dag door kuist en wast.
Ook al zou ik da kunnen met zo'n groot gezin,maar dan kan ik mij beter opsluiten in een kooi.
Ik,wil leven en op stap gaan met kids of zonder kids.
Da werk loopt ni weg ze hahaha