niets meer
Geplaatst: 18 dec 2005, 10:29
Hoi,
Ik heb me dus blijkbaar niet zomaar zorgen gemaakt om niets.
Zoals jullie dus al wisten ben ik afgelopen woensdag voor mijn eerste echo gegaan. Ik zou dan 7 1/2 weken zwanger moeten geweest zijn. Dit kon volgens de gynaecologe niet omdat het vruchtje nog maar 6 mm was. Volgens haar was ik dus 1 week minder lang zwanger ofwel was er iets aan de hand. Ze zei me om dan volgende woensdag eens terug te komen om te zien of het vruchtje gegroeid was.
Ik heb dan toch enkele dagen een slecht gevoel gehad en blijkbaar terecht. Gisteren zijn we in de namiddag naar een tante geweest in Brussel. 's middags goe cinemake gedaan en daarna ergens iets gaan drinken om 18.00 u. Om 18.30 u moesten we in het restaurant zijn. Toen we dus om 18.00 u iets gingen drinken ging ik eerst naar het toilet en wat zag ik... jaja... bloedverlies. Deze keer was het knalrood en niet bruin zoals de vorige keer. Dus er was al iets meer paniek. Ik had wel helemaal geen pijn, dus hoopte ik dat dit misschien nog een goed teken was. Heb dan de ganse avond nog wat licht bloedverlies gehad. Mijn eten heeft alleszins niet meer gesmaakt. Mijne kop stond er helemaal niet meer naar. Om 21.30 u zijn we dan in Brussel vertrokken en ben ik naar het UZ EDEGEM gegaan naar de spoedgevallen om alles eens te laten controleren.Nog steeds had ik geen pijn, maar wel een heel slecht voorgevoel. Daar hebben ze dus direct een echo gedaan en wat zagen ze... het vruchtje was nog steeds 6 mm (zoals vier dagen geleden) en er was geen hartactiviteit te bespeuren. Ze spraken van een 'missed abortion'. Er was dus al een tijdje iets aan de gang, maar de miskraam is niet op gang gekomen. Ze stelden me dus voor de keuze. Ofwel een curettage ofwel zouden ze mee 2 pillekes geven om het zelf op gang te laten komen. Gezien ik nog maar in een vroeg stadium was, verkozen ze de pillen. Dit was het minste risico op infecties. Ik heb dan dus ook daarvoor gekozen. Tijdens het onderzoek was mijn baarmoeder nog helemaal afgesloten. Na het onderzoek moest ik eventjes wachten toen ze de pilletjes gingen halen. Ik ging dus nog eventjes naar het toilet en jaja... 't was zover. Enorm veel bloedverlies, met klonters. Nog steeds geen pijn. Wel licht zeurderig gevoel in de onderbuik alsof ik ongi moest worden. Toen ze er aankwam met de pilletjes zei ik dus wat er net gebeurd was. Toch werd me gezegd om die pilletjes nog te nemen. Ik moet ze deze morgen nog innemen. Daar heb ik wel een beteke schrik voor. De baarmoeder begint dan samen te trekken zodat alles eruitkomt en dat zal gepaard gaan met krampen. Ik heb de ganse nacht serieus bloedverlies gehad (zonder pijn) en hoop dat ik nu niet ineens begin af te zien door die rotte pillen. Maar ik zal de raad van de dokter maar opvolgen hé. Maandag moet ik naar de gynaecologe bellen en vertellen hoe alles is afgelopen en een afspraak maken voor een onderzoek. Ik zal mijn afspraak van woensdag maar laten staan. Jammer genoeg niet om de eerste keer naar het hartje te luisteren maar om te zien om alles er uit is.
Gisteren heb ik me in het ziekenhuis sterk gehouden en had ik niet zoveel emoties, maar toen ik twee uurkes later in mijn beddeke kroop, bekroop me toch een gevoel van leegte en ben ik serieus beginnen bleiten zunne. Deze morgen ging het redelijk goe tot ik naar beneden kwam om te eten en het foto van de eerste echo op de ijskast zag hangen. Lap... weeral watervallen en helemaal geen honger meer. Nu eerst mijn hartje eens luchten op het forum en dan naar mijn zus bellen. Ik weet wel dat het beter zo is. Het is toch een teken dat er met het vruchtje iets niet in orde is en dan doet de natuur zijn werk. En beter nu aan 8 weken dan binnen 2 à3 maanden, want dan begint het echt al een babytje te worden. Ik ben nu ook blij dat ik nog geen hartslag gehoord had, dat maakt het ook iets makkelijker. Net nu met de feestdagen... toch jammer. Veel feesten zal er niet gedaan worden... hoewel niet te veel mijn kopje laten hangen en doorzetten. We kunnen binnenkort weer met voole moed beginnen klussen. Nu nog iedereen op de hoogte brengen van mijn miskraam. Iedereen wist het al...ook op het werk. Nu ben ik wel blij dat ik het verteld heb op het werk. Als ik dan een beteke down rondloop dan weten ze ineens wat er scheelt en laten ze me met rust. De komende twee weken ga ik toch niet werken en tegen dat ik terugkom zal iedereen het al weten. Mijn vriend werkt er ook en hij moet het maar tegen enkele zeggen en de gazet doet de rest.
Nog eens bedankt voor jullie berichtjes van de afgelopen dagen. Was leuk om te lezen hoe iedereen mij geruststelde en dat deed echt deugd, maar het heeft niet mogen zijn. Volgende keer beter.
groetjes Cindy
Ik heb me dus blijkbaar niet zomaar zorgen gemaakt om niets.
Zoals jullie dus al wisten ben ik afgelopen woensdag voor mijn eerste echo gegaan. Ik zou dan 7 1/2 weken zwanger moeten geweest zijn. Dit kon volgens de gynaecologe niet omdat het vruchtje nog maar 6 mm was. Volgens haar was ik dus 1 week minder lang zwanger ofwel was er iets aan de hand. Ze zei me om dan volgende woensdag eens terug te komen om te zien of het vruchtje gegroeid was.
Ik heb dan toch enkele dagen een slecht gevoel gehad en blijkbaar terecht. Gisteren zijn we in de namiddag naar een tante geweest in Brussel. 's middags goe cinemake gedaan en daarna ergens iets gaan drinken om 18.00 u. Om 18.30 u moesten we in het restaurant zijn. Toen we dus om 18.00 u iets gingen drinken ging ik eerst naar het toilet en wat zag ik... jaja... bloedverlies. Deze keer was het knalrood en niet bruin zoals de vorige keer. Dus er was al iets meer paniek. Ik had wel helemaal geen pijn, dus hoopte ik dat dit misschien nog een goed teken was. Heb dan de ganse avond nog wat licht bloedverlies gehad. Mijn eten heeft alleszins niet meer gesmaakt. Mijne kop stond er helemaal niet meer naar. Om 21.30 u zijn we dan in Brussel vertrokken en ben ik naar het UZ EDEGEM gegaan naar de spoedgevallen om alles eens te laten controleren.Nog steeds had ik geen pijn, maar wel een heel slecht voorgevoel. Daar hebben ze dus direct een echo gedaan en wat zagen ze... het vruchtje was nog steeds 6 mm (zoals vier dagen geleden) en er was geen hartactiviteit te bespeuren. Ze spraken van een 'missed abortion'. Er was dus al een tijdje iets aan de gang, maar de miskraam is niet op gang gekomen. Ze stelden me dus voor de keuze. Ofwel een curettage ofwel zouden ze mee 2 pillekes geven om het zelf op gang te laten komen. Gezien ik nog maar in een vroeg stadium was, verkozen ze de pillen. Dit was het minste risico op infecties. Ik heb dan dus ook daarvoor gekozen. Tijdens het onderzoek was mijn baarmoeder nog helemaal afgesloten. Na het onderzoek moest ik eventjes wachten toen ze de pilletjes gingen halen. Ik ging dus nog eventjes naar het toilet en jaja... 't was zover. Enorm veel bloedverlies, met klonters. Nog steeds geen pijn. Wel licht zeurderig gevoel in de onderbuik alsof ik ongi moest worden. Toen ze er aankwam met de pilletjes zei ik dus wat er net gebeurd was. Toch werd me gezegd om die pilletjes nog te nemen. Ik moet ze deze morgen nog innemen. Daar heb ik wel een beteke schrik voor. De baarmoeder begint dan samen te trekken zodat alles eruitkomt en dat zal gepaard gaan met krampen. Ik heb de ganse nacht serieus bloedverlies gehad (zonder pijn) en hoop dat ik nu niet ineens begin af te zien door die rotte pillen. Maar ik zal de raad van de dokter maar opvolgen hé. Maandag moet ik naar de gynaecologe bellen en vertellen hoe alles is afgelopen en een afspraak maken voor een onderzoek. Ik zal mijn afspraak van woensdag maar laten staan. Jammer genoeg niet om de eerste keer naar het hartje te luisteren maar om te zien om alles er uit is.
Gisteren heb ik me in het ziekenhuis sterk gehouden en had ik niet zoveel emoties, maar toen ik twee uurkes later in mijn beddeke kroop, bekroop me toch een gevoel van leegte en ben ik serieus beginnen bleiten zunne. Deze morgen ging het redelijk goe tot ik naar beneden kwam om te eten en het foto van de eerste echo op de ijskast zag hangen. Lap... weeral watervallen en helemaal geen honger meer. Nu eerst mijn hartje eens luchten op het forum en dan naar mijn zus bellen. Ik weet wel dat het beter zo is. Het is toch een teken dat er met het vruchtje iets niet in orde is en dan doet de natuur zijn werk. En beter nu aan 8 weken dan binnen 2 à3 maanden, want dan begint het echt al een babytje te worden. Ik ben nu ook blij dat ik nog geen hartslag gehoord had, dat maakt het ook iets makkelijker. Net nu met de feestdagen... toch jammer. Veel feesten zal er niet gedaan worden... hoewel niet te veel mijn kopje laten hangen en doorzetten. We kunnen binnenkort weer met voole moed beginnen klussen. Nu nog iedereen op de hoogte brengen van mijn miskraam. Iedereen wist het al...ook op het werk. Nu ben ik wel blij dat ik het verteld heb op het werk. Als ik dan een beteke down rondloop dan weten ze ineens wat er scheelt en laten ze me met rust. De komende twee weken ga ik toch niet werken en tegen dat ik terugkom zal iedereen het al weten. Mijn vriend werkt er ook en hij moet het maar tegen enkele zeggen en de gazet doet de rest.
Nog eens bedankt voor jullie berichtjes van de afgelopen dagen. Was leuk om te lezen hoe iedereen mij geruststelde en dat deed echt deugd, maar het heeft niet mogen zijn. Volgende keer beter.
groetjes Cindy